ေတာင္တန္း၊ သစ္ပင္၊ ေသြးစေတြပဲ သက္ေသခံေနေတာ့တယ္ (၇)

-ေယာဟန္ေအာင္-

လူတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္နာက်ဥ္ဒဏ္ ခံႏိုင္သလဲ။

ဒီေန႔မွ ေျပးေနရင္း သူထူးထူးျခားျခား စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီေန႔ေျပးရသည္က စိတ္မပါလွ။ ေလရိုင္းက နည္းနည္းလႈပ္ယမ္း တိုက္ခတ္ေနသလို၊ အေအးဓါတ္ဒီကရီကလည္း ေလွ်ာ့နည္းေနသည္မို႔ နားရြက္မ်ား က်ဥ္လာသည္။ ေျပးသည့္အခါ အတြင္း ခံ ၀တ္သည့္ သာမယ္အက်ၤ ီ(Thermal) မပါလာသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္း ပို၍ စိမ့္ေအးေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆက္၍ ေဘ့စ္ေဘာကြင္းကေလးကို ပတ္ေျပးေနမိသည္။ ႂကြက္သားမ်ားလည္း နာလာသည္။ ရပ္လိုက္မည္စိတ္ကူးေသာ္ လည္း မရပ္ဘဲ ဆက္ေျပးေနရင္းမွ စာေရးဆရာကိုႏိုင္ေဇာ္၏ “သံဆူးဖိနပ္” ၀တၳဳတိုေလးကိုလည္း အမွတ္ရမိလာ ျပန္ေသးသည္။ အေျပးသမားတဦး၏ နာက်ဥ္ေနလွ်က္မွ ပန္းအ၀င္ အားတင္းေျပးသည့္အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုကေလးျဖစ္သည္။ ဖတ္ခဲ့ရသည္ က ၾကာလွၿပီ။

“ႂကြက္သားေလးတို႔ေရ။ အားတင္းထားလိုက္ပါကြဲ႔”

“ေျခေခ်ာင္းေလးတို႔ေရ။ နာက်ဥ္ေနေပမယ့္ ဆက္လွမ္းလိုက္ပါဦးကြဲ႔” အတိအက် မဟုတ္ေသာ္လည္း ၀တၳဳထဲမွ အေျပး သမား က ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်ဥ္လွ်က္မွ အားတင္းေျပးေနပံု စာသားေလးမ်ားကို အမွတ္ရေနေသး သည္။ ဤသို႔ ေျပးေန ရင္း နာက်ဥ္ျခင္းအေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။

လူတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္နာက်ဥ္ဒဏ္ ခံႏိုင္သလဲ။

ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ျပင္းလွ်င္ နာက်ဥ္ျခင္းလည္း ျပင္းႏိုင္သည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ နာက်ဥ္ျခင္း ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြလည္း ရွိႏိုင္သည္။ အသည္းကြဲသူေတြကလည္း နာက်ဥ္စြာ သီခ်င္းေအာ္ဟစ္ဆိုတတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိခင္တို႔သည္ နာက်ဥ္လွ်က္ကပင္ ရင္ေသြးေတြကို ဖြားျမင္ခဲ့ၾကသည္။ တုႏိႈင္းမရႏိုင္သည့္ ေမတၱာတရားျဖင့္ နာက်ဥ္ျခင္း ကို အံတုၾကသူ မိခင္မ်ားျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ နာက်ဥ္ေအာင္ႏွိပ္စက္ ခံရပံု မ်ားကိုလည္း သူၾကားဖူးသည္။ ေရတစက္ တစက္ျဖင့္ ကိုယ္ခႏၶာ တေနရာတည္းကို ခ်ေနသည္ဆိုလွ်င္လည္း နာက်ဥ္ မႈက ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆိုက္ကယ္စီးသလို ကားယားခြထိုင္ေစျခင္းျဖင့္လည္း သူတို႔၏ ေျခ ေထာက္မ်ား နာက်ဥ္ေယာင္ကိုင္းလာေအာင္ ႏွိပ္စက္ၾကသည္။ ဆီးေစ့၊ ေက်ာက္ခဲေသးေသးေလးမ်ားမ်ား အေပၚ တြင္လည္း ဒူးေထာက္ေစ၍ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်ဥ္ေစသည္။ ညိဳသႀကီးေပၚ တုတ္ျဖင့္လွိမ့္၍ ေက်ာရိုးစိမ့္ေအာင္ နာက်ဥ္ေစေသာ နည္းလည္း ရွိသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္လည္း ဘယ္ေလာက္နာက်ဥ္စြာ စိတ္အနာရ ခံစားခဲ့ရ ပါလိမ့္။ မိခင္တဦး ျဖစ္သူက သားမ်ားႏွင့္ ေကြကြင္းေနရသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ေနာက္ဆံုးစ်ာပနကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ရ ေလာက္ေအာင္ ရွိခဲ့သည္။ သူက ေခါင္းေဆာင္တဦးဆို၍ ဟန္မပ်က္ေနခဲ့ရေသာ္လည္း ေဒၚစု၏ နာက်ဥ္ခံစားေနရမည့္ ပရိေဒ၀မီးကို မွန္းဆ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ သည္လို အတြင္းေၾက ျဖစ္ေနသည့္၊ က်ည္းေပါင္းတက္ေနသည့္ စိတ္အမာရြတ္ မ်ားလည္း စိတ္နာ၊ ရုပ္နာမ်ားလည္း လူအမ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးနာက်ဥ္မႈ အျမင့္ဆံုးအေျခအေနတြင္ေတာ့ အနာျဖင့္ ေသြးလန္႔၍ (pain shock) ျဖင့္ ေသသြားႏိုင္သည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း နာက်ဥ္ေနလွ်က္က ပန္းတိုင္ တခုအတြက္ ေျပးေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ စြဲကပ္ေနသည့္ ဘတ္စကက္ေဘာသမား မက္ဂ်စ္ဂၽြန္ဆင္လိုမ်ဳိးရွိ သလို၊ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီစြဲလွ်က္က မာရသြန္ ေျပးေနၾကသူမ်ားရွိသည္။ နာက်ဥ္ ေနေသာ္လည္း ပန္းတိုင္အတြက္ သူတို႔ဆက္ေျပး ေနၾကသည္ဟု အေျပးသမားတဦး၏ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ဖတ္ဖူးသည္။ ABSDF တြင္ ရွိေနစဥ္က သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ဖူးသည့္ ကိုႏိုင္ေအာင္၊ ကိုမိုးသီး၊ ကိုေအာင္သူၿငိမ္း တို႔လည္း စိတ္ရႈပ္ လာလွ်င္၊ စိတ္ဓါတ္က်လာလွ်င္ အေျပးဖိနပ္စြပ္၍ ထထေျပးတတ္သည္ကို သူ မွတ္မိေနေသးသည္။ နာက်ဥ္မႈကို ေလွ်ာ့ပံုမ်ဳိး မ်ားလား။ စိတ္ကို ကုစားေနၾကပံုမ်ဳိးလား။

