ဟီး႐ိုးမွ ဇီး႐ိုးသို႔

က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အေပါင္းေဖာ္ေတြနဲ႔ မိုးဦးက်မွာ ဖား႐ိုက္ ထြက္ရတာ ဘ၀အရသာတခုပဲ၊ အဆိုေတာ္ ကိုထြန္းေရႊက “တအား႐ိုက္မေလ ဖားမိုက္ေတြ အရီးတုတ္ရဲ႕တဲနေဘးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားကာ ဆုိၾကကၾက ေပ်ာ္သလိုေနႏိုင္ၾကေပ” လို႔စပ္ဆိုခဲ့တာ အေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပဲ၊ အခုထိလဲ မ႐ိုးႏိုင္ေသးဘူး။
ဖား႐ိုက္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္ေတာ့လြယ္တယ္ မထင္နဲ႔၊ သူ႔မွာလည္း ပညာနဲ႔သတိ ရွိဖို႔လို တယ္။ ေပါ့ေပါ့သြားလုပ္ရင္ ေကာက္ေကြးသြားမယ္။ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀နဲ႔ အထာကို သိဖို႔လို တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖားေတြကိုႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေျမြေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကိုလည္း သတိရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိုးဦးက်ဆိုရင္ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ဖား႐ိုက္သမားေတြ နည္းမွမနည္းပဲ။
ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လုပ္စား ေတြနဲ႔ တူတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ဖားဆိုတာက ေရေနကုန္းေန သတၱ၀ါ မွန္ေပမယ့္ ေရမရွိရင္မေနႏိုင္ဘူး၊ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး၊ ေရသိပ္ႀကိဳက္တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သဘာ၀ တရားက သူ႔ကိုမ်က္ႏွာသာေပး ဗီဇသတၱိတခု ေပးထားတယ္။ ေရရွိတဲ့ေနရာကိုသိတယ္၊ ေရခန္းေတာ့မွာကို သိတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ခ်ိန္မွာ မိုးရြာမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတာသား လယ္သမားေတြက ဖားေအာ္သံကို နားေထာင္ၿပီး မိုးေလကို တြက္ခ်က္ၾကရတာပဲ။
ဖားဆိုတာကလဲအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အြန္အြန္နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ေအာ္တတ္တဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြရွိတယ္၊ ‘အုံအိုင္ အုံအိုင္’ နဲ႔ ဆက္တိုက္ေအာ္လို္က္ ခဏနားလိုက္ ျပန္ေအာ္လိုက္နဲ႔ ဖားအိုင္းေတြရွိတယ္၊ ‘ကက္ကက္ ကက္ကက္’ နဲ႔ ေအာ္တတ္ၿပီး ေရအ၀ေသာက္ ေျမထဲယက္ၿပီး ဇိမ္ရစ္ေနတတ္တဲ့ သဲဖားဆုိတာ ရွိတယ္၊ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေန ဟုိခုန္ဒီလူးနဲ႔ ဖားေပါင္စင္းအေသးစား ေက်ာ္စံေကးဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒါအျပင္ ဖား႐ိုက္သမားေတြကို ဒုကၡအေပးဆုံးကေတာ့ ဖားလတက္ပဲ။ အရြယ္ကေလးက လက္မ ေလာက္နဲ႔ တကြင္းလုံးဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ စားလည္းမစားေလာက္ တုတ္ လည္းမ႐ိုက္ေလာက္၊ ဒါေပမဲ့ ဆူညံေနတဲ့ သူတို႔အသံေၾကာင့္ ဖား႐ိုက္သမားေတြ တျခား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ ဖားႀကီးေတြရဲ႕အသံကို ဖမ္းရအေတာ္ခက္ေစတယ္။
ဖားဆုိေပမဲ့ ေလ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔ သူလည္းအသားစားသတၱ၀ါ၊ သူထက္ငယ္တဲ့ သူႏိုင္တဲ့ အေကာင္မွန္သမွ် အကုန္စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြဆိုရင္ ငါးပုစြန္ ေတြသာမက ေတာ္ေတာ့အရြယ္ ပုတ္သင္တို႔ ငွက္တို႔ကိုေတာင္ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္အကင္းပါးတယ္၊ တေနရာအေျခအေနမဟန္ တေနရာ အေျပာင္းျမန္တယ္။ အေျခဟန္ မည့္ေနရာေတြ႕လို႔ကေတာ့ သူမ်ားတြင္း (ပုစြန္လိုဟာမ်ဳိး) လည္း အဓမၼ လုယက္ေနထိုင္ တတ္တယ္။
