ဘ၀တခု ထဲက ဘ၀မ်ားစြာ

ငယ္စဥ္က ကေလးတုိ႔ဘ၀

-ေက်ာ္သိခၤ-
ဒီဇင္ဘာလ ၁၉ ရက္

ဟိုတစ္ေန႔က ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး “Bernard Madoff arrested over alleged $50 billion fraud” ကို ေရးရင္းေရးရင္း နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္။ သတင္းေဆာင္းပါးထဲမွာ ဘားနာ့ဒ္ မက္ေဒါ့ဖ္က ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၅၀ ဖိုး လိမ္လည္မႈနဲ႔ ေထာင္ ဒဏ္ အႏွစ္ ၂၀ ခ်မွတ္ခံရဖြယ္႐ွိတယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္သမိုင္းမွာ အႀကီးဆံုး လိမ္လည္မႈတစ္ခုလို႔လည္း ေျပာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိမ္လည္မႈအတြက္ အမ်ားဆံုးေပးတဲ့ ေထာင္ဒဏ္က အေမရိကန္လို ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာ သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြ ၾကားရင္ေတာ့ အ့ံၾသစရာေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနမွာေပါ့။ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စိုးမႈေအာက္က က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္သားေတြအတြက္ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ ၆၅ ႏွစ္တို႔၊ ၆၈ ႏွစ္တို႔ဆိုတာ ၾကားေနရေတာ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ဆိုတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။

ငယ္ငယ္တုန္းက အေဒၚေတြ ေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိေသးတယ္။ အိမ္နဲ႔ေ၀းတဲ့ဲ့ေနရာေတြကို သြားလို႔ျပန္လာရင္ အေမက ႐ိုုက္တယ္္။ ဒါကိုသိရင္ အေဒၚေတြက “ညည္းတို႔ကလည္း ေယာက်ာ္းေလးေမြထားၿပီး ပူေနတယ္။ ေယာက်္ားေလးဘဲ၊ ေဒါင္က်က်၊ ျပားက်က် ေပါ့။ ေထာင္အျပင္ တန္းမ႐ွိဘူး” တဲ့။

အေဒၚကို က်ေနာ္ေျပာစမ္းခ်င္တယ္။ “ေဒၚေလးေရ.. ေနာင္ကို ေထာင္အျပင္တန္းမ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ မရေတာ့ ဘူး။ အခု ေခတ္က အရင္တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ေထာင္အျပင္ တန္းမ႐ွိေပမယ့္၊ တိုက္ေတာ့႐ွိတယ္။ ေထာင္ထဲထည့္တာ အားမရရင္ တုိက္ထဲပါထည့္ ပိတ္တယ္ဗ်” လို႔ ေျပာျပခ်င္တယ္။

အေဖ မဆံုးခင္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို လည္း အမွတ္ရမိေသးတယ္။ “မင္းတို႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရမယ္၊ မၾကားဖူးတာေတြ ၾကားရမယ္၊ မစားဖူးတာေတြ စားရမယ္” လို႔ သူက မၾကာခဏေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ သံဃာေတာ္ ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္၊ သတ္ျဖတ္တာကိုမၾကားဘူးတာကို လည္း ၾကားခဲ့ရျပီ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္တစ္ခ်က္က မစားဘူးတာေတြစားရမယ္ဆိုလို႔၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္သား အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပါဘဲ။ မုန္ဟင္းခါးစားစား၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲဘဲစားစား၊ ရခိုင္မုန္႔တီဘဲေသာက္ေသာက္၊ ေနာက္ဆံုးကုန္သြားရင္ ပန္းကန္ေလးထိုးခံၿပီး ဟင္းရည္အစစ္ေတာင္းတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ တစ္ေန႔ က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ကထဲက အျပန္ ဗိုက္ဆာလို႔ ေခ်ာ္တြင္းကုန္းဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၀င္စားပါတယ္။ စားၿပီး က်ေနာ္က ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ က်လဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ၆၀၀ က်တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ကို ေခါင္းႀကီးသြားတယ္။

