တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကမွာခဲ့တယ္၊ ‘ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်’

အခ်ိန္ကား ၂ဝဝ၅ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၃)ရက္။

ေနရာကား ရန္ကုန္တိုင္း၊ တြံ႔ေတးျမိဳ႔။


အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္ေဖက က်ဴရွင္မွ တပည့္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး၊ ဓာတ္ပံုကို အေလးျပဳခဲ့သည္။ တစ္မ်ိဳးသားလံုးကို သူ႔က်ြန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာမ်ားကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ေလးစားတာ၊ အရိုအေသေပးတာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ျဖစ္ေနက်၊ ရွိေနက်။ သို႔ေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ဆိုး ဖိနပ္ေအာက္က ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဤသည္ကပင္ ျပစ္မွဳတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ကာ ဆရာဦးေအာင္ေဖ ခမ်ာ မတရားအစိုးရ၏ အမ်က္္ေတာ္ရွ၊ ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းခ်ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ေထာင္ဒဏ္ကား သံုးႏွစ္။ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုႏွင့္ပင္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်သဝန္တို မရွဳစိမ့္ ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ အေျဖက ရွင္းပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုေသာ ရာထူးဂုဏ္ပုဒ္ခ်င္းတူေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္စာရိတၱ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္မ်ားက ဆီႏွင့္ေရပမာ၊ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမၾကီးပမာ ကြာျခားလွသည္ကိုး။


ယေန႔ေခတ္စစ္အာဏာရွင္မ်ား သူတို႔ပခံုးႏွင့္ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ မည္၍မည္မွ်မ်ားျပားေသာ တံဆိပ္ၾကီးမ်ား၊ ရာထူးဂုဏ္ေဆာင္မ်ားတပ္ဆင္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စသည္ေသာ အမည္နာမတို႔ကို ခံယူထားေစကာမူ ‘တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္’ဟု လူထုက ၾကည္ညိဳေလးစားစြာ အေခၚခံခဲ့ရသူ ကေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုသူကား သခင္ေအာင္ဆန္း (ဝါ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးကို က်ြန္ဘဝမွ ကယ္တင္ခဲ့သူ၊ ကို္ယ္က်ိဳးမဖက္ပဲ လူထုအက်ိဳးကိုသာ သယ္ပိုးခဲ့သူ၊ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရတို႔ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေသြးခြဲေနသည့္ၾကားမွ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ခဲ့သူ၊ ျမန္မာျပည္သူတို႔အတြက္ အသက္ႏွင့္ဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည့္ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္။


ျမန္မာျပည္ၾကီး ထီးသုဥ္း၊ နန္းသုဥ္း၊ ၾကငွန္းသံုး၍ သူ႔က်ြန္ဘဝသို႔ အလံုးစံု က်ေရာက္ျပီးေနာက္ပိုင္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလတစ္ခုတြင္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း၊ မေကြးခရိုင္၊ နတ္ေမာက္ျမိဳ႔၌ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ဖြားျမင္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္အတိအက်ဆိုလွ်င္ေတာ့ (၁၉၁၅)ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၃)ရက္။ ‘ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ေမြးရာပါျဖစ္သည္’ဟု အခ်ိဳ႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္မွဳပညာ ေလ့လာသူ သုေတသနပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႔ကလဲ ‘ေခါင္းေဆာင္မွဳဟူသည္ ေလ့က်င့္ယူ၍ ရသည္’ဟု ဆိုၾကသည္။ အဆိုပါ ပညာရွင္တို႕သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုကား ေမြးရာပါေခါင္းေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ၾကမည္လား။ ေလ့လာေလ့က်င့္မွဳမွ တိုးတက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ၾကမည္လား မသိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေခါင္းေဆာင္မွဳကို ေခါင္းေဆာင္မွဳ ပညာရပ္ ရွဳေထာင့္မွ ဆန္းစစ္ထားေသာ စာတမ္းမ်ားကား ေပၚထြက္လာျခင္း မရွိေသး။ မည္သို႕ဆိုေစ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အရည္အခ်င္းရွိ၍ လူထုက ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံခဲ့ရကဲ့သို႕၊ လူထု၏ အသိအမွတ္ျပဳမွဳနဲ႕ ထိုက္တန္စြာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသခဲ့သူ ျဖစ္သည္မွာကား သိသာ ထင္ရွားလွပါသည္။