ေျပာပါပေကာ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ လုပ္စားေတြနဲ႔ တူပါတယ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရေတြထဲမွာ ဖားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားလုံး ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာပဲ။ “ တုံးေအာက္ကဖား” “အထက္ဖား ေအာက္ဖိ” “ေဖာ္လံဖား” “ စားဖားႏိုင္ငံေရး” “ ႏိုင္ငံေရးစားဖား” “ကပ္ဖားရပ္ဖား” “ ဖားစည္းငါးစည္း” ဆုိၿပီး မ်ားမွမ်ား။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ “ စားဖား ညီညြတ္ေရး အလိုမရွိဘူး” လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာခဲ့ရေသးတာပဲ။
ဖားအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကာတြန္းခ်စ္ေဆြရဲ႕ စကားတခုက ေပၚလာျပန္တယ္။ သူေျပာတာက “ စားဖားေတြ စားဖားေတြ၊ စားဖားေတြကို ဖားစားသူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ သ႔ူစကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဗန္းျပၿပီး စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြ ေပါင္းၿပီးလုပ္စား ေနတဲ့ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကီးလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အဓိကေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ပညာကို သိသာသိၿပီး တတ္လည္း မတတ္ ၪာဏ္ေလးေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ပညာရွိျဖစ္ဖို႔လဲ အလားလာမရွိတဲ့ လူတတ္ဆိုသူေတြ၊ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆုိသူေတြေပါ့။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုနဲ႔ တကယ္႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘာအက်ဳိးကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးပဲ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကဆဲပါ။ ဒီရဲေဘာ္ေတြ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာေလ ေခါင္းေဆာင္စားဖားေတြ ဂြင္ၾကေလပဲ အေတာ္ကို ရင္နာစရာလည္းေကာင္း၊ ရြံစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီး ရြာေတာ့မလိုလို မိုးၿခိမ္းသံေပးကာ ရွိေသး ဖားမ်ဳိးစုံတုိ႔ အကုန္ညီ ပလုံစီေအာင္ ေအာ္ေနလိုက္ၾကတာ တေလာကလုံးကို ဆူညံ ပြက္လို႔ပဲ။ ကိုယ္လာရာလမ္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ မက်က္တက်က္ ( Half Baked) သတင္းသမားေတြ ဖြတာလဲ ပါသေပါ့။ သူတို႔ကသာ အေမရိကန္ေဘာပြဲက ဖင္ေလးတြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ (Cheer Leader) ေတြလို ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ခုန္ေပါက္ခ်ီးပ ေရႊႀကဳိလုပ္ေနၾကေပမဲ့ ၿပိတၱာႀကီးသန္းေရႊက ခုထိ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒတို႔ အခ်ိန္တို႔ကို မေၾကျငာေသးဘူး။ ပုဆိုးထဲ မိုးႀကိဳေသးေပါက္တဲ့သူလို လူထုၾကားမွာ ေစာက္ရွက္ကြဲၾကမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို မိုးဦးက်ဖားမ်ားလို တုတ္မျမင္ ေျမြမျမင္ ကြတ္ကြတ္ကက္ကက္၊ အုံအုံအိုင္အိုင္နဲ႔ ခ်ီးပ ေရႊ ႀကိဳလုပ္ေနၾကသူအားလုံးဟာ တခ်ိန္ကေတာ့ သူရဲေကာင္း ဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေခတ္ကေန ဒီေန႔ေခတ္ (၈၈) ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလအထိ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ တခ်ိန္ကဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ ကာလေတြ ၾကာလာေတာ့ လူထုကို ဗန္းျပၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာခ်င္တဲ့ ၪာဥ္ေတြ၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗီဇေတြ၊ အေခ်ာင္သမားဇာတိေတြ၊ ဖုံးမရ ဖိမရေပၚလာၾကၿပီ။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စစ္အုပ္စုကို ဖားရင္းယားရင္းနဲ႔ ဇီး႐ိုး ( ဖိုးသုည ) ေတြ ဘ၀ကို ေရာက္သြားၾကရွာၿပီ။ ဇီ႐ိုးမွ အႏုတ္လကၡဏာမည္းမည္းႀကီး ထိပ္ပိတ္ထားတဲ့ ဇီး႐ိုး၊ က်န္တဲ့ ဇီး႐ိုးေတြနဲ႔မတူဘူး။ ႐ူပေဗဒ သင္ဖူးသူတိုင္းသိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးဇီး႐ိုးက တစ္ေနာက္မွာထား လိုက္ရင္ တစ္ ဆယ္လုံးရဲ႕အဓိပၸါယ္ တဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့ အႏုတ္လကၡဏာနဲ႔ ဇီး႐ိုးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖည့္ တစ္ ေတာင္ျဖစ္မလာဘူး။