ျမန္မာ ကာတြန္းတခု ဖတ္ရဖူးသည္။ ကာတြန္းဆရာအမည္ကို မမွတ္မိေတာ့။ လူတေယာက္က ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး အေလးႀကီး တခု ထမ္း၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ကို ကူေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အထုပ္ တထုပ္ (သို႔မဟုတ္) လမ္းေဘးမွ ေက်ာက္တံုးတလံုးကို ၎ထမ္းေနသူ၏ အေပၚဆင့္တင္ေပးလိုက္သည္။ ပို၍ ေလးလံ သြားေစခဲ့ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ခါးကိုင္း၍ အေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ခါမွ ေက်ာက္တုံးကို ျပန္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ “ေပါ့သြားၿပီ မဟုတ္လား” ဟု ေမးသည့္ ကာတြန္းေလးျဖစ္သည္။ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကေတာ့ မူလအတိုင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း ေပါ့သြားသည္ ဟုေတာ့ ေျပာရ လိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ နာက်ဥ္မႈအေပၚ နာက်ဥ္မႈ ဆင့္ေပးၿပီးမွ ဆူးျပန္ႏႈတ္ေပးလိုက္လွ်င္ နာက်ဥ္မႈ နည္းနည္းေပါ့ သြား ႏိုင္သည္လား။ မဆီမဆိုင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လည္း သူ ေတြးမိေသးသည္။

..... ....... ....... .......

သူကေတာ့ တကယ္နာက်ဥ္သည့္သူမ်ားကို စစ္ပြဲမ်ားအတြင္း ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။

တရက္ေတာ့ ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိ ေဆးရံုသို႔ ၀ရဲေဘာ္လူနာတဦးေရာက္လာခဲ့သည္။ သူက တိုက္ပြဲအတြင္း မိုင္းထိ ထား ၿပီး၊ ေျခေထာက္တဖက္ ျပတ္သြားသည္။ ေရွ႔တန္းရွိ သူ၏တပ္မ်ားႏွင့္ မေတြ႔ႏိုင္ဘဲ ၃-၄ ရက္ခန္႔ရွိေနရာမွ ေနာက္ဆံုး တပ္ မ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ၿပီး ေဆးရံုသို႔ ေနာက္က်၍ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သည္လူနာ ေရာက္လာေတာ့ ေျခေထာက္တခု လံုးပုတ္ေနၿပီ။ ေသြးဆိပ္သင့္သည့္ ပုတ္ေစာ္နံ႔က အေတာ္ႀကီး နံေဟာင္ေနခဲ့ၿပီ။ ေျခေထာက္ျပတ္ပိုင္းစက ညိဳမဲေရာင္ကိုင္း ေနသည္။ သည္ရဲေဘာ္ ဒဏ္ရာအနာတရႏွင့္ ၃-၄ ညကို မည္သို႔ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းခဲ့ပါလိမ့္။ မိုင္းနင္းမိၿပီးၿပီးခ်င္း၊ ေမ့ေမ်ာ သတိလစ္သြားႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း သူ၏ရဲေဘာ္မ်ားကို ေအာ္ဟစ္ေခၚငင္၍ အကူအညီေတာင္းလိမ့္မည္ေပါ့။ ရဲေဘာ္မ်ားက တိုက္ပြဲလက္နက္ႀကီးသံမ်ားတြင္ မၾကားဘဲ ထားရစ္ခဲ့သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္ေလာက္အားငယ္ ေနလိမ့္မည္လဲ။ သို႔မဟုတ္ပါက ရန္ဘက္တပ္မ်ားအၾကားတြင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ နာက်ဥ္မႈကို အံႀကိတ္ခံ၍ မေအာ္ဘဲ လည္း ရွိေနႏိုင္သည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်ဥ္ေနရမည့္ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သူေသခ်ာ မမွတ္မိ ေတာ့။ ဤ၀ရဲေဘာ္က ဒဏ္ရာျဖင့္ အားတင္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း မိခင္တပ္ႏွင့္ ေပါင္းမိသည္လား၊ သူ၏တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ျပန္ရွာ ရင္း ေမ့ေမ်ာေနစဥ္ ေတြ႔ခဲ့သည္လား မသိ။

ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ လူနာက စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ေသြးလြန္ထားေသာေၾကာင့္လည္း ျဖဴေလ်ာ္ေနၿပီ။ သူက ဒဏ္ရာ အနာ၏ အတိမ္အနက္သိရန္ ေျခေထာက္က ေသြးစမ်ားကို ဂြမ္းစျဖင့္ သုတ္ခ်လိုက္စဥ္မွာပင္ မဲပုပ္ေနေသာ အသားစမ်ား ျပတ္ပါ လာသည္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးမ်ား၏ အရိုးမ်ား သံဇလံုထဲသို႔ အသံျပဳရင္း ေႂကြက်သြားခဲ့သည္။ လက္တြင္ ေသြးခုန္ ႏႈန္း တိုင္း၍ မရေတာ့။ လည္ပင္းရွိ ေသြးေၾကာႀကီးတြင္သာ ေသြးခုန္ႏႈန္း ခပ္နည္းနည္းရေတာ့သည္။ ေသခ်ာ သည္က ေျခေထာက္ျဖတ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးဆိပ္သင့္ေနၿပီ။ ေသြးလိုေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ပစၥည္းကိရိယာျပည့္စံု သည့္ ၿမိဳ႔ႀကီးေဆးရံုတခုခု သို႔ ပို႔သင့္သည္။ သူတို႔အဖြဲ႔တိုင္ပင္လိုက္ၾကသည္။ သည္အတိုင္း ၿမိဳ႔ကိုပို႔လွ်င္ျဖင့္ လမ္းတြင္ပင္ ေသသြား ႏိုင္သည္။ ေသြး သြင္းရန္ လိုလာၿပီ။ အနာကိုေဆးေက်ာသုတ္သင္ ေျခေထာက္ကိုျဖတ္ရင္း၊ ေသြးသြင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္။ သူက O ေသြး၊ ကိုေဇာ္ထြန္းက AB၊ ကိုထြန္းခင္က ေသြးအမ်ဳိးအစားမသိ။ ကို၀င္းႏိုင္က ကူညီခြဲစိတ္ ရမည့္သူ၊ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔ေသြးကို ဤ အတိုင္းေဖာက္၍ လူနာထံထည့္ရသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ေတာ့ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က ေဆးရံုသို႔ လႊဲေျပာင္းပို႔ လိုက္ရသည္။ သည္လူနာ ေျခေထာက္တဖက္ဆံုးရႈံးရေသာ္လည္း အသက္ရွင္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ သူတို႔တအုပ္ ၾကည္ႏူး ရသည္။

ဤသို႔ ေျခေထာက္မိုင္းထိၿပီး အနာက်ဥ္ခံ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရသည့္ သာမန္ရဲေဘာ္၊ ဗိုလ္ကေလးမ်ား၏ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးက အျခား ေတာ္လွန္ေရး ေဒသေတြမွာလည္း သူ ၾကားဖူးသည္။ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၂- သို႔မဟုတ္ ၃ တြင္ျဖစ္မည္။ ဗိုလ္ ေလးက မိုင္းထိ၍ ေျခေထာက္ျပတ္သည္။ သူ၏ ရဲေဘာ္တေယာက္ကလည္း ဒဏ္ရာရသည္။ လူနာအထမ္းေခၚရန္ မွာ လည္း ေတာင္ ေပၚေဒသမ်ားတြင္ မလြယ္လွ။ ဤသို႔ျဖင့္ ဒဏ္ရာပိုျပင္းသည့္ ရဲေဘာ္ေလးကို ထမ္းေစသည္။ ေျခေထာက္ မိုင္းထိထားသည့္ ကရင္ဗိုလ္ေလးကေတာ့ ဒဏ္ရာျဖင့္ ငုတ္တိုျဖစ္ေနေသာ ေျခေထာက္ကို ၀ါးျဖင့္စြပ္၍ ၃-ရက္ခရီး ေလာက္ ေနာက္တန္းသို႔ ေလွ်ာက္၍ ျပန္ခဲ့ရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး သူၾကားဖူးခဲ့ရသည္။ ဤရဲေဘာ္မ်ား၏ ကိုယ္ခႏၶာနာက်ဥ္ ရမႈကို စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ပင္ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