က်ေနာ္က အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲတည္းစားတာ ဘာျဖစ္လို႔ ၆၀၀ က်တာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဆိုင္႐ွင္က၊ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ အေၾကာ္နဲ႔ တစ္ပြဲကို ၄၀၀၊ က်ေနာ္က ေျခေထာက္႐ိုး ထည့္ေပးပါဆိုလို႔ ၾကက္ေျခေထာက္႐ိုး တစ္ေခ်ာင္းက ၁၀၀၊ ဟင္းရည္က တစ္ဇြန္း (ေယာက္ခ်ိဳဇြန္း တစ္၀က္ေတာင္မရွိ ႏွင့္) ၁၀၀၊ စုစုေပါင္း ၆၀၀ က်တယ္တဲ့။ က်ေနာ္က ဟင္းရည္က အလကားေပးတာမဟုတ္ဘူးလား လို႔ေမးေတာ့ ဟိုတုန္းကရတယ္။ အခုမရေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိပ္ကပ္ထဲက ငါးရာတန္ ႏွစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၄၀၀ ျပန္အမ္းလိုက္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း တစ္ခြက္ အစိတ္၊ ႏွစ္ခြက္ေသာက္လို႔ု ၅၀၊ ျငဳပ္သီးမႈန္႔ တစ္ဇြန္းကို အစိတ္ ႏွစ္ဇြန္းခပ္လို႔ ၅၀၊ ေရွာက္သီးစိတ္ တစ္စိတ္ကို ၅၀၊ တစ္႐ႈး ဗူးထဲက တစ္ခါဆြဲထုတ္ ၅၀ နဲ႔ နွစ္ခါဆြဲလိုက္လို႔ ၁၀၀ ဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ဦးကပ္စီး တက္သလို တဂစ္ဂစ္ နဲ႔ တက္သြားမွာေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ့္အေဖ ေျပာခဲ့တဲ့ မစားဖူးတာကို စားဖူးသြားတယ္ (ဆိုလုိတာက အဲဒီ ေစ်းႏႈန္း နဲ႔ မစားဖူးတာ)။ လူလည္း ေနသာထိုင္သာ ႐ွိသြားတယ္။

က်ေနာ့္အေဖ႐ွိေနေသးရင္ သူ႔လံုၿခံဳေရးအတြက္ကို ေတာ္ေတာ္ ရင္ေလးေနရမွာ။ မွတ္မွတ္ရရ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္း႐ွိေသးတယ္။ “ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြ နဲ႔ ဒီမင္း၊ ဒီစိုး၊ ဒီ သူခိုး၊ ေတြ႔ၾကေရာေပါ့ကြာ” ဆိုတဲ့စကားက အခုမွ ေသြးထြက္ေအာင္ကို မွန္တာ။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက လည္းမေကာင္း၊ သစ္ေတာေတြကို သူတို ့က စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ကိုယ္က်ိုးအတြက္ သံုးၾကေတာ့၊ ရာသီဥတုေတြက ေဖာက္ျပန္၊စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ၾကေတာ့ လုယက္၊ ခိုး၀ွက္စားၾက။ တစ္ခါတည္းႀကံဳႀကိဳက္တုန္း က်ေနာ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲသားရြာေလးက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုလည္း တစ္ဆင့္ ေဖာက္သည္ျပန္ခ်ခ်င္ေသးတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးတြင္းတုန္းကေပါ့။ က်ေနာ့္အစ္မ ေနတဲ့ရြာကိုေရာက္တယ္။ သူတို႔ရြာမွာ သူတို႔မိသားစုက အခ်မ္းသာဆံုးလုိ႔ အစ္မက ၿမိဳ႕ကိုလာရင္္ မၾကာခဏေျပာတယ္။ အစ္မက ရြာမွာ အိမ္ဆိုင္ေလးတည္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္က်ေနာ္ ဗမာျပည္ကိုေရာက္တုန္း အစ္မ ရြာကို သြားလည္တယ္။ သူတို႔ရြာက ပင္လယ္ နဲ႔ဆို ေလး၊ ငါးမုိင္ေလာက္ပဲေ၀းတာ၊ မိုးတြင္းဘက္ဆို ရြာထဲကမွာ ေရကလူ ႀကီး ႏွစ္ရပ္ စာေလာက္ နက္တယ္။ တစ္ရြာလံုးေရလႊမ္းတယ္။ အိမ္ကေလးေတြဆို ေျမႀကီးကုန္းဖို႔ၿပီး ဟိုတစ္လံုး၊ ဒီတစ္လံုး ေဆာက္ထားတာ။

