ကိုေနႏြယ္ရဲ ့ကဗ်ာ

မိုးလင္းရင္

အဖိုးေရ.....ဆိုၿပီး ႏိုးတတ္တဲ့ကေလး

အခုေတာ့ ဟိုး အေဝးႀကီးမွာ ထားခဲ့ရၿပီ

ဒီေျခာက္ဆယ္နား နီးေနတဲ့ အဖိုးက

ဒီေျခာက္ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ ေျမးမေလးကို

ဘာေတြမ်ား ေပးခဲ့ပါသလဲ

ေဟာဒိ ႏိိုင္ငံေတာ္ႀကီးထဲမွာ

ပန္းသီးအနာအဆာေတြေပါတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ

အေပၚယံ ထုတ္ပိုးမႈလွလွနဲ႔ အဟာရမပါတဲ့ ရက္လြန္မုန္႔ပဲသေရစာေတြၾကားမွာ

ႀကိမ္လံုးနဲ႔က်ဴရွင္ၾကားက ေရဝပ္တဲ့ တန္းေက်ာင္းေလးမွာ

ကိုက္ရင္ေသတတ္တဲ့ အက်ားအက်ားနဲ႔ ျခင္က်ားႀကီးေတြ တဝီဝီ

ပုလဲဆိပ္ကမ္း ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ေတြ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံလာသလို တဝီဝီ

က်ေနာ့္ရင္ေငြ႔နဲ႔ ဗံုးခိုက်င္းေလး တူးေပးခဲ့ပါတယ္

က်ေနာ့္ ယပ္ေတာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ ေအးက်င္း ေလးထဲမွာ လံုၿခံဳေစခဲ့ပါတယ္

က်ေနာ္ေပးခဲ့ပါတယ္

စင္ဒရဲလားေလးနဲ႔ ဖိနပ္လွလွေလး

မနီကေလးနဲ႔ ထီးနီနီကေလး

ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးကို အတူတူကယ္ခဲ့တာေလး ေပးခဲ့ပါတယ္

သစ္ေစ့ေလးေတြကို အတူတူစိုက္ၿပီး သီးေပး ပြင့္ေပး ခဲ့ပါတယ္

ေန႔ ေန႔ဆို တိမ္ေလးေတြ

ည ညဆို ၾကယ္ေလးေတြ

ဟိုးမွာ ဓူဝံ,

 ဟို႔က ေဖ်ာက္ဆိပ္,

ဟိုမွာ ေသာၾကာ

သမီးနာမည္နဲ႔ ၾကယ္ကေလး တလံုးရွာၾကည့္မလား

ေမးခြန္းမ်ားလည္း ေပးခဲ့ပါတယ္

ေနာက္ ေတာ့

အ,ဥပေဒေတြ

မ,ဥပေဒေတြ မတရားလိုက္ေတာ့

မႀကီးမငယ္နဲ႔ က်ေနာ္ေျပးရေတာ့

ဒီကေလး ရ လိုက္တာက

“အဖိုးကို ေခၚလို႔မရေတာ့ဘူး

ေရ နင္ေနသလိုပဲ

သမီးလည္ပင္းထဲမွာ အဖိုး နင္ေနတယ္”

(ကြယ္…. ကေလးငယ္မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ)

အဖိုးလည္ပင္းထဲမွာလဲ သမီး နင္ေနတာပဲ ။ ။

ေနႏြယ္

၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၉
မူရင္း- http://www.kaungkin.com/