ေဆာင္းပါး
ေက်ာ္သိခၤ
အရင္တစ္ေခါက္ မေလး႐ွားမွ ဗမာျပည္သို႔ ျပန္သြားခဲ့စဥ္က အေတြ႔အႀကံဳေလးပါ။ က်ေနာ္ ထိုင္းႏုိင္ငံ NGO အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုတြင္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အလုပ္လုပ္ၿပီးေသာ္၊ မေလး႐ွားရွိ ဗမာလူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွ အကူအညီေပးပါရန္ေျပာလာသည့္ အတြက္ ထိုင္းႏုိင္ငံမွ မေလးသို႔ သြားခဲ့သည္။
မေလး႐ွားတြင္ တစ္လၾကာၾကာေနၿပီး၊ အမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္လည္း overstay ဘ၀ေရာက္သြားသည္။ Overstay ဘ၀ႏွင့္ပင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ ၾကာသြားသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဆီးလမ္းေၾကာင္းေ၀ဒနာေၾကာင့္ ကြာလာလမ္ပူ ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသမႈခံယူရသည္။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းသည့္ေန႔ကို မွတ္မိပါသည္။ ထိုေန႔သည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၆ ရက္။ ေဆး႐ံုက ဆင္းၿပီး က်ေနာ္ေနထိုင္သည့္ အခန္းကို ျပန္လာေတာ့ ဗမာအလုပ္သမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နာဂစ္ အေၾကာင္းေျပာေနသည္ကို က်ေနာ္ၾကားရသည္။ နာဂစ္ ဆိုတာ ဘာလဲ။ က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို ၄င္းတို႔ အလုပ္ပ်က္မည္စိုး၍ ေဆး႐ံုသို႔ မလာခိုင္းသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ နာဂစ္အေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္ မၾကားလိုက္ပါ။ ထို႔ေၾကာင္ “နာဂစ္ဆိုတာ ဘာလဲ” ဟု က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔တို႔တြင္ ရန္ကုန္တုိင္း ႏွင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းတို႔တြင္ တိုက္ခတ္သြားေသာ မုန္တိုင္းအမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလြန္ျပင္းထန္ေၾကာင္း၊ လူအေသအေပ်ာက္မ်ားေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္၊ စိတ္၀င္တစား ေျပာျပၾကသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဆိုသလို အင္တာနက္ဆိုင္သို႔ ေျပးရေတာ့သည္။ သတင္းဌာန ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မ်ားတြင္ နာဂစ္သတင္းကို ဖတ္ၾကည့္သည္။ Google Search တြင္ Pictures of Nargis Victims ဆိုသည့္စာကို ႐ိုက္ၿပီး ရွာလိုက္ေတာ့ ေတြ႔ရသည့္ ပံုမ်ားမွာ ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္း။ ကိုယ့္အိမ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ အိမ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ပ်က္ေနသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။ ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ ကိုယ့္အိမ္အေျခအေနကိုလည္း သိခ်င္သည္။
သို႔ႏွင့္ ခြဲစိတ္ခံထားရသည့္ ဒါဏ္ရာမွာလည္း အေတာ္ေလး သက္သာခါစျဖစ္လာေသာအခါ အိမ္ကိုျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ပြဲစားကို ဆက္သြယ္ရသည္။ ကိုယ္ျပန္မည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာျပရသည္။ ကြာလာလမ္ပူ - မဲေဆာက္ - ရန္ကုန္ (ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးဂိတ္အထိ) ျဖစ္သည္။ ပြဲစားက မေလးရင္းဂစ္ ၈၀၀ ေပးရမည္ဟုေျပာသည္။ ကိုယ့္တြင္လည္း ပိုက္ဆံက အပိုအလွ်ံမ႐ွိ၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ လိုသည့္ ပိုက္ဆံကို