အေဟာသိကံ အနႏၱပဲ။
လူထုကို ႏွိပ္စက္႐ုံမက ဘုရားေရႊခြာ ဌာပနတိုက္ ေဖါက္ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္က စကား နဲ႔ေျပာရရင္ ငရဲမွာ သစ္ငုတ္ျဖစ္မဲ့ စစ္အုပ္စုကို အတၱအက်ိဳးအတြက္ ဖားရင္းနဲ႔ ဒီဘ၀ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။
အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သံေျခခ်င္း၀တ္ ပေရာဟိတ္လိုလို သုခမိန္လိုလို ေမာင္စူးစမ္း တို႔ သခင္တင္ျမတို႔ ထိပ္ဆုံးကေပါ့၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ဟီး႐ိုးဘ၀ကေန ပ်က္ေရြ႕သြားတဲ့ ဇီး႐ိုးအႀကီးစားႀကီးေတြေပါ့ ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသတယ္ဆိုတဲ့ စကားလို ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေနရတဲ့သူေတြ။ ဖဆပလ၊ မဆလ ေခတ္ေတြကေန ဒီေန႔ေခတ္ န၀တ/ နအဖစတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္ကို ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ အသံုးေတာ္ခံ ေနၾကရတဲ့ သူေတြေပါ့။
အႏွီဇီး႐ိုးႀကီးေတြက အခုလာမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ ျဖစ္ထြန္းလာမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသစ္မွာ သူတို႔စကားအတိုင္းေျပာရရင္ Space (ေနရာ) ရွိသတဲ့။ အရပ္သားပါတီ (လူထု) ေတြအတြက္ ႏွီးျပားတေထာက္စာေတာင္ ေနရာမရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံတက် စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စစ္အုပ္စုအတြက္ ေျဗာင္လိမ္ေပးေနၾကတယ္၊ ဖားတာေပါ့။ သူစကားသူနင္း တေနရာက်ျပန္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ တျခားပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ႏုိင္တဲ့ပါတီ အစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီအခင္းအက်င္းသစ္မွာ Institution သုံးခုေပၚလာမယ္၊ အဲဒါေတြက တပ္မေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားဆိုပဲ။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းေရးက်ေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေျပာေတာ့မလဲ အဲဒီထဲမွာ လူထု (ပါတီ) ေတြရဲ႕ အခန္းက႑မွ မပါေတာ့ဘဲ။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတာ့ အထူး၀ိတၱာခ်ဲ႕စရာမလိုပါဘူး၊ ဒီဇီး႐ိုးႀကီးေတြဟာ ပီသုံးလုံး (PPP= Professional Political Prostitute) ေတြဆိုတာ အမ်ားကသိၿပီးသားပါ။
ေနာက္ ပီသုံးလုံးပိုင္ရွင္ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးကေတာ့ ျပည္ပက ဟန္ေညာင္ေရႊပါ။ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွမေလး ကုိစိတ္ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးေနတ့ဲ၊ ဂုဏ္သေရ ၾကီးျမတ္တ့ဲ အမိအဖေတြရ့ဲ မ်ိဳးဆက္မပီ ေသြးဆုိးျပည္ပုပ္ သားယုတ္ေအာင္ဆန္းဦးနဲ႕ ပိန္မသာလိမ္မသာ၊ ဗမာျပည္ ပထမဆုံး သမၼတႀကီးစ၀္ေရႊသိုက္ရဲ႕ သားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပဲေလွာ္နဲ႔လဲစားေနတဲ့သူေပါ့။ အျပင္ပန္း အေတာ္လယ္၀ယ္ ရည္မြန္တယ္၊ စနစ္က်တယ္၊ လုပ္စားတာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ သူရဲ႕ကမၻာ ပတ္လည္ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကိီးကို စားဖားနဲ႔ ဖားစားသူေတြရဲ႕ သီးသန္႔အင္ပါယာ (Exclusive Class) ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ထားတယ္။ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမွ ကပ္လို႔မရဘူး၊ လက္ရွိမွာေတာ့ မ်ားစြာေသာ သူရဲ႕အင္ပါယာေတြထဲမွာ အဓိက အင္ပါယာက အီးဘီအို (EBO= Euro-Burma Office) ဆိုတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ဗမာဆိုလို႔ သူတေယာက္ပဲ ဟုတ္ဟုတ္ ျငားျငားရွိတယ္။ က်န္တာ ႏိုင္ငံတကာ စားဖားေတြ ဖားစားသူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိႏၵိယဘက္ ေဒလီမွာေတာင္ အဲဒီအီးဘီအို႐ုံးတခု လာဖြင့္ထားေသးတယ္၊ ဗမာတစ္ေယာက္ မွ မပါဘူး။ ေဒလီမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမွ ႐ုံးခန္းေတာင္ တူတူတန္တန္မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အီးဘီအုိ ႐ုံးခြဲကေတာ့ ေဒလီျမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆုံးဆိုတဲ့ (South Extension) မွာ အက်အနဖြင့္ထားတယ္။ ကုလားအရာရွိေတြေတာင္ မမွန္းႏိုင္တဲ့ လခစား ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေဒလီက ႏိုင္ငံေရးစားဖားတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံ မလုပ္ဘူး။
ဟိုတေလာကေတာင္ ဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ အသင္းအပင္း စားဖားတသိုက္ ေဒလီကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေရာက္လာၿပီး ေဒလီက လက္သင့္ရာတသိုက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုက္စား ေရြးေကာက္ပြဲေရႊႀကိဳအလုပ္ေတြ လုပ္သြားၾကေသးတယ္။ သူတို႔က လာမယ့္ေရြး ေကာက္ပြဲ ဟာ ပကတိ အေျခအေန (Reality) မွန္ျဖစ္တယ္၊ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု ( Opportunity ) ျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံေၾကာင္း ကုလားဧည့္သည္ေတြကို မ်က္စိထဲ သဲပက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတို႔ပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ျပႆနာဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံျပႆနာ လို႔ေျပာခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၂၀၀၈ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံက ျပႆနာမဟုတ္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျပႆနာက မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိပညာ( Voter Education) ကသာ အဓိကျပႆနာတဲ့။ Voter Education ကို အဓိကလုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ျပီး မဲဆႏၵရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ ေပးရမယ္၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေရြး ေကာက္ပြဲ၀င္မယ့္ အင္အားစုေတြကိုလဲ ေငြေၾကးကအစ ကူညီေထာက္ပံ့သြားမယ္လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္း (Civil Society) လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုပါလား။ ႏြားျပာႀကီးအေၾကာင္းသိထားေတာ့ ဒါဟာ လာမည့္ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီးကို တြက္ၿပီး စားခြက္သစ္ထြင္လိုက္ျပန္ၿပီဆိုတာ လူေတြက သိၾကပါတယ္။ ဖားစားသူေတြကေတာ့ စားရႏိုးနဲ႔ မေျပာတာ၊ စားလက္စေလးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ မေျပာၾကတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အင္ဂ်ီအိုနဲ႔သူတို႔ၾကားက “ကိုယ့္ေဖာက္သည္နဲ႔ ကိုယ္ဆက္ဆံေရး” ကိုသိၿပီး ေျပာလည္းမထူးမွန္းသိလုိ႔ မေျပာၾကတာပါ။