ငါးရွာထြက္ေနေသာ ဆလုံလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေက်းလက္သဘာ၀

ေယာက္ဖက ေလွေလးတစ္စင္းကိုယ္တုိင္ စပ္ထားေတာ့ မိုးတြင္းဘက္ဆို ရြာထဲကို လွည့္ရင္ ေလွ႐ွိတာေၾကာင့့္ သြားေရးလာေရးပူစရာမလိုဘူး။ တစ္ညေနက်ေတာ့ က်ေနာ့္တူက ဦးေလးရြာထဲကို သားလုိက္ျပမယ္ဆိုလို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ဦးသား ေလွနဲ႔သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ တစ္အိမ္က လွမ္းၿပီးထမင္းစားေခၚတယ္။ ခဏခဏ ေအာ္ေအာ္ေခၚေနေတာ့ တူက ဦးေလးအားနာစရာေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္လည္း ကဲဒါဆိုလည္း သြားကြာဆိုၿပီး ေလွကို အဲဒီအိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေလွာ္သြားတယ္။ တူကေျပာတယ္။ အဲဒီအိမ္က ရြာမွာ သူတို႔႔႔အိမ္ၿပီးရင္ အေျပလည္ဆံုးဘဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ထုိင္ေတာ့ ဟင္းက ျငဳပ္သီးမႈန္႔ၾကြပ္ၾကြပ္ေလး ခပ္ထားတဲ့ ငါးပိရည္ေမႊးေမႊးေလးရယ္၊ တို႔စရာက ကန္စြန္းရြက္အခ်ဥ္ျပဳတ္ရယ္၊ ဥာဏ္ပြင့္ခ်ဥ္ပတ္ေလးရယ္ပါ။ အဲဒီေန႔ညေနက ထမင္း၀ိုင္းကေလးကို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ၀ါဆိုလဆန္း ၁၃ ရက္ပါ။ ပင္လယ္ေရ ထ ရက္ဆိုေတာ့ရြာထဲမွာလည္း ေရေတြေဖြးေနလို႔ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ အစ္မအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေမွာင္ရီသန္းေနၿပီ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မက ထမင္းစားဖို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္စားခဲ့ၿပီးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အစ္မက ဘာနဲ႔ စားခဲ့လဲ ဟုေမရာ က်ေနာ္ကငါးပိရည္တို႔စရာႏွင့္စားခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ အစ္မက သူတို႔ရြာမွာ လူတန္းစားသံုးမ်ိဳး႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ပထမတန္းစားက ငါးပိရည္ကို ျငဳပ္သီးမႈန္႔၊ တို႔စရာ အစံုအလင္ႏွင့္ စားႏုိင္တဲ့ အတန္းအစား၊ ငါးပိရည္ကို တို႔စရာမပါ၊ ျငဳပ္သီးမုန္႔ ခတ္ၿပီးစားႏိုင္တာက ဒုတိယတန္းစား၊ တတိယတန္းစားက ငါးပိရည္ကို တို႔စရာဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ ျငဳပ္သီးမႈန္႔ေတာင္ ခတ္မစားႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီရြာမွာ က်ေနာ့္အစ္မ မိသားစုက ေလွေလးလည္း႐ွိေတာ့ တူလုပ္တဲ့သူက သူမ်ား လာေပါင္ထားတဲ့ ပိုက္ကြန္ေလးနဲ႔ ငါး႐ွာတယ္။ ရတဲ့ငါးကို မီးကင္ၿပီး၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ သို႔မဟုတ္ ကန္စြန္းရြက္ကေလးႏွင့္ ဟင္းရည္က်ဲေလးလုပ္၊ ၿပီးလွ်င္ ငါးပိရည္ တို႔စရာ အစံုအလင္နဲ႔ ထမင္းကို သူမ်ားနဲ႔မတူ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားႏုိင္ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက က်ေနာ့္အစ္မဟာ တစ္ရြာလံုးမွာ အခ်မ္းသာဆံုး သူေ႒းတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ ယံုသြားပါတယ္။ သူက ကုန္စံုဆိုင္ေလးလည္းဖြင့္ထားေတာ့ က်ေနာ္က ဒီလို ဆင္းရဲလွတဲ့ရြာမွာ ဒီပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ႏုိင္တဲ့လူေရာ ႐ွိေသးလားဟု စပ္စုမိပါသည္။ ပစၥည္းဆိုရာမွာလည္း အေျခခံစားကုန္ ေလးေတြပါ။ ဆန္၊ ဆီး၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ နဲ႔ သာမန္လူသံုးကုန္ပစၥည္းေလာက္ပါ။ အစ္မက နင္ ဒီမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေလာက္ထပ္ေနရင္ သိလာလိမ့္မယ္လို႔ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အစ္မ မိသားစုကို အားေတာ့နာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေနာက္ထပ္ေရာက္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ အေတာ္ေလးကို္ မလြယ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေရာက္လက္စႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ရက္သတၱပတ္ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္ၿပီးေနဦးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ အသက္ ၆ ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ ခန္႔႐ွိမည္ဟု ယူဆရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အစ္မ ဆိုင္ကို ေစ်းလာ၀ယ္ပါသည္။ အစ္မက အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတုန္းမို႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေစ်းထ ေရာင္းသည္။ ကေလးက ထရံ တြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ မုန္႔ပဲေလွာ္ ထုပ္ေလးကို ယူမည္ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးက က်ေနာ့္ကို စကၠန္႔ ၃၀ ေလာက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔တြင္ပါလာေသာ ဘဲဥတစ္လံုးကို ေပးပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားၿပီး၊ ပိုက္ဆံေပးေလဟုေျပာရာ၊ ကေလးက ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေငးေၾကာင္ၿပီးေတာ့သာ ၾကည့္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္က အစ္မအား လွမ္းေခၚကာ ကေလးက ပိုက္ဆံမေပးေၾကာင္း၊ ဘဲဥတစ္လံုးေပးေနေၾကာင္းေျပာရာ အစ္မ က ထိုဘဲဥကိုပင္ ယူထားလိုက္ရန္ေျပာပါသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။

