ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၉)

-ေယာဟန္ေအာင္-

1. ၀ ေဒသ၏ ေႏြရက္မ်ားက ရြက္ေႂကြမ်ားလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သၾကၤန္ရက္မ်ားေတာင္ မည္သို႔ ကုန္ဆံုး သြားခဲ့သည္ကို မမွတ္မိေတာ့။ ေရပက္ေတာ့ ပက္သည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သၾကၤန္ ရက္မ်ား တြင္လည္း သူတို႔ ေသာက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ဦးမည္ ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ တိုက္ပြဲမ်ားကေတာ့ ပံုမွန္၊ သည္းသည့္ အခါ သည္းလိုက္၊ စဲသည့္အခါ စဲလိုက္ ရွိသည္။ သူတို႔လည္း ေဆးရံုအလုပ္ႏွင့္ ပတ္ခ်ာလည္ေနခဲ့သည္။ သၾကၤန္ကို ထူးထူး ျခားျခား သတိမထားလိုက္မိသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလို။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ၿမိဳ႔ျပကို လြမ္းစရာေတြက ပိုဦး မည္။ ေရစိုစို မိန္းမပ်ဳိ ကေလးမ်ားကို လြမ္းမည္။ သၾကၤန္ထမင္းေမႊးကို လြမ္းမည္။ ပိေတာက္ႏွင့္ ငုပန္း ၀ါ၀ါေတြကို လြမ္းမည္။ ထူးပို႔ ထူးပို႔ သၾကၤန္ေတးေတြကို လြမ္းမည္။ အခုေတာ့ သၾကၤန္ဟူ၍ ထူးထူးျခားျခား သူတို႔ သိပ္မခံစား လိုက္ရပါ။


သူတို႔ ရွိေနစဥ္ တရက္ ၾကံဳရသည့္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း ျပန္၍ အမွတ္ရေနေသးသည္။ တရက္သားေတာ့ သူတို႔ အုပ္စုကို ထံုးစံအတိုင္း ဌာနရံုးတခုက ထမင္းဖိတ္ေကၽြး၍ သြားစားၾကသည္။ ညေနထမင္းစားပြဲဆိုေတာ့ အေသာက္ ကေလးလည္း ပါသည္။ ညေမွာင္ရီျပျပတြင္ ရီေထြေထြႏွင့္ ဖုန္ထူထူ လမ္းကေလးေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ျပန္လာခဲ့ၾက သည္။ ဤေဒသရွိ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္လည္း သူတို႔က မ်က္မွန္းတန္း ကၽြမ္း၀င္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးစိုးရိမ္စရာ မရွိ ေတာ့ ပါ။ ဗမာစကား ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ျဖင့္ ျပန္လာသူ ဟူ၍ သူတို႔ အုပ္စုသာ ရွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေသနတ္ လက္နက္ ငယ္သံမ်ား တဒိုင္းဒိုင္း စၾကားလာရသည္။ ၾကားရသည္မွ ေလးဘက္ေလးတန္၊ အသံမစဲ ၾကားၾကရသည္။ သူတို႔ က လမ္း ေဘးရွိ နီးစပ္ရာအိမ္သို႔ ေျပး၀င္လိုက္သည္။ မည္သို႔ ျဖစ္ေနသနည္းဟု အိမ္ရွင္ကို ေမးၾကည့္သည္။ အိမ္ရွင္လည္း မသိ။ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း ေျပးပုန္းဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ ဤသို႔ ဆိုလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္။ သူတို႔လည္း နီးစပ္ရာတပ္ ယူနစ္တခုခု အနီးသို႔ ပူးေပါင္းထားဖို႔ လိုသည္။ ေခါင္းထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာၾကသည္မွာ ခြန္ဆာတပ္ဖြဲ႔မ်ားက ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုးစစ္ဆင္ ၀င္ေရာက္စီးနင္းျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရးေလာ၊ အျခားဌာနတခုေလာ မသိ သူတို႔ ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေျပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုယူနစ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ေမးၾကည့္ျပန္သည္။ သူတို႔လည္း မည္သို႔ ျဖစ္ေနမွန္း မသိရ။ ေသနတ္သံ မ်ားက အတြဲလိုက္။ မစဲေသး။ စက္ဖြင့္ထား၍ ဌာနတခုႏွင့္ တခုေမးေနၾကသည္။ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ အေၾကာင္းျပန္ လာသည္။ အျခားမဟုတ္။ လငပုတ္ဖမ္း၍ ရဲေဘာ္မ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ မိုးေပၚေထာင္ပစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ သည္။ ၀တပ္ဖြဲ႔ စစ္ဗိုလ္မ်ားကလည္း ၎တို႔ရဲေဘာ္မ်ားကို ဤသို႔ေသနတ္ပစ္ေနသည့္ ကိစၥကို တားႏိုင္ဟန္မေပၚ။ သို႔ မဟုတ္ ဤသို႔ လငပုတ္ ဖမ္းလွ်င္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္တတ္သည့္ ရိုးရာလည္း ရွိပံုရသည္။ ဤသို႔သိရမွ စိတ္ခ်၍ ေဆးရံုသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာ ႏိုင္ခဲ့ၾက သည္။ ေစာေစာက ရီေ၀ေ၀ ေထြေနသည့္ ဓါတ္ကေလးလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ထိုမွ်မက ေခၽြးမ်ား ပင္ စို႔၍ ေနေသးသည္။ (ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔ဟု ထင္သည္။)

ဤေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ကိစၥမ်ား မေပၚခဲ့။ ဤသို႔ႏွင့္ ေနလာရာမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အႀကီး အက်ယ္ သူတို႔ စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခံုရမည့္ ကိစၥႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကိုေဇာ္ထြန္းက သူ၏ ဓါတ္ခဲသံုး ေနရွင္နယ္ ေရဒီယိုေလး ကို ပံုမွန္ နားေထာင္တတ္ေသာ္လည္း က်န္သူမ်ားက ဤမွ် အေရးထား နားမေထာင္ခဲ့ၾကပါ။ ထိုစဥ္က သံုး ၾကသည့္ ေရဒီယို က ယခု အိပ္ေဆာင္ေရဒီယိုမ်ားကဲ့သို႔ လက္တ၀ါး ေသးေသး မဟုတ္ပါ။ ၅” ၉” ခန္႔ရွိမည့္ ခပ္ေလးေလး ေရဒီယိုမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ အသံေအာင္ၿပီး နားေထာင္၍ ေကာင္းသည္။ ၾကည္လင္ ျပတ္သားေနတတ္သည္။ သူတို႔က သတင္း နား မေထာင္ ၾကေသာ္လည္း တခါတရံ ဘာထူးသလဲဟု က်န္သူမ်ား ကို ေမးလိုက္ရံုမွ် ျဖစ္သည္။ သတင္းမ်ားတြင္ ကရင္စခန္း မ်ား၌ တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနသည့္ သတင္း၊ ၀မ္းခ ခံတပ္၌ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေန သည့္ သတင္းမ်ားၾကားသည့္ အခါ အေလးေပးနားေထာင္တတ္သည္။ သူတို႔လည္း နားေထာင္ရံုမွ် လြဲ၍ မည္သည့္ အကူအညီမွ် မေပးႏိုင္။ အျခား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္လည္း ရွိသည္။ ဤပြဲ မ်ား ႏႊဲလိုစိတ္ျဖင့္ အားက်မခံ ျပန္သြားလိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္မ်ား လည္း ျဖစ္ေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ ရင္ခုန္မိၾကသည့္ သတင္းက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ပြဲသတင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ ပြဲအခ်ိန္ နီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် မိမိတို႔လည္း ေရဒီယိုနားပို၍ ကပ္လာၾကသည္။ ေရဒီယိုအနီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္မိၾကသည္။ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ရဲ၊ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမိုကေရစီအင္အား စုမ်ား ဘက္ကေတာ့ က်ိန္းေသႏိုင္မည္ဟု သူတို႔ တြက္ဆထားမိၾကသည္။ ဤကာလတြင္ေတာ့ ဘီဘီစီ ေရဒီယိုကိုသာမက ျမန္မာ့အသံကိုပါ နားေထာင္ရသည္။ ပထမဦးဆံုး ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔နယ္မွ NLD အမတ္ ေဒၚစန္းစန္း မဲအေရအတြက္ မည္၍ မည္မွ် ျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္ၿပီဟု ေၾကျငာသည္ကို သူတို႔ၾကားရသည္။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

“ဒီလို လုပ္... ကိုေဇာ္လြင္နဲ႔ ကိုထြန္းခင္တို႔က အခု အႏိုင္ရတဲ့ အမတ္ေတြအမည္ကို လိုက္ေရးမွတ္။ တေယာက္တလွည့္ တာ၀န္ ယူေပါ့..” ကို၀င္းႏိုင္က အၾကံျပဳလာခဲ့သည္။ သူကလည္း မျငင္းပါ။

