ေခတ္သစ္ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ ဆီသုိ႔

A leader must give up to go up. 

"If leaders have to give up to go up, then they have to give up even more to stay up."

(John C Maxwell )

 ျမတ္စုိး( မဇၥိ်မ)
၁၁.၁၁.၁၁

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း အဘီဆစ္နဲ႔ လက္ရွိ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သစ္ ရင္လတ္တုိ႔ အမ်ိဳးသားေရး၊ တုိင္းျပည္ အေရး ကုိ အတူတကြ တဦးႏွင့္တဦး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး ပူးေပါင္းေဆာင္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ အထူးဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ထုိင္း ျပည္သူေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦးကုိ ဂုဏ္ယူၾကမွာေတာ့ ဧကန္မလြဲပါ။



ဒါဟာ ထုိင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကၿပီဆုိတဲ့ သမုိင္းအေထာက္အထား တခုပါ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးမွာ အျမင္ မတူတာေတြ၊ သေဘာထား မတူတာေတြက ရွိေနၾကေပမယ့္၊ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈသစ္တရပ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကၿပီလုိ႔ အသိအမွတ္ ျပဳရပါေတာ့မယ္။

သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ ဘာသာတူတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈေတြက ျဖတ္သန္း လာခဲ့ၾကလုိ႔ သေဘာထားႀကီးႀကီး၊ သိကၡာ ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးကုိ အတူတကြ ေလွ်က္လွမ္းႏုိင္ခဲ့ၾကတာလုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံေရး ေလ့လာသူေတြက ေျပာဆုိၾကတယ္။

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္ ၾကည့္ရင္

ဒီလုိပဲ လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာလည္း ဖဲသမားေတြ ႐ႈိးကစားသလုိပဲ။ သူ႐ႈံးရင္ ႐ႈံး၊ ကုိယ္ႏုိင္ရင္ အျပတ္ႏုိင္။ အားလုံးကုန္မွ ျပန္ဆုိ တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးက ရွိတယ္။ ကုိယ့္မွာ အင္အားရွိတာ မရွိတာထက္၊ သူ႔ကုိ အျပတ္ႏုိင္ ဖုိ႔ကုိပဲ စဥ္းစားတတ္ၾကတာကုိး

ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္း တေလွ်ာက္မွာ ႏုိင္ငံေရး ေလာက,
က ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလုိ အခ်င္းခ်င္း ထုိးဆိတ္ေနၾကလုိ႔ ေခါင္းမွာ ေသြးေတြနဲ႔ အေမြး
ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး၊ အားလုံး ေမာပန္းေနၾကၿပီ၊ လက္ပန္း က်ေနၾကၿပီ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ လူႏွစ္ဦးရွိရင္ေတာင္္ ပါတီက သံုးပါတီ ျဖစ္လာေလ့ရွိတယ္။ တေယာက္ တပါတီနဲ႔ ၫႊန္႔ေပါင္း မဟာမိတ္ပါတီ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ဒီလုိပဲ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာလည္း ဖဲသမားေတြ ႐ႈိးကစားသလုိပဲ။ သူ႐ႈံးရင္ ႐ႈံး၊ ကုိယ္ႏုိင္ရင္ အျပတ္ႏုိင္။ အားလုံးကုန္မွျပန္ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးက ရွိတယ္။ ကုိယ့္မွာ အင္အားရွိတာ မရွိတာထက္၊ သူ႔ကုိ အျပတ္ႏုိင္ဖုိ႔ကုိပဲ စဥ္းစားတတ္ၾကတာကုိး။ တနည္းအားျဖင့္ လက္ရွိျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးဟာ ဖဲသမား ႏုိင္ငံေရး လုိမ်ိဳးေပါ့။ စစ္အစုိးရ ဘက္မွာေကာ၊ အတုိက္အခံ ဘက္မွာေကာ ဘာမွမရွိၾကေတာ့ဘူး၊ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလုိပဲ၊ ေခါင္းမွာ ေသြးေတြနဲ႔ အေမြးေတြမရွိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အားလုံး ေမာပန္းေနၾကၿပီ၊ လက္ပန္း က်ေနၾကၿပီ။ ဘာမွ မရွိပဲ ႏွစ္ဘက္စလုံး က ဟန္ေဆာင္ လွည့္ဖ်ားၿပီး ေဟာက္စား စားဖုိ႔ ျပင္ေနၾကတယ္။ ဝုိင္းထဲ ဆုိတဲ့ တုိင္းျပည္ႀကီးမွာလည္း ဘာမရွိေတာ့ ဘူး။ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ၾကည့္ျမင္တတ္လုိ႔ အမုန္းခံ ရသူေတြလည္း ဒု နဲ႔ေဒးပါ။

