ဦးေအာင္ဆန္း၏ေနာက္ဆုံးေန႔၊ ေရး - ဒဂုန္တာရာ

ဒဂုန္တာရာ

ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၁၀ နာရီခြဲ။

မုိးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္း ညိဳ႕မႈန္လ်က္ရိွသည္။ တိမ္တုိက္ဟူ၍ ဘာမွၾကည္လင္စြာမျမင္ရ။ မုိးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာပင္လယ္ျပင္ႀကီးလုိ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါးေနသည္။ မုိးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္စဲသည္ ဟူ၍မရွိ၊ တဖြဲဖြဲ ဖြဲေနလုိက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာခ်လုိက္ ႏွင့္၊ ေနာက္ ေစြ၍ ေနေလသည္။

ဒီကေန႔ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္(ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ ေန့လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါး၀င္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီဆီသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထား သည္။

၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက အ၀တ္အစားလဲၿပီး မုိးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မုိးကား မစဲႏုိင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုစပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မုိးကား မတိတ္ေသးေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ မုိးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လုိက္ၿပီး အေပၚအက်ႌ ၀တ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္ သင့္ ေတြ ့ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးလုိက္သည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ လုိက္ပါ လာမည္ ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တရုတ္မ ၂ ဦးကိုေတြ႕ရသည္။ ကား ျပတင္း တံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တုိ႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာလုိက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မုိးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ ကားလမ္းကား စုိစြတ္လွသည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္း အတက္ သိပ္ မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္လမ္း(ယခု ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) ေရာက္လ်ွင္ က်ေနာ္ ဆင္းလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဒါလဟုိဇီ လမ္း(ယခု မဟာဗႏၶဳလ လမ္း)ဘက္မွ စပတ္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟုိတစု သည္တစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။

ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မုိးကာ၀တ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

သူရိယတုိက္ေရွ႕အ၀င္ တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသိုေမ်ွာ္လုိက္။ စကားေျပာလုိက္ႏွင့္ ေနၾက သည္ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ က်ေနာ္ကား ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့ ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့ မိသည္။

က်ေနာ္သည္ အင္မတန္အရိပ္ေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါး ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ လမ္းကူး တြင္ကားလက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္က်ပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ခါတုိင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လုိက္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အတြင္း၀န္ရံုးကို သြားခဲလွေပသည္။

ညွဳိးေလ်ာ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္ အျပာ ၀တ္ထားေသာ စာေရးမ ႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ရံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ ဆင္၀င္ေအာက္ ကားဆုိက္သည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတုိင္းလုိ ရံုးေစမ်ား ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်င္းမေတြ႕ရ၊ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားထစ္ တထစ္ ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟုေတြးကာ မတက္ ေတာ့ဘဲ ဆင္၀င္ေအာက္မွျဖတ္သန္းကာ တဘက္ရွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ အျပန္က်မွပဲ ၀င္ေတာ့မည္ေလ၊

လႊတ္ေတာ္ရံုး ၀င္၀င္ျခင္း သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ ၾကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ထားသည္။ သခင္ႏု၏ရံုးခန္းကုိေက်ာ္၍ေဇာ္ဂ်ီ၏အခန္းသို့ေရာက္ေလျပီ။ သူ႔အခန္းမွာ လည္း တံခါး ပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီးအစိမ္းပုတ္ၾကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္။ ရံုးေစ ႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာရပ္ေနၾကသည္။ ခါတုိင္းလုိစကားေျပာမေနၾက။ သူတုိ႔သည္ေငးမႈိင္ေတြေ၀၍ တမ်ဳိးၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္သည္။

က်ေနာ္က ငုိင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ရံုးေစတဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား’ ဟုေမးသည္။ ‘ရွိပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တုိးတုိး သာသာေအးေအးေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္းအေသအခ်ာ သိလုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ ရပ္ကာ ရံုးေစဘက္သို႔တဖန္လွည့္၍ ‘‘အထဲမွာအစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား’’ ဟု ေမးရသည္။

ရံုးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပဲြတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကုိေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီးအတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။

ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္း ျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီးတြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပး အရာရွိ ၀တ္လံု ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္လ်က္ရွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာ အခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ေငးငိုင္၍ေနသည္။ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္ကား ခါတုိင္းလႈပ္ရွား ဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလုိအံု႔မႈိင္းရီေ၀၍ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။

အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ ‘‘အားလံုးေတာ့ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တုိးတုိးညည္းေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဘာမွန္း မသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာလက္ျပ၍ အျပင္သို႔ေခၚခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ထိက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။

‘‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’’

မုိးတဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚေရာက္မွ က်ေနာ္က မေနႏုိင္၍ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆရာ ဟု ေမးမိသည္။

‘‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘‘ဟင့္အင္း … က်ေနာ္အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းၿပီး ရံုးကုိတန္းလာတာ’’
သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသ့ၤတပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ထားေသာ လက္နက္ကုိင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ က်ေနာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရံုးခန္း အတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ ၀န္ၾကီးမ်ားအားစတင္းဂန္းျဖင့္ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမ်ွ ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာ သည္။ အတြင္း၀န္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ကား စာေရး စာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတုိ႔သည္ ညွိဳးးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္စြာစားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကုိေတြ႔ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခားရွိ ႏုိင္ငံေရးရာအတြင္း၀န္ ကုိေက်ာ္ျမင့္ ကေလး က လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး ခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘‘အင္မတန္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ႏုိင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ့သည္ျငီးတြားလ်က္ရွိၾကသည္။

ေဇာ္ဂ်ီက ‘‘အမ်ဳိးသားပ်က္စီးျခင္းတရပ္ပဲ’’ ဟု တသသေျပာသည္။

‘‘က်ေနာ္ ရံုး၀င္းထဲ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀င္လာတာကုိမတားၾက ဘူး။ ဆင္၀င္ေအာက္ အ၀င္မွာေတာင္ အသိစာေရး ၁ ေယာက္နဲ႔ေတြ႕သားပဲ။ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး’’။

‘‘လူေတြဟာမေျပာရက္ၾကဘူး’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီကဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံုကျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘‘ဘယ့္နဲ႔လဲ’’ဟု က်ေနာ္တုိ႔က ၀ုိင္း၍ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွ တပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူ႔အသံမွာ တုန္ေန၍မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’’ ဟု တေယာက္က တုိးတုိးေမးသည္။

‘‘မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖံုးထားတယ္’’

က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း(ယခု သိမ္ျဖဴလမ္း) တံခါးေပါက္မွေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခ့ဲသည္။ မုိးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္။ လူတအုပ္သည္ မုိးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ဳိ႕ထီးမပါဘဲ၊ အခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ အတြင္း၀န္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္။

လူတေယာက္က က်ေနာ္၏ လက္ေမာင္းကိုဆဲြကုိင္၍ ‘‘ဒီမယ္… ခုနက၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလားခင္ဗ်ာ’’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။

‘‘ဟုတ္ကဲ့…’’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားျပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးရင္းအသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကုိ တက္စီးလုိက္ သည္။ ကားသည္ လမး္မေတာ္ဘက္သုိ႔ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတဦးက ‘‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ’’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။

ေစ်းသည္ဟုထင္ရေသာ ခပ္အုိအုိမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္ ‘‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’’ ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသ ာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘‘မေျပာၾကနဲ႔ မေျပာၾကနဲ႔’’ ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦး က‘‘အားကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု က်ေနာ့္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စ္ ကား ဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လုိက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆုိင္မ်ားပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႔၍သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတုိ႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္သြားလာေနၾကသည္။

ကားလမ္းေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတုိ႔သည္ မႈိင္တုိင္တုိင္ႏွင့္ရပ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတုိ႔သည္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ မုိးသည္မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။

လူတုိ႔သည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။

မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာ တဦး၏ မိန္မပါးစပ္မွ ‘‘က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’’ဟူေသာအသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတုိင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ရွဳိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။

ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတုိ႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲ မီးျခစ္၍ေနာက္ေဖး ထၾက ျပန္သည္။

တေရးႏုိးဆံုလွ်င္ ‘‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္’’ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ဆုိၾကသည္။ တေရးႏုိးတုိင္းသတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏအိပ္မက္ၿပီး ႏုိးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရသည္။

၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ

“အယ္ဒီတာ စာပြဲ၊ စာေပ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး ႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္အို” စာအုပ္မွ