ကုန္သည္ႀကီး ရဲေဘာ္တင္ၿငိမ္း

ဖိုးေသာ္ မႏၱေလးမွာ အျပင္ေဆာင္ေနရင္း ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ကာလမ်ားကေပါ့။ ဖိုးေသာ္အေမက သူ႔ကို မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းလာထားတာ။ သူ႔အေမမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွတယ္။ ဆယ္တန္းကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ အာအုိင္တီလို႔ ေခၚတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ သြားတက္၊ ၿပီးေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔။ ဖံုစုတ္စုတ္ဘဝနဲ႔ ရြာမွာပဲ သူတို႔လို တသက္လံုး ေနသြားရမွာကို သူ႔အေမက မျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ၿမိဳ႔မွာပဲ စားပြဲနဲ႔ ပန္ကာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဘဝမ်ဳိး သူ႔သားကို ျဖစ္ေစျခင္တယ္။ မိဘေမတၱာလို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့။

ဖိုးေသာ္လည္း မႏၱေလးေရာက္ကတည္းက အေပ်ာ္လြန္လုိက္တာ ဆယ္တန္းကို သံုးႏွစ္ဆက္ေျဖမွ ေအာင္ ေတာ့တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ပညာေရးအတြက္ေကာ ဘာအတြက္ေကာ မ်က္ႏွာမငယ္ေစဖို႔ ပိုက္ဆံကို မွန္မွန္ ပို႔ပါတယ္။ ဖိုးေသာ္အေမက ရြာမွာ ေတာပြဲရံုအေသးေလး တခုနဲ႔ စီးပြားေရးက မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ ဖိုးေသာ္အတြက္ တလတလကို ပို႔ရတဲေငြက ေငြသံုးရာထက္ မေအာက္ဘူး။ ေရႊတက်ပ္သား တေထာင္၊ တေထာင့္ငါးရာေလာက္ ရိွတဲ့ေခတ္မွာ တလကုိ ေငြသံုးရာေလာက္ ေက်ာင္းစရိတ္ ေပးရတယ္ဆိုတာ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ သို႔ေသာ္ ဖိုးေသာ္မိဘေတြက ေတာသူေ႒း အေသးစားေတြမို႔ ပို႔ႏုိင္တာေပါ့။

ဖိုးေသာ္ ဆယ္တန္းဒုတိယႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ သူတို႔ရြာက ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ မႏၱေလးမွာ ဆံုျဖစ္တယ္။ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္ထက္ အသက္ ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးတယ္။ ဖိုးေသာ္တို႔ ငါးတန္းေျခာက္တန္း ေလာက္ မွာ သူက စစ္ထဲလုိက္သြားတာ။ ဆံုလုိက္တဲ့ ေနရာက ေစ်းခ်ဳိမွာ။ တရက္ေတာ့ ကိုယ္တုိက္ဆပ္ျပာတို႔ သြား တုိက္ေဆးတို႔ ဝယ္ဖို႔ ေစ်းခ်ဳိဘက္ကို ဖိုးေသာ္ စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ အဲသည့္ေခတ္တံုးက ေစ်းခ်ဳိ အထက္လုိင္းလို႔ ေခၚတဲ့ တုိက္တန္းဆုိင္ေတြေရွ႔က လူသြားလမ္း တမံသလင္းေပၚမွာ အဝတ္ခင္းၿပီး စစ္ ပစၥည္း ေတြ ခ်ေရာင္းေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အဲသလို အရပ္သားေတြ စစ္ပစၥည္းေရာင္းတာက အမွန္ဆိုရင္ ဥပေဒအရ တရားမဝင္ဘူး။ ဖမ္းလို႔ရတယ္။ သို႔ေသာ္ နားလည္မႈနဲ႔ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာကို ေပးကမ္းၿပီး ေရာင္းေန ၾကတာ။ အဲသည္မွာပဲ စက္ဘီးနင္းလာရင္း စစ္ယူနီေဖာင္း စိမ္းစိမ္းဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ကို ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ တူပါတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မလြဲပါဘူး။ ကိုတင္ၿငိမ္းပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဲသည့္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္မွာ မီးရထားေျပးဆဲြခဲ့တာ ႏွစ္တရာျပည့္တဲ့ မီးရထား ရာျပည့္ႏွစ္ႀကီး။ မႏၱေလးမွာ မီးရထားရာျပည့္အတြက္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြေတာင္ အႀကီးအက်ယ္ ခင္းက်င္းခဲ့ေသးတာဘဲ။

