ေသနတ္သံၾကားတိုင္း အသက္စြန္႔သြားတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ တသက္ကမၻာမေၾက

ေမာင္ေက်ာင္းသား

ၾကားလိုက္ရျပန္ၿပီ ...။ ပစ္သတ္လိုက္ၾကျပန္ၿပီတဲ့ ...။ ပဲခူးမွာ စစ္တပ္က ပစ္သတ္လို႔ အျပစ္မဲ့ ေက်ာင္းသားလူ ငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေသဆံုးရျပန္ၿပီတဲ့ ...။ အေၾကာင္းအရာ အျပည့္အစံု မဖတ္ရခင္ သတင္းေခါင္းစဥ္မွာတင္ ေတာက္ေခါက္၊ အသားတဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေအာင္ ေဒါသထြက္ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ႏိုင္ေနတယ္ဆိုၿပီး ထင္တိုင္းၾကဲေနလိုက္တာကြာ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ငါတို႔ျပည္သူေတြ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အ သက္ဟာ တိရိစ ၦာန္ေတြေလာက္မွ တန္ဘိုးမရွိေတာ့ဘူးလား။ ဥပေဒမဲ့ သတ္ခ်င္တိုင္းသတ္ေနတာကို ငါတို႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ဒီလိုပဲ ၿငိမ္ခံေနၾကေတာ့မွာလား ...။

ျဖစ္စဥ္က ၄-၉-၂၀၁၀ ရက္ စေနေန႔ည (၁၂) နာရီေလာက္မွာ ...။ ပဲခူးၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဇိုင္းဂႏိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာရွိ တဲ့ “ကယ္လီဖိုးနီးယား” ကာရာအိုေကဆိုင္ကေန မူးၿပီး ထြက္လာတဲ့ ခလရ-၅၉ (ပဲခူးဘူတာ လံုျခံဳေရးယူထား တဲ့ နယ္ေျမခံတပ္) က အရာရွိႏွစ္ေယာက္ ငွားစီးတဲ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ငါးေယာက္ စီးလာတဲ့ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ (ပဲခူးအေခၚ တုတ္တုတ္) ခ်ိတ္မိ၊ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကရာက စစ္ဗိုလ္ႏွစ္ေယာက္က ပါလာ တဲ့ စကားေျပာစက္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ တပ္အထိုင္ရွိရာ ပဲခူးဘူတာက စစ္သားေတြကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း လိုေရာက္လာခ်ိန္မွာ ပစ္မိန္႔ေပးခဲ့လို႔ စစ္သားေတြက အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပစ္ခတ္ရာက လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္း သားလူငယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္စိုးပိုင္ေဇာ္ (၁၉) ႏွစ္နဲ႔ ေမာင္ေအာင္သူဟိန္း (၂၃)ႏွစ္ တို႔ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသ ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

ပဲခူးၿမိဳ႕၊ ဇိုင္းဂႏုိင္း (ေတာင္) ရပ္ကြက္၊ မဂၤလာလမ္း၊ အိမ္အမွတ္ (၂၀၀) ေန အဘ ဦးျမတ္သူရဲ႕သား ေမာင္ ေအာင္သူဟိန္းက (၆) ခ်က္ထိမွန္ၿပီး ဇိုင္းဂႏုိင္း (ေတာင္) ရပ္ကြက္၊ ျမလမ္း၊ အိမ္အမွတ္ (၁၇၇) ေန အဘ ဦး ဟုတ္ၾကည္ရဲ႕သား ေမာင္စိုးပိုင္ေဇာ္က (၄) ခ်က္ ထိမွန္ခဲ့ပါတယ္။ ျမလမ္းထိပ္မွာပဲ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္တာျဖစ္ၿပီး ေသြးသံတရဲရဲ လမ္းမေပၚလဲက်သြားၾကခ်ိန္မွာ စစ္သားတေယာက္က“ စစ္တပ္ကို စမ္းခ်င္တဲ့ေကာင္ စမ္း၊ ေသ ခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသသြားမယ္” လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းေအာ္ဟစ္ပါတယ္။ ရဲေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ေရွာင္ထြက္ သြားၿပီး ဘယ္သူမွ ထြက္ၾကည့္လို႔မရေအာင္ ရဲေတြက ပိတ္ဆို႔ေပးထားပါတယ္။ အေလာင္းကို ေဆး႐ံုသယ္ တာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေဆး႐ံုကားနဲ႔ မသယ္ဘဲ ဆိုကၠားနဲ႔ ျဖစ္သလိုသယ္ခဲ့ပါတယ္။