ေခ်းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ပြဲစားက ပီနန္းမွာေန၍ ကြာလာလမ္ပူမွ ပီနန္းသို႔ ထြက္မည့္ ည ၁၁ နာရီကားကို စီးသည္။ ပီနန္းသို႔ို မနက္ ၄ နာရီေရာက္သည္။ မနက္ ေျခာက္နာရီထိုးေတာ့ ပြဲစားက ပီနန္းကားဂိတ္သို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္လာေခၚသည္။ သို႔ႏွင့္ ပြဲစားအိမ္ေရာက္ေတာ့ ၄င္းက က်ေနာ္ သြားရမည့္ ခရီးလမ္းေၾကာင္း ႏွင့္ ပက္သက္၍ အေသးစိတ္႐ွင္းျပသည္။ မေလးလူမ်ိဳး ပြဲစားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္အား ဗမာစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္နားတြင္ ညေန သံုးနာရီတြင္လာေခၚမည္ ျဖစ္ရာ က်ေနာ့္တြင္ အခ်ိန္မ်ားစြာ က်န္ေသးေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အခန္းတြင္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစား ၿပီး နားနားေနေန ေနရန္ ပြဲစားက ေျပာပါသည္။
ဗမာျပည္သို႔ ေအာက္လမ္းက (နယ္စပ္ေတြကို တရားမ၀င္ ျဖတ္ၿပီး) ျပန္ရသည္က အႏၱရာယ္မ်ားသည္ ဆိုသည္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္တြင္ ခရီးသြားစာရြက္စာတမ္းတစ္စံုတစ္ရာ မရွိ၊ ေရြးစရာ ဒီတစ္လမ္းသာ႐ွိသည္။ ရဲ ႏွင့္ ေတြ႔ပါက ေသခ်ာေပါက္ အဖမ္းခံရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစိုးရိမ္စိတ္ မ်ားက ဖိစီးလွ်က္၊ က်ေနာ္ ထမင္းလည္း မစားခ်င္ပါ။ ေရလည္း ခ်ိဳးခ်င္စိတ္မရွိ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က မေလးမွာ လူမႈေရးအလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေတာ့ ပြဲစားေတြအေၾကာင္း ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပြဲစားတုိင္းကိုေတာ့ မယံုခ်င္။ ေတာ္ၾကာ ပြဲစားက ကိုယ့္ကိုေရာင္းစားလိုက္လွ်င္ ဒုကၡ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႐ိုး႐ိုးသားသားျဖင့္ ပြဲစားအလုပ္ကို လုပ္စားၾကသည့္သူမ်ားလည္း ႐ွိပါသည္။ ယခုလို ပြဲစားမ်ားမ႐ွိလွ်င္လည္း က်ေနာ္တို႔ကဲ့သို႔ မေလးတြင္ တရားမ၀င္ ေနထိုင္သူမ်ားအဖို႔ ဗမာျပည္သို႔ ျပန္ခ်င္ၿပီဆိုပါစို႔။ မည္သို႔ျပန္ရမည္နည္း။ လမ္းေၾကာင္းလည္းမသိ။ မေလးနယ္စပ္သို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းတြင္ မေလးရဲ၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရႏုိင္သည္။ မေလးနယ္စပ္ကို ေက်ာ္၍ ထိုင္းဘက္ျခမ္းသို႔ ေရာက္သြားလွ်င္လည္း မဲေဆာက္အထိ ေရာက္သြားဖို႔က လမ္းတြင္ ရဲစစ္ေဆးေရးဂိတ္ မ်ားစြာကို ျဖတ္ရမည္။ မလြယ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ ပြဲစားမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရသည္။ ယခုလည္း သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ ေပပဲ။ မေသလွ်င္ေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္မွာပဲ ဟုေတြးၿပီး မ်က္စိစံုမွိတ္ ထြက္လာခဲ့ရသည္။
ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီခြဲေသာ္ ပြဲစားက က်ေနာ့္ကို ဗမာစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္နားသို႔ ေခၚသြားၿပီး မေလးပြဲစားႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္သည္။ သံုးနာရီ ေလာက္က်ေတာ့ မေလးပြဲစားႏွစ္ေယာက္က တကၠစီကားတစ္စီး ေမာင္းလာသည္။ ပြဲစား ႏွင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ဘာေတြေျပာေန မွန္းေတာ့ မသိ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း မေလးလို ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ပြဲစားကို