တႀကိမ္တြင္လည္း သူတို႔ေဆးရံုသို႔ ရဲေဘာ္တဦး၏ ဇနီး ေသြးသြန္ၿပီးေရာက္လာခဲ့သည္။ ကေလးမီးဖြားၿပီးစ သားအိမ္ အတြင္း အခ်င္းမက် ႏိုင္ဘဲ တရေဟာ ေသြးသြန္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤ ၀အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး၏ ၀ါေဖ်ာ့နာက်ဥ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း သူျမင္ေယာင္ ေနမိေသးသည္။ ဤအမ်ဳိးသမီးကိုလည္း ေသြးသြင္း၍ ကုေပးခဲ့ရသည္။ မည္သူက ေသြးလွဴမွန္း မသိ။ သူ သို႔မဟုတ္ ကိုထြန္းခင္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ လူနာတေယာက္ ေပ်ာက္ကင္းသြားတိုင္း သူတို႔ ေက်နပ္မိသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔ကလည္း ေစတနာျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ကုၾကသည္။ ယခုတိုင္မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေသးသည္မွာ သူတို႔ ၀ေဒသအတြင္း တာ၀န္က်ခဲ့သည့္ ၄-လတာ ကာလတြင္ လူနာ ၂၅၀ ေက်ာ္ ကုသေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အမ်ားစုက စစ္ပြဲမွ ရေသာ ဒဏ္ရာ၊ အနာတရမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တဦးတေယာက္မွ် မေသဆံုးခဲ့။ ခ်င္းမိုင္ ေဆးရံုသို႔ လႊဲေျပာင္းပို႔၍ ေဆးကုသ ခံေစရသူဟူ၍ ေဆးရံုသို႔ ေနာက္က် မွေရာက္လာသည့္ မိုင္းထိထားသည့္ အထက္ေဖာ္ျပပါ လူနာ တဦးသာ ရွိခဲ့သည္။ သည္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ မႈ အတြက္ေတာ့ သူတို႔ ဂုဏ္ယူသည္။

...... ........ ....... ....... ..........

ယေန႔၀တပ္မေတာ္

သူတို႔က ေစတနာထား ကုသေသာေၾကာင့္လည္း ၀ေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္တခုလံုးမွ လူအမ်ားက ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ တခါ တရံ ထမင္းဖိတ္ေခၚေႂကြးၾကသည္။ အရက္ကေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းဆိုလွ်င္ မပါမျဖစ္။ စားၿမိန္ေဆးျဖစ္သလို၊ ရိုးရာလည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကလည္း အရက္ သိပ္မႀကိဳက္လွပါ။ အားနည္၍ ေသာက္ရပံုမ်ဳိးထက္ေတာ့ ပိုသည္။ ၀ရဲေဘာ္မ်ား ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ တတ္သမွ် ဗမာစကားႏွင့္ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။ “ေနေကာင္းလား” “လာ... စား” စသျဖင့္ စကားတလံုး၊ ႏွစ္လံုးျဖင့္ ေဖာ္ေရြမႈကို ျပၾကသည္။ အနည္းဆံုး သူတို႔ကို “ဆရာလံု” ဟု ေခၚ၍ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ တတ္ သည္။ သူ႔တို႔အဖြဲ႔ကိုလည္း အားကိုးသည္ကေတာ့ သိသာလွ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ညပိုင္းခပ္ေထြေထြ၊ ဗမာ စကားသံ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ျဖင့္ ျပန္လာၿပီဆိုလွ်င္ သူတို႔အဖြဲ႔မွန္း အားလံုးက သိထားၾကသည္။ ညကင္းေစာင့္ ရဲေဘာ္ မ်ား ပင္ လွ်င္ သူတို႔ကို ညစာ (စကား၀ွက္) မေမးၾကေတာ့။

ၾကားထဲတြင္ ဘာကိစၥေၾကာင့္မွန္း သူ မမွတ္မိေတာ့။ ေဒါက္တာပါက်င္က တာ၀န္တခုျဖင့္ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေခတၱ ျပန္သြားခဲ့သည္။ သူတို႔ကို ယံု၍လည္း ပံုအပ္ထားခဲ့သည္။ သူတို႔ ၄-ဦးက မတူေသာ စရိုက္မ်ားရွိေနၾကေသာ္လည္း ဤ ကာလ တြင္ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အူမေခ်းခါး မက်န္ ဖြင့္ဟ ျဖစ္ၾကသည္။ မတူသည့္ စရိုက္မ်ားကိုလည္း မတူသည့္ အတိုင္း ထားလိုက္သည္။ ညီရင္းအစ္ကို ပမာ ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