သူက ညေနပိုင္းတာ၀န္ယူ၊ ကိုထြန္းခင္က မနက္ပိုင္းတာ၀န္ယူ၍ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ အေရြးခံၾကရသည့္ သူမ်ား ကို စာအုပ္တအုပ္ထဲတြင္ စာရင္းမွတ္ၾကရသည္။ သူတို႔ အလုပ္ကလည္း မလြယ္လွပါ။ ျမန္မာ့အသံကိုပါ နားေထာင္ ရသည္။ ေရြးေကာက္ခံရသည့္ အမတ္မ်ားကို ေၾကျငာသည္က ၈-နာရီ သတင္းေၾကျငာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ထုတ္ျပန္သည့္ အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္တိုင္ ညနက္ေအာင္ ေစာင့္ရသည္။ ထိုမွ်မက တရက္မွ် အလြတ္ခံ၍ မျဖစ္။ ဤ၀ေဒသတြင္ အျခား အားကိုး အားထားစရာ စာရြက္စာတန္း၊ သတင္းစာ၊ အျခား သတင္းရရွိရန္ ေနရာမ်ား မရွိပါ။ ေရဒီယိုတလံုးႏွင့္သာ ကမၻာႀကီးႏွင့္ေရာ၊ ျမန္မာျပည္မႀကီးႏွင့္ပါ ဆက္သြယ္ေနရသည္။ တရက္၊ တည အလြတ္ခံလိုက္သည္ႏွင့္ သူတို႔မွတ္တမ္း က မျပည့္မစံု ျဖစ္သြား ႏိုင္သည္။ စိတ္ညစ္ရသည္မွာ စစ္အစိုးရ၏ သတင္းဌာနကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္ပြဲ သတင္းကို အကုန္လံုးခ်က္ခ်င္း မလႊင့္၊ ခြဲ၍ ခြဲ၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေၾကျငာေပးေနသည္။

ဤပါတီစံု ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား မတိုင္မီက ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မဲဆြယ္စည္းရံုးၾကသည့္ အေျခအေန၊ လူထုေထာက္ခံမႈ၊ ၾကံဳေတြ႔ ေနရသည့္ ျပႆနာမ်ားကို သူတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါ။ သူတို႔ေဆးရံု၊ သူတို႔ တိုက္ပြဲမ်ားႏွင့္သာ အလုပ္ရႈပ္ေန ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စာရင္းေရးသြင္းရင္း၊ ေရးသြင္းရင္းႏွင့္ ဆယ္ဂဏန္းမွ ရာ၊ ရာဂဏန္းမွတိုးကာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမတ္ မ်ားက ေအာင္ပြဲခံေနေၾကာင္း ပိုသိသာလာခဲ့သည္။ ယခင္ (မဆလ) ပါတီေဟာင္း တိုင္းရင္းသားစည္းလံုး ညီၫြတ္ ေရးပါတီ (တစည) က အမတ္အေရအတြက္ သိပ္မရသည္မွာလည္း ထင္ရွားလာသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေသကံမ မေျပာႏိုင္ေသး။ စာရင္းမွတ္ေန၊ ေရဒီယို နားေထာင္ေနသည္ကိုလည္း ဖ်က္လိုက္၍ မျဖစ္ေသး။ ဆက္လုပ္ေနရသည္။ သူတို႔ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ NLD ေအာင္ပြဲခံေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္လာသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ NLD အမတ္က ၂-ရာေက်ာ္လာၿပီ။ ထိုအခါ ေရဒီယိုမွ လိုက္၍ မွတ္တမ္းတင္ေနမႈကို ရပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေသခ်ာၿပီ။ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ႏိုင္ၿပီ။ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေအာင္ပြဲသည္ သူတို႔ေအာင္ပြဲလည္း ျဖစ္ သည္။ အိမ္ျပန္ရဖို႔ နီးေနၿပီဟု သူတို႔ စဥ္းစားမိၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘယ္သူ႔ကို ႂကြားရမွန္းလည္း မသိ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ABSDF ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္သို႔လည္း အျမန္အေျပး ျပန္လာေနခ်င္ေတာ့သည္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ား လည္း အလုပ္ ရႈပ္ေနေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အေျခအေန အသစ္အေပၚတြင္ ဗ်ဴဟာအသစ္မ်ား၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈ အသစ္မ်ားလည္း လုပ္ေနၾကလိမ့္မည္ဟု သူျမင္မိသည္။ သူတို႔ကို တာ၀န္ေပးထားသည့္ ၃-လ မစ္ရွင္လည္း ေက်ာ္လြန္ခဲ့ ၿပီ။ ျပန္လွ်င္ ရေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ၀ တပ္မွဴးမ်ားက ေနပါဦးဟု တားထားၾက၍သာ ဆက္ၾကာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