ေနာက္ ႏွစ္မခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ စားဖားလား ဖားစားလား မကြဲျပားတဲ့ ေက်ာ္၀င္းတုိ႔လို ပညာရွင္ဘြဲ႕ခံ ဇီး႐ိုးေတြေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာခိုင္းမယ္ဆိုရင္ NLD ဟာ သမိုင္းတရားခံျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ေတာင္တလုံးေျမာက္တလုံး အဂၤလိပ္စကားေတြ ညွပ္ညွပ္ၿပီး ေတာေျခာက္သံေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ထဲက တေယာက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာမိတဲ့ အျပစ္နဲ႔ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကိုေတာ့ မ်က္ေမႊးေထာ္ ေလာ္လို႔မွ မၾကည့္၀ံ့ပဲ၊ ႀကံ႕ဖြံ႕လိုစြမ္းအားရွင္လို လက္ကိုင္တုတ္ေတြကေတာင္ မထင္မထင္ သလို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ NLD ပါတီကိုပဲ ေခါင္းမာသလိုလို၊ လက္ေတြ႕မက်သလိုလုိ ေ၀ဖန္ အပုတ္ခ် သတိၱျပေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD နဲ႕ေဒၚစု ေနာက္မွာရွိတဲ့ လူထုအားကိုေတာ့ သိပုံရတယ္၊ ေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူက စစ္အုပ္စုကိုယ္စား အလံ႐ႈးလုပ္တာက NLD ဟာ တကယ္႔အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ခ်င္ရိုးမွန္ရင္ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆႏၵနယ္ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းထက္မေက်ာ္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္သတဲ့၊ ဒါဆို အာဏာမမက္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ၿပီးေတာ့ နိဂုံးသိပ္လွသြားမယ္ ဆိုပါလား။ ၀မ္းေရစပ္ခံ ေမြးထုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေမြးသမိခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုမွ မေထာက္ ေအာ့ႏွလုံးနာေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ပါပဲ၊ ဘယ္တရားနဲ႔ သံေ၀ဂယူရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ တကြင္းလုံးဆူေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ၈၈ ထြက္ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဖားလတက္ ေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္အုပ္စုမ်က္ႏွာရဖို႔ဆိုရင္ ဘုရားခန္းလဲ ေသးပန္းမယ္ ဆိုတဲ့ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြ။ ေစ့ေစ့ငုငု ေျပာရရင္ အထဲမွာ တတိယအုပ္စုလိုလို ၈၈ လိုလို ပုံမွား႐ိုက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ဟိုေက်ာင္းဒီေက်ာင္းေတြက ေခြး၀င္စားဘြဲ႕ေလး ေတြကိုင္ထားၿပီး လူတတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့။ ညွိၿပီး တိုင္ပင္ကိုက္ေနသလား၊ တိုင္ပင္ ကိုက္လို႔ ညီေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ အတြင္းအျပင္ကြဲေပမဲ့ အလုပ္တာ့ ညီၾကတယ္။ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထား တုိက္ခိုက္ ၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ လူထုဦးစိန္၀င္းတို႔လို ဖက္ဆစ္စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ငရဲခန္းေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ မူေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး ေတြကို က်ားကိုေခြးေဟာင္သလို ေဟာင္ေနၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြနဲ႔ အျဖစ္တူ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ထဲက ၀က္တေကာင္အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဇာတ္ေတာ္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာသြားကေတာ့ တခါက ေတာအုပ္တခုမွာ ၀က္ တေကာင္ ရႊံ႕လူးေနတယ္။ အပုပ္ႀကိဳက္တဲ့ သတၱ၀ါဆိုေတာ့ ရႊံ႕ပုပ္ပဲေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ျခေသၤ့တေကာင္ သူရွိရာကို ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ၀က္လဲ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့က ၀က္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ဒေရာေသာပါး ၀က္အပါးက ခြာသြားတယ္၊ ဒါကို ငေရႊ၀က္က ျခေသၤ့ႀကီးက သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ေျပးသြားတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အသိေခါင္းပါး မိုက္မဲတဲ့ ဒီ၀က္ဟာ အေျခာက္တိုက္ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး၊ ျခေသၤ့ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ နား၀င္ပီယံ လည္းမျဖစ္ ၾသဇာလည္းကင္းတဲ့ သူ႕အသံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္သတဲ့၊ စိန္ေခၚေလသတဲ့။ အခုဖားလတက္ မ်ားလိုေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အသင္၀က္ ရွိေနတာကို ငါသိလည္းမသိ၊ ျမင္လည္း မျမင္၊ ဂ႐ုလည္းမစိုက္။ အခုခ်ိန္မွာ ငါဂ႐ုစိုက္ေနတာ ေတာအုပ္တဖက္က ဆင္႐ိုင္းတအုပ္ပဲလို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါေတာင္ ၀က္အႏၶက ျခေသၤ့ႀကီးကို တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ စိန္ေခၚျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ျခေသၤ့ႀကီးက အိုေကေပါ့။ အခုေတာ့အခ်ိန္မရွိလို႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာမွာ တိုက္ၾက မယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။
ဒီတင္ ဘ၀င္႐ူး၀က္အႏၶဟာ ျခေသၤ့ႀကီးသူ႔ကို ေၾကာက္ၿပီး ေျပးသြားေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔မွာ တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း ၾကြားလုံးထုတ္ေတာ့ တာေပါ့။ မသိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကေတာ့ ၀က္အႏၶကို အထင္ႀကီးသြားၾကတယ္၊ ျခေသၤ့ႀကီးကိုေတာင္ စိန္ေခၚ တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ ယုန္မင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ယုန္းမင္းက ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ေျပာျပတယ္။ တခ်က္ခ်င္း ေျပာေျပာၿပီး၊ မင္းမွာေကာရွိသလား လို႔ေမးတယ္။ မရွိဘူး မရွိဘူးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျခေသၤ့အစြမ္းသတၱိကို သိၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္လာတယ္။ ယုန္မင္းကိုပဲ ကယ္ပါကူပါ ပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔ ယုန္မင္းလည္း ဒီ၀က္အႏၶကို ငါကယ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အႀကံတခု ေပးလိုက္တယ္။ ၀က္အႏၶလည္း ယုံမင္းေပးတဲ့ အႀကံအတိုင္း ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ သြားရင္ဆိုင္ေလသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အဲဒီ ၀က္အႏၶကို အနားေတာင္ ကပ္မခံဘူး ၀က္ သူ႔အနား ခ်ဥ္းကပ္လာရင္ပဲ ေရွာင္ခြာသြားေတာ့ သတဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ယုံမင္းေပးတဲ့အႀကံက ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းတို႔ဟာ မစင္ဘင္ပုပ္ကို အလြန္စက္ဆုတ္ရြံရွာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္၀က္ကို မစင္ဘင္ပုပ္ေတြ ကိုယ္လုံးျပည့္လူသြားဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၀က္အႏၶလည္း သူတို႔အႀကိဳက္ မစင္ဘင္ပုပ္ လူးသြားတာနဲ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားသတဲ့။ အခုလည္း ဖားလတက္ဇီး႐ိုးေတြ မစင္ဘင္ပုပ္က်င္းေတြ ရွာထားဖို႔ အႀကံေပး လိုက္ပါတယ္။
