သူငယ္ခ်င္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

ေဆာင္းပါး
ေမာင္ေရႊ
ၾကာသပေတးေန႔၊ ဇြန္လ 04 2009 19:05 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

သူငယ္ခ်င္း …

မင္း ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ တက္ေနတယ္လို႔ ၾကားရလို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္လာဖို႔ ျဖတ္သန္းတဲ့ခရီးမွာ ဒီတကၠသိုလ္ဟာ အေရးၾကီးတဲ့ အဆင့္တခုလို႔ ငါ နားလည္ထားတယ္။ ငါလည္း မင္းကို တပ္မေတာ္မွာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္၊ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္တဲ့ တပ္မေတာ္သားေကာင္းအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ဒါကလည္း မင္းနဲ႔ ငါ အၾကားမွာ တူညီတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္တခု ရိွေနလို႔ပါ။

အဲဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ကိုယ္စီ ရိွေနၾကတဲ့ဆိုတဲ့ common ground တခု ရိွေနၾကလို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တို႔တိုင္းျပည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္းနဲ႔ အျမင္ဖလွယ္ခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္တာေပါ့။ မင္းလည္း တိုင္းျပည္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေလ့လာေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒီစာဟာ မင္းအတြက္ စဥ္းစားစရာေတြ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

မင္းနဲ႔ အဓိက ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ အခ်က္က တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ေရရွည္တည္တံ့ေစမယ့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈ Sustainable Development ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကို မသြားခင္ တို႔ႏိုင္ငံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚေတြကို အရင္ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ ကံၾကမၼာကို စဥ္းစားရာမွာ “ျပည္တြင္း/ျပည္ပ အဖ်က္သမားမ်ား” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရထက္ “ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ေနသူ(မ်ား) ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ စဥ္းစား ေတြးေတာ လက္ခံပံု (Mindset)” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရက ပိုအေရးၾကီးတယ္လို႔ ငါ ခံယူလို႔ပါ။

၁၉၆၂ မတိုင္မီ ကာလ

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သင္တန္းမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဟာေျပာပို႔ခ်မႈေတြ ပါတယ္လို႔ သိထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မွ အယူအဆေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးကာလ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားနဲ႔ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံတခု ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အေရး စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကို အဓိကထား စဥ္းစားၾကတဲ့အေၾကာင္းကို Rostow ရဲ႕ States of Growth Theory တို႔၊ Harrod-Domar ရဲ႕ Growth Model ေတြနဲ႔အတူ မင္းတို႔ကို ပို႔ခ်ၾကမွာပါ။ အဲဒီ ေခတ္ကာလက တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကိုျပတဲ့ GDP, GNP ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္ကပံုကို ၾကည့္ရင္ တရိွန္ထိုး တိုးတက္ခဲ့တာ မင္း ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ဒီကိန္းဂဏန္းေတြက ၁၉၅၃၊ ၁၉၅၇ နဲ႔ ၁၉၆၃ ေတြက အစိုးရရဲ႕ Central Statistical and Economics Department ျပဳစုထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ National Income of Burma ပါ အခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး ဆြဲထားတာ။

သူငယ္ခ်င္း … ၁၉၆၂ မတိုင္မီကာလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါဆိုလိုခ်င္တာက အဲဒီေခတ္အခါက ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚမ်ားနဲ႔ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ ရလဒ္ေတြ ထပ္တူညီၾကခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။

၁၉၆၂ - ၁၉၈၈

ဒီလို အေျခအေနေကာင္းေတြနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တို႔ႏိုင္ငံဟာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္လည္း ေရာက္ေရာ ကုလသမဂၢရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆံုး ႏိုင္ငံစာရင္းဝင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးေနဝင္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တ့ဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ၂၆ ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ အဲဒီေခတ္က ရိွခဲ့တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အေတြးအေခၚမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရလဒ္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။

၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားနဲ႔ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွာ မဖြံ႔ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးတဲ့ တတိယႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ Structural Change Models ေတြ ေခတ္စားခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာက လယ္ယာက႑၊ စက္မႈက႑၊ ဝန္ေဆာင္မွႈက႑ ဆိုတ့ဲ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရး က႑ၾကီး ၃ ခုရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ စက္မႈနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈက႑ေတြ ပိုမိုဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္မွ ႏိုင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို အေျခခံထားတဲ့ အယူအဆေတြေပါ့။ ေနာက္ထပ္ အေတြးအေခၚတခုက Basic Needs Approach ပါ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ လူတိုင္းရဲ႕ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ေနထိုင္မႈ အေျခအေနေတြကို အာ႐ံုစိုက္လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ကို ဆိုလိုတဲ့ အေတြးအေခၚေပါ့။

“စာတတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ” “လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔” “ျမစိမ္းေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး” “အားလံုး က်န္းမာ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ မွာ” စတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ အေျပာအဆိုေတြ ျမင္ခဲ့ရ၊ ၾကားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကို မင္း ျပန္ အမွတ္ရေနဦးမယ္ ထင္တယ္။ ငါဆိုလိုခ်င္တာက ဦးေနဝင္းနဲ႔ မဆလပါတီလည္း ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက Structural Change ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ သီအိုရီေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြေနာက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လိုက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အုပ္စုကို အဓိက လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ အေတြးအေခၚတစု ရိွခဲ့ေသးတယ္။ International Dependence Revolution လို႔ ေခၚၾကတဲ့ အေတြးအေခၚစုေပါ့။ ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဘယ္လို လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာတာထက္၊ ႏိုင္ငံမဖြံ႔ၿဖိဳးတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုၾကတာ ပိုအာ႐ံုစိုက္ထားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြပါ။ အဓိက အခ်က္ေတြက ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံက ပညာရွင္ေတြ၊ အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာသင္ခဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံနဲ႔ မေလ်ာ္ညီ၊ မအပ္စပ္တဲ့ အယူအဆနဲ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြ တင္သြင္းလာၾကလို႔ အလုပ္မျဖစ္ရတာ။ မဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ျပႆနာဟာ ေခတ္သစ္ နယ္ခ်ဲ႕မ်ားေၾကာင့္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ မဆလေခတ္ သတင္းစာ ေခါင္းၾကီးပိုင္းေတြမွာ ဒီသေဘာတရားေတြကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေစတဲ့ အေရးအသားေတြ မင္းမွတ္မိေနဦးမယ္လို႔ ငါ ထင္မိတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ ဦးေနဝင္းရဲ႕ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလို ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ရဲ႕ ရလဒ္က တရိွန္ထိုးတက္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေခါင္းျပန္စိုက္ၿပီး ၁၉၈၇ မွာ အမြဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းဝင္ ျဖစ္သြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွာပဲ တို႔လို ႏိုင္ငံေတြအတြက္ အေျဖထုတ္ေပးထားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေပၚထြက္ေနခဲ့ၿပီ။ Neo-classical Counter-revolution လို႔ သိၾကတဲ့ ဒီအေတြးအေခၚရဲ႕ အဓိကဆိုလိုရင္းကေတာ့ အစိုးရရဲ႕ မူဝါဒ မွားယြင္းမႈေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရိွေအာင္ မသံုးစြဲႏိုင္တာေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ က႑အသီးသီးမွာ အစိုးရရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္စြက္ဖက္မႈေတြ မ်ားလြန္းတာေတြ၊ စတာေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြဟာ မဖြံ႔မၿဖိဳး ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္ကြ။

ဒီအယူအဆကို အေျခခံၿပီး ကမာၻ႔ဘဏ္နဲ႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အဖြဲ႔ဝင္ႏိုင္ငံေတြကို ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔ ဖိအားေပး ေဆာ္ၾသလာခဲ့ၾကတယ္၊ Structural Adjustment Programme လို႔ သိၾကတဲ့ အစီအစဥ္ေပါ့။ အဲဒီအစီအစဥ္မွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးဖို႔၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔၊ ပုဂၢလိက အခန္းက႑ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔၊ ကုန္သြယ္ေရး လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ က်င့္သံုးဖို႔၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈေတြ ႏွိမ္ႏွင္းဖို႔၊ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပမႈ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ စတဲ့ အခ်က္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရမ်ားက စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အယူအဆေတြနဲ႔ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ေတြမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ကမာၻတဝွမ္းက ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ဆက္စပ္ၾကည့္စမ္းပါ သူငယ္ခ်င္း။ ဥပမာ --

* ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ကာလမ်ားမွ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ တိန္ေရွာက္ဖိန္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းေတြ၊
* ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ မီေခးလ္ဂိုဘာေခ်ာ့ရဲ႕ “ဂလပ္စ္ေနာ့” ေခၚ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အစီအစဥ္နဲ႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ပြင့္လင္းဖို႔၊ လူထုအျမင္ ၾကည္လင္ေစဖို႔ ဆိုတဲ့ ပယ္ရီစတိြဳင္ကာ လုပ္ငန္းေတြ၊
* ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ စခဲ့တဲ့ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးက႑ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ၊
* ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဖိလစ္ပိုင္ရဲ႕ People Power Revolution လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ၊
* အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ၾကတဲ့ လက္တင္အေမရိက ႏိုင္ငံေတြ - အာဂ်င္တီးနား (၁၉၈၃)၊ ဥ႐ုေဂြး (၁၉၈၄-၈၅)၊ ဘရာဇီး (၁၉၈၅-၈၆)၊ ခ်ီလီ (၁၉၈၈-၈၉)၊
* ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ကိုရီးယား သမၼတ ႏိုေတဝူးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ၊
* ခ်က္ကိုစလိုဗက္ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္)နဲ႔ ႐ိုေမးနီးယား (၁၉၉ဝ ခုႏွစ္) မ်ားက ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ေတြနဲ႔
* ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ား ခြဲထြက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ စတာေတြေပါ့။


ဒီအေျခအေနက ဘာကို ေျပာလဲဆိုေတာ့ -

(၁) ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ လူထု ရိွတယ္၊

(၂) ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖရိွတယ္၊

(၃) ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚလာတယ္၊

ဒါေၾကာင့္ တကမာၻလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လႈပ္ရွားမႈကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါေပမယ့္ အာဏာရွင္ Mindset ပဲရွိၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ Mindset မရိွရွာတဲ့ ဦးေနဝင္း၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြအစား တဖက္လွည့္ အာဏာသိမ္းခိုင္းမႈနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚက ေရွာင္ေျပးခဲ့တယ္။ အဆံုးသတ္ ဇာတ္သိမ္းမလွတဲ့ သူနဲ႔ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း မင္းလည္း သိၿပီးသားမို႔ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကာလကို ဆက္ေျပာၾကရေအာင္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ယေန႔တိုင္

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွာ Structural Adjustment စကားေတြျဖစ္တဲ့ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးမယ္၊ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလွ်ာ့ခ်မယ္၊ ပုဂၢလိက အခန္းက႑ကို ျမႇင့္တင္မယ္၊ ကုန္သြယ္ေရး လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ က်င့္သံုးမယ္၊ ဒီလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြနဲ႔အတူ နဝတ က ႏိုင္ငံအာဏာ ရယူခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ တပ္မေတာ္ အစိုးရေခတ္ဟာ ၂၁ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိပါတယ္။ နဝတနဲ႔ ယေန႔ နအဖရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ဦးတည္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ Structural Adjustment စကားလံုးေတြ ေဖာ္ျပထားေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘဝကို ၾကည့္စမ္းပါ။

လူတိုင္း တန္းတူညီတူ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းကြက္ ျဖစ္မလာတဲ့အျပင္ လူတစုရဲ႕ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ စီးပြားေရး ပံုသ႑ာန္သာ ျဖစ္လာတယ္။ ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ဆထက္တပိုး တိုးလို႔သာ လာေနတယ္၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈ အဆမတန္ ျဖစ္လာတယ္၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္လို ျဖစ္လာေနတယ္။ အႏွစ္ ၂ဝ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ အဖြဲ႔အစည္းတခုအေနနဲ႔ ကိုယ္ ကတိကဝတ္ျပဳထားတဲ့ ကိစၥမ်ားအတြက္ အေျခခံေကာင္းေတြ တည္ေဆာက္ေပးဖို႔ လံုေလာက္တဲ့အျပင္ ပိုေတာင္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာတခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္တဲ့အျပင္ ဦးေနဝင္း ေခတ္ကအတိုင္း အာဏာရွင္စနစ္အတြက္ အေျခခံေကာင္းေတြသာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၈၈ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ယေန႔ ဘာေတြ ကြာသလဲ၊ ၾကည့္လိုက္ရေအာင္။

ဒီေန႔ အေျခအေနေတြက ဘာကိုျပေနသလဲဆိုေတာ့ -

(၁) ႏိုင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ လူထု ရိွတယ္၊ Globalization နဲ႔ Internet ေတြေၾကာင့္ ျပင္ပကမၻာအေၾကာင္း ဦးေနဝင္းေခတ္ထက္ ပိုသိၾကတဲ့ လူထုၾကီး ရိွေနတယ္။