သူႏွင့္ ကို၀င္းႏိုင္က ရန္ကင္းသား ၂-ဦး၊ ယခင္ကတည္းက အနည္းႏွင့္ အမ်ားဆိုသလို သိကၽြမ္းလာသူ။ ကိုေဇာ္ထြန္းက အင္းစိန္ဖက္က၊ ကိုထြန္းခင္က အုတ္ဖို ဖက္မွ ျဖစ္သည္။ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္က လက္၀ဲအယူအဆဖက္ နည္းနည္း သန္သည္။ လက္၀ဲစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္သည္။ ဥကၠ႒ေမာ္၏ စစ္ေရးေျခာက္ေစာင္၊ အဘိဓမၼာ ၄-ေစာင္ စသျဖင့္ စာအုပ္ငယ္ မ်ားကို အိပ္ထဲထည့္ထားတတ္ ၾကသည္။ သူတို႔ ရန္ကင္းသား ၂-ဦးက မနက္ေအးေအး ေကြးလို႔ ေကာင္းတုန္းတြင္၊ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္က ထ၍ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းသည္။ ေတာင္ပတ္လမ္းကို ပတ္၍ ေျပးသည္။ သူတို႔ ၂-ဦးက တခါမွ မလိုက္ျဖစ္ပါ။ ဤသို႔ ပုဂၢိဳလ္ ၂-ဦး အေျပးေကာင္း၍လည္း ျပႆနာျဖစ္ရေသးသည္။ ကိုေဇာ္ထြန္းႏွင့္ ကိုထြန္းခင္က ရိုးရိုး မေျပး၊ “ဘာလုပ္ေနလဲ... ေလ့က်င့္ေန တယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ... တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔။ ၁-၂-၃-၄- ၁-၂-၃-၄ ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ျပည္သူ႔ စစ္သား” စသျဖင့္ ေအာ္ၿပီး ေျပးသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဆးရံုမွ နာလံထရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ကပါ သူတို႔ႏွင့္ လိုက္ေျပးသည္။ ေျပးသည့္ လူအုပ္က မ်ားလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး တပ္မွဴး ခ်န္ခ်င္းက မသကၤာ ျဖစ္လာပံုရသည္။ ယခင္ကလည္း ေဆးရံု လူနာမ်ားက ေဆးရံု အစားအေသာက္ မေကာင္းေၾကာင္း ျပႆနာရွာထားေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ အခ်ဳိ႔လူမ်ားကလည္း သူတို႔က ၀ရဲေဘာ္မ်ားကို စည္းရံုး၍ ေျမႇာက္ေပးေနသည္ဟု တဦးဦးက သြား၍ ေသြးထိုးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဗမာစကားေရလည္သည့္ ခ်န္ခ်င္းလူယံု တရုပ္အဖိုးႀကီး တေယာက္က ေယာင္ေပေပႏွင့္ သူတို႔ကုတင္အနားမွာ လာအိပ္သည္။ သူတို႔ ေျပာသမွ်ကို နားစြင့္သည္။ သူတို႔က မဟုတ္တာ မလုပ္ေန၍လည္း ကိစၥ မရွိလွ။ စိတ္ကသန္႔သည္။

သူတို႔ ေျပာေနသည္ကလည္း သူတို႔လြမ္းေနရသည့္ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းေတြ။
ကိုေဇာ္ထြန္းက ရည္စားသနာ ရွိပံုမရ။ ေျပာသံမၾကားရ။ သူကလည္း ရန္ကင္းက ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပဖူးသည္။ သူတို႔ စကားအရဆိုလွ်င္ေတာ့ “အီစီကလီ ဘာလိုလို..ညာလိုလိုေလးေတြ” ေပါ့။ ကို၀င္းႏိုင္ကေတာ့ သူထက္အတန္းငယ္ သည့္ ေဆးေက်ာင္းသူတဦးကို ႀကိတ္ပုန္းသေဘာက်ေနသည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းညီမ။ ဤအေၾကာင္းကိုလည္း တခုတ္တရ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ သူတို႔ေတာထဲမွာက “သပိတ္ျဖစ္မွ ေစာ္ၾကည္တာပါကြာ။ သိပ္အရည္အခ်င္း မရွိပါဘူး” ဟု တေယာက္ ႏွင့္ တေယာက္ ႏွိမ္ေျပာေျပာ၍ စေနာက္တတ္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ကာလကလည္း အလားတူ စကားပံုရွိဖူး သည္။ “မၾကည္ စာျပ၊ စာမျပ ေရကူး၊ မကူး ေလွေလွာ္။ မေလွာ္ ေတာင္တက္” စသျဖင့္ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ တခုမဟုတ္ တခု ညိသြား ႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ေျပာင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု ေတာထဲမွာက ဤသို႔ မဟုတ္။ ေက်ာင္းသား သပိတ္၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္သည့္ ႏွင္းဆီခိုင္။ ယခင္က အရည္အခ်င္းနည္းလွ်င္ေသာ္မွ သပိတ္တြင္ တေယာက္ ေယာက္ခ်ိတ္မိႏိုင္သည္ဟု ယူဆကာ ဤသို႔ ေနာက္ေျပာင္က်ီဆယ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ကို၀င္းႏိုင္ကိုလည္း အလားတူ “သပိတ္မွာ ေတြ႔တာမဟုတ္လား” ဟု ႏွိပ္ကြပ္လိုက္လွ်င္ ၿငိမ္ဆင္းသြားတတ္သည္။ ကိုထြန္းခင္မွာလည္း သူႀကိဳက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးရွိသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေကာင္မေလးကလည္း ေဆးတကၠ သိုလ္ (၂) မွ ေက်ာင္းသူ တဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတန္းမတူလွ်င္ေသာ္မွ အခ်င္းခ်င္း သိေနၾကသည္။ ကိုထြန္းခင္က သူ႔ ဇာတ္ လမ္းကို မူးလာၿပီဆိုလွ်င္ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ “ေကာင္ေလးက ေတာက၊ ေကာင္မေလးက ၿမိဳ႕က။ အဲဒါ ဘုရားပြဲေစ်းမွာ ေတြ႔ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက ဘယ္သိမွာလဲ။ ေနာက္ေတာ့ သပိတ္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့...” ကိုထြန္းခင္ႏွင့္ ထိုေဆးေက်ာင္းသူေလး တကယ္ ေျပလည္၊ မေျပလည္ေတာ့ သူတို႔ မသိပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေနာက္ပိုင္း၊ စစ္အာဏာသိမ္းအၿပီးတြင္ေတာ့ ဤအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းပင္။

