အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

-ခင္မမမ်ိဳး-

စစ္ေရးအကဲခတ္ေတြ၊ စစ္မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရးပညာရွင္ေတြ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လံုျခံဳေရး သုေတသီေတြ၊ ပ႗ိပကၡဆိုင္ရာ က်ြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြအတြက္ အစၥေရး- ပါလက္စတိုင္းၾကားက ျပႆနာေတြဟာ ေလ့လာလို႔ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ပညာသိုက္ၾကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း ေတြ အတြက္ကလဲ ဒီျပႆနာဟာ ေခါင္းခဲစရာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီျပႆနာအေပၚမွာ ခ်ဥ္းကပ္အေျဖရွာနည္း ေတြ အမ်ားအျပားေပၚေပါက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ျပႆနာဟာ မေျပလည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ပါလက္ စတိုင္းျပည္သူေတြနဲ႕ အစၥေရးျပည္သူေတြ အမ်ားအျပားလည္း ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ျပီးပါျပီ။ မီဒီယာအၾကမ္းဖက္မွဳ (Media Terrorism) လို႕ေခၚတဲ့ ပ႗ိပကၡျပႆနာကို ကမၻာသူကမၻာသားေတြ မီဒီယာကတဆင့္ အာရံုစိုက္မႈ ျဖစ္လာေစေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆြဲမွဳေတြ၊ လူစည္ကားရာေနရာေတြကို ၀င္ေရာက္စီးနင္း တိုက္ခိုက္မႈ ေတြ၊ ျပည္သူအမ်ား သြားလာ လွဳပ္ရွားရာ ေနရာေတြမွာ ဗံုးေဖာက္ခြဲတိုက္ခိုက္မွဳေတြပါ တြဲစပ္လာတာေၾကာင့္ ပ႗ိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ လံုျခံဳေရးကိုသာမက ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားေတြရဲ႕ လံုျခံဳေရးကိုပါ ထိခိုက္လာတာေတြ႔ ရွိေနပါတယ္။

အစၥေရးနဲ႕ ပါလက္စတိုင္းတို႕အၾကားမွာ စစ္ေရးတိုက္ပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲ အသြင္သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စစ္တပ္အၾကားျဖစ္ပြားတဲ့ regular warfare အသြင္ေဆာင္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္ (Civil War ) ေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲ (Guerrilla warfare) ေတြ၊ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မွဳ (Terrorism) ေတြသာမက political violence ေတြ၊ Civil disobedience ေတြ၊ proxy war ေတြအထိ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီျပႆနာေတြရဲ႕ သမိုင္းေနာက္ခံအခ်က္ေလးေတြရယ္၊ အခု အစၥေရးတို႕ ေခ်မွဳန္းေနတဲ့ Hamas အဖြဲ႕ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အနည္းငယ္ တင္ျပလိုပါတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီက ပါလက္စတိုင္းအာရပ္မ်ားသေဘာထား

၁၉၂၀နဲ႕ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္တို႕မွာ ဂ်ဴးေတြကို တိုက္ခိုက္တဲ့ အာရပ္အေရးအခင္းေတြ အခ်ိဳ႕ေသာအာရပ္ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေရးအခင္းကို ဦးေဆာင္သူမ်ားကေတာ့ ပါလက္စတိုင္း အာရပ္မ်ားပါပဲ။ သူတို႕က ဂ်ဴးေတြကို က်ဴးေက်ာ္သူေတြလို႕ ယူဆၾကပါတယ္။ ေဂ်ရူဆလင္မွာရွိတဲ့ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ ဘာသာေရးအခြင့္အေရးေတြကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ဖို႕ အာရပ္ျပည္ထဲ ေရာက္လာတယ္လို႕ တြက္ဆၾကပါတယ္။ ဒီအေရးအခင္းေတြမွာ ဟီဘရြန္က ဂ်ဴးလူ႔အဖြဲ႕အစည္းရယ္၊ Zionist ေတြရယ္ အမ်ားအျပား လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၃၆ က်ေတာ့ ဒီအေရးအခင္းေတြဟာ ေက်းလက္ေဒသေတြအထိ ျပန္႕ႏွံ႕သြားပါျပီ။

