ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ အဖြား လူထုေဒၚအမာ ဆံုးသြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္
ၾကားၾကားျခင္း မၾကာခင္က ဆံုးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဖိုးကို မ်က္ေစ့ထဲေျပးျမင္တယ္
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားကို...ေနာက္ အဖြားေဒၚအမာကို ျမင္တယ္ ၿပီးေတာ့ အဖြားေျမးေလး ---- -- ကို ျမင္လိုက္တယ္စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးဗ်ာ သခၤါရတရား ဆိုတာ ဘယ္သူမွေျပးမလြတ္ဘူး ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ တကယ္ႀကံဳလာတဲ့အခါ တည္ျငိမ္စြာ လက္ခံႏိႈင္ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္နီးပါးက ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အဖိုး ဆံုးသြားတုန္းက ညေလးကိုျပန္သတိရတယ္
အဲဒိညက ကၽြန္ေတာ္ေဆး႐ံုမွာ.. အဖိုးေဘးမွာ.. သူ႔ေနာက္ဆံုး စကၠန္႔ေလးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႐ိွေနခဲ့တယ္..
အဖိုး အသက္ ငင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အသဲကြဲေနၿပီ...ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးအဲဒိအခ်ိန္မွာ အဖိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလွမ္းေျပာခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္လာတယ္အဲဒါ သူ႔ရဲ့ ေနာက္ဆံုးသတိလည္ျခင္းဘဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ့ေသြးစေလးေတြစြန္းၿပီးေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း တစ္စံုကို နားနဲ႔ကပ္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ပါေသးတယ္...
ဒါေပမယ့္ အဖိုးရဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းက ဘာဆိုတာမသဲကြဲခဲ့ဘူး
သူႀကိဳးစားေျပာေပမယ့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ အသက္လုေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလသံေတာင္မထြက္ေတာ့ဘူးေလ...
အဖိုးအေသေျဖာင့္ပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိတ္မွိတ္ၿပီး နားလည္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ညွစ္ထားတဲ့ အဖိုးရဲ့ လက္ကေလးေတြ ေပ်ာ့ၾကသြားတယ္...
အဲဒိမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလး ကကၽြန္ေတာ့္ကို လာဆြဲတယ္ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆံုး အဖိုးရဲ့ အသက္ဝိဥာဥ္ လံုးဝခြဲမထြက္သြားခင္မွာ ကန္ေတာ့ရမယ္လို႔ သိလိုက္တယ္...ကၽြန္ေတာ္ အဲဒိကုတင္ေလးေဘးက ၾကမ္းျပင္မွာဘဲ ထိုင္ခ်ၿပီးကန္ေတာ့လိုက္တယ္...ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက... ေနာက္က.. ေရာက္ေနသူေတြလဲ လိုက္ကန္ေတာ့ၾကတယ္...အေမ့ရဲ့ ငိုသံသဲ့သဲ့ စၾကားလာရတယ္...ေနာက္ၿပီး...ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ညီမေလး ငိုေနၿပီဆိုတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္..ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရမ္းေၾကကြဲေနၿပီေပါ့ဗ်ာ ...
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြအရမ္းကိုတင္းၾကပ္ေနတယ္.. အသက္လဲ႐ႈလို႔မရေတာ့ဘူး...
ငိုခ်င္ေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ငိုလို႔ လံုးဝမရဘူးတစ္ခ်ိန္ထဲမွာဘဲ တစ္ခုကိုေတြးမိသြားတယ္
အခု အဖိုးရဲ့ဝိဥာဥ္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးမွာ႐ိွေနၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငိုေၾကြးေနတာကို သူျမင္ရမွာဘဲလို႔....
ဒါဆို သူဘယ္လိုမွ စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးေလ... အဖိုးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္...
ဒီလိုေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုထိန္းလို႔ရသြားတယ္...အဲဒိညက ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ ဟန္မပ်က္ေနႏိႈင္ခဲ့တယ္
ဒါေပမယ့္ အဲဒါအိမ္ျပန္မေရာက္ခင္အထိဘဲ...အိမ္လဲေရာက္ေရာ အဖိုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ေပးထားတဲ့ ကုတင္အသစ္ေလး ကိုသြားၾကည့္မိတယ္နာက္ ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးအသံေတြနားထဲၾကားလာတယ္...
အဖိုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚေနတယ္လို႔ ထင္မိေနတယ္
ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိႈင္ဘူး... ကၽြန္ေတာ္ထပ္မတင္းထားႏိႈင္ေတာ့ဘူး...
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ အက်ယ္ႀကီး စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မူးၿပီးအိပ္သြားတယ္ေနာက္ေန႕ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥ ကို လံုးဝခံစားလို႔မရေတာ့ဘူးကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေျပာျပတတ္ေတာ့ဘူးကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားကို ထံုေဆးထိုးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္ေနာက္တစ္ပါတ္ ၾကာေတာ့ အဖိုးသက္ေပ်ာက္ ဆြမ္းေကၽြးေပါ့ေနာ္ေရစက္ခ်တဲ့ အခါၾကေတာ့ အေမ ငိုေနတယ္...တစ္ျခား အမ်ိဳးသမီးေတြလဲ ငိုေနၾကတယ္...႐ိႈက္သံေတြလဲၾကားေနရတယ္...ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ မ်က္ေရမက်ေအာင္ထိန္းထားတယ္...
အိမ္ျပန္ေတာ့လဲ မငိုခ်င္ေတာ့ဘူး...ေနာက္ အဖိုးရဲ့ အသုဘေန႔ အထိလဲ ကၽြန္ေတာ္ ငိုလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တစ္ခုခု မွားေနၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္ အဲဒါ စိတ္ကို သိတ္တင္းထားရင္း ခံစားမႈကို မသိစိတ္က ပိတ္ဆို႔လိုက္တာလို႔ ဖတ္ဖူးသလို ကၽြန္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလဲ ေျပာဖူးပါတယ္တကယ္ပါဗ်ာ အဲဒိေန႔ထဲက စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မငိုလဲမငိုခ်င္ မငိုလဲမငိုတတ္ေတာ့ဘူး...ဒါေပမယ့့္ေပါ့ေလ .... ကၽြန္ေတာ္ အဖြားေဒၚအမာသတင္း စၾကားထဲကေပါ့ေနာ္...ကၽြန္ေတာ္ အဖြားရဲ့ပံုေတြကို လိုက္႐ွာေနမိတယ္ အဖြားအေႀကာင္းေတြ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဒီ post ေလး ကိုေရးမိတဲ့ အဓိက အေႀကာင္းရင္းကလဲ အဲဒါပါဘဲ...
ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား...ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ငိုလို႔ ရသြားလို႔ေပါ့
မ်ိဳးခ်စ္
Monday, 7 April 2008
Subscribe to:
Post Comments
(
Atom
)
No comments :
Post a Comment