တေန႔ နံနက္ပိုင္း တာ၀န္ခ်ိန္၊ သူႏွင့္ ကို၀င္းႏိုင္က ခြဲခန္းထဲတြင္ လူနာတဦးကို အနာေဆးေၾကာ သုတ္သင္ေပးေနစဥ္ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လက္ကိုင္ ကက္ဆက္အေသးတလံုးကို ကိုင္လာသည္။ သူတို႔က အေမာ တေကာ ေရာက္လာပံုႏွင့္ ေျပာသည္။ “ေဟ့လူေတြ... ဒီမွာဗ်၊ နားေထာင္ၾကည့္ အန္အယ္ဒီ ႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ေဒၚစုကိုလည္း ဒီမနက္ပဲ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေဒၚစုက သူ႔အိမ္မွာ လူေတြကို စကားေျပာေနတာ နားေထာင္ၾကည့္။” သူတို႔က ကက္ဆက္ကေလးကို ဖြင့္ျပသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းတခု ေျပာေနသည့္ အသံကို ၾကားလိုက္ရ သည္။ သူတို႔ လူနာကို ေမ့သြားၾကသည္။ လူနာကို သည္အတိုင္း ခဏထားသည္။ “ဟုတ္ရဲ႔လားဗ်ာ..” ကို၀င္းႏိုင္က ေသ ခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးသည္။ “ဟုတ္တာေပါ့ဗ်.... က်ေနာ္တို႔ ခုနေရဒီယိုက လာတာကို ဖမ္းထားတာပဲဟာ...” ကိုေဇာ္ထြန္း က အတည္ ေပါက္ ျပန္ေျဖသည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုလို အန္အယ္လ္ဒီအမတ္ အမ်ားစုႏွင့္ ေအာင္ပြဲခံေနရသည့္ အေျခ အေနတြင္ အားလံုးက မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေျပာ၍ မရပါ။ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္း ပစ္ယံုလိုက္သည္။

“ည က်ရင္ေတာ့ ေအာင္ပြဲခံ Celebrate လုပ္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ အရက္ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ေသာက္ၾကတာေပါ့။” အားလံုးက သေဘာတူသည္။ ေဆးရံု ခြဲကုတင္ေပၚက လူနာကေတာ့ သူတို႔ကို နားမလည္သလို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ သည္ ေတာ့မွ လူနာကို ျပန္အမွတ္ရမိၾကသည္။ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္က ျပန္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

သူတို႔က ေပ်ာ္ေနသည္။ အေျခအေနကေတာ့ ေကာင္းေနၿပီ။ ေဒၚစုလည္း လြတ္ၿပီ။ အန္အယ္လ္ဒီလည္း အျပတ္အသတ္ ႏိုင္ ေနၿပီ။ သူတို႔ အိမ္ျပန္ရဖို႔ နီးလာၿပီ။ ေျမေပၚေလွ်ာက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားပင္ ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေနသည္။ အရက္သြား ၀ယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူတို႔ တမ်ဳိးစိတ္ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ေနသေလာက္၊ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္က သိပ္ မေပ်ာ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ေလာက္ မတက္ႂကြသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဤသတင္း မဟုတ္။ စေနာက္မိျခင္း သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာင္းပန္သည္။ သူတို႔ ၂-ေယာက္ အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုကို ၾကည့္၍ စေနာက္မိသည္မွာ မွားၿပီဟုလည္း ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ ၂-ဦးက အျပစ္ခံစားေနၾကရသည္။ အမွန္ကို ၾကားေတာ့ သူတို႔လည္း နည္းနည္းေတာ့ နင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ျပႆနာ မရွိပါ။ အန္အယ္လ္ဒီ ႏိုင္ထားသည္က အခိုင္အမာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚစု ယခု မလြတ္လွ်င္လည္း ေနာက္ေတာ့ လြတ္လာလိမ့္မည္။