ဒီအေရးအခင္းေတြဟာ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အာရပ္ေဒသကို ဂ်ဴးေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာခ်မွဳ ေပၚလစီအေပၚမွာ မ်ားစြာ သက္ေရာက္မွဳ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကမၻာစစ္အရိပ္အေယာင္ေတြလဲ သန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေလေတာ့ ျဗိတိသွ်တို႕အေနနဲ႕က ဂ်ဴးေတြရဲ႕ အက်ိဳးထက္ အာရပ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ဦးစားေပးရမယ့္ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ျဗိတိသွ်တို႕က ဂ်ဴးေတြရဲ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာခ်ထားမွဳႏွဳန္းကို ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ျပီးကာလ

ဒုတိယကမၻာစစ္ျပီးကာလေရာက္ေတာ့ ပါလက္စတိုင္းအာရပ္နယ္ေျမမွာ ဂ်ဴးအၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕ေတြ၊ Irgun and the stern ဆိုတဲ့ ဂိုဏ္းေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ေတြက ျမိဳ႕ျပတိုက္ပြဲ အသြင္သ႑ာန္ကိုယူျပီး၊ ျဗိတိသွ် mandatory အစိုးရကို တိုက္ရိုက္တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျပဳလာပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ သူတို႕ကို အားေပးေထာက္ခံသူ ေတြက ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမကေန ျဗိတိသွ်ေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႕နဲ႕ ဂ်ဴးႏိုင္ငံတည္ေထာင္မွဳကို ဆန္႕က်င္ႏိုင္ဖို႕ အၾကမ္းဖက္အသြင္ေဆာင္တဲ့ အဆံုးအျဖတ္တိုက္ပြဲေတြ ႏႊဲရမယ္လို႕ ယူဆခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြ ထည့္မတြက္လိုက္တာ တခ်က္က သူတို႕ မေတာ္လွန္လဲ ျဗိတိသွ်ေတြက ထြက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ျဗိတိသွ်ေတြအေနနဲ႕ အိႏၵိယကို လြတ္လပ္ေရးေပးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးကတည္းက အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသကို ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္ထားဖို႕အတြက္ ျဗိတိသွ်အစိုးရမွာ မဟာဗ်ဴဟာက်တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ (strategic reason) မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဗိတိသွ်သိမ္းခဲ့တာဟာလဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သယံဇာတဆိုတာထက္ တည္ေနရာ အေနအထားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံတခုပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အိႏၵိယလက္ေအာက္ခံ နယ္တနယ္အေနနဲ႕ပဲ သတ္မွတ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျမန္မာထဲက ျမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၀န္ထမ္းေတြကိုေတာင္ အိႏၵိယရဲ႕ အိုင္စီအက္စ္စာေမးပြဲ အဆင့္ေလာက္ပဲ ေျဖခို္င္းျပီး၊ အထက္မွာ အိႏိၵယလူမ်ိဳး ေတြနဲ႕ ျဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြက ဦးေဆာင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အိႏၵိယကို လက္လႊတ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါမွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ျဗိတိသွ်ေတြအတြက္ strategic interest မဟုတ္ေတာ့သလို၊ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားဖို႕ strategic reason မရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕က ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲအသြင္နဲ႕ပဲ ဆက္တိုက္ ခဲ့ၾကတာပါ။ “ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်” ဆိုေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဗိတိသွ်တို႕အေနနဲ႕ ေပးဖို႕က အဆင္သင့္ရွိေနခဲ့ၾကပါျပီ။ တခါတရံမွာ ရန္သူဘက္က အေျခအေနေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနရင္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲအသြင္နဲ႕ပဲ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ရန္သူဘက္က တင္းမာေနရင္ေတာ့ တိုက္ပြဲသ႑ာန္လဲ ျပင္းထန္တိက်ဖို႕လိုပါတယ္။ တင္းေနတဲ့ရန္သူကို စစ္ေရးစီမံခ်က္မလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲပဲ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္သူက ဂုပ္ခြစီးသြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ Middle East Bases ေတြကို ေတာင္အာရွနဲ႕ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီနယ္ေျမေတြအတြက္ ေပါင္းကူးတံတားသဖြယ္ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ ျဗိတိသွ်အစိုးရဟာ ဒီနယ္ေျမေတြကို စြန္႕ခြာမယ္လဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေရာ၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွဳကို ရပ္စဲလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၄၇ ႏို၀င္ဘာေရာက္ေတာ့ UN resolution တခုထြက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ပါလက္စတိုင္းေတြကို ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ခြင့္ျပဳထားေပမယ့္ ပါလက္စတိုင္းေတြက ဒါကိုျငင္းပယ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ျပႆနာေတြအားလံုးရဲ႕ အစလို႕ပဲ ဆိုရပါေတာ့မယ္။ သူတို႕ဒီလိုျငင္းပယ္လိုက္တာေၾကာင့္ ပါလက္စတိုင္းႏိုင္ငံျဖစ္တည္ခဲ့ရမယ့္ နယ္ေျမေဒသ ေတြဟာ ေဂ်ာ္ဒန္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ အစၥေရးဆိုတဲ့ ဂ်ဴးႏိုင္ငံ ေပၚေပါက္လာေတာ့ အာရပ္အိမ္နီးခ်င္းေတြက လက္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ စစ္ပြဲေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚေပါက္လာခဲ့သလို၊ အီဂ်စ္နဲ႕ ေဂ်ာ္ဒန္စစ္တပ္ေတြက အားေပးေထာက္ခံတဲ့ fidayin လို႕ေခၚတဲ့ အဖြဲ႕တဖြဲ႕က အစပ်ိဳးေပၚထြက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ဟာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာ ၁၉၇၀၊ ၁၉၈၀ ကာလေတြမွာ ေပၚေပါက္လာမယ့္ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြရဲ႕ ေရွ႕ေျပးတခုပါပဲ။

