၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္လာေတာ့ ၀ပ္ဒ္ထဲမွာ ခ်ီတက္သြားတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ ေဆး ၁၊ ေဆး ၂ နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘက္က အဖြဲ႕ေတြ ခ်ီတက္တာ။ ေဆး ၁ ကိုေတာ့ ဆရာေတြက တားလိုက္လို႔ ရေပမယ့္ ေဆး ၂ နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘက္က အဖြဲ႕ေတြ ဆက္ခ်ီတက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ၀ပ္ဒ္ထဲမွာရွိေနတုန္း ပစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားရတယ္။
၁၀ နာရီခြဲေလာက္လည္း က်ေရာ က်ေနာ္တို႔ ၀ပ္ဒ္ထဲကို ဆရာဦး၀င္းကိုက ေရာက္လာတယ္။ ပစ္ေနတယ္ ၾကားတယ္၊ လူနာ ေကာက္ ထြက္ၾကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က လိုက္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္ခဲ့ၿပီး လုိက္ခဲ့ဆိုတာနဲ႔ အေရးေပၚ ကားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ဆရာဦး၀င္းကို၊ ေဒါက္တာ ေစာလြင္၊ ေဒါက္တာ သက္ႏိုင္သြင္တို႔လည္း ပါတယ္။ ကားဆရာနဲ႔ အပါအ၀င္ ၅ ဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း အတိုင္း ထြက္လာၾကတယ္။
သိမ္ျဖဴလမ္း ခံုးတံတားႀကီး (စေတာ့ဂိတ္ခံုး) မွာ ပထမတေခါက္ လူနာေကာက္တယ္။ ဒုတိယ တေခါက္က အတြင္း၀န္ ႐ံုးဘက္မွာ ေကာက္တယ္။ တတိယ တေခါက္ ေကာက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဆူးေလမွာ ပစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဆူးေလကို တန္းလာခဲ့တယ္။ ဆူးေလဘုရားကို ပတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ တသက္မွာ ေမ့လို႔မရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ႀကံဳလိုက္ ရတာပဲ။
ထိတဲ့သူ အမ်ားႀကီး စုၿပံဳေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အသက္ရွင္ က်န္တဲ့သူကို ဦးစားေပး သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကလည္း ေျမမွာခေနတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းလည္း မကႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသြးကြက္ေတြ ကလည္း ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ဖိနပ္ေတြကလည္း ပလူပ်ံေနတယ္။ ႏိုင္ျမန္မာရဲ႕သီခ်င္းထဲကလို ေပတရာေပၚမွာ ျပည္သူ႔ အေလာင္းေတြကိုေတာင္ သတိမရ အားခဲ့ဘူး။
အဲဒီလို အေလာင္းေတြ စုၿပံဳေနတဲ့ေရွ႕မွာ အသက္ရွင္စရာ ဘယ္သူရွိမလဲလို႔ ၾကည့္ေတာ့ အသက္ကို ျဖည္းညင္းစြာ ႐ႉေန၊ ရင္ဘတ္က ေဖာင္းခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမေလးကို ေတြ႕လုိက္တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေကာင္မေလး နားကို ကပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ “အစ္ကိုရယ္ … ကယ္ပါဦး” လို႔ ဆိုေတာ့ “အစ္ကိုတို႔က ကယ္ဖို႔လာတာ၊ စိတ္ခ်၊ ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး၊ စိတ္တင္းထား” လုိ႔ အားေပးလိုက္ၿပီး အနားမွာရွိေနတဲ့ ကိုေစာလြင္က ေျခေထာက္က၊ က်ေနာ္က လက္ေမာင္း ၂ ဘက္ကေန ကိုင္လာရင္း အေရးေပၚကားဆီကို သယ္လာတယ္။
အဲဒီလို သယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ခနဲ မီးတခ်က္ ပြင့္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေပၚကေန ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္နဲ႔၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ ေပးပါတယ္။ အဲဒီ “အစ္ကိုရယ္၊ ကယ္ပါဦး” ဆိုတဲ့သူက မ၀င္းေမာ္ဦးပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေစာလြင္တို႔ သူ႔ကို သယ္လာတဲ့ အဲဒီဓာတ္ပံုကလည္း သမိုင္း၀င္ဓာတ္ပံု ျဖစ္သြားတယ္။
သူနဲ႔အတူ လူနာေတြကို သယ္လာၿပီး အေရးေပၚမွာ ခ်ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ထြက္တယ္။ တေန႔လံုး လူနာေကာက္တဲ့ အလုပ္လုပ္တာ။ မ၀င္းေမာ္ဦးကုိ IC အတြင္းမွာ ထားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဆး ၂ က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ မိုးသူ၀င္းက ဒဏ္ရာနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ သူထိထားတာ လက္ေမာင္းမွာ။ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က သုည ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ကို ခြဲတာက ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ႏိုင္နဲ႔ ကိုျမတ္ထူးရာဇတ္တို႔က ခြဲတာ။ ခြဲၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အဲဒီ IC ထဲမွာပဲ ထားတာ။
အဲဒီေန႔ ညေနမွာ IC ထဲကို ေရာက္ေတာ့ မိုးသူ၀င္းကို တေခါက္ သြားၾကည့္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ သယ္ခဲ့တဲ့ မ၀င္း ေမာ္ဦးကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္လုိ႔ သြားၾကည့္ေတာ့ သူက အသက္ ရွိေသးတယ္။ သူက ညာဘက္ လက္ေမာင္းကို က်ည္ဆံ တခ်က္ ထိတယ္၊ အဆုတ္ကို တခ်က္ထိတယ္၊ ေျခေထာက္ကို တခ်က္ထိတယ္။ အဆုတ္ကို ထိတဲဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဆုတ္ တျခမ္းကို လွီးထုတ္လိုက္ရတယ္။ ဆိုးသြားတာက မ၀င္းေမာ္ဦး ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က သုည ျဖစ္ေနတယ္။ ခြဲၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့လည္း အေျခအေနက သိပ္ပံုမွန္ မျဖစ္ဘူး။ သူတကယ္ ေသသြားတယ္ ဆိုတာကို ေနာက္ေန႔မွ က်ေနာ္ သိရတယ္။
ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္ (အတြင္းေရးမႉး၊ အေထြေထြေရာဂါကု ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆရာ၀န္မ်ားအသင္း)(ႏိုင္ငံတကာ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ၈ ေလးလံုးႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး အထင္႐ွားဆံုးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာ၀န္ ၂ ဦးက ေသနတ္ဒဏ္ရာရ ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူကေလး မဝင္းေမာ္ဦးကိုသယ္ယူလာသည့္ ဓာတ္ပံုတြင္ ပါ၀င္သည့္ ဆရာ၀န္)
No comments :
Post a Comment