တပ္ထဲမွ ေစ်းသို႔လာခဲ့ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သူ ေငြလိုစဥ္က ရရာေစ်းျဖင့္ေရာင္းခဲ့ေသာ က်ည္ကပ္ဘူးကို ျပန္၀ယ္ျဖည့္ရန္ ျဖစ္သည္။
စစ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီကအစ ဦးထုပ္၊ ခါးပတ္၊ မတ္ခြက္၊ ေရဘူး စသည့္ စစ္သားသံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာင္းခ်လ်က္ရွိေသာ ဆိုင္မ်ားရွိသည္။ ဆိုင္တခ်ိဳ႕တြင္ က်ည္ဆံ၊ က်ည္ကပ္ဘူး၊ ေသနတ္ စသည္ျဖင့္ ၀ယ္ယူႏိုင္သကဲ့သို႔၊ ျပန္ေရာင္းႏိုင္ေသာ ဆိုင္တခ်ိဳ႕လည္းရွိသည္။
မဂၤလာဒံုေစ်းတြင္ သာမက ေထာက္ႀကံ့ေစ်း၊ လွည္းကူးေစ်း၊ ေမွာ္ဘီေစ်း စသည့္ ေစ်းမ်ားတြင္လည္း စစ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္မ်ားရွိကာ ထိုဆိုင္အမ်ားစုတြင္ စစ္သားသံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ၀ယ္ယူႏိုင္သလို ေရာင္းခ်င္လည္း ေရာင္းလို႔ ရႏိုင္သည္။
တပ္ထဲရွိ ေငြလိုသူမ်ားက မတ္ခြက္၊ ေရဘူး၊ ခါးပတ္ကအစ က်ည္ဆန္၊ က်ည္ကပ္ပါမက်န္ သူ႔အဆက္အသြယ္ႏွင့္သူ ေရာင္းခ် လိုက္ၾက၊ ေငြလက္ထဲ ျပန္ရလာသည့္အခါ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ပင္ ျပန္၀ယ္ျဖည့္လိုက္ၾကႏွင့္ သံသရာ လည္ေနၾကသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၆ လခန္႔က ေငြလိုသည့္အတြက္ က်ည္ကပ္ဘူးတဘူးကို တပ္ၾကပ္ႀကီးေအာင္ကို ထုတ္ေရာင္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က က်ပ္ ၈ ေထာင္ေစ်း ရခဲ့ၿပီး ယခုျပန္၀ယ္ျဖည့္မည္ ဆိုေသာအခါ က်ပ္ ၁ ေသာင္းခြဲ ေစ်းျဖစ္ေနၿပီ။ ေဖာက္သည္ဆိုင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ပ္ ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင့္ ၅ ရာ ႏွင့္ျပန္ေရာင္းေပးမည္ဟု ဆိုင္ရွင္က ေျပာေသာ္လည္း ျပန္၀ယ္ျဖည့္ရန္ လက္တြန္႔သြားခဲ့သည္။
တလလွ်င္ လစာေငြက်ပ္ ၃ ေသာင္းခြဲေက်ာ္သာ ရေသာ သူလိုလူအေနႏွင့္ က်ပ္ ၁ ေသာင္းေက်ာ္ခန္႔ ျပန္သံုးရန္ ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ေပ။၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းထဲ တပတ္ပတ္ရင္း စဥ္းစားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္ေသး ဟုသာ အေျဖထြက္ခဲ့သည္။
ဒီၾကားထဲ ကံဆိုးၿပီး စစ္လွ်င္ေတာ့ သူျပစ္ဒဏ္ခံရမည္။ ေထာင္ခ်မည္ဆိုလွ်င္လည္း အခ်ခံလိုက္ေတာ့မည္။ ရာထူးခ်မည္ ဆုိလွ်င္ လည္း ခ်ပါေစေတာ့ဟု သူစိတ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္ၾကပ္ႀကီးေအာင္ကိုက ေျပာျပသည္။
“အရပ္သားေတြ ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္္တုိ႔ စစ္သားေတြကို မမီပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ တေတြက ေရွ႕တန္းမွာတင္ ဆင္းရဲၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တန္းမွာလည္း ငတ္ေနၾကတာပါပဲ၊ ပိုက္ဆံဆိုတာကေတာ့ ကိုင္စရာကို မရွိတာပါ” ဟု သူက ညည္းညဴသည္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္အေနႏွင့္ သူ႔လစာမွာ က်ပ္ ၃ ေသာင္း ၉ ေထာင္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေၾကးအေနႏွင့္ တလလွ်င္ က်ပ္ ၅ ေထာင္ရရွိၿပီး ရိကၡာတခ်ိဳ႕ကို ေရာင္းရေငြလည္း အနည္းငယ္မွ် ရရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ထို၀င္ေငြသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ မိသားစု၀င္ ၄ ဦးမွ်သာ ရွိေသာ သူတုိ႔ကို မငတ္ရံုတမယ္ပင္ မနည္း စားေသာက္ ေနရေၾကာင္း၊ ထို၀င္ေငြ အနည္းငယ္ျဖင့္ သူတို႔ မိသားစုသည္ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈ ဒဏ္ကို ခါးစည္းၿပီး ခံလာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တပ္ၾကပ္ႀကီး ေအာင္ကိုက ဆက္လက္ ေျပာျပသည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကတည္းက သူရသည့္ လစာေငြႏွင့္ မည္သုိ႔မွပင္ မေလာက္ငေတာ့ဘဲ လိုေငြ အၿမဲျပေနခဲ့ေၾကာင္း၊ မိသားစု၀င္မ်ား သည္လည္း ၿခိဳးၿခံေခၽြတာရ လြန္းေသာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးခၽြတ္ယြင္းမႈမ်ားလည္း ရွိလာေၾကာင္း၊ ၎တို႔ မိသားစု ၀င္မ်ားအေနနွင့္ ေစ်းအေပါဆံုး သြားပြတ္တံ၊ သြားတိုက္ေဆး စသည့္ အေျခခံ အသံုးအေဆာင္မ်ားကိုုပင္ ၀ယ္ယူ မသံုးစြဲ ႏုိင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
သူ၀တ္ထားေသာ စစ္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ဦးထုပ္မွာ အလြန္ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ညိႇိဳးငယ္ႏြမ္းလ်ေနသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း ေျခာက္ကပ္ ပိ္န္ခ်ံဳးလွ်က္ရွိသျဖင့္ ပါးရိုးမ်ားပင္ ေငါထြက္ေနၾကသည္။
သူယခု စီးထားေသာ ေရာ္ဘာဖိနပ္၏ သည္းႀကိဳး အႀကိမ္မည္မွ် လဲတပ္ထားရသည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ဘဲ အေစးမ်ားပင္ ေပါက္ကာ စီးလိုက္တုိင္း သူ႔ေျခေထာက္တြင္ ကပ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးေအာင္ကိုကဲ့သုိ႔ပင္ ဒု တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးကလည္း သူ႔မိသားစုမွာ ဆင္းရဲလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ရပ္တည္ရန္ ခက္ခဲလွေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ရတဲ့ လခ၊ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားေၾကး၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးအပါအ၀င္ အားလံုးေပါင္းရင္ တလကို ေငြ က်ပ္ေလးေသာင္းေတာင္ မျပည့္ဘူး။ အဲဒီေလာက္ေငြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ရွိသမွ်ေတြ ထုတ္ေရာင္းစားတာလည္း ကုန္ၿပီ၊ ေနာက္ဆံုး ကေလးေက်ာင္း စရိတ္ေတာင္ မတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြဆီပို႔ၿပီး ေက်ာင္းထားေပးဖို႔ ေျပာရတယ္” ဟု အဆုိပါ ဒုတပ္ၾကပ္က ေျပာျပသည္။
တပ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားရွိေသာ တပ္မိသားစုမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းသားတဦးလွ်င္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးအျဖစ္ တႏွစ္လွ်င္ က်ပ္ ၃ ေထာင္ႏႈန္းႏွင့္ ေပးေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း ထိုေငြက်ပ္ ၃ ေထာင္ႏွင့္ ယေန႔ေခတ္ ပညာသင္စရိတ္မွာ မကာမိ လွေသာေၾကာင့္ အဆင္မေျပေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
စစ္သားမ်ားအေနနွင့္ ျပင္ပ စီးပြားေရး မလုပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း စစ္သားမိန္းမမ်ား ရွာေဖြတတ္ပါက မိသားစု စီးပြားေရးမွာ အနည္းငယ္ ေျပလည္ႏုိင္ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ သူတို႔၏ ဇနီးသည္မ်ားကိုပင္ စစ္သမီးအျဖစ္ ခိုင္းေစလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရး လုပ္ရန္ အခ်ိန္ အခက္အခဲမ်ား ျဖစ္လာေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ မိသားတစုလံုးမွာ တပ္တြင္းလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ နီးပါး