ေျခာက္ရက္ၾကာစစ္ပြဲေနာက္ပိုင္းကာလ

၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ အာရပ္-အစၥေရး ေျခာက္ရက္ၾကာစစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစစ္ပြဲရဲ႕ အဆံုးသတ္အေျဖကေတာ့ အစၥေရးတို႕ အႏိုင္ရခဲ့တယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာေတာ့ ဒီကိစၥရပ္ဟာ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ အေျပာင္းအလဲတရပ္ပါပဲ။ ဒီစစ္ပြဲမတိုင္ခင္က ႏိုင္ငံနယ္ေျမေသးေကြးလြန္းတဲ့ အစၥေရးႏိုင္ငံကို ေရရွည္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ အာရပ္တို႕က ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီစစ္ပြဲလဲျပီးေရာ၊ ပါလက္စတိုင္း ႏိုင္ငံအျဖစ္ တည္ရွိခဲ့ရမယ့္ နယ္ေျမေဒသအားလံုးဟာ အစၥေရးထိန္းခ်ဳပ္မွဳေအာက္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါျပီ။ အာရပ္တိုင္းျပည္ေတြကေတာ့ အစၥေရးနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းခ်မ္းေရး မလုပ္ပါဘူးလို႕ ေၾကျငာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာက အစၥေရးဘက္ကို အေလးသာသြားခဲ့ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ အေျခစိုက္ေနထိုင္မွဳေတြကို အလ်င္အျမန္ျပဳလုပ္ပါေတာ့တယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြဟာ ေဂ်ရူဆလင္ျမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဆင္ေျခဖံုးေဒသေတြသာမက၊ ဂ်ဴးအေျခစိုက္နယ္ေျမေတြနဲ႕ ေ၀းကြာတဲ့ အာရပ္ျမိဳ႕ေတြ၊ ေက်းရြာေတြအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အစၥေရး- ပါလက္စတိုင္းမီးပြားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးသြား ခဲ့ပါတယ္။ ျပႆနာမီးပြားရွည္ၾကာလာေလေလ၊ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြဟာ ခက္ခဲရွဳပ္ေထြးလာ ေလေလပါပဲ။