ေက်းလက္သဘာ၀

ကမၻာေပၚမွာ ေငြေၾကးဆိုတာ မေပၚေပါက္ေသးခင္ ကာလက လူေေတြဟာ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း တိုက္႐ိုက္ဖလွယ္ သည့္စနစ္ (barter system) ကိုသံုးခဲ့တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းမွာတုန္းက သင္ခဲ့တာကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရတယ္။ ေငြေၾကးမရွိလို႔ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း တိုက္႐ိုက္ဖလွယ္တယ္။ ထိုကမွ တစ္ဆင့္တိုးတက္လာၿပီး လွည္းဘီး အစရွိသည္တို႔ကို ေငြေၾကးလိုလုပ္ၿပီး သံုးစြဲတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက် မွ ခ႐ုခြံ၊ သတၳဳ အစရွိသည္တို႔ကို ေငြေၾကးအျဖစ္ သံုးစြဲျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေရႊတံုးမ်ား၊ ထိုမွတဆင့္ ေရႊဒဂၤါးျပားမ်ား သြန္းလုပ္လာသည့္ ေခတ္တြင္မွ ေရႊကို တန္ဖိုးသတ္မွတ္ၿပီး၊ ပစၥည္းႏွင့္ ဖလွယ္ယူၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းေငြဒဂၤါးျပားမ်ား ႏွင့္ ေငြစကၠဴမ်ား ထုတ္လုပ္လာကာ ကုန္ပစၥည္းကို ေငြေၾကးျဖင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္လာၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အစ္မေနထိုင္သည့္ရြာတြင္ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း တိုက္႐ိုက္ဖလွယ္သည့္စနစ္ (barter system)ကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အလြန္ပင္အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ့္အစ္မ ရြာသည္ ရန္ကုန္တိုင္း အတြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခု၏ နယ္နိမိတ္အတြင္းတြင္ ႐ွိပါလွ်က္ ဤမွ်ေလာက္ ေငြစကၠဴသံုးစြဲသည့္စနစ္ကို တြင္က်ယ္စြာ အသံုးမျပဳႏုိင္ေသးသည္ကို သိရေတာ့ စိတ္ထဲမွာဘဲ အံ့ၾသရမလိုလို။ တစ္ခုခုကို ေဒါသထြက္ရမလိုလို ခံစားရသည္။