၅-၉-၂၀၁၀ ေန႔မွာ ခ်က္ခ်င္း အသုဘစီစဥ္ဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြက ဖိအားေပးခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြ အေ၀းေရာက္ ေနလို႔ ျပန္လာခ်ိန္ရေအာင္ ေစာင့္ခြင့္ေပးပါ။ အိမ္ျပန္သယ္ခြင့္ေပးပါလို႔ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစု၀င္ေတြက အာ ဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ဆီ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ (မတရား သတ္ျဖတ္မႈကို ဖံုးကြယ္ခ်င္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း) အေလာင္းကို အိမ္ျပန္သယ္ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ ပဲခူးတၿမိဳ႕လံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ၿပီး ေထာင္ဂ ဏန္းရွိမယ့္ လူထုက ပဲခူးေဆး႐ံု ရင္ခြဲ႐ံုကို သတင္းစံုစမ္း သြားေရာက္ေလ့လာၾကေပမယ့္ ရဲလံုျခံဳေရးအမ်ား အျပားနဲ႔ အရပ္၀တ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက တားဆီးပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။

သတင္းအျပည့္အစံု ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေသဆံုးသူေတြရဲ႕မိသားစုေတြနဲ႔ ထပ္တူေၾကကြဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္စိတ္၊ နာ က်ည္းခံျပင္းစိတ္ေတြေၾကာင့္ ဒင္းတို႔ကို ႏိုင္ေအာင္ျပန္မတိုက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေျခအေနကိုပဲ တႏံု႔ႏံု႔ေတြး အားမ လိုအားမရ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္စဥ္ေတြကို အခါခါျမင္ဖူး ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားဖူးပါရဲ႕။ ေဟာဒီႏွလံုးသားက ထံုက်င္အသားက်မေနဘူး၊ ၾကားလိုက္ရတိုင္း နာတယ္၊ ျမင္လိုက္ရတိုင္း နာတယ္၊ ေတြးမိတိုင္းလည္း နာတယ္ဗ်ာ။

ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲ ေရးဆိုတဲ့ သတင္းစာေတြ တီဗီြဖန္သားျပင္ေတြေပၚက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ စကားေတြ ဘယ္မွာလဲ။ ဒါလား တရားဥပေဒစိုးမိုးတာ၊ ဒါလား ျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတ မႈေတြေၾကာင့္ မလူးသာမလြန္႔သာတဲ့ ျပည္သူေတြကို ပိျပားေနေအာင္ နင္းဖိထားၿပီး အမ်ားျပည္သူ မျမင္ကြယ္ ရာ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ထင္သလို လုယက္၊ မုဒိန္းက်င့္၊ လူသတ္ လုပ္ေနတဲ့ စရိုက္ေတြ ခုလို ၿမိဳ႕ျပေပၚ ထိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း အတင့္ရဲက်ဴးလြန္လာတာ တုန္႔ျပန္မႈမရွိ ၿငိမ္ခံေနၾကရင္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗီြဒီယို ေတြထဲ ေတြ႔ဖူးတဲ့ ဖက္စစ္ေခတ္ဂ်ပန္ေတြထက္ ဆိုးလာေတာ့မယ္။

“စစ္တပ္ဆိုတာ လက္နက္အားကိုး တန္ခိုးျပဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္က ျပည္သူေတြကို လက္နက္နဲ႔ အႏုိင္က်င့္ ဖိႏွိပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူရဲ႕အေစခံပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ျပည္သူဟာ စစ္တပ္ရဲ႕အေစခံ ဘယ္ေတာ့မွ မ ျဖစ္ရဘူး ” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ သက္ရွိထင္ရွားရွိလို႔ စစ္တပ္ရဲ႕ ဒီလိုရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြ ကိုသာသိရင္ ဆရာတင္ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ကို ျပန္ခ်သလို သူ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ကို “ရရာလက္နက္နဲ႔ ျပန္ခ်ၾကေတာ့” လို႔ ျပည္သူကို ႏိႈးေဆာ္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ေတာ္လွန္စစ္ကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲမယ္ထင္ပါရဲ႕။