က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ပိုက္ဆံ ရင္းဂစ္ ၈၀၀ ကို တစ္ခါတည္း မေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းဘက္ျခမ္းေရာက္လွ်င္ ရင္းဂစ္ ၄၀၀ ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဲေဆာက္သို႔ေရာက္လွ်င္ က်န္သည့္ ၄၀၀ ကို ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ပြဲစားက ထိုကဲ့သို႔ လုပ္၍ မရေၾကာင္း ထိုင္းနယ္စပ္ (ထိုင္းဘက္ျခမ္း) တြင္ပင္ ပြဲစား၏ ညီျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို လာေခၚမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုအခါတြင္ ၄င္းညီျဖစ္သူအား ရင္းဂစ္ ၈၀၀ လံုးကိုေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုယံုေစလိုေၾကာင္း၊ အစစ အရာရာ စိတ္ခ်ေစလိုေၾကာင္း၊ လမ္းတြင္ လမ္းေၾကာင္းေတြကိုလည္း ႐ွင္းထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးစိတ္မပူ ရန္လည္း ေျပာပါသည္။ သို႔ႏွင့္ သူေျပာသလို က်ေနာ္ သေဘာတူလိုက္ရသည္။ တကၠစီေပၚတက္ၿပီး ပြဲစားအား ႏႈတ္ဆက္ကာ မေလးပြဲစား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ထုိင္းနယ္စပ္သို႔ လုိက္သြားေတာ့သည္။ ကိုယ္က မေလးစကား မတတ္၍ လမ္းမွာ ဘာစကားမွလည္းေျပာမေနေတာ့ဘဲ၊ အဆင္ေျပပါ့မလားဟုသာ ေတြးၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္။
ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ေရာက္ေသာ္ မေလးနယ္စပ္နား႐ွိ ရြာတစ္ရြာသို႔ေရာက္သြားသည္။ မေလးပြဲစားႏွစ္ေယာက္က လယ္ကြင္းထဲ႐ွိ မေလးလယ္သမားတစ္ဦး၏ အိမ္သို႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားသည္။ အဆိုပါလယ္သမားမိသားစုက က်ေနာ့္ကို မေလးလိုေျပာရာ၊ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္လို ေျပာၿပီး မေလးလိုနားမလည္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ၄င္းတို႔က ထိုင္းလိုေျပာရာ က်ေနာ္က အနည္းငယ္နားလည္ေၾကာင္း သို႔ေသာ္ ျပန္မေျပာတတ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မေလးပြဲစားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ထိုလယ္သမားလက္သို႔ အပ္ခဲ့ၿပီး ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ့္ကိုမူ ထိုလယ္သမား၏ သားဟု ယူဆရသူက မေလးနယ္စပ္သို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ေမာင္းပို႔သည္။ မေလးနယ္စပ္ေရာက္ေသာအခါ၊ က်ေနာ့္ကို ထိုင္းပြဲစားတစ္ဦးက ဆိုင္ကယ္ျဖင့္လာေခၚသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုပြဲစားက ထိုင္းဘက္ျခမ္းတြင္ ပီနန္းမွ ပြဲစား၏ ညီျဖစ္သူဆိုသူထံ အေရာက္ပို႔ေပးသည္။ ၄င္းက ရင္းဂစ္ ၈၀၀ ေတာင္းသျဖင့္ က်ေနာ္ေပးလိုက္သည္။ က်ေနာ့္အထင္ သူ႔အိမ္တြင္ က်ေနာ့္ကို ေခတၱထားမည္ဟု တြက္ထားခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းက “ခင္ဗ်ား ဒီည က်ေနာ့္အိမ္မွာအိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား အိပ္ရမယ့္ေနရာကို က်ေနာ္ေခၚသြားမယ္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္” ဟု ဆိုကာ ေမာင္းသြားၿပီး ခဏၾကာေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ႐ံုးတစ္႐ံုးသို႔ေရာက္သြားသည္။ ထိုင္း လ၀က ႐ံုးဟုသိရသည္။