ကိုထြန္းခင္ကလည္း လူရိုး၊ မူးလာလွ်င္ မေမာတန္း မပန္းတန္း သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ေျပာျပသည္။ ၾကာေတာ့ ၾကားရသူမ်ား လည္း ရိုးအီေနၿပီ။ ဘယ္လို ဆက္လာေတာ့မည္ကို သိေနၾကၿပီ။ သူ မူးေနၿပီဆိုလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ သူတို႔က ေျပာင္ေနာက္လို လွ်င္ ဇာတ္လမ္းကို နည္းနည္း အစေဖာ္ ေထာက္ေပးလိုက္ရံုပင္။ “ကိုထြန္းခင္ လုပ္ပါဦးဗ်။ ေကာင္ေလးက ေတာက၊ ေကာင္မေလးက ၿမိဳ႔က၊ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္မွာေတြ႔ၾကတာ လုပ္ပါဦး”။ သူက အစမွအဆံုး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ေျပာပံုက နာနာက်ဥ္က်ဥ္ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး၊ က်ေနာ္တို႔က ရယ္စရာအျဖစ္ စၾကေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္း မရယ္ရက္ၾကပါ။

သူက သူဖတ္ဖူးသည့္ ဂၽြန္စတိန္းဘက္ ၀တၳဳတအုပ္ထဲမွ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္အမွတ္ရေနမိေသးသည္။ ဇာတ္လမ္းက အေမ ရိကန္ ျပည္တည္စ လူနီရိုင္းမ်ားၾကားမွ အေနာက္ဖက္သို႔ စြန္႔စားအေျခခ်ခဲ့သည့္ အဖိုးအိုတဦး၏ အေၾကာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က လူနီရိုင္းမ်ား၏ မွ်ားမိုးမ်ားေအာက္တြင္ စြန္႔စား၍ သြားၾကရသည္။ အေျခခ်ၾကရသည္။ နယ္ခ်ဲ႔ၾက သည္။ လွည္းဘီး မ်ားက ယခုလိုမဟုတ္။ သစ္သားအျပည့္ျဖင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒိုင္းကာမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ လွည္းဘီးမ်ားကို အကာအရံ ယူ၍ သူတို႔ခရီးသြားခဲ့ၾကရသည္။ ၎၀တၳဳဇာတ္လမ္းပါ အဖိုးအိုက လူစံုလာလွ်င္ သူ႔ဘ၀၏ ငယ္စဥ္ကာလ စြန္႔စားမႈကို စကား၀ိုင္းတြင္ ျပန္စသည္။ “အဲသည္တုန္းကေပါ့ကြာ၊ လွည္းဘီးေတြကို တို႔က အကာအကြယ္ ယူၿပီး လာၾကရတာ... မွ်ားေတြ ကလည္း မိုးသီးမိုးေပါက္ေတြလိုပဲ။ ေလးဘက္ ေလးတန္က ၀ိုင္းပစ္ၾကတာ...”။ ၾကာေတာ့လည္း သည္ဇာတ္လမ္းကို ေျမးမ်ား က နားၿငီးၾကၿပီ။ ဇာတ္လမ္းထဲက အဖိုးႀကီး ကေတာ့ ေျပာေကာင္းဆဲ။ က်န္သူမ်ားက ထမင္း၀ိုင္းမွ အလွ်ဳဳိလွ်ဳိ ထြက္သြားၾက သည္။ အပ္ေၾကာင္းထပ္သည့္ နာက်ဥ္ဖြယ္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို က်န္ ရဲေဘာ္မ်ားသို႔လည္း သူေျပာျပျဖစ္ေသးသည္။ “ကိုထြန္းခင္ လွည္းဘီးႀကီးေနာက္မွာ မွ်ားေတြကို ကြယ္လို႔ သြားၾကရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီေနာ္” ဟု ေျပာျပျဖစ္သည္။ “ေကာင္ေလးက ေတာက၊ ေကာင္မေလးက ၿမိဳ႕က.. နည္းနည္း ျပင္ဦးဗ်ာ”။ ကိုထြန္းခင္ကေတာ့ မျပင္ပါ။ ေကာင္မေလးကို သူခ်စ္သည္ မဟုတ္ပါလား။


...... ........ ....... ....... ..........

အေမရိကန္၏ ေဆာင္းရက္မ်ားက ပိုေအးလာခဲ့ၿပီ။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုလွ်င္ အျပင္ မထြက္ခ်င္ေတာ့။ အ၀တ္ကို အထပ္ထပ္ က်ပ္စည္းသလို ၀တ္ေနရသည္မွာလည္း မသက္သာလွ။ ညေမွာင္ခ်ိန္ကလည္း ေစာလာသည္။ အေမွာင္ေစာပံုက စိတ္ဓါတ္ က်ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ႏွလံုးကို ေအးခဲေနေအာင္ ဆြဲဆုပ္ထားသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ တရက္ေတာ့ သူတို႔ ၿမိဳ႔အနီးအစပ္က မိတ္ေဆြတဦးအိမ္သို႔ ထမင္းသြားစားျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူႏွင့္ မသိ။ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ျဖစ္သူတဦးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေအး၀င္းႏွင့္သာ ရင္းႏွီးသည့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္မွာကလည္း ျမန္မာ လူမ်ဳိး အသိုက္အ၀န္း ဟူ၍ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိလွ။ အခ်ဳိ႔ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ေထာင္ဂဏန္းမွ် ရွိတတ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႔ေသာ ၿမိဳ႔မ်ား တြင္ ဆယ္ဂဏန္းမွ်သာ ရွိတတ္သည္။ ခင္ရာေဆြမ်ဳိး၊ ၿမိန္ရာ ဟင္းေကာင္းလုပ္၍ ေပါင္းၾကရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္း ခ်င္းဟူ၍ ခင္မင္ေပါင္းသင္းမႈေတာ့ ရွိၾကသည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေအး၀င္းက ABSDF အဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းတဦး ျဖစ္သလို၊ ယခင္ကတည္းက တပ္ရင္းတခုတည္းတြင္ အတူတာ၀န္ယူခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္လည္း ညီအစ္ကိုလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ယခုအိမ္ကိုလည္း သူေခၚ၍ပါလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္ေယာက္်ားက ယခင္က ျမန္မာ အစိုးရ ဌာန တခုတြင္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးလားမသိ၊ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ေဒါက္တာေအး၀င္းႏွင့္ ၿမိဳ႕၏ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