ဘာသာေရးမွာလည္း ေတာင္ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ေက်ာင္း ၊

တုိင္းျပည္ တုိင္းမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာ ေပါင္းစုံ အတူတကြ ေနထုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ဘာသာစြဲေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ အစြန္းေရာက္ အေတြး အေခၚေတြ ရွိေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ေနတဲ့ ျပည္တြင္း စစ္ကုိသာ ၾကည့္ပါေတာ့

အေရွ႕ေက်ာင္း၊ အေနာက္ေက်ာင္းဆုိၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
ေတြ ေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အစြဲအလမ္းႀကီးစြာ
ေတြ႔ရွိရတယ္။ ဘုန္ႀကီးကႏွစ္ပါး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
သုံးေက်ာင္း ျဖစ္လာရတဲ့ သာဓကေတြကလည္း ရွိၾကတာ
ကုိး။ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမခ်င္းလည္း ၿပိဳင္၊ ရြာခ်င္းလည္း
ၿပိဳင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ခ်င္းလည္း ၿပိဳင္တဲ့ အေလ့အထ
ေပါ့။ ၿပိဳင္ရလြန္းလုိ႔ ရြာသားေတြက နံ႐ုိး အၿဖိဳင္းၿဖိဳင္းနဲ႔
အလုပ္ လုပ္ၾက၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေအာက္က ေခြးေတြကေတာ့ အလယ္သားေတြ ကုိက္ခဲ လ်က္ ဝဖီးေနတာပဲ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈပါ။

ထုိ႔အတူ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၊ ဘာသာ တမ်ိဳးတည္း မရွိဘူး ။ တုိင္းျပည္ တုိင္းမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံ အတူတကြ ေနထုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ဘာသာစြဲေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ အစြန္းေရာက္ အေတြး အေခၚေတြ ရွိေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကုိသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ စစ္ပြဲ အားလုံးကုိဆန္႔က်င္တယ္။ စစ္ပြဲဆုိရင္ ဘယ္စစ္ပြဲကုိမွ မေထာက္ခံဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကုိ တုိက္ဖ်က္တဲ့ စစ္ပြဲပဲ ကမၻာႀကီးမွာ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။

ဆက္ဖတ္ရန္-


အမွန္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းမွာ ႏုိင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာ၊ ႏုိင္ငံေရး အဆင့္အတန္း ကုိ ေလးစားတန္ဖိုး မထားတတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈက ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ လႊမ္းမုိးေနခဲ့တယ္။ ေဆြးမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း သတ္ မင္းလုပ္၊ လူအခ်င္းခ်င္း ေထာင္ခ်သတ္ျဖတ္ အာဏာယူခဲ့တဲ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလုိ သမုိင္း အစဥ္အလာေတြ က ယခုအထိ ရွိေနဆဲမုိ႔ပါ။

ထူးျခားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ ဘုရင့္ေနာင္ လက္ထက္မွာေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ဟာ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္က လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရင့္ေနာင္ဟာ တပင္ေရႊထီးရဲ႕ ႏုိ႔စို႔ေဖာ္၊ ဖြားဖက္ေတာ္၊ ေအာက္ေျခက လာတဲ့သူ။ ဘုရင့္ေနာင္ လက္ထက္မွာေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ဟာ ရန္သူေကာ၊ မိတ္ေဆြေကာ မခြဲျခားဘဲ ဆက္ဆံတဲ့ သမုိင္းအေထာက္အထား
ေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။

ဒီလုိ ရန္သူကုိ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဘုရင့္ေနာင္

ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္း ရွိေအာင္ မႀကိဳးစားသလုိ၊ ေနာက္လုိက္ေကာင္း ျဖစ္ ဖုိ႔လည္း မႀကိဳးစား ခ်င္ၾကဘူး။ ၾကက္ျခင္း ထဲက ၾကက္ေတြလုိ ဟုိေကာင္ကုိ ဆိတ္လုိက္၊ ဒီေကာင္ရဲ႕ အဆိတ္ခံလုိက္နဲ႔ ေခါင္းမွာေသြးရဲ ရဲ၊ အေမြးမရွိေတာ့တဲ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ ဘဝမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတယ္။ အေမြး၊ အေတာင္မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရး မင္းသားႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္ေနၾကတယ္