ထို႐ံုးတြင္ အခ်ဳပ္ခန္းက်ယ္တစ္ခု႐ွိသည္။ ထိုအခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ဗမာျပည္သို႔ျပန္မည့္သူမ်ားကို ထည့္ထားသည္။ စုစုေပါင္း အေယာက္ ေလး၊ ငါးဆယ္ေလာက္႐ွိသည္။ ပြဲစားက “ခင္ဗ်ား ဒီည အဲဒီအခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္ရမယ္။ သူတို႔လည္း ခင္ဗ်ားလိုဘဲ။ ဗမာျပည္ကို ျပန္မွာ။ မဲေဆာက္ကို ဆင္းတဲ့ကားက တစ္ရက္ျခားလာတာ၊ ဒီမနက္ တစ္စင္းလာသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား သန္ဘက္ခါ ထြက္မယ့္ကားနဲ႔ လုိက္သြားရမွာ။ က်ေနာ္လည္း ဒီကို မၾကာမၾကာလာတယ္။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔။ မနက္က်ရင္ က်ေနာ္ ေရသန္႔ဗူးလာပို႔မယ္” ဟုေျပာကာ ျပန္သြားပါသည္။ က်ေနာ့္ တစ္သက္ ေထာင္တို႔၊ အခ်ဳပ္တို႔ တစ္ခါမွ မက်ဖူး၍ စိတ္ထဲေတာ့ တစ္မ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ အခ်ဳပ္ခံရသည္ကို ေတြးမိေတာ့လည္း စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ ေပါ့သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ထို လ၀က ႐ံုးတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ မြန္လူမ်ိဳး ပြဲစားတစ္ဦးက က်ေနာ့္ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ၀င္ရန္ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ က်ေနာ္ အထဲကို ၀င္လိုက္သည္။ အထဲတြင္ အနံ႔အသက္က မေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ကေလးအေမေတြ၊ ကေလးေလးေတြက အသက္ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္။ အထဲမွာ ပူေလာင္ အိုက္စပ္ေနသည္။ ကေလးငိုသံေတြ၊ စကားေျပာသံေတြႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ အခ်ိဳ႕က မြန္ ႏွင့္ ဗမာမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ကရင္ ႏွင့္ ခ်င္းတိုင္းရင္းသား အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္လည္း ဒီႏွစ္ည ဒီအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ အိမ္ရမည္မို႔၊ အခ်ဳပ္ခန္းကို မ်က္စိေ၀ွ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ ေက်ာတစ္ေနရာစာရွာလိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုအနားတြင္ ေနရာလပ္ေတြ႔သျဖင့္ ခရီးေဆာင္အိပ္ထဲမွ ပါလာသည့္ ပုဆိုးၾကမ္းေလးကို ျဖန္႔ခင္းကာ ေနရာယူလုိက္သည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ညတာေတာ့ ႏွပ္ေနရဦးမည္။ ခဏၾကာေသာ္ ပြဲစားတစ္ဦး ႏွင့္ ထိုင္း၀န္ထမ္းတစ္ဦး အခ်ဳပ္ခန္းထဲ၀င္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္၊ ေဖာင္ျဖည့္၊ လက္ေဗြရာ ႏွိပ္ခိုင္းသည္။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ကိုယ္လို၊ သူလို လူေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္မညစ္ေတာ့။ က်ေနာ့္ေနရာေဘးမွ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ငါးႏွစ္ ၀န္းက်င္ခန္႔ ဟု ယူဆရေသာ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ မေလးရွားမွာ ငါးႏွစ္အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဒီအခ်ဳပ္ထဲကို ေရာက္သည္မွာ၊ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္႐ွိၿပီဟုေျပာသည္။ ကြာလာလမ္ပူက ပြဲစားကို ပိုက္ဆံအကုန္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ ဟုလည္းေျပာသည္။ ယခု ဒီဘက္ေရာက္ေတာ့ ဒီဘက္က ပြဲစားက ကြာလာလမ္ပူမွ (ထိုေကာင္ေလးမ်ား၏) ပြဲစားက ၄င္းကို ေငြအေၾကမေခ်ရေသးသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးမ်ားကို မဲေဆာက္သို႔သြားမည့္ အုပ္စုထဲသို႔ ထည့္မေပးေသးေၾကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေကာင္ေလးသံုးေယာက္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ ၾကာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြာလာလမ္ပူရွိပြဲစားကိုဖုန္းဆက္ေသာ္လည္း ဖုန္းမကိုင္ေၾကာင္း ထိုေကာင္ ေလး သံုးေယာက္ကက်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြျဖင့္ ေျပာျပၾကပါသည္။ ထိုေကာင္ေလးေတြ ပြဲစားအလိမ္ခံလိုက္ရၿပီဆိုသည္ကို က်ေနာ္ သိလိုက္ပါသည္။ သူတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စုိးသည့္အတြက္ က်ေနာ္မေျပာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ ကြာလာလမ္ပူမွာသာ ထိုကိစၥမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ ကူညီေကာင္းကူညီႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ယခုလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ လမ္းခရီးတစ္ခုတည္းမွ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္ေန ၾကသည့္အတြက္ “ေတာင္မင္းကို ေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္” ဟူေသာ စကားအတိုင္းသာ။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ့္ပြဲစားက ထမင္းေၾကာ္တစ္ထုပ္ ႏွင့္ ေရသန္႔တစ္ဗူး လာေပးသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမ်ားပြဲစား ေတြႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ က်ေနာ့္ပြဲစားက မဆိုးဘူးဟု ဆိုရမည္။ အခ်ဳပ္ခန္းကလည္း တစ္ေန႔ကို မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ သံုးနပ္ေကၽြးပါသည္။ ဟင္းကေတာ့ သခြားသီး ႏွင့္ ဗူးသီးကို အရည္က်ဲေလးခ်က္ၿပီး ထမင္းကို ပလပ္စတစ္တစ္ထပ္၊ စကၠဴတစ္ထပ္ျဖင့္ ထုပ္ကာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ထုပ္ေပးသည္။ ေနာက္ၿပီး ဘဲဥျပဳတ္ တစ္လံုးပါေသးသည္။ မနက္စာလည္း သည္ဟင္း၊ ေန႔လည္စာ ႏွင့္ ညစာလည္း သည္ဟင္းပင္။ ေန႔တိုင္း ဟင္းက သည္ဟင္းခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ပတ္စ္ပို႔မ႐ွိ၍သာ ေအာက္လမ္းကေနျပန္သည္။ မေလးမွာေတာ့ အလုပ္ေကာင္းခဲ့၍၊ အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ပိုက္ဆံေလး အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ပါလာသည္။ သူတို႔က်ေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထမင္း၊ ဟင္းကို မစား။ အခ်ဳပ္ခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ထိုင္းေစ်းသည္မ်ားလာေရာင္းေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္း၀ယ္ၿပီးစားသည္။ က်ေနာ့္အိပ္ထဲတြင္ေတာ့ မေလးရင္းဂစ္ ေလးဆယ့္ငါး ရင္းဂစ္ ႏွင့္ အေႃကြေစ့တစ္ခ်ဳိ႕ က်န္ေသးသည္။ ထိုင္းဘတ္ ႏွင့္ တြက္လွ်င္ေတာ့ ဘတ္ေလးရာေက်ာ္ေလာက္ ရသည္။ က်ေနာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ ျပတင္းေပါက္မွ လက္ထုတ္ကာ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ႏွင့္ သေဘၤာသီးေထာင္း ၀ယ္စားသည္။ နယ္စပ္ NGO မွာ လုပ္ခဲ့တုန္းက ကေလးမ်ား ႏွင့္ အတူ ေစ်းမွာ သေဘၤာသီးေထာင္း ႏွင့္ ေကြ႕သ႐ို စားခဲ့သည္ကို သတိရသည္။
တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးနံ႔ထြက္လွ်က္ နံေစာ္ေနသည့္အတြက္ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္ ေရသြားခ်ိဳးသည္။ ဆပ္ျပာေတာ့မရွိ။ ေရခ်ိဳးခန္းက အိမ္သာႏွင့္တြဲလွ်က္။ အနံ႔အသက္ကမေကာင္း။ ေရခြက္ကမ႐ွိ။ အိမ္သာသံုးသည့္ခြက္သာ႐ွိသည္။ သူမ်ားေတြေတာ့ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ဘယ္ခြက္သံုးသည္ကို က်ေနာ္မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရကုန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေရသန္႔ဗူးတစ္ဗူးကို ယူကာ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ သေဘၤာသီးေထာင္းအသည္အား လွမ္းေခၚၿပီး ထိုေရသန္႔ဗူးကို ထက္၀က္ပိုင္းခိုင္းရသည္။ ေရသန္႔ဗူး ေအာက္ေျခဘက္ အျခမ္းကို ေရခြက္အျဖစ္အသံုးျပဳကာ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ ဆပ္ျပာေတာ့မရွိ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း႐ွိသြားသည္။
သည္လိုႏွင့္ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ ၾကာသြားသည္။ ေနလည္ခင္းေရာက္ေတာ့ ပြဲစားတစ္ဦးက အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႔လာၿပီး၊ စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚ႐ွိ အမည္မ်ားကိုေခၚကာ တန္းစီခိုင္းသည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ထ၍ မိမိတို႔၏ နာမည္ပါ၊ မပါကို ေမးၾကသည္။ ဟိုေကာင္ေလး သံုးေယာက္လည္း ပြဲစားအနီးနားကပ္သြားၿပီး မရဲတရဲ ျဖင့္လွမ္းေမးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ပြဲစားက “ဒီထဲမွာ ပြဲစား ကိုမ်ိဳး လူဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ပါလဲ” ဟု ေမးရာ ထိုပြဲစားအဆက္အသြယ္ျဖင့္ လာၾကေသာ သူမ်ားက လက္ေထာင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုပြဲစားက စာရြက္ေပၚတြင္ နာမည္မ်ားကို ေခၚၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစစ္ေဆးသည္။ တန္းစီခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ပြဲစား နာမည္ကိုလည္းေျပာၿပီး သူ႔အဆက္အသြယ္ျဖင့္လာေသာသူမ်ားကို စစ္သည္။ က်ေနာ့္နာမည္ ပါသည္။ ထိုအခါ ဟိုေကာင္ကေလးသံုးေယာက္က “အစ္ကို စိတ္မပူ နဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ အစ္ကို ဒီညေန အေခါက္နဲ႔ လိုက္ရမွာ” ဟုေျပာသည္။ သူတို႔ကိုလည္း ေမးၾကည့္ရာ သူတို႔ နာမည္မပါေသးေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။
ပြဲစား အသီးသီးနာမည္မ်ားကို ရြတ္ျပၿပီး၊ နာမည္မ်ားကို စစ္ေဆးၿပီးေသာ္ ယခု ညေနကားျဖင့္ လိုက္ပါရမည့္ သူမ်ားကို သက္သက္ခြဲ ကာ တန္းစီခိုင္းသည္။ ထိုသူမ်ားဆီမွ လမ္းတြင္ စားစရိတ္အတြက္ တစ္ေယာက္ ထိုင္းဘတ္ ၂၀၀ ေကာက္သည္။ တစ္ခဏၾကာေသာ္ အားလံုးကို တန္းစီၿပီး ကားေပၚသို႔ တက္ခိုင္းသည္။ ကားမွာ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေသာ ကုန္တင္ကား ျဖစ္သည္။ ကားေဘးနားတြင္လည္း ထိုင္းစာ ျဖင့္ လ၀က ဟုေရးထားသည္ဟု က်ေနာ့္ေဘးမွ ထိုင္းစာတတ္ေသာ မြန္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ေျပာျပ၍ သိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ စိုးရိမ္စရာမ႐ွိဟုလည္း ၄င္းကေျပာသည္။ အားလံုးကားေပၚတက္လိုက္ၾကၿပီး ေနရာ ယူၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ဆယ့္ငါးေယာက္ ပါသည္ဟု သိရသည္။
သည္လိုႏွင့္ ကား စထြက္ေတာ့ ညခုနစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ ကားဆရာကလည္း မရပ္မနား၊ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာရာ၊ ည ၁၀ နာရီေလာက္ အေရာက္တြင္ ကားကို ဆဲဗင္းန္၊ အလဲဗင္းန္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္နားတြင္ရပ္ကာ စပယ္ယာမွ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးကို ထမင္းထုပ္၊ တစ္ေယာက္ တစ္ထုပ္စီကို ေပးသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ အခ်ဳပ္ထဲမွ ထမင္း ႏွင့္ ဟင္း အတုိင္းသာျဖစ္သည္။ ဗိုက္ဆာဆာ ႏွင့္ စားလိုက္သျဖင့္ ကုန္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ တစ္ညလံုး မရပ္မနား ဆက္ေမာင္းလာရာ၊ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခန္႔အေရာက္တြင္ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ကိုယ္၀န္သည္ အမ်ိဳးသမီးက မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ဗိုက္ေအာင့္ေၾကာင္း ႏွင့္ ကားဆရာအား ကားကို ရပ္ခိုင္းေပးပါရန္ ေျပာရာ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ကားကို ေနာက္ခန္းမွေန၍ တဗုန္းဗုန္းထုကာ ရပ္ခိုင္းရေတာ့သည္။ ကားေပၚတြင္ပါလာသူ အခ်ိဳ႕က ထုိင္းစကားတတ္၍ အဆင္ေျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆီဆိုင္တစ္ခုသို႔ေရာက္ေသာ္ ကားကို ခဏနားသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ေဆး႐ံုကားတစ္စီး ေရာက္ခ်လာသည္။ ဗိုက္ေအာင့္သည္ ဟုဆိုေသာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးကို ေဆး႐ံုကားေပၚတြင္ စမ္းသပ္ၾကသည္။ ဗိုက္ထဲမွ ကေလးေသသြားသည္ဟု သိရ သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ေဆး႐ံုတြင္ေနခဲ့ရမည္ျဖစ္ရာ၊ ပါလာသည့္ အုပ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္မွာ ေဆး႐ံုတင္ထားရေၾကာင္း ေဆး႐ံုအုပ္ထံမွ ေထာက္ခံစာေစာင့္ေနရသျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ပင္ ကားမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ရပ္ေစာင့္ေနရသည္။ ထိုေထာက္ခံစာမွာ မဲေဆာက္သို႔ေရာက္ေသာ္ မဲေဆာက္ လ၀က ႐ံုးတြင္ ျပရန္ျဖစ္သည္။ မေလး-ထိုင္းနယ္စပ္မွ အထြက္တြင္ လူ ၆၅ ေယာက္႐ွိၿပီး၊ မဲေဆာက္ေရာက္ေသာ္ ၆၅ ေယာက္လံုးပါမလာပါက ကားသမား ျပႆနာတက္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆး႐ံုမွ ေထာက္ခံစာကို ယူရသည္။ ထို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး၏ ညီမ ျဖစ္သူမွာလည္း ကိုယ္၀န္ ေလးလရွိၿပီး၊ ယခုကားေပၚတြင္ပါလာသည္ျဖစ္ရာ၊ သူမ မွာလည္း အစ္မ ျဖစ္သူ က်န္ခဲ့၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကေလးေသ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူမလည္း လမ္းတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္မည္စိုး၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုပါေတာ့သည္။ ေဘးနားရွိ အျခားအမ်ိဳး သမီးမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေခ်ာ့ေမာ့၍ တိတ္သြားသည္။
သို႔ႏွင့္ လူ ၆၄ ေယာက္ကို တင္ေဆာင္လာေသာ ကုန္တင္ကားႀကီးသည္ မဲေဆာက္ ၿမိဳ႕သို႔ ည ၇ နာရီတြင္ေရာက္သြားသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ မဲေဆာက္ လ၀က ႐ံုးအတြင္းတြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ အားလံုးကားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းကာ လ၀က အခ်ဳပ္ထဲတြင္ တစ္ည အိပ္ၾကရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာတြင္ အားလံုးကိုတန္းစီခိုင္းၿပီး လက္ေဗြရာမ်ား ႏွိပ္ခုိင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုင္း လ၀က အရာ႐ွိမ်ားႏွင့္ ပိုင္ေသာ ဗမာပြဲစား အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွ က်ေနာ္တို႔ေ႐ွ႕သို႔လာကာ က်ေနာ္တို႔ကို မဲေဆာက္ လ၀က အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ မၾကာမီ DKBA တပ္႐ွိရာ ကိုးသံုးလံုး စခန္းသို႔ အပ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ DKBA