သူတို႔ ေပ်ာ္သလို သူမ်ားကိုလည္း ေပ်ာ္ေစခ်င္ေနသည္။ လူ၀ံမ်ားလို ရင္ပတ္ထု၍ ႂကြားခ်င္ေနသည္။ ကိုထြန္းခင္က ေတြ႔သမွ် ၀ရဲေဘာ္တိုင္းကို “ေဟ့ အန္အယ္လ္ဒီ ႏိုင္သြားၿပီကြ၊ တို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္ကြ” ဟု ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာသည္။ တခါ တေလ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သိလား။ သူ႔ပါတီ အခု မဲႏိုင္သြားၿပီ။ တို႔ျပန္ရေတာ့မယ္” ဟု ႂကြားသည္။ ကိုထြန္းခင္သာ မဟုတ္။ သူတို႔အားလံုးကလည္း တနည္းမဟုတ္၊ တနည္း သူတို႔ ၀မ္းသာေနၾကသည္ကို အမ်ားကို သိေစခ်င္ေနၾကသည္။ သူထင္သလို ျဖစ္ မလာပါ။ ၀ရဲေဘာ္မ်ားက ျပန္၍ ျပဴးၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႔သူမ်ားက ၀မ္းနည္းဟန္ ျပၾကသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔၏ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲႏွင့္ ဤ၀ရဲေဘာ္မ်ား၏ တိုက္ပြဲက မဆက္စပ္ မိ သကဲ့သို႔ ရွိေနသည္။ သူတို႔ ရန္ကုန္ျပန္ရေစဦးေတာ့။ ဤတိုက္ပြဲမ်ားက ဆက္ျဖစ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့။ ၀ေဒသတြင္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ရန္ ဆိုသည္မွာ ျဖည္းျဖည္းမွ လာမည့္ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ ၀ရဲေဘာ္မ်ား ၀မ္းနည္းၾကသည့္ အေၾကာင္းမွာလည္း မိမိတို႔ ျပန္ၾကလွ်င္ သူတို႔ ေဆး၊ က်န္းမာေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အား ကိုးအားထား ျပဳစရာ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳက်သည့္အလား ျမင္ၾက၍ ၀မ္းနည္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္သည္လည္း သူတို႔ႏွင့္ သိပ္မဆိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ အန္အယ္လ္ဒီ ေအာင္ပြဲသည္လည္း သူတို႔ႏွင့္ သိပ္ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့မွ သူတို႔ ၀မ္းသာသည္ကိုလည္း ျပန္၍ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ၀မ္းသာရေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤေဒသတြင္ ဆက္လက္ တာ၀န္မထမ္းလိုေတာ့ပါ။ တာ၀န္ခ်ထားသည့္ ၃-လ ေက်ာ္၍ ပိုေနခဲ့ၿပီ။ ယခုလို ႏိုင္ငံေရး အလွည့္ အေျပာင္းကာလတြင္ ABSDF မိခင္ အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္အတူ တသားတည္း ရွိေနသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ၀ရဲေဘာ္မ်ားကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။ မိမိတို႔အတြက္ အနာဂတ္က ၿမိဳ႕မွာရွိသည္။ ျပန္ရခ်ိန္ နီးေနၿပီဟုလည္း လံုး၀ ယံုၾကည္ ထားမိသည္။

“အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လာတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မဖမ္းဘူးထင္ပါတယ္” သူက ကေလးေတြး ေတြး၍ ေျပာ သည္။ ထိုအခ်ိန္ကလည္း အသက္မ်ားက ၂၃-၂၄၊ လူမ်ားက ငယ္ငယ္၊ လူႀကီးလို စဥ္းစားလုပ္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ တခါ တရံေတာ့ ဤလို ကေလးအေတြးျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားလည္း ျပန္၀င္လာသည္။

“ဟား.... ေသခ်ာတာေပါ့”
“ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အစိုးရဖြဲ႔၊ တျဖည္းျဖည္း လုပ္ငန္း အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ဖို႔ဆိုရင္လည္း အနဲဆံုး တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေတာ့ ၾကာႏိုင္တာေပါ့” တေယာက္က ေျပာသည္။ သည္လို စဥ္းစားမိမွ အိမ္ကို ပို၍ သတိရ လာသည္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ ခ်င္းမ်ားကို ပို၍ သတိရလာသည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ဘာလုပ္ၾကမလဲဗ်” ကို၀င္းႏိုင္က သူတို႔ စကား၀ိုင္းတခုတြင္ ေမးလာသည္။ ဤအခ်ိန္က လူအားလံုး၏ အေတြးတြင္ အိမ္ျပန္မည့္ အေရးကသာ ပို၍ လႊမ္းမိုးေနခဲ့သည္။

“ေက်ာင္း ျပန္တက္မွာေပါ့...” ကိုထြန္းခင္ တဦးမွ လြဲ၍ က်န္သူအားလံုးက ေျဖသည္။ ကိုထြန္းခင္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေျခစံု ပစ္ ၍ ဆက္လုပ္မည္ဟု ဆိုသည္။ သူက ေတာထဲမေရာက္လာခင္ကတည္းက လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၀င္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူက ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနပံုလည္း ရသည္။