ဇီး႐ိုးေတြ အထူးသျဖင့္ အတြင္းအျပင္က လူတတ္လိုလို ပညာရွင္လိုလိုေတြ သိဖို႔က ဗမာလူထုဟာ ဇီး႐ိုးဖားအေပါင္းေလာက္ ႏိုင္ငံေရးမညံ့ပါဘူး၊ အကင္းပါးပါတယ္။ ဟိုေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဖုံတက္စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္ၿပီး ဖီလစ္ပိုင္ကဘယ္လို၊ ေတာင္အာဖရိကတုံးက ဘယ့္ႏွယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဘယ္သုိ႔နဲ႔ ကိုယ္နားလည္သေလာက္ သေဘာတရား အတိုအစ ေလးေတြနဲ႔ မကိုက္တိုင္း လူထုက ႏုိင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားဘူး ေၾကာက္သေလးဘာေလး ပုတ္ ခတ္မေနပါနဲ႔ သမိုင္းတျဖတ္တည္းကို ၾကည့္ၿပီး မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔။ ဗမာလူထုဟာ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ ့ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ ႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္ မွာၾကည့္ၾကည့္ သူေခတ္နဲ႔သူ တာ၀န္သိခဲ့ၾကတယ္၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ ေရးေခတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ၾကည့္မလား၊ ေဒသတြင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကရွိေန ပါတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းမူလဘူတက ဦးေဆာင္အခန္းက႑ ျခစားပ်က္စီးမႈပဲ၊ ကိုလိုနီေခတ္ ကစလို႔ ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြကပဲ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကီးစုိးခ်ယ္လွယ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပေယာဂပူးကပ္တာလဲ ပါတာေပါ့။ က်န္တာ မၾကည့္နဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး က်ဳပ္တို႔ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကိုပဲၾကည့္။ ေခတ္သစ္ မစ္ရွင္နရီ (Missionary) လို႔ဆိုရမဲ့ အင္ဂ်ီအိုေျမွာက္စားသူက ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ မကိုက္ကိုက္ အထက္ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေဖာ္နည္းကား မ်ဳိးစုံနဲ႔ တခုမဟန္ တခုႀကံ ရမ္းကုအပ္ပုန္းေတြလို ဗမာျပည္ျပႆနာကို အေျဖရွာ ကုစားရင္း အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္။ လက္တဆုပ္စာေတာ့ သူေဌးျဖစ္သြား ၾကၿပီး လူထုကေတာ့ ပိုေတာင္ဖြတ္သထက္္ညစ္သြားခ့ဲရတယ္။
ဗမာလူထုဟာ အဂၤလိပ္လို အေပ်ာ့ဆြဲ ပါးပါးလွီးတဲ့ ကိုလိုနီေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ အတုံးအတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္တဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ ေနာက္ ကယ္တင္ရွင္တျဖစ္လဲ အသြင္မတူ ရန္သူဆိုတဲ့ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ ေအာက္မွာ လည္း ေနဖူးတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး အၾကမ္းဆုံး အရမ္းဆုံး အယုတ္ကန္းဆုံး စစ္အုပ္စု ေအာက္မွာ ေနေနရတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံေတြ မ်ားလွေပါ့။
ဘယ္ေခတ္မွာ ၾကည့္ၾကည့္ လူထုဟာ သူ႔က႑ေရာက္လာရင္ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ အကင္းပါးပါးနဲ႔ ဆုံးမခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာလူထုရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အကင္းပါးမႈကို ၁၉၆၀ျပည့္နဲ႕ ၁၉၉၀ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ စစ္၀ါဒကို တိုက္ဖို႔ ၁၉၆၀မွာ ဦးႏုကို မဲေပးခဲ့ဲၾကေပမဲ့ ၁၉၉၀ၾကေတာ့ စစ္အုပ္စုကို တကယ္တုိက္ႏိုင္မယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၆၀ခု သူရဲေကာင္း ဦးႏုကို မဲမေပးၾကေတာ့ဘူး၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ၁၃၅၀ ျပည့္ (ရွစ္ေလးလုံး) အေရးေတာ္ပုံေတြက ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းတာ၀န္သိမႈနဲ႔ ေက်ပြန္မႈကို သက္ေသထူေနတယ္။ လူထုဟာ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္ျပီး ေစတနာမွန္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြေနာက္ကို လိုက္ဖို႕၀င္မေလးပါဘူး။ ၂၀၀၂/၂၀၀၃ တုန္းက ေဒၚစုရဲ႕ျပည္တြင္းစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာ အထင္အရွားျပခ့ဲတယ္။ ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕အျမင္ဟာ အတၱ ေလာဘေတြ၊ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖုံးေနတာ ျဖစ္ပါလိိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အ႐ိုးအေရေတြထဲမွာ ငပိဓာတ္ ကုန္ခန္းၿပီးေတာ့ ေထာပတ္ေလခ်ဥ္ တက္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးအေပါင္းကို ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ဆုံးမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေျပာရအုံးမယ္။ ဗမာလူထုဟာ ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ေစတနာထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ ျပည္သူေပၚမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့သူေတြကို ေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ ဆုိးရင္ဆုိးတဲ့အတိုင္း ေနာက္ေႏွာင္းလူေတြအထိ သိေအာင္ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ခ်ီမြန္းေျခေက်ာက္ ဆုံးမတတ္တယ္။ ျပည္သူအေပၚမွာ အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာကို ေနာ္ရထာေစာလို႔ ေခၚသလို က်န္းစစ္သားကို မင္းက်န္စစ္ လို႔ ခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို အေလာင္းမင္းတရားရယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခ်ီးေျမွာက္ၾကတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နရသူကိုေတာ့ ကုလားက် သို႔မဟုတ္ စေလငေခြးလို႔ တံဆိပ္ကပ္ ေျခေက်ာက္တယ္။ ည႔ံဖ်င္းတဲ႔ သီေပါကုိေတာ႔ မဒရပ္ပါမင္းလုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕သမုတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ႏုိင္ငံလုံးမေက်ာ္ေပမဲ့ လူထုအၾကားမွာ စြဲထင္ေနတဲ့ ဟီး႐ိုးနဲ႔ ဇီး႐ိုးပုံရိပ္ေတြဟာ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ေဒသတုိင္းမွာ ရွိေနတယ္။ ႀကဳံႀကဳိက္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ဟီး႐ိုးေတြကုိ ခ်ီးေျမွာက္လို႔ ဇီး႐ိုးေတြအေၾကာင္း ကဲ့ရဲ႕ေျခေက်ာက္ ေနၾကတယ္။ မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္း သြားၾကအုံးမွာလည္း ျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္နဲ႔ အနီးဆုံး နမူနာကေတာ့ ပမညတေခါင္းေဆာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ လူတေယာက္ထဲရဲ႕လုပ္ရပ္ကိုပဲ လူထုက အေကာင္း အဆုိးအလိုက္ ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္ ၾကတာပါ၊ ၁၉၅၈ ၀င္ဒါမီယာ အာဏာသိမ္းမႈႀကီးကို ဦးႏုက ပါလီမန္မွာ တင္ေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ၀ိဒူရဇာတ္ေတာ္နဲ႔ ပမာေဆာင္ၿပီး အာဏာသိမ္းမႈကို ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ပါလီမန္မွာ သူ႐ႈံးပါတယ္၊ လူထုႏွလုံးသားကိုေတာ႔ ေအာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈကို လူထုက ၀ိဒူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ ရယ္လို႔ ဘြဲ႔တပ္ ခ်ီးေျမာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတာကိုၾကေတာ့ သခင္ခ်စ္ ေမာင္က ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကိုသာ သြားမယ္ဆိုရင္ ေခြးကတက္ကပဲ လုိက္ရလိုက္ရလို႔ ေထာက္ခံမိတဲ့အတြက္ ၀ိဒူရဘြဲ႕ေပ်ာက္ၿပီး ေခြးကတက္ခ်စ္ေမာင္လို႔ ကဲ့ရဲ႕တံဆိပ္ကပ္ၿပီး လူထုက ေျခေက်ာက္ကဲ့ရဲ႕ဆုံးမလိုက္ပါတယ္။
ဒါ သတိခ်ပ္စရာ သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ စားဖားလား ဖားစားသူလား မကြဲျပားေတာ့တဲ့ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးမ်ားသိဖို႔က ဖားေတြရဲ႕လားရာဟာ ႏွစ္လမ္းပဲ ရွိပါတယ္။

တလမ္းက တုတ္စာ။
တလမ္းက ေျမြစာ။
ဒါပဲ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၂၉.၁.၂၀၁၀။
Kyaw_than2004@yahoo.com
Kyaw_t@hotmail.com