“ညီအကိုတို႔၊ ေပတရာေပၚမွာ စီးတဲ့ေသြးေတြ မေျခာက္ေသးဘူး၊ မေတြေ၀နဲ႔” တဲ့။ ဒီေလာက္ထပ္ထပ္ သတ္ ၿပီး ေသြးေဟာင္းတို႔ စြန္းခဲ့တဲ့ ေျမေပၚ ေသြးသစ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ စီးေနတာ အျပစ္မဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ခုလို ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရမႈမ်ိဳးကို မၾကံဳဖူးမခံစားဖူးလို႔ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ေသးတဲ့ ညီငယ္ေတြလည္း သတိမူစဥ္းစားၾကဖို႔လိုပါၿပီ။

၁၉၈၈ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ကေတာ့ လက္သဲဆိတ္ခံရခ်ိန္မွာ လက္ထိပ္သာမက ရင္ထဲအသဲထဲ ေသြးသားထဲက ပါ နာခဲ့ၾကလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ျမင္မႈ တစံုတစ္ရာ ရရွိသည္အထိ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲခဲ့ၾကတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္နဲ႔ ကိုစိုး ႏိုင္တို႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၀န္းထဲမွာ ခုလို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရမႈကေန ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ေနာက္ဆံုးလူထုအံုႂကြမႈႀကီး ဆက္ျဖစ္ၿပီး စိန္လြင္လို စစ္ေခါင္းေဆာင္ အစိုးရေတြနဲ႔ ေန၀င္းရဲ႕ တပါတီအာဏာ ရွင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်နိုင္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္မေက်ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ခဲ့ မီခဲ့တဲ့ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏိုင္ကစလို႔ ၁၉၈၈ မတ္ လမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၁၉၈၈ ဇြန္လမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရွစ္ေလးလံုးအ ေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဒီပဲရင္းမွာ မတရား ႐ိုက္သတ္ခံရ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာမွာ ပစ္သတ္ခံရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ က်ဆံုးေသဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ေသဆံုးခဲ့ရသူ ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္မေက်ေသးပါဘူး။ သူတို႔ေသဆံုးခဲ့ရမႈေတြအတြက္ တရားမွ်တမႈကို မျဖစ္ေစ ေသးသမွ် က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္ေက်ၿပီ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနရဦးမွာပါ။

စစ္အာဏာရွင္သက္သာရွည္ခဲ့ၿပီ၊ အနိဌာ႐ံုေတြ မ်ားၿပီ၊ လူပံုအလယ္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္တာမ်ိဳး ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲလည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြေၾကာင့္ ေန႔စဥ္လူေတြေသေနၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေၾကာင့္ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါဘယထူေျပာ၊ ေဆးကုသစရိတ္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ေရာဂါက ႏုိင္သြားၿပီး တျဖည္းျဖည္း ေသ၊ အဲလိုျပည္သူေတြလည္း အသတ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ ကေလးမီးမဖြားႏိုင္လို႔ ေသတယ္၊ ေႁမြ ဆိပ္မိလို႔ ေသတယ္၊ ေဆး႐ံုကို အခ်ိန္မီ မေရာက္လို႔ေသတယ္၊ ေဆး႐ံုမွာ ေဆးမရွိလို႔ ေသတယ္၊ ေဆး႐ံုေဆး ခန္းမရွိလို႔ ေသတယ္၊ ဆရာ၀န္မရွိလို႔ ေသတယ္။ ၀ဋ္ေႂကြးမဟုတ္ဘူး၊ ကံၾကမၼာမဟုတ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြ ဘာ ျဖစ္ေနေန ငေတမာၿပီးေရာ ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ သတ္တာ ...။

နာတယ္..။ လက္ထိပ္ကတင္မဟုတ္ဘူး၊ ရင္ထဲ အသည္းထဲ ေသြးသားထဲကပါ နာတယ္။ ခုလို ရက္ရက္စက္ စက္ ပစ္သတ္ခံရတာမ်ိဳး ပိုနာတယ္။ မေၾက ... ဘယ္ေတာ့မွမေၾက ... တသက္ကမၻာမေၾက ...။ ။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးသည္ထိ ...
ေမာင္ေက်ာင္းသား