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးေနရေၾကာင္း၊ လစာႏွင့္ေလာက္ငပါက ေျပာစရာမရွိေသာ္လည္း တပ္တြင္း စည္ကမ္းျဖစ္သည့္အတြက္ အဆင္မေျပသည့္ၾကားကပင္ လုပ္ကိုင္ေပးေနရေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။
“ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါတယ္ဆိုတာက တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ မိသားစု ၀င္ေတြပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြသာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။၊ က်ေနာ္တို႔ မိန္းမေတြနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ဝင္ၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေပးေနရပါတယ္” ဟု သူက ေျပာျပသည္။
စစ္သားအမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္း လွေသာ္လည္း အဆင္ေျပသည့္ မိသားစုမ်ားလည္း စစ္တပ္ထဲတြင္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။
လစာေငြႏွင့္ မေလာက္ငၾကေသာေၾကာင့္ တပ္တြင္းမိသားစု၀င္မ်ားကို တႏိုင္တပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးထားေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
တပ္မ်ားတြင္ ၾကက္ေမြး၊ ၀က္ေမြးသည့္လုပ္ငန္းမွာ တပ္မ်ားအတြက္ အျပေကာင္းေသာ လုပ္ငန္းတခုျဖစ္ျပီး အျပမေကာင္းေသာ တျခားလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ရွိေသးေၾကာင္း သိရသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ထဲမွာ ႏွစ္လံုးထီလည္း ထိုးလို႔ရတယ္၊ ခ်ဲလည္း ထိုးလို႔ရတယ္၊ တပ္မိသားစုေတြထဲကပဲ ဒိုင္ျပန္ကိုင္တာပါ၊ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ တပ္ထဲကေန အျပင္ကို လွမ္းၿပီး တင္ေပးပါတယ္” ဟု မဂၤလာဒံုၿမိဳ႕နယ္ တပ္ရင္း တခုမွ ရဲေဘာ္တဦးက ေျပာသည္။
တပ္ထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္၊ ထမင္းဆုိင္၊ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္၊ ကုန္စံုဆိုင္ကအစ လိုင္စင္မဲ့ အရက္ဆိုင္မ်ားပင္ ရွိေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း နီးစပ္ရာ ဆိုင္ကယ္စီးခြင့္ရေသာ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားအတြင္း ဆိုင္ကယ္တကၠစီေျပးဆြဲၾကေၾကာင္း သိရသည္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔မွစ၍ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ တပ္သား တေယာက္၏ လစမွာ က်ပ္ ၁၆၀၀၀ ခန္႔သာရွိၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တဦး၏ လစာမွာ က်ပ္ ၈ သိန္းခန္႔သတ္မွတ္ထားသည္ဟု သိရသည္။
တပ္သားအဆင့္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးအဆင့္ထိ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားေၾကး အေနႏွင့္ တလလွ်င္ က်ပ္ ၅ ေထာင္ ေထာက္ပံ့ေၾကး ရရွိသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ လစာက ေတာ္ေတာ္ကြာသလို၊ ရပိုင္ခြင့္ေတြလည္း ကြာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ သက္စြန္႔ ဆံဖ်ားေၾကးဆိုျပီး တလ ၅ ေထာင္က်ပ္ ရတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တလကို တေယာက္ကို က်ပ္ ၁၀ သိန္းစီ သီးသန္႔ရၾကတာမ်ိဳး ရွိတယ္” ဟု မဂၤလာဒံု တပ္ရင္းတခုမွ အမည္မေဖာ္လိုေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီး တဦးက ေျပာသည္။
စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေသာ သက္တမ္းအတြင္း ကုန္ေစ်းနႈန္း ျမင့္တက္လာျခင္းႏွင့္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြျခင္းတို႔ေၾကာင့္
အစိုးရ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို လစာ ေလးၾကိမ္တုိင္တုိင္ တိုးျမႇင့္ေပးခဲ့ရသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ ေန႔တြင္ တတိယအႀကိမ္၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စတုတၳအႀကိမ္အေနႏွင့္ ၄ ႀကိမ္တိုင္တုိင္ လစာတိုးျမႇင့္ေပးခ့ဲသည္။
ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အေျခစိုက္ေနရေသာ တပ္ရင္းတခုအတြက္ လိုအပ္ေသာ တပ္စရိတ္မ်ားကို ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္သာ ရွာေဖြရမည္ဟု တိုင္းမႉးက ႏႈတ္မိန္႔ေပးခဲ့ရာ တပ္အေျခစိုက္ရာ ေဒသရွိ သစ္ေတာမ်ားကုိ ခုတ္ယူေရာင္းစား ေနၾကရေၾကာင္း အဆိုပါတပ္မွ တာ၀န္ရွိသူ တဦးက ေျပာသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔ တပ္တင္မကဘူး ဒီက တပ္ေတြအားလံုး သစ္ခုတ္ၿပီး စားၾကရတာပဲ။ လစာနဲ႔ ရိကၡာတခ်ိဳ႕ပဲ ရေတာ့ အဆင္မေျပ ၾကဘူး။ ဒီနယ္တ၀ိုက္က သစ္ေတြကုန္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ မသိဘူး” ဟု အဆိုပါ ဗိုလ္ၾကီးက ဆိုသည္။
တပ္မ်ားမွ လူပ်ိဳရဲေဘာ္မ်ားအပါအ၀င္ လူပ်ိဳစစ္ဗိုလ္မ်ားအား ေငြေၾကး ခ်မ္းသာေတာင့္တင္းသူမ်ား၏ သမီးပ်ိဳမ်ားကိုသာ ရွာေဖြ ယူရမည္ဟုလည္း ႏႈတ္မိန္႔ထုတ္ထားေၾကာင္း၊ ေနာက္ခံေငြေၾကးေတာင့္တင္းမွသာ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္မည္ ဟု ဆိုေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြဆိုရင္ ပညာတတ္တဲ့မိန္းမ၊ ခ်မ္းသာတဲ့မိန္းမကုိပဲ ယူရမယ္ဆိုတာ စည္းကမ္းတခုလိုကို ျဖစ္ေနျပီ” ဟု အဆိုပါ ဗိုလ္ၾကီးက ေျပာသည္။
တပ္အတြင္း ေအာက္ေျခစစ္သားမ်ားထဲမွ ဘီပိုး၊ HIV ပိုး ေတြ႕ရွိသူမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲတြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရွိသူမ်ားကို တပ္အတြင္းမွ ထုတ္ပစ္လ်က္ ရိွွေၾကာင္းလည္း သိရသည္။
ဘီပိုးရွိေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ HIVပိုးကူးစက္ခံရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕မွာ တပ္မွ ထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနရပ္ေဒသရင္း မ်ားသို႔ပင္ မျပန္ၾကေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္ၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာရွိလာေၾကာင္း တပ္တြင္း ေဆးမႉးတဦးက ေျပာျပသည္။
“အရာရွိဆိုရင္ေတာ့ အရပ္ဘက္ ေျပာင္းေပးတယ္။ သာမန္ ရဲေဘာ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ေရာဂါေတြ ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ တပ္ထဲကေန ထုတ္လိုက္တာပဲ။ တိုက္ပြဲမွာ ထိတဲ့ရဲေဘာ္ကိုေတာ့ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သန္စြမ္းေရး ေဆးရံုမွာ ကုသခြင့္ေပးျပီးမွ ပင္စင္ ေပးတာ” ဟု အဆိုပါ ေဆးမႉးက ေျပာသည္။
“လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက စာအုပ္လွည့္ေရာင္းတယ္၊ ေစ်းေရာင္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လို ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ႀကိမ္ထိုးျပီး စားတဲ့သူက စားတယ္၊ လက္သမား အလုပ္လုပ္စားတဲ့သူလည္း ရွိတယ္၊ ေတာင္းစားတဲ့သူလည္း ေတာင္းစားတယ္၊ အစိုးရဆီကေတာ့ ဘာအေထာက္အပံ့မွ မရတဲ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ရဲေဘာ္ေဟာင္း လို႔ကို မသတ္မွတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သေရကို ထိခုိက္ေစလို႔တဲ့ဗ်ာ” ဟု ေျခတဘက္ ျပတ္လ်က္ရွိေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးက ဆိုသည္။
အင္းစိန္ပန္းၿခံေရွ႕တြင္ ပံုမွန္ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးအား စစ္အာဏာပိုင္မ်ားက စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အသံုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ မေတာင္းစားရန္၊ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးအေနႏွင့္ ေတာင္းစားျခင္းမျပဳရန္၊ သတိေပးခ်က္ကို မလိုက္နာပါက လက္ရွိေတာင္းရမ္းေနသည့္ ေနရာမွ ဖယ္ရွားရန္ လာေရာက္ အမိန္႔ေပးခဲ့ေၾကာင္း အဆိုပါ ရဲေဘာ္ေဟာင္းက ေျပာျပသည္။
သန္လ်င္အေျခစိုက္ တပ္ရင္းတခုမွ ဒုတပ္ၾကပ္တဦးကမူ “တပ္ကထြက္ျပီး သူတို႔လို ေတာင္းစားတာကမွ ခုထက္ပိုျပီး စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ႏုိင္ဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း ျမင္ရမယ္” ဟု ေျပာဆိုသည္။
လက္ရွိ စစ္အစိုးရေပးေနေသာ တပ္တြင္း လစာမ်ား
တပ္သား တဦးလွ်င္ ၀င္၀င္ျခင္း က်ပ္ ၁၆၀၀၀ ဟု သတ္မွတ္ထားျပီး ၂ ႏွစ္လုပ္သက္ရွိလာပါက ၂၁၀၀၀၊ ဒုတပ္ၾကပ္တဦးလွ်င္ ၂၂၀၀၀ မွ လုပ္သက္ရလာပါက ၂၇၀၀၀၊ တပ္ၾကပ္ တဦးလွ်င္ ၂၈၀၀၀ မွ လုပ္သက္ရလာပါက ၃၃၀၀၀၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး တဦးလွ်င္ ၃၄၀၀၀ မွ ၃၉၀၀၀၊ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီးတဦးလွ်င္ ၄၀၀၀၀ မွ ၄၅၀၀၀၊ ဒုအရာခံ ဗိုလ္တဦးလွ်င္ ၄၆၀၀၀ မွ ၅၁၀၀၀၊အရာခံဗိုလ္ တဦးလွ်င္ ၅၂၀၀၀ မွ ၅၇၀၀၀၊ ဒုဗိုလ္တဦးလွ်င္ ၁ သိန္း၊ ဗိုလ္တဦးလွ်င္ ၁ သိန္း ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးပြင့္အဆင့္ရွိ ဗိုလ္ႀကီးတဦးလွ်င္ ၁ သိန္း ၃ ေသာင္းမွ ႏွစ္ႏွစ္သက္တမ္းရွိပါက ၁ သိန္း ၄ ေသာင္း၊ ဗိုလ္မႉးတဦးလွ်င္ ၁ သိန္း ၅ ေသာင္းမွ ၁ သိန္း ၆ ေသာင္း၊ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး တဦးလွ်င္ ၁ သိန္း ၇ ေသာင္းမွ ၁ သိန္း ၈ ေသာင္း၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး တဦးလွ်င္ ၁ သိန္း ၉ ေသာင္းမွ ၂ သိန္း၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ တဦးလွ်င္ ၃ သိန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တဦးလွ်င္ ၄ သိန္း၊ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတဦးလွ်င္ ၆ သိန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တဦးလွ်င္ က်ပ္ ၈ သိန္း၊ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး တဦးလွ်င္ က်ပ္ ၁၀ သိန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးအတြက္ က်ပ္ ၁၂ သိန္း သတ္မွတ္ထားသည္။ အဆိုပါ လစာမ်ားကို ၁ ရက္ ဧၿပီလ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွ စၿပီး ယေန႔အထိ ခံစားေစခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
3 comments :