ဟာျမန္မာအင္ပါယာကုိ ႀကီးထြားလာေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ၊ ရန္သူက ေလးစားခ်စ္ခင္လာတဲ့ သမုိင္း
အေထာက္အထား ေတြကရွိခဲ့တယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ဟာ
ရန္သူေကာ၊ မိတ္ေဆြေကာ၊ လူမ်ိဳးေကာ၊ မခြဲမျခားဘဲ တေလးတစား ဆက္ဆံခဲ့တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ
တုိင္းျပည္မွာ ဦးေဆာင္မႈေတြကုိ ျပခဲ့ၾကလုိ႔ သမုိင္းမွာ အသိအမွတ္ျပဳခံ ခဲ့ရတယ္ ဆုိရင္လည္း မမွားဘူး။

ဒါေပမယ့္လည္း ႏုိင္ငံေရးမွာ အဆင့္တူမွ၊ ဘာသာတူမွ
စကားေျပာလုိ႔ ရတယ္၊ ေဆြးေႏြးလုိ႔ရတယ္၊ ဆုိတဲ့ ဆုိစကား ရွိတယ္။ ဒါကလဲ အမွန္ပါပဲ။ ႏြားက်ာင္းသားနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာမွာ အေတြ႔အၾကဳံရွိတဲ့ ပညာရွင္တေယာက္ရဲ႕ အေတြး အေခၚ၊ အယူအဆ၊ စဥ္းစားမႈ၊ ျဖတ္သန္းမႈ၊ အေတြ႔အႀကဳံခ်င္း၊ ဗဟုသုတခ်င္းကလည္း တူမွမတူတာကုိး။

ျဖစ္ေနေလ့ရွိတဲ့ အဆိုးႀကီးတခုက အားလုံးက ကုိယ့္မိသားစုေတာင္ ကယ္တင္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိဘဲ တုိင္းျပည္ကုိ ကယ္တင္ခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ မင္းသားေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ေနၾကတာကုိး။

ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္းရွိေအာင္ မၾကိဳးစားသလုိ၊ ေနာက္လုိက္ ေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔လည္း မၾကိဳးစား ခ်င္ၾကဘူး။ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလုိ ဟုိေကာင္ကုိ ဆိတ္လုိက္၊ ဒီေကာင္ရဲ႕ အဆိတ္ခံလုိက္နဲ႔ ေခါင္းမွာေသြးရဲရဲ၊ အေမြးမရွိေတာ့တဲ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ဘဝမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတယ္။ အေမြး၊ အေတာင္မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရး မင္းသားႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္ေနၾကတယ္။

ဒီလုိ ေတာင္စဥ္မရ ျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးေလာက ကုိ အလင္းတန္းေရာင္ျခည္ ေပးလုိက္တာကေတာ့ နည္းပညာပါပဲ။ ေခတ္က ေပၚထြက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြဟာ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈဆုိးႀကီးကုိ တျဖည္းျဖည္း
ေျမျမဳပ္သၿဂဳႋဟ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လာေနပါၿပီ။ နည္းပညာ တုိးတက္လာေနမႈကုိ ဘယ္သူမွ တားဆီးလုိ႔ရမွာ မဟုတ္သလုိ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မွ ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႔ ျပည္သူကုိ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ား ႏုိင္ၾကေတာ့ မည္ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ ျပည္သူေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈႀကီးက လြတ္ေျမာက္လာေနၾကပါၿပီ။

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္မွာ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ လုပ္မည့္သူမ်ား ထုိင္း ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ ဂုဏ္သိကၡာရွိ တဲ့ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျဖတ္သန္းဖုိ႔ အဆင္သင့္ရွိ မရွိ၊ အရည္အခ်င္း ရွိ မရွိ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ဖုိ႔လုိေနပါၿပီ။ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြရဲ႕ ဘဝမွာပဲ ေပ်ာ္ေနၾကမလား၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ ဆီသုိ႔ ဦးတည္ ခ်ီတက္ၾကမလားဆုိတာကေတာ့ အနာဂတ္မွာ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ လုပ္မည့္ သူမ်ား ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကပါစုိ႔။