အေမရိက အိမ္မက္

( Ko Thet Oo- DFB )

၁၈၄၀ ႏွင့္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း စကင္ဒီေနးဗီးယားေဒသမွ လူ ၂ သန္းခန္႔ အေမရိက သို႔ ထြက္ခြာ ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအထဲတြင္ တသန္းေက်ာ္မွာ ဆြီဒင္မ်ား၊ ေနာ္ေ၀းမွ ၇ သိန္းခဲြႏွင့္ ဒိန္းမတ္ မွ သံုးသိန္း အသီးသီးပါ၀င္ၾကသည္။ ၁၈၄၀ တြင္ ဒိန္းမတ္လူဦးေရမွာ ၁.၃ သန္းခန္႔သာ ရွိေသးသျဖင့္ ႏုိင္ငံတြင္းမွ လူသံုးသိန္း ထြက္ခြာသည္ဆိုသည္မွာ လူအစုလုိက္အၿပံဳလိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕မႈဟု ဆိုႏုိင္သည္။

အဓိက ထြက္ခြာရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ ဆင္းရဲမဲြေတြမႈေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုေခတ္က ေတာေနလူတန္း စားႏွင့္ လက္လုပ္လက္စားမ်ား အမ်ားစု အေမရိကသို႔ ထြက္ခြာၾကၿပီး ေနာ္ေ၀းႏွင့္ ဆြီဒင္မွ လူမ်ားသည္ ဒိန္းမတ္တို႔ထက္ ပို၍ ဆင္းရဲခဲ့ၾကသည္။
တခ်ိန္တည္းမွာ အေမရိကန္ အစိုးရ၏ ဖိတ္ေခၚမႈမ်ားကလည္း ခရီးသြားမ်ားအတြက္ မက္ေလာက္စရာ။ အေမရိက ေရာက္လွ်င္ အရြယ္ေရာက္သူတုိင္း ေျမယာအခမဲ့ရရွိမည္။ ထိုအခမဲ့ရမည့္ ေျမယာသည္ ဒိန္းမတ္က လယ္ေျမမ်ားထက္ က်ယ္၀န္းသည္။ ေနာက္ အေမရိက ေရာက္ေနသူမ်ားထဲမွ မိသားစု၀င္မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေရးလာသည့္ စာမ်ားကလည္း အေျခအေနေကာင္းသည္၊ လုိက္လာလွ်င္ အဆင္ေျပမည္ ဆိုေတာ့လည္း ေနာက္လူေတြက လုိက္လာၾကသည္ပင္။
၁၈၉၇ ခုႏွစ္က ဒိန္းမတ္မွ အေမရိကအသြား သေဘာၤခမွာ ဒိန္းနစ္ရွ္ ခရုိနာ ၂၀၀ ခန္႔ (ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၅၀ ခန္႔) ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ ထိုစဥ္က ေငြ ၂၀၀ သည္ အခုေခတ္ေငြ ၂၀၀ ႏွင့္ေတာ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကြာျခားေနလိမ့္မည္။
ဒိန္းမတ္ေတြ အေမရိက သြားၾကသကဲ့သို႔ ဆီြဒင္ေတြ ဒိန္းမတ္မွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ ဟိုတေလာက က်ေနာ္ စာၾကည့္တုိက္မွ ငွားၾကည့္သည့္ Pelle Erobreren ဆိုသည့္ DVD အေခြသည္ ထိုအေၾကာင္းကို ဇတ္လမ္းဆင္ ရုိက္ကူးထားသည့္ ရုပ္ရွင္ျဖစ္သည္။
၁၈၇၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ခင္း ႏွင္းမႈန္ေတြက်ေနသည့္ အခ်ိန္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ ဘြန္ေဟာင္းကၽြန္း (Bornholm) သို႔ ဆြီဒင္ ႏုိင္ငံ Ystad ၿမိဳ႕မွ ထြက္လာေသာ သေဘာၤတစီး ဆိုက္ေရာက္ လာသည္။ သေဘာၤေပၚတြင္ အလုပ္လာရွာၾကသည့္ ဆြီဒင္လူမ်ိဳး ၂၀၀ ေက်ာ္ ပါလာ သည္။ သူတို႔ကုိင္ေဆာင္လာသည့္ အေထာက္အထား စာရြက္ေပၚမွာ ဆိပ္ကမ္းရဲက အ၀င္တံုး ထုေပးေနသည္။ အလုပ္ရွင္ေတြတဖဲြဖဲြေရာက္လာၿပီး သူတို႔လိုခ်င္သည့္ အလုပ္သမားကို ေရြးခ်ယ္ သည္။