Fatah နဲ႕ PLO

၁၉၆၀ အေစာပိုင္းႏွစ္မ်ားမွာ ကိုင္ရိုမွာ ပညာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕ဟာ Fatah ဆိုတဲ့ အုပ္စုတခုကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ထင္ရွားသူတေယာက္ကေတာ့ ေနာင္တခ်ိန္ ပါလက္စတိုင္းေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္လာမယ့္ ရာဇာအာရဖတ္ပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ၁၉၆၄ ခုမွာ Palestine Liberation Organization (PLO) လို႕ေခၚတဲ့ အဖြဲ႕တခုကလဲ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ကို ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ ပါလက္စတိုင္းအဖြဲ႕ေတြအၾကား ညီညြတ္မွဳတည္ေဆာက္ျပီး၊ တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားက ၾကိဳးကိုင္ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လြတ္ေျမာက္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳတခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႕ေတြ ပ်ံ႕က်ဲေနလို႕ကေတာ့ ရန္သူက အခ်ိန္မေရြးေခ်မွဳန္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ မေခ်မွဳန္းရင္ေတာင္ ရန္သူက အေလးထားျပီး စာရင္းထဲ ထည့္မတြက္ပါဘူး။ တိုက္ပြဲ၀င္ မဟာဗ်ဴဟာ၊ နည္းဗ်ဴဟာေတြအားလံုးကို strategic Doctrine တခုတည္းမွာပဲ အေျခတည္ခ်ႏိုင္ဖို႕အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ တပ္ေပါင္းစုၾကီးတခု လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလိုမရွိရင္ တေယာက္တေပါက္နဲ႕ ရန္သူကို ထိုးစစ္ မဆင္ႏိုင္ပါဘူး။ ခံစစ္ကိုေတာင္ အတုန္းအရုန္းနဲ႕ ခံၾကရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

ရာဇာအာရဖတ္တို႕ရဲ႕ Fatah အဖြဲ႕ဟာ အေျခအေနရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႕အညီ ပီအယ္လ္အိုအဖြဲ႕မွာ ပူးေပါင္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အဖြဲ႕၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕မခြဲျခားပဲ တပ္ေပါင္းစုပီအယ္လ္အိုရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြအားလံုးကို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္တာကို တျခားအဖြဲ႕ေတြကလည္း သူတို႕မိခင္ အဖြဲ႕ေတြ နာမည္မထြက္မွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းပိတ္ဆို႕ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူေတြက တက္တက္ၾကြၾကြ ဦးေဆာင္လာတာကို တက္တက္ၾကြၾကြပဲ ပူးေပါင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အစကနဦး မဟာဗ်ဴဟာကေတာ့ West Bank နဲ႕ ဂါဇာကမ္းေျမာင္ေဒသမွာ လက္ကိုင္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမဟာဗ်ဴဟာဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာပါ။ West Bank ဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ကို ဖန္တီးႏိုင္မယ့္ အေျခခံေဒသလိုအပ္ခ်က္နဲ႕ မကိုက္ညီပါဘူး။ ေတာေတာင္ေတြမရွိတဲ့အျပင္ ပုန္းခိုရာ ေနရာလဲ ရွားပါးလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႕ လက္ဘႏြန္ နယ္စပ္ေဒသေတြကို အေျချပဳျပီး လွဳပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါလက္တိုင္းတပ္ေတြဟာ သူတို႔ လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တဲ့ အစၥေရးရဲ႕ တံု႕ျပန္မွဳတခုကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရပါတယ္။ ေဂ်ာ္ဒန္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ Black September ဆိုတဲ့ တိုက္ခိုက္မွဳၾကီးပါပဲ။ လက္ဘႏြန္မွာလဲ အလားတူ military confrontation ၾကီးတခု ထပ္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