က်ေနာ္က အစ္မ ကိုေမးတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီလိုသာ ပစၥည္းခ်င္းဖလွယ္ေနရင္ ပိုက္ဆံဘယ္လိုရေတာ့ မလဲလို႔ေမးေတာ့၊ သူက မုန္႔လိုခ်င္တဲ့လူက ဘဲဥနဲ႔လဲတယ္။ ဘဲဥလိုခ်င္တဲ့လူက စပါးႏုိ႔ဆီဗူးႏွစ္ဗူး၊ သံုးဗူးနဲ႔လာလဲတယ္။ စပါးကို တစ္ခါ အစ္မက သူ႔အိမ္က စပါးပုပ္ထဲမွာ ထည့္တယ္။ စပါးကိုေတာ့ ျပန္မေရာင္းေတာ့ဘူး။ ၀မ္းစာ အစပါးအျဖစ္ထားၿပီး၊ လိုတဲ့အခါ စပါးကိုေထာင္းၿပီး စားတယ္။ တကယ္လုိ႔ဘဲဥက ရက္အနည္းငယ္ၾကာလို႔ လာလဲတဲ့သူမ႐ွိရင္၊ ဘဲဥလိုမ်ိဳး အျခားလက္ထဲမွာ နည္းနည္းၾကာလာတဲ့ ကုန္ေတြကို စုၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေပၚကို တက္ၿပီးေရာင္းတယ္။ ထုိအခါမွ ပိုက္ဆံကို ျမင္ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ ပစၥည္းခ်င္းဖလွယ္ဖို႔ ဘဲဥတစ္လံုး၊ စပါးေလး တစ္ခြက္ေတာင္ မတတ္ႏုိင္သူေတြက်ေတာ့ အေၾကြး၀ယ္ၾကေၾကာင္း၊ ထိုအေၾကြးကို ေနာက္စပါးေပၚခ်ိန္ ေဆာင္းကာလမွ ျပန္ဆပ္ႏုိင္ၾကေၾကာင္း ေျပာရာ က်ေနာ္စိတ္ထဲတြင္ ယခုကဲ့သို႔ စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ ဆင္းရဲနိမ့္က်လွတဲ့ ဘ၀ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဆယ္တန္းမွာတုန္းက စေလဦးပုညရဲ႕ “ဂဂၤါမာလ ေရသည္ဇာတ္” ကိုသင္ရတဲ့ အခါ ေရသည္မိန္မဆင္းရဲသား ေျပာတဲ့စကားေလးကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရပါသည္။ “ေၾသာ္…၊ လူ႔ဘံုခန္း၀ါ၊ လူ႔ျပည္ရြာမွာ၊ ၀မ္းစာခဲခက္၊ မုရင္းထမင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ႏွင့္ ဆန္တြင္းကနက္လြန္းလို႔၊ အသက္႐ွိစဥ္၊ မေသခင္ကို၊ ေကာက္လွ်င္ႀကီးဆန္၊ နီတာလွ်ံႏွင့္၊ ငါးသန္ေသးႏုတ္၊ ေရလံုျပဳတ္မ်ားကို၊ တစ္လုပ္ကယ္ ၀၀၊ စားလုိက္ရရင္ျဖင့္၊ အာကပါးစပ္၊ လူျဖစ္ႀကိဳးနပ္ေလငဲ့” ထိုေရသည္မ က က်ေနာ္တုိ ဘ၀မ်ား ကိုျမင္လ်င္ ရွက္ေကာင္းရွက္မိ ေလမလား က်ေနာ္ ေတြးမိပါသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေရသည္မ က မုရင္း ဆန္ ကိုခ်က္ၿပီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း နဲ႔ စားရတာေတာင္ ညည္းေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္သစ္ ဆင္းရဲသားေတြဆို ဘယ္လိုစားေနရလဲဆိုတာ လာၾကည့္ေစခ်င္စမ္းပါဘိ။

ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္ဆင္းရဲသား ေရသည္ေယာက်္ား တမ္းခ်င္းကို က်ေနာ္ ယခုလို ေရးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ “ေၾသာ္…၊ လူ႔ဘံုခန္း၀ါ၊ လူ႔ျပည္ရြာမွာ၊ ၀မ္းစာျပတ္လပ္၊ စားရတစ္ခါ၊ မစားရတစ္ရက္္၊ ထမင္းငတ္လို႔၊ အသက္႐ွိစဥ္ မေသခင္ကို ဖြဲျပာေရာႏွံ၊ ဆန္ကြဲဆန္ (ဇကြဲဆန္) ႏွင့္ အူတဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္၊ အေမဘုတ္ကို တစ္လုပ္ကယ္၀၀ ေကြၽးလိုက္ရရင္ျဖင့္ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။” ဟုသာ ေရးလိုက္ခ်င္ပါသည္။

ေတာမွာ ငါးပိရည္ ႏွင့္ စားဖို႔ဆိုသည္မွာ လြယ္လွသည္မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးမလြယ္။ ေခ်ာင္း ေတြ၊ ေျမာင္းေတြထဲ ေရမ်ားသည့္အခ်ိန္ ငါးတစ္ေကာင္ အလြယ္တစ္ကူ ဖမ္းမိဖို႔က မလြယ္ပါ။ ေတာမွာေနသူမ်ားအဖို႔ အနည္းဆံုး ေလွခပ္ေသးေသးတစ္စင္ေလာက္မွ မပိုင္လွ်င္ ငါး႐ွာဖို႔မလြယ္သလို၊ ငါပိရည္ႏွင့္ စားဖို႔ေတာင္ မလြယ္ပါ။ သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္လ ေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရလည္းနည္းသည့္အခ်ိန္၊ လယ္ထဲမွာ႐ွိသည့္ ဖားေတြကလည္း တစ္မိုးတြင္းလံုး စပါးကို ၀အီေနေအာင္စားၿပီးလို႔ တြင္ပိတ္ၿပီး အဆီရစ္ေနခ်ိန္ေတြဟာ ငါး၊ ဖား ႐ွာလို႔ေကာင္း သည့္အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ စပါးေပၚခ်ိန္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ လယ္ပိုင္႐ွင္ေတြဆီက တစ္မုိးတြင္းလံုး စားစရာမ႐ွိလို႔ ေခ်းထားသည့္ ၀မ္းစာစပါးအတြက္ လုပ္အားျဖင့္ေပးဆပ္ၾကရျပန္ပါသည္။ လက္ထဲတြင္ေငြေၾကး ကိုင္ထားႏုိင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ေတြးေတာင္မေတြးရဲေသး။ အလုပ္ေၾကြးကို အရင္ေက်ေအာင္ဆပ္ၾကရသည္။


က်ေနာ္မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္တူေတြထဲက အလတ္ေကာင္ကို ရြာမွာေလးတန္းေအာင္လို႔ က်ေနာ္က အစ္မအား သူ႕ကို ေက်ာင္းမထုတ္ဘဲ၊ ၿမိဳ႕တြင္ အလယ္တန္းကို ဆက္ၿပီးထားမည္ဆိုပါက က်ေနာ္ ႏွင့္ အိမ္ရွိ က်န္အစ္မမ်ားက တာ၀န္ယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ၊ အစ္မက သေဘာတူၿပီး၊ သူ႔သားအလတ္ေကာင္ကို ၿမိဳ႕ကိုလႊတ္ၿပီး ငါးတန္း ဆက္တက္ ခိုင္းပါသည္။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေသာအစ္ကို အစ္မေတြက တူျဖစ္သူကို ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသြားတိုင္း မုန္႔ဖိုးေပးပါသည္။