(၂) ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ရွာေတြ႔ထားၿပီးတဲ့အျပင္ ဒီနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကုသခဲ့လို႔ ဒီေန႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးစျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဒီအေျဖ မွန္တယ္ဆိုတာပါ ယံုစားထားၿပီး ျဖစ္တယ္။

(၃) ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ အင္မတန္ ခိုင္မာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လူထုအၾကားမွာ ရိွေနတယ္။

ငါ ဆိုလိုခ်င္တာက ယေန႔ အေျခအေနက ၁၉၈၈ အေျခအေနနဲ႔ အတူတူပဲ သူငယ္ခ်င္း၊ တဖက္က ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးဖို႔ Mindset မရိွတဲ့ အာဏာရွင္၊ တဖက္က ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ၁၉၈၈ ထက္ ပိုၿပီးငတ္မြတ္ေနတဲ့ လူထု၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အတြက္ ခိုင္မာတဲ့အေျဖေတြ၊ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြနဲ႔အတူ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ လုပ္ၾကမယ့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ ရိွေနတယ္။

၁၉၈၈ နဲ႔ ဒီေန႔ အခင္းအက်င္းကို ေျပာၿပီးလို႔ အခု ဦးေနဝင္း အာဏာရွင္ေခတ္နဲ႔ ဦးသန္းေရႊ အာဏာရွင္ေခတ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာဦးမယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျပည္ပဖိအားေပါ့။ သတင္းနည္းပညာ တိုးတက္မႈေတြေၾကာင့္ အာဏာရွင္ရဲ႕ ဖိႏိုပ္ရက္စက္မႈေတြကို ကမာၻက ပိုသိရသလို Globalization ေၾကာင့္ ဦးေနဝင္းေခတ္လို တိုင္းျပည္ကို ကမာၻေလာကၾကီးကေန ဆြဲထုတ္ထားလို႔ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေပါ့။ ဒီေတာ့ ဦးေနဝင္း ခံစားရတဲ့ ျပည္ပဖိအားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဖိအားကို ဦးသန္းေရႊ ခံစားရတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူဘာလုပ္သလဲ။ မင္းသိတဲ့အတိုင္း တ႐ုတ္ျပည္ကို ဆရာတင္ အကာအကြယ္ယူလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အတုံ႔အလွည့္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကို အထူးအခြင့္အလမ္းေတြ ေပးရေတာ့တာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ မင္းကို ငါေျပာခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ “Sustainable Development” ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအေၾကာင္း ေရာက္လာပါၿပီ။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာရဲ႕ အေစာပိုင္း ကာလေတြမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈရဲ႕ ရလဒ္ေတြကို ျပန္သံုးသပ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြကို ေတြ႔လာရတယ္။ ဥပမာ - သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈေတြ၊ ျပန္လည္အစားထိုးလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သဘာဝ သယံဇာတ ကုန္ခမ္းသြားတာေတြကစလို႔ ကမာၻၾကီးပူေႏြးလာေနတဲ့ကိစၥ အဆံုးေပါ့။ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ေပၚထြက္လာတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အယူအဆက Sustainable development အယူအဆပဲေပါ့။ ဒီအယူအဆကို လြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ “တို႔ေခတ္အခါမွာလည္း တို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ အဲဒီလို လုပ္သြားလို႔ ေနာင္လာေနာက္သား ငါတို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ဖို႔အေရး အခက္ေတြ႔ရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစသင့္ဘူး” ဆိုတဲ့ အေတြးေခၚပဲ ျဖစ္တယ္။

မင္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရေအာင္။ ေမခနဲ႔ မလိခ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က ေရႊစင္ေရႊမႈန္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ကလူေတြ ေရႊရွာတဲ့ သံေဖာင္ၾကီးေတြ သယ္လာ၊ စက္ေတြနဲ႔ စုတ္တင္သြားလိုက္တာ ကုန္သေလာက္ မဟုတ္လား။ ဖားကန္႔က ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြလည္း ဘာထူးေသးသလဲ။ တ႐ုတ္ျပည္ဘဏ္ေတြက အေထာက္အပံ့ရထားတဲ့ ကုမၸဏီေတြက စက္ယႏၲယားၾကီးေတြနဲ႔ ထိုးေကာ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ နာမည္ၾကီး ေက်ာက္စိမ္းထြက္တဲ့ ေက်ာက္အလႊာေတြကုန္လို႔ အရင္က ထိုးေကာ္ထုတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ျပန္ရွာရတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ကခ်င္ျပည္နယ္က ကြ်န္းေတာၾကီးေတြ ေနရာမွာ ေတာင္ကတံုးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ မဟုတ္လား။ ငါ ဆိုလိုတာက တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈၾကီးဟာ ပမာဏၾကီးလြန္းေတာ့ တို႔ႏိုင္ငံက ေရေျမသယံဇာတေတြကို ခဏေလးနဲ႔ Absorb လုပ္ စုပ္ယူသြားႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ရိွတယ္၊ ရိွလည္း ရိွေနၿပီ။ ဒီ့အျပင္ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုလည္း အစြမ္းကုန္ အသံုးခ်ေနၿပီဆိုတာ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။