၁၉၇၃ ေရာက္ေတာ့ ပါလက္စတိုင္းတပ္ေတြရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာက လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းမွာ အေျခစိုက္စခန္းတခု ခိုင္ခိုင္မာမာရွိဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္လုပ္ေနရာက ပါလက္စတိုင္းတပ္ေတြဟာ လက္ဘႏြန္ျပည္တြင္းစစ္မွာ ပါ၀င္ရတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၂ လဲေရာက္ေရာ၊ အစၥေရးက လက္ဘႏြန္ကို ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ပါေတာ့တယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္အထိ အစၥေရးတပ္ေတြဟာ လက္ဘႏြန္ေတာင္ပိုင္းကို security zone အျဖစ္ သတ္မွတ္ထိ္န္းခ်ဳပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ ပါလက္စတိုင္းေတြဟာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကမၻာ့ေရးရာ အေျခအေနေတြနဲ႕၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ မူ၀ါဒေတြအေပၚမွာ အေျခခံျပီး မဟာဗ်ဴဟာေပါင္းမ်ားစြာကို ေျပာင္းလဲ ခ်မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သံတမန္နည္းလမ္းမ်ားစြာကိုလဲ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေရာက္ေတာ့ ပါလက္စတိုင္းႏိုင္ငံကို တရား၀င္ ေၾကျငာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ မက္ဒရစ္ကြန္ဖရင့္ကေန စျပီး၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမွဳေတြ စတင္လာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြအမ်ားအျပား ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပီအယ္လ္အိုက မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားေသာ ေသးငယ္တဲ့ အုပ္စုကြဲေတြျဖစ္တဲ့ Abu Nidal ဆိုတဲ့ ဆီးရီးယားေထာက္ပံ့အဖြဲ႕နဲ႕ အီရန္လွ််ိဳ႕၀ွက္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕ေတြမွ ျဖစ္ပါတယ္။

Intifada

အစၥေရး၊ ပါလက္စတိုင္းျပႆနာအေၾကာင္းေျပာရင္ Intifada အေၾကာင္းကေတာ့ မပါမျဖစ္ပါပဲ။ ၁၉၈၇ ခုကေန ၁၉၉၃ ခုႏွစ္အထိ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီပ႗ိပကၡေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ဆံုးရွံဳး ခဲ့ရပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ရိုးရိုးေလးစတင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္မွဳ မီးစေတြရွိေနရင္ သာမန္အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုဟာလဲ ၾကီးစြာေသာ ပ႗ိပကၡၾကီးေတြအတြက္ trigger ေတြပါပဲ။

၁၉၈၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဂါဇာကမ္းေျမာင္ေဒသမွာ ယာဥ္တိုက္မွဳတခုျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ အစၥေရးကုန္တင္ကားေၾကာင့္ အာရပ္တခ်ိဳ႕ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အစၥေရးတပ္ေတြကို ဆန္႕က်င္တဲ့ လူထုတိုက္ပြဲေတြ စတင္ေတာ့တာပါပဲ။ သပိတ္ေမွာက္မွဳေတြ အမ်ားအျပား ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ အစၥေရးတပ္ေတြကို က်ဴးေက်ာ္သူေတြအေနနဲ႕ ဆန္႕က်င္တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ လက္နက္ေတြကေတာ့ ဗံုးေတြ၊ ေသနတ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာက္တံုးေတြျဖစ္ပါတယ္။ Molotov cocktail ေတြလဲ အပါအ၀င္ေပါ့။