ယခု ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေႏြးစရာ ျဖစ္ေနရသည္။ ငယ္စဥ္ အိပ္မက္မ်ားလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဆိုၾကပါစို႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) က “ေက်ာင္းျပန္တက္မွာေပါ့” ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ယခု ၎ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သူတို႔အရြယ္ ရဲေဘာ္မ်ားက ဆံပင္ျဖဴေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၾကၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴ မေဖြးလွ်င္ေတာင္ လူႀကီးပိုင္းသို႔ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ယခုကဲ့သို႔ စဥ္းစားၿပီး၊ ေျပာခဲ့သည္ကို မွားသည္ဟု ဆိုလိုရင္းမဟုတ္။ ထိုသို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္ကို အမွန္အတုိင္း တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စဥ္းစားခဲ့မႈကို မရင့္က်က္ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ခံရယံုသာ ရွိေပေတာ့မည္။

............. ............ .............
တေလာက စာေရးသူ ေရးေနသည့္ ယခု ဘ၀ေျခရာစာစုမ်ား “ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္” ကို ဖတ္ရစဥ္ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္သူ ကိုေအာင္ေမာ္ဦးက စာရွည္တေစာင္ေရးလာခဲ့သည္။ သူကလည္း အတိတ္ကို ေတြး၍ အေတြးပြားခဲ့ပံုရသည္။ သူက အတိတ္ ကိုသာ မက၊ အေရွ႔ကိုပါ ေမွ်ာ္ေတြးခဲ့သည္။ သူက ေမးခြန္းေတြလည္း ထုတ္ခဲ့သည္။ သူ႔စာတြင္ စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီး ပါလာ ခဲ့သည္။

မူလက သူတင္ျပသည့္ အခ်က္မ်ားကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ထည့္သြင္းတင္ျပမည္ စဥ္းစားေသာ္လည္း၊ မူရင္းအတိုင္းတင္ျပသည္ က ပို၍ေကာင္းမည္ ယူဆေသာေၾကာင့္ ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။