ဗမာလူမ်ိုဳးမ်ား၏ေတြးေခၚလက္ခံပံုစိတ္ေနသေဘာထားမွ အဂၤလိပ္မွ အာ႐ွထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည့္၊ တ႐ွတ္-အိႏၵိယစစ္ပြဲကိုပင္ ူုုဝင္ေရာက္ေစ့စပ္ေပးႏိုင္ေသာ အမ်ားေလးစားမွု႐ွိသည့္ႏုိင္ငံအျဖစ္မွ ယေန႔ လူတကာအထင္ေသးေသာကၽြန္လူတန္းစားသစ္လူမ်ိဳး၊ဖာႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္သို႔ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ယုတ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။ ဗမာလူမ်ိုဳးမ်ားသည္ ပင္ကိုအားျဖင့္႐ိုးသားေသာ္လည္း အာဏာႏွင့္ေငြ ဖက္လာပါက မိဘအပါအဝင္ မည္သူမဆိုကို သတ္ရဲသည့္ သတၱိ၊ ႏုိင္ငံတစ္ခုလံုးကို ကမာၻလွည့္ကြ်န္ ႏွင့္ ဖာျဖစ္ေစသည့္ အရည္အခ်င္းတုိ႔ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုလွေပသည္။ ဗမာဘုရင္ေခတ္မ်ားတြင္လည္းဤအတိုင္းသာျဖစ္သည္။ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္လည္း မည္သို႔႐ွိႏုိင္မည္ကို စံဇာဏီဘိုအား ေဗဒင္ သြားေမးစရာ မလိုအပ္ပါ။ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာျဖစ္၍ ၎ႏိုင္ငံမွ Migrate လုပ္ျခင္းသည္ မိမိတို႔၏မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအား ယေန႔ျမန္မာတို႔ႏွင့္ ျဂိဳဟ္သားသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ ဘဝအာမခံခ်က္႐ွိမွု၊ လံုျခံဳမွုႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔ကိုေပးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ လာမည့္ရာစုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည့္ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းအရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုလြန္းေနသည့္ ဤလူမ်ိဳးမ်ား၏ ႏိုင္ငံသားမျဖစ္လွ်င္ လူတစ္ေယာက္၏အဓိပၸာယ္႐ွိသည့္ ဘဝမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အလားအလာအမ်ားၾကီး႐ွိလာမည္ျဖစ္သည္။ ေဝးေလေကာင္းေလပင္ျဖစ္သည္။ ေစတနာအေလွ်ာက္လွဴဒါန္းျခင္းသည္ေကာင္းလွေသာ္လည္း စစ္သူေတာင္းစားမ်ားႏွင့္ ၎တုိ႔၏အေပါင္းပါမ်ားအတြက္ပါ Estimate တြက္၍ ျဖည့္ေပးရန္လိုအပ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူေတာင္းစား၊ ကၽြန္၊ ဖာ တို႔၏ အရည္အခ်င္းတို႔ႏွင့့္ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ အမွန္တကယ္လိုအပ္သူမ်ား လက္ဝယ္သို႔ ၁၀% ခန္႔မွ်ေရာက္ရန္ပင္ မေသခ်ာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဗမာဘာလဲသိခ်င္ရင္ ေဆး႐ံု၊ ေထာင္၊ ရဲစခန္း၊ သခ်ၤဳိင္း သာသြားၾကည့္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ထဲကို အာဏာေလးနည္းနည္း ထည့္ေပးလိုက္ၾကည့္။ ဗီဇမွန္ကိုျမင္ရလိမ့္မယ္။ ဗမာႏိုင္ငံ ဒီေန႔ ပ်က္စီးေနတာ အဓိကအင္အားစု ဗမာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားက Power Player မဟုတ္တဲ့လူနည္းစုသာျဖစ္သည္။ မိစာၦဆန္လွတဲ့ တကိုယ္ေကာင္းအတၱစိတ္၊ လူမ်ိဳးၾကီးစိတ္ဓါတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီေန႔ Natural Resources and Human Resource ေတြ႐ွိလ်က္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး ေခြးသာသာျဖစ္ေနတာ။ စိတ္ဓါတ္ကိုမေျပာင္းဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီလုပ္လို႔မေအာင္ျမင္ႏိုင္သလို၊ ဒီမိုကေရစီမရပဲနဲ႔လဲ စိတ္ဓါတ္ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အရည္အေသြးမျပည့္ဝတဲ့ ဗာလနံမ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္ ေတြနဲ႔၊ မိစာၦယဥ္ေက်းမွုကေန အဂၤလိပ္လက္ထက္ ခ်မ္းသာလွတဲ့ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံကုိ ေခြးသာသာ ျဖစ္ေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ လူနာတင္ကားေတာင္ ေခၚလို႔မရပဲ လူတစ္ေယာက္က အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ေခြးတေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမ႐ွိပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ယဥ္ေက်းတယ္ ခံယူေနတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမဆိုတာ ကို ထိုက္တန္တဲ့လစာ၊ အဆင့္အတန္း႐ွိေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အဆင့္မ႐ွိ၊ လုပ္ရေကာင္းမွန္းသိရေလာက္ေအာင္ဦးေႏွာက္ကလဲမ႐ွိ၊ တႏွစ္တခါေလာက္ မုန္႔ကေလး၊အဝတ္ကေလး ကန္ေတာ့ျပီး မတန္မရာ ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာသာ ခံယူေက်နပ္ေနေလရဲ႕။ မိဘ႐ိုေသပံုကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတယ္။ အသက္ ၆၀၊ ၆၅ အထက္ေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေတာက္ပံ့ေၾကးစနစ္မ႐ွိ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မွုစနစ္မ႐ွိ။ အသက္ၾကီးေတာ့ ဟိုလူဒီလူမ်က္ႏွာၾကည့္၊ သားသမီးမ႐ွိ႐င္၊ သားသမီးအဆင္မေျပရင္ ခြက္တစ္လံုးေတာင္းေပါ့။ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းလို႔ စီးပြားပ်က္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ သားသမီးေတြကလဲ စီးပြားဘယ္ေကာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေသလို႔ သခ်ၤဳိင္းေရာက္ရင္ေတာင္ မသာ႐ွင္ဆီက မိုက္ေၾကးခြဲမယ့္ ေအာင္သိန္းလင္းရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြက ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ မၾကည့္ႏုိင္လို႔ ကူညီတဲ့ လူနည္းစုဗမာလူေကာင္းေတြ႐ွိလာေတာ့၊အလွဴေငြေလးကဝင္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူမ်ားစု မိစာၦဗမာထဲကမ်က္စိက်လာျပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုဒုကၡေပးျပန္ေရာ။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ဖာသည္ေတာင္ အလြတ္မေပးဘူး။ ဗမာမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကိုပ်က္စီးေစတဲ့ ဂုဏ္သတၱိမ်ားနဲ႔ အထူးပင္ျပည့္စံုလွတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဖို႔မလြယ္သလို၊ ရလွ်င္လဲမျမဲႏုိင္ပါ။ပင္ကိုအဖ်က္ဂုဏ္သတၱိမ်ားႏွင့္ ျပည့္ဝလြန္းလွ၍ ေအးခ်မ္းသာယာမွုကို ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္ပါ။ US သို႔ Europe မွ Manager မ်ား၊ Scholar မ်ားငွားရမ္း၍ ဗမာ့မိစာၦစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမွုအားသုတ္သင္၍ ႏုိင္ငံအားစီမံခန္႔ခြဲလွ်င္ေတာ့ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား လက္ထက္တြင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိတၱဝိႏၵက ကဲ့သို႔ ေမြးကတည္းက အကုသိုလ္႐ွိ၍ ျမန္မာျဖစ္လာေသာသူမ်ားသည္ US သို႔ Europe မွ Manager မ်ား၊ Scholar မ်ားငွားရမ္း၍ ႏုိင္ငံအားစီမံခန္႔ခြဲရန္မွာ အကုသိုလ္ၾကီးလွ၍ မျဖစ္ႏိုင္လွပါ။ လူမ်ားစုကေတာ့ မေသေသးသေ႐ြ႕ ဝဋ္ခံၾကရဦးမည္သာပင္။ အျခားႏုိင္ငံသားခံယူႏိုင္လွ်င္ သို႔ ေသသြားလွ်င္မွသာ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။
ေအးဗ်။
အေျခခံက စပ်က္သြားၿပီဗ်။ခင္ဗ်ားအျမင္ေကာင္းတယ္ဗ်
ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာဆက္ေရးပါ။
အျမင္ေတြ ့ရင္ အျပင္ရွာၾကစို ့။
ေဇာ္နိုင္ပါခင္ဗ်ား
Post a Comment