သို႔ေသာ္သူကမယူ၊ ေက်ာင္းသြားလို႔ အိပ္ကပ္ထဲ မုန္႔ဖိုးထည့္ေပးလိုက္လွ်င္၊ ညေနေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အထိ ျပန္ပါလာသည္။ ၀ယ္မစားပါ။ က်ေနာ္တို႔က သူ မုန္႔ဖိုးကို မသံုးဘဲ စုထားလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ တူျဖစ္သူက ေပးသမွ်ပိုက္ဆံေတြကို အိမ္က ဗီ႐ိုတစ္လံုး၏ေထာင့္တြင္ သြားထားပါသည္။ ထိုအခါ အိမ္က အစ္ကိုအစ္မေတြက သူ႔အေမဒီတစ္ေခါက္ ၿမိဳ႕ကိုလာၿပီး ကုန္ေရာင္းရင္ ထိုကိစၥ နွင့္ပက္သက္၍ ေမးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ရြာက အစ္မလာေတာ့ ေမးပါသည္။ ထိုအခါကမွ အေျခအေနမွန္ကို က်ေနာ္တုိ႔ သိၾကရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါသည္။

ကေလးကေတာ့ ေလးတန္းေအာင္ၿပီး၊ ငါးတန္းေရာက္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရြာက ကေလးေတြမွာ ငယ္္စဥ္ကတည္းက ပိုက္ဆံဆိုလို႔ ကိုင္တြယ္သံုးႏုိင္တဲ့အေျခအေနမ႐ွိေတာ့၊ ယခုလို ပိုက္ဆံလက္ထဲ ထည့္ေပးတာေတာင္ မသံုးတတ္႐ွာပါ။ ေငြအေၾကြတြက္ ခ်က္နည္း ဆိုတာ ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္းကတည္းက မူလတန္းပညာကို သင္သည့္ ကေလးတုိင္း သခၤ်ာဘာသာရပ္တြင္ သင္ၾကရပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေတြ႕သာ႐ွိၿပီး လက္ေတြ႔မ႐ွိေတာ့၊ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ အေတာ္ကို နစ္နာစရာ ေကာင္းလွ ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ယခုသင္႐ိုးမွာ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကဲ့သို႔ပင္ သင္႐ိုးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္ ငါးလခန္႔ေနၿပီး မေပ်ာ္ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္တူမွာ ရြာသို႔ျပန္သြားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သိ လိုက္သည္မွာ ယခုလို ပညာေရး ခြၽတ္ခ်ံဳက်သည့္ေခတ္တြင္ ေတာ ႏွင့္ ၿမိဳ႕ ပညာေရးကြာဟမႈမွာ အလြန္ကို သိသိသာသာႀကီး ႀကီးမားေနေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ ေကာင္းစြာ သတိၿပဳမိခဲ့ၾကပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ယခုစာကို ဖတ္ၿပီ မည္သို႔ခံစားရမည္ကို မသိပါ။ ယခု စာေရးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ေတြးမိသည္က က်ေနာ့္တူ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္တူ အေျခအေနထက္ ဆိုးၿပီး၊ ပညာသင္ခ်ိန္မွာ ပညာမ႐ွာႏုိင္ဘဲ။ ေခ်ာင္းႀကိဳ၊ ေခ်ာင္းၾကား၊ ေျမာင္းႀကိဳ၊ ေျမာင္းၾကားမွာ တစ္ေန႔စာ ဟင္းလွ်ာရဖို႔ ငါးရွာ၊ ဖားရွာ ႐ွာေနရေသာ ကေလးမ်ား၏ဘ၀၊ စာသင္ခန္းကိုေက်ာခုိင္းၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀၊ ကေလးျဖစ္ပါလွ်က္ လူႀကီးေတြရဲ႕တာ၀န္၊ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးေတြရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို မိဘေတြနဲ႔အတူ ခြဲေ၀ယူၾကရၿပီး၊ မိုးထဲ၊ ေရထဲမွာ ႏြားနဲ႔ ဖက္႐ုန္းေနၾကရဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ အသက္လုေျပးရင္းလႊားရင္း ေနစရာဘံုေပ်ာက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀၊ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား အဓိပၸါယ္မဲ့ေနလဲဆိုတာကို ေတြးေနမိရင္းနဲ႔ု အာဏာရွင္လက္ေအာက္က ဘ၀မ်ားစြာထဲက က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီရာဘ၀အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကို ေ၀မွ်လိုက္ရပါသည္။

ေက်ာ္သိခၤ

Rest of your post