တပ္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေဆးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔တြင္ပါလာေသာ ဖုန္း ႏွင့္ ကင္မရာမ်ားပါလာပါက သူမအားေပးထားေစလိုေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ပါက DKBA တပ္မ်ားက အကုန္လံုးသိမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မိမိတြင္ပါလာေသာ ဖုန္းအား ထို ပြဲစား အမ်ိဳးသမီးလက္ထဲသို႔ အပ္လိုက္ပါသည္။ ထို ဖုန္းမ်ားကို DKBA ဂိတ္မွ ျပန္ထြက္ေသာ္ ဟိုဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိေသာ အျခားပြဲစားအမ်ိဳးသမီး အိမ္တြင္ နာမည္ေျပာ၍ သြားယူႏုိင္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ကို မဲေဆာက္ လ၀က အခ်ဳပ္ကားျဖင့္ DKBA တပ္စြဲထားရာ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းတြင္ သြားပစ္လုိက္ပါသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ DKBA တပ္သားတစ္ေယာက္က ေလွျဖင့္ အသင့္ေစာင့္ေနရာ၊ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ေလွေပၚသို႔တက္ၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း (ဗမာျပည္ဘက္ျခမ္း) သို႔ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။ DKBA တပ္သားမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျခာက္ေယာက္တစ္တြဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး၊ အမည္ ႏွင့္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္တုိ႔ကို ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ စာအုပ္ထဲတြင္ ျဖည့္ခိုင္းကာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စစ္ေဆးၿပီးေသာ္ ပြဲစားအမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ္တို႔အား သူမ အိမ္သို႔ ေခၚသြားပါသည္။ သူမ အိမ္မွာ DKBA စခန္းနားတြင္သာျဖစ္ပါသည္။ ထို ပြဲစား အမ်ိဳးသမီးအိမ္ေရာက္ေသာ္ အခ်ိဳ႕က လံုခ်ည္လဲသူက လဲ၊ ထမင္းစားသူက စားၾကသည္။ ပြဲစားအမ်ိဳး သမီးက တစ္ေယာက္ကို ဘတ္ ၁၀၀ အလွဴေငြထည့္ရမည္ဟု ေျပာပါသည္။ မည္သည့္အတြက္ အလွဴေငြထည့္ခိုင္းသည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ မေျပာပါ။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း လက္က်န္ ပိုက္ဆံ ထဲမွ ဘတ္ ၁၀၀ ကို ထိုအမ်ိဳးသမီးအား ေပးလိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ညေနေစာင္းေသာအခါ ပြဲစားအိမ္ေ႐ွ႕တြင္ လာရပ္ေသာ ဟိုင္းလတ္ကားမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ခရီးသည္အားလံုး အိမ္အျပန္ခရီးကို စတင္ပါေတာ့သည္။
အပိုင္း (၂) ကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္။
ေက်ာ္သိခၤ
http://kyawtheinha.blogspot.com
Rest of your post
7 comments :
how many more years,we have to hear such a sad story????
အင္း... ဒါေတြကုိ ထုတ္ေရးရင္းနဲ႕အားလုံးအတြက္ လမ္းေတြပိတ္သြားမွာကုိေတာ႔ စုိးရိမ္တယ္ဗ်ာ..။
အပိုင္း ၂ ကိုဆက္လက္အားေပးပါဦးမယ္ ကိုေက်ာ္သိခၤခင္ဗ်ား
အပိုင္းႏွစ္ကိုလည္းဆက္လက္ဖတ္ခ်င္ပါေသးသည္ခင္ဗ်ား
အပိုင္းႏွစ္ကိုလည္းဆက္လက္ဖတ္ခ်င္ပါေသးသည္ ကိုေက်ာ္သိခၤခင္ဗ်ား
အပိုင္းႏွစ္ကိုလည္းဆက္လက္ဖတ္ခ်င္ပါေသးသည္ ကိုေက်ာ္သိခၤခင္ဗ်ား
ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အခုလို အားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
အပုိင္း ႏွစ္ကို ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေလးစားလွ်က္
ေက်ာ္သိခၤ
Post a Comment