“ ........................... မာနယ္ပေလာခုခံစစ္ပြဲကာလ ၁၉၉၂-၉၃ ၀န္းက်င္တုန္းက ၄၂၅၉ ေပျမင့္တဲ့ မယ္ေညာခီးလို႔ ေခၚတဲ့ ခံစစ္ကုန္းတကုန္း ေပၚက ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္ အခန္းက႑ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူး တယ္။ နီးစပ္ရာလူ တခ်ဳိ႔နဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ကို ရယ္ေမာသူေတြလည္း ရွိခဲ့ ဖူးတယ္ဗ်။ ဆုိၾကပါစို႕။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဟာ ၿမိဳ႕ေတြတၿမိဳ႕ၿပီး တၿမိဳ႕သိမ္း၊ တိုင္းေတြ တတိုင္းၿပီးတတိုင္းသိမ္း၊ ျပည္နယ္ေတြ တျပည္နယ္ၿပီး တနယ္သိမ္း၊ တႏိုင္ငံလံုးကိုသိမ္း၊ ၿပီးေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီး အစိုးရဖြဲ႔၊ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ..... စသျဖင့္ အဲဒီလိုလားေပါ့။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ ဘာလဲေပါ့။ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကရင္နဲ႔ တြဲတဲ့တပ္က ကရင္စစ္ေၾကာင္းသြားရာ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ မြန္နဲ႔တြဲတဲ့ တပ္က မြန္စစ္ေၾကာင္းသြားရာ တေကာက္ေကာက္လိုက္၊ ရြာေရာက္ရင္ ဆန္ႀကိဳးေတြျဖည့္၊ ရန္ပံုေငြ ေကာက္၊ ရြာသား ေဆးကု၊ ပစ္ေျပး ေျပး၊ အလွည့္က်နား၊ ေနာက္တန္းျပန္၊ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရး လုပ္၊ အဲန္ဂ်ီအိုနဲ႔ ေတြ႔၊ ပ႐ိုပိုဆယ္ တင္၊ ေဒါင္း အိုးေ၀ထုတ္ ...... စသျဖင့္ အဲဒီလိုလားေပါ့။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ ဘာလဲေပါ့။ တဘက္မွာကလည္း ေစာေစာကလို ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကတာေပါ့လို႔ ဆိုရျပန္ေတာ့လည္း အရြယ္ေတြက ဟိုင္းတန္သေရြ႕ ဟိုင္းေနၾကၿပီ။ ပိုဆိုးတာက အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ တာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ၾကရတာမို႔ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ျဖတ္သန္းမႈေတြ ... စသျဖင့္က ေက်ာင္းခန္းထဲက သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းထက္ ျမင့္ေနကုန္ၾကၿပီ။ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းစာမွာ ဘယ္လိုမွ စိတ္၀င္စားလို႔ ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ လက္ရွိ ရွိထားတဲ့ပညာေရးနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ကာစ တုိင္းျပည္မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကရေတာ့မယ့္ကိန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ မယွဥ္ႏုိင္ၾက ေတာ့ ျပန္ဘူး။ ဒါဆို ငါတို႔ ရမယ့္ “ဆု” က ဘာလဲေပါ့။ ဘာဆုမွ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္က ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အပ်ဳိျမစ္ဆံုး အခ်ိန္အပိုင္းအျခား တခုလံုးကို ထိုးေကၽြးခဲ့ၾက တာကိုး ဗ်။ လူ႔သက္တမ္းရဲ႕ သံုးပံုတပံုကို ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ ဒုတိယတပုံကို ေတာ္လွန္ ေရးထဲမွာ ကုန္ဆံုးေနၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး တပံုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အိုၾက၊ မင္းၾကနဲ႔ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ၾကရေတာ့မယ္။ ထားေတာ့။ ခု လူ႔သက္တမ္းရဲ႕ ဒုတိယအပံုထဲမွာ သူမ်ား ဘ၀ေတြလင္းဖို႕ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြကို ထင္းထည့္သလို ထည့္ ေနၾကတယ္။ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္း မီးပံုႀကီးလင္းဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္းထည့္သလို ထည့္ေနၾကတာကလား။ က်ေနာ္က ဒီလိုစဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရထားတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီလည္းရွိေနၿပီ။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ရွိေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ အတြက္ ငါတို႔မပူရ ေတာ့ ဘူး။ ဒါဆို ငါတို႔ တာ၀န္ၿပီးၿပီလား၊ ငါတို႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလားေပါ့။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ ဘာလဲေပါ့။ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ၾကရပါဦးမယ္တဲ့ဗ်ာ။ လုပ္ဆိုလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့။ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးေတာင္ လုပ္လာခဲ့ၾက ေသးတာ ခုဟာက အိုးမကြာအိမ္မကြာ မိသားစုနဲ႔အတူေနၿပီး တိုင္းျပည္တျပည္ ထူေထာင္တဲ့အေရးမွာ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကရမွာ။ သာေတာင္ ေကာင္းေသးေပါ့ဗ်ာ။ သို႕ေသာ္လည္း အဲဒီမွာ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ အတန္းပညာ မရွိၾကဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔မွာ စစ္တိုက္တတ္တာတခုကလြဲရင္ အျခား အတတ္ပညာ မရွိၾကဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ဒီတခ်က္ကို သြားေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ စစ္အတတ္ပညာ ရွိတာပဲ။ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ကိုယ္တတ္ တဲ့ ပညာကို ျပန္အသံုးခ်ရင္ မရဘူးလားေပါ့။ ေနာက္တခုကလည္း ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္ထဲမွာ ဒီစစ္တပ္ႀကီး ကို ဒီအတိုင္း ထား မလားေပါ့။ လူသတ္၊ မုဒိန္းက်င့္၊ လုယက္၊ ဓားျပတိုက္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းေနတဲ့၊ ဘာအေတြးအေခၚမွ မရွိတဲ့ အဲဒီစစ္တပ္ ႀကီးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို အာဏာ ျပန္မသိမ္းႏုိင္ဘူးလားေပါ့။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က လူမ်ဳိးစံုတုိင္းျပည္ဆိုေတာ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို က်င့္သံုးရမွာ၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရကို ဖြဲ႔စည္းရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္တပ္မေတာ္ဟာလည္း ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ သာလွ်င္ ျဖစ္ရမွာ ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ရွိ စစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေနရာမွာ၊ ဗိုလ္မွဴးေတြ ေနရာမွာ၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ေနရာမွာ၊ အရာရွိအရာခံ အၾကပ္တပ္သား ေတြ ေနရာ မွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က တပ္မွဴးတပ္သားေတြကို အစားထိုးၾကည့္မိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ သင့္တယ္။ ျဖစ္ကိုလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ (စကားခ်ပ္ - ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာ ဒီေနရာမွာက်ေတာ့ ABSDF တခု တည္း ကို ကြက္ၿပီးေျပာလို႔မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္လို႔ဆိုထားတဲ့အတြက္ တပ္ေပါင္းစု တပ္မေတာ္ကို ရည္ၫႊန္းရမယ္ထင္ပါတယ္) ဆိုေတာ့ကာ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ စစ္ပညာကို မျဖစ္မေန ဆည္းပူးၾကဖို႕လိုအပ္လာပါတယ္။ ပစ္ေျပးေျပးတဲ့၊ ျခံဳခို တိုက္တဲ့ ေျပာက္က်ားစစ္ စစ္ပညာအျပင္ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးကို အေျခခံခင္းက်င္းတဲ့ အဆင့္ျမင့္ စစ္ပညာမ်ဳိးအထိ ဆည္းပူး ေလ့လာၾကဖို႕လိုအပ္လာပါတယ္။ ဒါမွသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကိုလည္း တည္တံ့ေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္သလို၊ အိမ္နီးခ်င္းတုိင္းျပည္ေတြနဲ႔တန္းတူလည္း စစ္ေရးအရ လံုျခံဳမႈစနစ္ တရပ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) က လက္႐ံုးေတြဆန္႔တန္း၊ အလံံေတြေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး (မဆလ) တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားေလး (က်ေနာ္တို႔တေတြ) ေတြ ဦးေန၀င္းစစ္တပ္ရဲ႕ လံုျခံဳေရးတပ္သား ေတြနဲ႔ ပက္ပင္း တိုးခဲ့ၾက၊ ပစ္ခတ္ ေခ်မႈန္းခံခဲ့ၾကရတာကို အမွတ္ရၾကဦးမွာပါ။ ေနာင္တခ်ိန္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္မွာ အမႈထမ္းလို႔ ကိုယ္ကလံုျခံဳေရး တပ္သားျပန္ျဖစ္ၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ကိုယ့္တုန္းကလို အေရးေတာ္ပုံ တပ္သားေတြအျဖစ္ ကုိယ့္တုန္းကအတိုင္း ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ပံုကို စိတ္ကူးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရလက္ထက္မွာ တျပည္နယ္နဲ႔တျပည္နယ္ အခန္႕မသင့္ၾကလို႔ အေျခအတင္ျဖစ္က်တဲ့ အခင္း အက်င္းမ်ဳိးေတြမွာ ၾကား၀င္ ျဖန္ေျဖေပးရမယ့္ ျပည္ေထာင္စု ကာကြယ္ေရး တပ္သားေတြအျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ၾကပါ။ က်ေနာ္ တို႔တာ၀န္ အဲဒီေလာက္အထိ ႀကီးသလို၊ က်ေနာ္တို႔အနာဂတ္လည္း အဲဒီေလာက္အထိ ရွည္လ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္ က အဲဒါကို က်ေနာ္တို႔ ရသင့္ရထိုက္လို႔ ရရွိရတဲ့ “ဆု” တခုလို႔ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံလိုပါတယ္။ ထားေတာ့။ က်ေနာ္အဓိကေျပာလိုရင္းက က်ေနာ္တို႔မွာတာ၀န္ေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ေလ့လာဆည္းပူးသင္ယူရမယ့္ ပညာရပ္ေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကရမယ့္ အရာေတြရွိတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိၾက ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ က်ေနာ္တို႔ဘာသာ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ (ဒါမွမဟုတ္) က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္ကို ျပဌာန္းထားႏွင့္တဲ့ ကုိယ္ပိုင္အနာဂတ္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အနာဂတ္ယံုၾကည္မႈကို ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ရွိၾကေစလိုတဲ့ ေစတနာပါ။ ........ .............. ......... ......... ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ေရးၾကဖို႕ ေလးေလးနက္နက္ အၾကံျပဳပါရေစ။” ..........

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ ထိုလြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ (၂၀) ၀န္းက်င္ကာလ၊ သူတို႔ လူငယ္အခ်ိန္ တက္ႂကြေနစဥ္ကေတာ့ ထိုသို႔ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း မစဥ္းစားခဲ့ၾကပါ။ ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္မည္ဟုသာ ေတြးထားခဲ့ၾကသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္သည့္ ယခု ကာလ တြင္လည္း ၀ေဒသတြင္ တာ၀န္ဆက္လက္ ထမ္းေတာ့မည့္အစား ABSDF ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ျပန္ရန္ တညီတၫြတ္ တည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ၾကသည္။ ခင္၀မ္း၏ “ဆယ္လ္မြန္ ငါးတို႔အျပန္” သီခ်င္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿငီးဆိုရင္း ေနခဲ့ၾကသည္။

“ျပန္ခ်ိန္လည္း ဆံုးျဖတ္မွန္ကန္ေစ...
ရာသီလည္း တြက္ခ်က္မွန္ကန္ေစ...
ဦးေဆာင္သူ ေစရာ.... ယံုၾကည္စြာ လိုက္ခဲ့မယ္တဲ့... ငယ္ရြယ္စဥ္ ရွာေဖြစြန္႔ခဲ့ၿပီ။”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေမွ်ာ္ပါ........


ေယာဟန္ေအာင္