သူ၏ သားက လူပ်ဳိအရြယ္၊ တကၠသိုလ္တခုခု တက္ခြင့္ရရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ အိမ္ရွင္မိတ္ေဆြက ဘယ္လိုရည္ရြယ္၍ ေျပာမွန္း မသိ။ သူတို႔ကိုလည္း ရည္ရြယ္ေျပာလိုျခင္းလည္း ဟုတ္ပံုမရ။ သူ၏ သားကို က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွာပင္ လွမ္းေျပာခဲ့ သည္။

“ေဟ့ေကာင္... ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ ေတာထဲက လာတဲ့ေကာင္ေတြေတာင္ ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ဟားဗတ္တို႔ ဘာတို႔ က ဘြဲ႔ေတြ ရေနၾကၿပီ။ မင္းက မိဘက အျပည့္အစံုနဲ႔ စာဖတ္ခိုင္းေနတာေတာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ဘူး။” သူ႔သားကို သူလွည့္၍ ဆူပူလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒီပုဂၢိဳလ္က ကိုယ့္စကား ဘယ္ကိုေရာက္မွန္းမသိ။ သူတို႔ကို ႏွိမ္ေျပာ ေျပာလိုခ်င္း ဟုတ္ခ်င္မွေတာ့ ဟုတ္မည္။ သူ႔ႏွာေခါင္း ျပားကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ထဲတင္းသြားခဲ့သည္။ ငုံ႔လွ်ဳိးေနခဲ့သည့္ စိတ္က အေမာက္ေထာင္လာသည္။

“အာ ဟား.... ငါတို႔က လူဆိုးေတြမိုလို႔၊ ငတုံးေတြမိုလို႔ ေတာခိုခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ၀ရမ္းေျပးမိုလို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ငါတို႔က ယံုၾကည္ခ်က္တခုအတြက္ ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြ ေပးခဲ့ၾကတာ။” ဤသို႔ သူ ဖြင့္မေျပာ ျဖစ္ပါ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဤသို႔ ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႏွင့္လည္း စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ သူတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အေတြ႔အၾကံဳက သင္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနလိမ့္မည္။ သံတမာန္ ဆန္ဆန္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဤအိမ္သို႔ ေနာက္ တႀကိမ္ သူအလည္ေရာက္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ခ်င္းပင္။ ေတာ္ရံုကိစၥေလးေတြႏွင့္လည္း သူ ရန္မျဖစ္ ခ်င္ေတာ့ပါ။ ဤသို႔ အေသးအဖြဲမ်ားႏွင့္သာ ရန္စမ်ားေနၾကလွ်င္ ကမၻာႀကီးလည္း စစ္ပြဲမ်ား ၿငိမ္းသတ္၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ သူ႔ဘ၀အတြက္ ေနာက္ထပ္အပိုဆာဒါး ကိစၥမ်ား လည္း သိပ္မ်ားမ်ား မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၀မ္းနည္းသလို ျဖစ္မိ သည္။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူတို႔ဘ၀၏ အခ်ဳိၿမိန္ဆံုး ပ်ဳိရြယ္ခ်ိန္မ်ားကို စြန္႔ခဲ့ရျခင္းပင္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳခံလို၍ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကျခင္းလည္း မဟုတ္။ သူ႔အထြာႏွင့္သူ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရသည့္ သူမ်ားခ်ည္းပင္။ မ်ဳိးဆက္တခုလံုး အတြက္ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားဟု ဆိုရမည္။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေထာင္အတြင္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပးဆပ္ဒုကၡခံခဲ့ၾက ရသည့္ သူတို႔ရဲေဘာ္မ်ားရွိသလို၊ သူတို႔လည္း ယံုၾကည္ခ်က္ေက်ာပိုး၍ ေတာတိုးခဲ့ၾကသည္။ ေကာင္းမည္ထင္ရာ စြန္႔လုပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္စြာ သူတို႔စြန္႔လႊတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူလုပ္ခဲ့သမွ် ကိစၥေတြအတြက္ မွားသည္ဟုေတာ့ မဆိုခ်င္။ သို႔ေသာ္လည္း အနာေလးတျပျပ မလုပ္ေနခ်င္ေတာ့ပါ။