ဒီေတာ့ Sustainable Development ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရေအာင္။ အထက္က အျဖစ္ရပ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္က ဘာအက်ဳိးအျမတ္ ရလိုက္သလဲ။ ႏုိင္ငံေတာ္ထက္ ပိုအက်ဳိးအျမတ္ထြက္တဲ့ သူေတြကို မင္း ေကာင္းေကာင္း သိေနပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ ေရရွည္တည္တံတဲ့ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈ ႏိုင္ငံေတာ္က မရလိုက္တဲ့အျပင္၊ ေတာေတာင္ေတြ ျပဳန္းတီး၊ ျမစ္ေတြ ေကာကုန္ၿပီး အရင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက မၾကံဳေတြ႔ရဖူးတဲ့ ျမစ္ေရလွ်ံ၊ ေရၾကီးမႈေတြ၊ ေရစီးေၾကာင္းေတြ ေျပာင္းလို႔ ရြာေတြ ေရႊ႔ေျပာင္းခ့ဲရတာေတြ စတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈေတြသာ အဖတ္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ေရွ႕အႏွစ္ ၅ဝ-၁ဝဝ ေလာက္ကိုပဲ မွန္းဆၾကည့္ရင္ေတာင္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေနထိုင္အသက္ေမြးၾကမယ့္ ေနာင္လာ ေနာင္သားမ်ားအေရး ေတြးၾကည့္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ေလးစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဥပမာကစလို႔ ဒီေန႔ တႏိုင္ငံလံုး ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ဆက္ေတြးၾကည့္စမ္းပါ သူငယ္ခ်င္း။ ငါတို႔ ေျမးျမစ္ေတြ ဒီေျမ၊ ဒီေရမွာ တို႔တေတြ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကသလို သူတို႔ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခြင့္ ရိွပါဦးမလား။ မင္း စိတ္ဝင္စားရင္ ဒီ Sustainable Development အေၾကာင္းေတြ ထပ္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့။

ငါ့စာလည္း အေတာ္ရွည္သြားၿပီမို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္..

ဒီေန႔ အေျခအေနေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ဟာ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖမရွာဘဲ “ငါ့ျမင္း ငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္” ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္တဦးေၾကာင့္ပါ။ ဒီ အာဏာရွင္ကို ဖယ္ရွားႏိုင္မွသာ တို႔ႏိုင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လို႔ ကမၻာ့အလယ္ လူရာဝင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔ အေျခအေနဟာ ၁၉၈၈ အေျခအေနနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ တခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က တပ္မေတာ္ဟာ အာဏာရွင္ အယံုသြင္းရာ လိုက္ၿပီး လူထုဆႏၵကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဒီလို ေမးရတာက “တပ္မေတာ္ဟာ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရးကို လုပ္ေနတာ” လို႔ မင္း ငါ့ကို အၿမဲေျပာျပခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ တပ္မေတာ္က လုပ္ေပးရမွာ “တို႔ႏိုင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမွာ အဟန္႔အတားျဖစ္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ကို ဖယ္ရွားေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္” သူငယ္ခ်င္း။ ပိုၿပီး တိတိက်က် ဆိုရရင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ဟာ တို႔ႏိုင္ငံမွာ “အာဏာရွင္စနစ္ မေပၚေပါက္ေအာင္ ကာကြယ္တားဆီးေပးရမယ့္ တာဝန္” ပဲ ျဖစ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။

တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုကို အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္မွန္တဲ့၊ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရေအာင္။

မင္းရဲ႕ အျမင္နဲ႔ လုပ္ေပးႏိုင္တာေလးေတြကိုလည္း သိခ်င္ပါေသးတယ္။ စာျပန္ပါဦး။

မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
ေမာင္ေရႊ