Intifada ရဲ႕ ကနဦးနည္းဗ်ဴဟာေတြက လူထုအန္တုမွဳေတြပါ။ အခြန္ေငြမေပးတာ၊ အစၥေရးအာဏာပိုင္ေတြနဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳ မျပဳလုပ္တာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ဘက္ပ႗ိပကၡေတြက ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀၊ ေအာက္တိုဘာမွာ Temple Mount လို႕နာမည္ၾကီးတဲ့ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ပြားလာခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာ ဒီပ႗ိပကၡဟာ ဂ်ဴးေတြအၾကားမွာ political polarization ျဖစ္ေစခဲ့ျပီး၊ အစၥေရးစစ္တပ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို မ်ားစြာ ဂယက္ရိုက္မွဳရွိခဲ့ပါတယ္။ အာရပ္ေတြဘက္က်ေတာ့ စီးပြားေရးဆံုးရွံဳးနစ္နာမွဳေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ပြားခဲ့ျပီး၊ political radicalization ျဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာက်ေတာ့ ပါလက္စတိုင္း အဖြဲ႕အစည္းတခုျဖစ္တဲ့ Hamas ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ဟာ အစၥေရး- ပါလက္စတိုင္း ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚကို ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။

Hamas

Hamas (Harakat al muqawamah al Islamiyah, “Islamic resistance movement”) ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕ဟာ ပါလက္စတိုင္းက Muslim Brotherhood အဖြဲ႕ခြဲတခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ဟာ အီဂ်စ္က Brotherhood အဖြဲ႕လိုပဲ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ လူမွဳေရးဆိုင္ရာေတြမွာ တက္ၾကြြစြာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕တခုပါ။ ဒီအဖြဲ႕မွာ radicalization စျဖစ္လာတာကေတာ့ ၁၉၈၇-၈၈ ကာလေတြမွာပါ။ ဒါကလဲ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းရင္းေတြမွာ အေျခခံပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ Walter Laqueur ဆိုခဲ့သလိုပဲ ပထမတခ်က္ကေတာ့ မြတ္စလင္အဖြဲ႔ ေတြအားလံုးဆီမွာ ျဖစ္ပြားလာခဲ့တဲ့ general trend ပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဂါဇာကမ္းေျမာင္ေဒသရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေနေတြပါ။ တတိယတခ်က္ကေတာ့ အေတာ့္ကိုအေရးၾကီးပါတယ္။ Hamas နဲ႕ Fatah, PLO တို႕ၾကားက ျပိဳင္ဆိုင္မွဳေတြပါ။ တခါတရံမွာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာတခုကို ေျဖရွင္းေနဆဲမွာပဲ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အၾကားမွာ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာတာဟာ လွဳပ္ရွားမွဳတခုအတြက္ အေတာ္ပဲ အႏၱရာယ္ၾကီးပါတယ္။ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေန ေသြဖည္သြားတတ္ျပီး၊ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳ တခုလံုးကို ထိခိုက္သြားတတ္ပါတယ္။