ေခါင္းေဆာင္တေယာက္၏ တာ၀န္ယူမွဳ၊ တာ၀န္သိမွဳႏွင့္ မိမိေခါင္းေဆာင္ေနသည့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာတရားတို႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံတြင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ၾကရပါသည္။အထင္ရွားဆံုး ဥပမာ သာဓက တခုကား “ငရဲေခြးၾကီးလြတ္ေနျပီ” ေဆာင္းပါး ဂယက္တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းဘ၀၏ တာ၀န္ယူမွဳႏွင့္ သစၥာရွိမွဳ။ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ရန္ကုန္တကၠသို္လ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ အလုပ္မွဳေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ျဖစ္လာခဲ့ျပီး၊ သမဂၢမွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာျဖစ္လာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ တာ၀န္ယူထားေသာ အလုပ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သစၥာတရား၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံသည့္ ေခါင္းေဆာင္ပီသေသာ စိတ္ထားကား ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာခဲ့ပါသည္။


(၁၉၃၆)ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းပါ “ငရဲေခြးၾကီးလြတ္ေနျပီ’ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အာဏာဖီဆန္ေရး ဂယက္ၾကီး ေပၚထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏ အမည္ရင္းကို တကၠသို္လ္အာဏာပိုင္တို႔က ေမးျမန္းစစ္ေဆးေသာ္လဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ ပီသစြာ ေဆာင္းပါးေရးသူ၏ အမည္ရင္းကို ထုတ္ေဖာ္မေျပာခဲ့။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အခ်င္းခ်င္းအေပၚတြင္ သစၥာေစာင့္သိခဲ့သည္။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့သည္။ အာဏာပိုင္တို႔၏ ေက်ာင္းမွထုတ္ပယ္ အေရးယူမွဳကို ေက်နပ္စြာ ခံယူခဲ့သည္။ မခံရပ္ႏိုင္သူမ်ားက အခ်င္းခ်င္း သစၥာေစာင့္သိတတ္သည့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုႏုႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမွဳကို ‘ငါႏွင့္မဆိုင္၊ ငါဘီေအ၊ ဘီအယ္လ္၊ အိုင္စီအက္စ္ရျပီး အေရးပိုင္ျဖစ္ရင္ျပီးေရာ’ဟူသည့္ စိတ္ထားမ်ိဳး မထားခဲ့ၾက။ ကိုယ္က်ိဳးရွာရုန္းထြက္လိုစိတ္ေတြ မေမြးခဲ့ၾက။ လက္သည္းဆိတ္လွ်င္ လက္ထိတ္နာ ဆိုသကဲ့သို႔ ဝန္းရံေပးခဲ့ၾကျပီး၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ အေရးေတာ္ပံုၾကီးပင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ‘စုစည္းမွဳတစ္ရပ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာေသာအင္အားတစ္ရပ္ကို အဘယ္သို႔ေသာ အာဏာပိုင္သည္ မာန္တင္းခံႏိုင္ပါအံ့နည္း’။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ား အေလွ်ာ့ေပးကာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရသည္။


အေရးၾကံဳလာေသာ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါတြင္ ကိုယ္လြတ္မရုန္းတတ္ေသာ သူမ်ားကိုသာ လူအမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းအျဖစ္ အထင္ၾကီး ေလးစားတတ္ၾကသည္မွာကလဲ လူ႕သဘာ၀။ ခါေတာ္မွီေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လူအမ်ားရင္ထဲကို စြဲစြဲျမဲျမဲ စူးစိုက္၀င္ေရာက္ႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ တို႕၏ တန္ဖိုးက တျခားစီျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ဆုတ္ခြာခ်ိန္တြင္ပင္ ေနာက္လိုက္မ်ားကို စြန္႕ခြာမထားခဲ့ရ။ ေျပးဖို႕ လိုအပ္လွ်င္လဲ ကိုယ္လြတ္ရုန္း မေျပးရ။ ထမ္းပိုးေျပးသင့္လွ်င္ပင္ ထမ္းပိုးေျပးရမည္။ တာ၀န္ခံရမည္။ တာ၀န္ယူရမည္။ အနစ္နာခံရမည္။ “ေနာက္က်ေျခေထာက္၊ သစၥာေဖာက္” ဆိုျပီး အေရးၾကံဳသည့္အခ်ိန္တြင္ စြန္႕ခြာ ေျပးတတ္သူမ်ားကို ခါေတာ္မွီေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းအျဖစ္ လူအမ်ားက သတ္မွတ္ေလ့မရွိၾက။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းကား ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႕၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ သတိၱေသြးတို႕ ျပည့္စံုလွသည္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္သို႕ တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဥကၠဌ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ ဥကၠဌ၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ လူအမ်ားက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထိုမွတဆင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးဝင္ျဖစ္ကာ သခင္အမည္ခံယူ၍ သခင္ေအာင္ဆန္းဟူ၍ ျမန္မာျပည္တဝွမ္းဝွမ္း ဟိုးဟိုးေက်ာ္လာေသာအခါတြင္ကား နယ္ခ်ဲ့တို႔ လ်စ္လ်ဴမရွဳရဲၾကေတာ့။ ဆုေငြထုတ္၊ ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ကာ အပူတျပင္း လိုက္လံ ဖမ္းဆီးၾကေတာ့သည္။