“က်ေနာ္တုိ႔ဟာ
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ခ်ည္း
မုန္ယိုေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြ
ဒီလိုနဲ႔
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနခဲ့ၾကတယ္
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး။” (ကိုေအာင္မြန္) ကဗ်ာေလးကို သူသေဘာက်သည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး သူတို႔ေျပးေနခဲ့ၾက သည္။ နာက်ဥ္လွ်က္ ေျပးေနၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုအတြက္ ေျပးေနၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ ေျခခ်ခိုလႈံလာခဲ့ၾကရေသာ္လည္း အိမ္ကိုျပန္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္သည္ သူတို႔ အိမ္ မျဖစ္ေသး။ သူတို႔အိမ္က ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိေနသည္ကို သူတို႔ သိထားၾကသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူတို႔ေပးဆပ္ခဲ့ရ ေသာ အခ်ိန္ မ်ားကိုေတာ့ ျပန္တသေနဆဲ ျဖစ္သည္။ နာက်ဥ္သည့္ ဒဏ္ရာကို လွ်က္ေနသည့္ ေၾကာင္တေကာင္လို တသသ ခ်ဳိၿမိန္ ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

သူတို႔ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္း အမ်ားစုရွိသည့္ ဖို႔တ္၀ိန္း Ft. Wayne ၿမိဳ႕ကေလးလိုေနရာမ်ဳိးတြင္ ပိုသိသာသည္။ မည္သည့္ စကား၀ိုင္း စစ ေတာထဲ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္မ်ားကေတာ့ ဒဏ္ရာကို ထံုထား၍ ရပ္တည္ ခ်က္အတြက္ အေျပာင္း အလဲ လုပ္ႏိုင္သူလည္း ရွိသည္။ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ႏိုင္ပဲ ယခင္ဒဏ္ရာ၊ နာက်ဥ္မႈထဲ အိပ္မက္ ႏွင့္ တ၀ဲလည္ လည္ ျဖစ္ေနသူ လည္း မရွားလွ။ အေျပာင္းအလဲ လိႈင္းပုတ္ဒဏ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြင္ ပင္ပန္း အလူးအလိမ့္ ျဖစ္ေနရသူလည္း ရွိသည္။ ဤအေျပာင္းအလဲတြင္ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ရွိခဲ့သလို၊ က်ဆံုးသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ပညာ မျပည့္စံုဘဲ လာခဲ့ၾက ရသူ မ်ားရွိသလို၊ သူတို႔ကို အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး သင္ၾကားေပးလိုက္သည့္ကိစၥကလည္း အေမရိကန္ တြင္ ရပ္တည္ ရွင္သန္ေရး အတြက္ မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတာတြင္ တိုက္ပြဲအသစ္ ၀င္ေနၾကရၿပီ။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူတို႔တြင္ နာက်ဥ္မႈတစံုတရာ ရွိေနပါသည္။ မသိေသာ တေနရာတြင္ ကိန္းေအာင္းေနၾကသည္။ တခါ တေလတြင္ ဤအငုံ႔စိတ္က ျပန္ေပၚလာသည္။ စာေရးဆရာ ေမာင္စူးစမ္းက ယခင္ရုရွား ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ၿပိဳကြဲၿပီး ေနာက္ပိုင္း ရင္တြင္း ဆြဲႏႈတ္လိုက္သလို ဟာလာဟင္းလင္းသဖြယ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကရသည့္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒီမ်ား၏ ခံစားခ်က္ကို (Melancholy) (အစားထိုးမရသည့္ အစြမ္းကုန္ေၾကကြဲမႈႀကီးဟု ဘာသာျပန္လွ်င္ ရမည္ထင္သည္) ဟု ေရးခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႔ရဲေဘာ္မ်ား တြင္ လည္း ဤသို႔အလားတူ မီလန္ခိုလီ ရွိေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႔ ဆံုးရႈံးခဲ့ရမႈမွာ အျခားမဟုတ္၊ သူတို႔ ယံုၾကည္ခဲ့သည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္။ သူတို႔၏ အငယ္ရြယ္ အပ်ဳိျမစ္ဆံုး အခ်ဳိျမဆံုး အခ်ိန္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

နာက်ဥ္လွ်က္လည္း ဆက္၍ ေျပးေနရပါဦးမည္။

ေယာဟန္ေအာင္
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ေမွ်ာ္....

“ပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ အစြမ္းကုန္ အားသြန္၍ အႀကိတ္အနယ္ လံုးပမ္းရ၍ နာက်င္လာသည္ကို ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ေလ့က်င့္ပါသနည္းဟု ေရႊတံဆိပ္ရ အေျပးသမားတဦး အေမးခံရဖူးပါသည္။ ၎၏ အေျဖကား- နာက်င္မႈသည္ မည္သည့္အခါတြင္မွ မေလ်ာ့သြားခဲ့ပါ။ နာက်င္လ်က္ ဆက္လက္အားစိုက္သြားႏုိင္ရန္ကိုသာ ေလ့က်င့္ထားရပါသည္။ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကဲ့သို႔ပင္ အားကစားကြင္း၌လည္း လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔၏ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈစံခ်ိန္ကို တိုးျမႇင့္လိုပါက ခံႏိုင္ရည္ေမြးကာ မိမိ၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ရန္ မိမိကိုယ္တုိင္ ျပန္လည္လံုးပမ္းရပါသည္။”

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စပိန္အိုလံပစ္မိန္႔ခြန္းမွ



Rest of your post