Hamas အဖြဲ႕က ပါလက္စတိုင္းအေရးဟာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ religious obligation တခုျဖစ္တာေၾကာင့္၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းနည္းနဲ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာကြန္ဖရင့္ေတြ မလိုအပ္ဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕က Jihad ကို strategic doctrine အျဖစ္ သတ္မွတ္လာၾကပါတယ္။ သူတို႕က မြတ္စလင္ Brotherhood ေတြလို nationalism ကို လံုး၀ကန္႕ကြက္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တျခားအာရပ္ nationalism ေတြကိုေတာ့ ရုပ္၀တၳဳဆန္တယ္၊ secular ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ပါလက္စတိုင္း အမ်ိဳးသား၀ါဒကေတာ့ Islamic ျဖစ္တယ္လို႕ ေၾကျငာၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ Fatah, PLO နဲ႕ Hamas တို႕က ယွဥ္တြဲလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႕ေတြပါ။ ပါလက္စတိုင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ Hamas ဟာ ျပိဳင္ဆိုင္ဖို႕ ေျခလွမ္းကို စတာနဲ႕ တျပိဳင္တည္း ၁၉၈၇ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ anti- Fatah လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ စတင္ထုတ္ေ၀ပါေတာ့တယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတခု ဟာ အျခားအဖြဲ႕အစည္းတခုက လူေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးေနာက္ေၾကာင္းေတြကို မိတ္ေဆြလိုေ၀ဖန္တာ မဟုတ္ေတာ့ ပဲ ပုဂိၢဳလ္ေရးစြပ္စြဲ တိုက္ခိုက္လာျပီဆိုရင္ ဒါဟာျပိဳင္ဆိုင္မွဳစလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးေတြဟာ ညီညြတ္ေရးကို ထိခိုက္တတ္ျပီး၊ တခါတရံမွာ ဆိုး၀ါးတဲ့ သက္ေရာက္မွဳေတြ ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ပါတယ္။ ပါလက္စတိုင္းေတြမွာလဲ ဒီအတိုင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္အတြင္း ဂါဇာမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီ ႏိုင္ငံေရး camps ႏွစ္ခုၾကားက followers ေတြရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္မွဳေၾကာင့္ ပါလက္စတိုင္းဆယ့္ရွစ္ေယာက္ ေသေၾကခဲ့ျပီး၊ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ခ်က္ခ်င္းျငိမ္းခ်မ္းေရး ေစ့စပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီအနာေဟာင္းဟာ ခဏခဏ ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕အၾကား ျပိဳင္ဆိုင္မွဳေတြက တိုးျမင့္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း Hamas အဖြဲ႕ရဲ႕ တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ေနရာအႏွံ႕မွာ အမ်ားအျပားျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ခိုက္မွဳ ေတြက ပံုစံစံုပါပဲ။ ဓားနဲ႕ထိုးသတ္တာ၊ ပုဆိန္နဲ႕ ခုတ္သတ္တာ၊ အစၥေရးစစ္သားေတြကို ကားၾကံဳေခၚတင္ျပီး ကားေပၚမွာ အစေဖ်ာက္လိုက္တာ၊ ကားနဲ႕ တိုက္သတ္တာ စတဲ့ နည္းမ်ိဳးစံုပါပဲ။ ၁၉၉၃- ၉၄ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ suicide bombings ေတြက ေခတ္စားလာပါေတာ့တယ္။ ၁၉၉၅- ၉၆ ကာလေတြမွာ Hamas ေတြအေပၚ အစၥေရးထိုးစစ္ေတြ ၾကီးထြားလာခဲ့သလို၊ ပီေအလို႕ေခၚတဲ့ Palestinian Authority) ေတြကလဲ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းမွဳေတြျပဳလုပ္လာၾကပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလကစျပီး၊ Hamas အဖြဲ႕ရဲ႕ အဓိကပင္မ မဟာဗ်ဴဟာကေတာ့ စစ္ေရးအရအေရးပါတဲ့ ေနရာမ်ားကို တိုက္ခိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ေဂ်ရုဆလင္၊ Tel Aviv, Hadera, Netanya စတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြပါ။

နိဂံုး

အခု (၂၀၀၉) ႏွစ္သစ္ကို မေရာက္မီ (၂၀၀၈) ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာပဲ အစၥေရးတပ္ေတြက Hamas အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ေခ်မွဳန္းေရးေတြ ျပဳလုပ္ေနၾကပါတယ္။ အခုဒီစာတမ္းဟာ အစၥေရး၊ ပါလက္စတိုင္း မည္သည့္ဘက္ကိုမွ ဘက္လိုက္ေရးသားထားတာ၊ ေထာက္ခံအားေပးထားတာေတြ မရွိပါဘူး။ အစၥေရး- ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာမီးပြားေတြ Hamas နဲ႕ Fatah, PLO အေၾကာင္းေတြရဲ႕ သမိုင္းေနာက္ခံ အျဖစ္အပ်က္ကိုသာ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


ခင္မမမ်ိဳး (၆၊ ၁၊ ၂၀၀၉)


ရည္ညြန္းကိုးကားစာရင္း ။ ။
Erlich, R. (2000) “The History of Israel Policy in Lebanon”, ICT, June 29, 2000
Hroub, K.(2000) Hamas, New York

Heehs, P. (1998) Nationalism, Terrorism, Communalism: Essays in Modern India History, New Delhi, 1998

Laquer, W. (2003) No End to War: Terrorism in the Twenty-First Century, Continuum, London

Sayigh, Y. (1997) Armed Struggle and The search for State, New York

Rest of your post