သခင္ေအာင္ဆန္းကား ကမၻာ့အေရး၊ ျမန္မာ့အေရးကို ဆက္စပ္စဥ္းစားႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ေသာအေျခအေနတြင္ မည္သည့္တိုက္ပြဲဝင္ပံုစံကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးျပီး၊ သေဘာတူဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္းလဲ ရွိသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ခ်ျပေဆြးေႏြးရာတြင္ ေလွကားခ် စည္းရံုးႏိုင္စြမ္း ရွိရမည္။ “ငါသိ၊ ငါတတ္” သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ အေပၚစီးက ေဆြးေႏြးတတ္သူကို မည္သူမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မသတ္မွတ္။ “ငါ့စကားႏြားရ” ေျပာတတ္သူဟုသာ သတ္မွတ္ျပီး ေရွာင္ဖယ္သြားေလ့ ရွိၾကသည္။


သခင္ေအာင္ဆန္းကား အားတက္သေရာ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးတတ္ေသာ္လည္း အခ်က္အလက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးတတ္သူျဖစ္သည္။ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္ရာ၊ ေျပာေနတတ္သူ မဟုတ္။ ျမန္မာလူ႕ေဘာင္၏ အခက္အခဲႏွင့္ အေျခအေနကို နားလည္သကဲ့သို႕၊ ကမၻာ့အခင္းအက်င္းကိုလဲ နားလည္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ကမၻာစစ္ျဖစ္ပြားေနေသာ ေခတ္အခါသမယတြင္ လက္နက္ဆို၍ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းပင္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ မရေသာ ျမန္မာတို႔အျဖစ္၊ တေန႔တျခား လံုးပါးပါးေတာ့မည္ကို သူနားလည္ခဲ့သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမလုပ္ပဲ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ကို သုတ္သင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း သိျမင္သည္။ ဤသို႔ေသာအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေပၚလာခဲ့ကာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္ရင္းအစစ္။


နယ္ခ်ဲ့ထြက္ျပီး၊ ဖက္ဆစ္ဝင္လာ၍ မင္းသားရုပ္ကိုခြာကာ ဘီလူးရုပ္ကို လွစ္ျပျပန္ေတာ့လဲ ဖက္ဆစ္ေပးထားေသာ ရာထူးစည္းစိမ္တို႔တြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းမရွိ။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာတည္းကိုသာ ၾကည့္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ႔သစၥာကိုသာခံယူခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကို ေစာင့္စားခဲ့သည္။ အခ်ိန္အခါေကာင္းကို ေစာင့္၍ ဂ်ပန္တို႔ ကမၻာစစ္တြင္ အေရးနိမ့္စ ျပဳလာေသာအခ်ိန္တြင္မွ လွည္းေနေလွေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္လူထု တစ္ရပ္လံုးပါဝင္သည့္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ အခြင့္အခါေကာင္းကို စနစ္တက် အသံုးခ်တတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။


ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအျပီး၊ ဖတပလမွ အမည္ေျပာင္းလာေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကီး၏ ဥကၠဌအျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ခံရျပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ၾကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သမိုင္းဝင္ ေအာင္ဆန္း၊ အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ျပီး ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးကာ ျပည္ေထာင္စုၾကီး မျပိဳကြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။


ေတာင္တန္းေဒသမ်ားတို႔ စည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ သြားေရာက္ခဲ့ကာ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးျပီး ေနာက္တေန႔၌ ဒူးဝါးၾကီးဆမားဆင္ဝါေနာင္သည္ တာဝါလိမ္းအိမ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ကလာဘ္ကိုၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္ပင္ က်ခဲ့သည္။ ဤမွ်အထိ ေတာင္တန္းသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၏ ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳကို ရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဂ်င္းေဖာ၊ ကရင္၊မြန္၊ခ်င္း၊ သွ်မ္းစေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလံုး ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲပါဝင္ခဲ့ပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးပုကေလးေရးသားေသာ ‘ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ’ စာအုပ္တြင္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာျပည္ဘြား တိုင္းရင္းသား အားလံုးအေပၚ ညီရင္းအစ္ကို ေဆြမ်ိဳးဥာတိအစစ္ကဲ့သို႔ ယူဆထားလ်က္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို မည္သည့္ဘက္ကမွ မငဲ့ညွာပဲ အဂတိတရားကင္းရွင္းစြာ ထာဝစဥ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးလိမ့္မည္ ဟူေသာ အသိဥာဏ္သည္ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုတိုင္း၏ ဦးေႏွာက္တြင္ စြဲျမဲလ်က္ရွိေလျပီ’ ဟူ၍ ဗိုလ္ထြန္းလွက နိဒါန္းေရးထားခဲ့ေလသည္။