ဇတ္လိုက္သားအဖကေတာ့ ေနာက္ဆံုးလာေခၚသည့္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ပါသြားသည္။ သားျဖစ္သူ Pelle က ကိုးႏွစ္အရြယ္၊ အေဖျဖစ္သူက မုဆိုးဖို၊ လူဆင္းရဲတဦး၊ ဇနီးသည္ဆံုးၿပီး ေနာက္ဆံုးက်န္သည့္ ေငြစ အနည္းငယ္ျဖင့္ သေဘာၤလက္မွတ္၀ယ္စီးကာ သူတို႔သားအဖ ဒိန္းမတ္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရွင္၏ ယာေတာႏွင့္ ေမြးျမဴေရးၿခံမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ၾက ရသည္။ အလုပ္ခ်ိန္က ရွည္လ်ားၿပီး အစားအေသာက္က ညံ့ဖ်င္းသလို လစာကလည္း မေကာင္းလွ။ ဘာသာစကားကလည္း အခက္အခဲ ရွိသည္။ ဒိန္းမတ္ေတြက ဆြီဒင္မွ အလုပ္လာလုပ္သူေတြကို ႏုိင္ငံျခားသားေတြဆိုၿပီး ႏွိမ္ၾကသည္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ လူေမႊးမေျပာင္ႏုိင္တာကို Pelle ကသိသည္။ သူတို႔ႏွင့္ဘ၀တူ ဆြီဒင္ အလုပ္သမားတေယာက္က Pelle အား American dream ကို ေျပာျပသည္။ ေငြကိုစုထား၊ သေဘၤာ လက္မွတ္ရတာနဲ႔ ဒုိးၿပီပဲ။ ခက္တာက Pelle ရဲ့ အေဖ။ သူက အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒီကေန ဘယ္မွ မသြား ခ်င္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေဖကို ႏႈတ္ဆက္ကာ Pelle က အေမရိကန္ အိမ္မက္ ဆက္မက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ထိုရုပ္ရွင္သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ Academy Award for Best Foreign Language Film ဆုကို ရရွိခဲ့ ပါသည္။ ။
ေနာက္ဆက္တဲြ ။ ။ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္က ၾကည့္သည့္ ရုပ္ရွင္တကားမွာလည္း (အခုတေလာ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ျဖစ္ေနသည္) အေမရိက ေရာက္သြားသည့္ အစၥေရး လူငယ္တဦး နယူး ေရာက္ေလဆိပ္မွ ၿမိဳ႕ထဲအလာ တက္စီ ကားေမာင္းသူ လူမည္းက သူ႔ကို မိတ္ဆက္ရင္း “အေမရိက ကို ပထမအႀကိမ္လာတာနဲ႔တူတယ္။ ဘာလာလုပ္တာလဲ” လို႔ အေမးခံရ၏။ အစၥေရးလူငယ္က ‘ I have a dream’ ဟု ျပန္ေျဖရာ ကားေမာင္းသူက ‘I have a dream too’ ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ ထိုအခါ မင္းအိမ္မက္ေတြ ဘယ္လိုတံုး ဟု လူသစ္က ေမးေတာ့ “ဒီလုိပါပဲ၊ လုပ္ေနရတံုးပါ” ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း တတိယကမၻာႏွင့္ ဖြံၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားအေနျဖင့္ အေမရိကပဲ ေရာက္ေရာက္ ဥေရာပပဲေရာက္ေရာက္ “နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္သလုိ” ေန႔ခ်င္းႀကီး ေကာင္းစား သြားသည္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ႐ုန္းကန္ႏုိင္မွသာ အိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာႏိုင္မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ေရးသားလုိက္ရပါသည္။ ။