ထိုသို႔ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထုအားလံုး၏ ခ်စ္ခင္ေလးစား၊ အားကိုးအားထားျခင္းကို ခံခဲ့ရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား ၁၉၄၇ခု၊ ဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္ေန႔တြင္ မသမာသူမ်ား လက္ခ်က္ေၾကာင့္၊ အျခားအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကိုေထြးတို႔ႏွင့္အတူ က်ဆံုးခဲ့ရေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔အတြက္ သူ၏ အသက္ခႏၶာကို ေပးလွဴသြားခဲ့သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး၏ ဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်းဇူးၾကီးမားေပစြတကား။


သို႕ေပမယ့္ ေက်းဇူးဟူသည္ ေက်းဇူးသိေနရံုႏွင့္ မျပီးေသး။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို အိမ္မွာခ်ိတ္ကာ ေန႕စဥ္ထိုင္ကန္ေတာ့ပါသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕တိုင္း အခမ္းအနားေတြ က်င္းပပါသည္” ဆိုသည္က ေက်းဇူးသိတတ္မွဳမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ေက်းဇူးသိလွ်င္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႕လိုသည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေက်းဇူးအားဆပ္ရန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာၾကီးရန္ေအာင္က


‘ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ျပည္ေထာင္သားတို႔

ကြဲျပားမရွိ၊ ျမင္လိုဘိ၏။

နတိၴဝမ္းစာ၊ စုတ္ခ်ာအိုးအိမ္

ေရာင္မွိန္အဝတ္၊ မြဲငတ္အလုပ္သမား

လယ္သမားတို႔၊ ဖြံ႔ထြားခ်မ္းသာ

ဆႏၵာေတာင့္တ၊ ေတြ႔လိုလွ၏။

ေမြးဖဗိုလ္ခ်ဳပ္

အားထုတ္ေတာင့္တ၊အဝဝကို

ေစ့ငျပီးေျပ၊ ေဆာင္ရြက္ေလလွ်င္

မည္ေပေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတည္း’ဟု စပ္ဆိုခဲ့ေလသည္။


ယခုကား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ေလျပီ။ သူအသက္ေပးျပီး ရယူေပးခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ေရးအရသာကို သူခ်စ္ေသာ တိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားကား ယခုအခ်ိန္ထိ မခံစားၾကရေသး။ ဤအျဖစ္ကိုသာ တမလြန္မွ ေတြ႕ျမင္ေနပါက မည္မွ် ဝမ္းနည္းေနရွာမည္မသိ။ သူတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ၾကီး၊ စစ္အာဏာရွင္လက္ကိုင္ဒုတ္ လူသတ္စစ္တပ္ၾကီးအျဖစ္သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္လည္း မည္မွ် ႏွေျမာတသ ျဖစ္ေနမည္မသိ။ သူျမင္ေတြ႔လိုေသာ ျပည့္စံုကံုလံုသည့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ဘဝမွာ အာဏာရွင္ လက္ပါးေစမ်ားေၾကာင့္ မေသခ်ာမေရရာ၊ ပံုျပင္ပမာျဖစ္ေနရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရင္း မည္မွ် ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ေနရွာမည္မသိ။ (၁၉၈၉)ခုႏွစ္က သူက်ဆံုးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ ႏွစ္ပတ္လည္ ခ်ီတက္ပြဲအား ေရခဲဆိုင္မွတ္တိုင္၊ ေျမနီကုန္းလမ္းဆံုအထြက္၊ ဗီယက္နမ္သံရံုးေရွ႔တြင္ အာဏာရွင္မ်ားက ပိတ္ဆို႔တားဆီး၊ ဝိုင္းဝန္း ရိုက္ႏွက္သျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီးျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ လူထုၾကီးကိုယ္စား မည္မွ် ေဒါသထြက္ေနရွာမည္မသိ။


မည္သို႕ဆိုေစ သူသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနသည္ဆိုပါက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ ျမန္မာျပည္သူ လူထုၾကီးအား စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေသခ်ာေပါက္မွာလိမ့္မည္ မလြဲပါ။ ဤအရာသည္ ‘ရရင္ရ၊ မရရင္ခ်’ မွလြဲ၍ မည္သည္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါဦးမည္နည္း။


ခင္မမမ်ိဳး (၂၀၀၇)