ဒါနဲ႔ စက္ဘီးကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာရပ္ ကမန္းကတန္း ေသာ့ခတ္လုိက္ၿပီး ကိုတင္ၿငိမ္းကို ေအာ္ေခၚ လုိက္ တယ္။ ကိုတင္ၿငိမ္းလည္း သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ဝမ္းသာေနဟန္ရိွတယ္။ "ေဟ့လူ ॥ ကိုတင္ၿငိမ္း ဘယ္တံုးက မႏၱေလးေရာက္လဲ" ဟု ဖိုးေသာ္က ေမးလည္းေမးရင္း ကိုတင္ၿငိမ္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး ဝမ္းသာအားရ လႈပ္ခါျပစ္လုိ္က္တယ္။ ကိုတင္ၿငိမ္းက "ညီေလး॥ ခဏခဏ။ ဒါေလးေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္လုိက္ ဦးမယ္။ ဒါေတြျပတ္သြားမွ မင္းနဲ႔ငါ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ၾကတာေပါ့ကြာ" လို႔ သူ႔ကိုေျပာတယ္။ ဘာေတြ မွန္းလည္း မသိေပမဲ့ ဖိုးေသာ္က အလုိက္သိသိ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ဆယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ စစ္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ သူက ကိုတင္ၿငိမ္းလက္ထဲကို ေငြစကၠဴအထပ္လုိက္ ထည့္ ေပးေနတာကိုလည္း ဖိုးေသာ္ ျမင္ေနရတာေပါ့။

"ကိုင္း ॥ လုပ္စရာေလးေတြလည္း ၿပီးေရာေဟ့။ အခုမွ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားေတာ့တယ္" လို႔ ကိုတင္ၿငိမ္းက ေျပာရင္း ပါးစပ္ကေန ဖူးကနဲ ေလေတြကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသးတယ္။ အနီးနားကေတြ႔တဲ့ လက္ဖက္ ရည္္ ဆုိင္တခုမွာ သူတို႔အတူတူ ထုိင္လုိက္ၾကတယ္။ "ကိုတင္ၿငိမ္း ဘာေတြ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတာလဲ။ ယူနီေဖာင္းႀကီးဝတ္ၿပီး ေစ်းထဲမွာ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတာ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ ခင္ဗ်ားကို တမ်ဳိး ထင္ေန ၾကဦးမယ္"ဟု ဖိုးေသာ္က သတိေပးတဲ့ ေလသံနဲ႔ ဆိုလုိက္တယ္။

မွာထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္ ေရာက္လာေတာ့ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖုိးေသာ္ကို ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ရွင္းျပ ပါေရာ။ "ဒီလိုကြ မႏၱေလး ေရာက္လာတာက ဒို႔တပ္အတြက္ လက္နက္ခဲယမ္း လာထုတ္တာ။ မင္းသိတယ္ မို႔လား မႏၱေလးေတာင္ေျခမွာ ရိွတဲ့ လက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္တဲ့တပ္မွာ လာထုတ္ရတာ။ ငါတေယာက္ တည္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ တပ္ေထာက္ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔ အတူတူ ပါလာတာကြ။ ေနာက္ပါလာတဲ့ အကူ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပစၥည္းေတြထုတ္ၿပီးလို႔ အားတာနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတယ္။ ငါ့မွာသာ တပ္ထဲကလူေတြ မွာထားတာေတြ မၿပီးေသးလို႔ သူတို႔အတြက္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေပးေနရတာ။ ငါ့အတြက္ ဘာတခုမွ မပါ ပါဘူးကြာ"။ ဖိုးေသာ္က သိပ္နားမရွင္းလွ၍ "ေနပါဦးဗ် ခင္ဗ်ားတပ္ထဲက လူေတြက ဘာေတြမွာလို႔ ဘာေတြ ေရာင္းဝယ္ေနရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔တပ္က လူသံုးကုန္ေတြ ဘာေတြ ထုတ္ေနလို႔လား" ဟုထပ္ၿပီး စပ္စုလုိက္တယ္။

ကိုတင္ၿငိမ္းက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို စစ္သားမ်က္လံုးနဲ႔ ၿဖိဳးကနဲ ျဖတ္ကနဲတခ်က္ အကဲခတ္လုိက္ၿပီး ေလသံ ႏိွမ့္ကာ ဖုိးေသာ္ကို ဒီလို ဆက္ရွင္းျပတယ္။ "မင့္မို႔လို႔ ငါေျပာတာေနာ္ ညီေလး။ တျခားလူေတြကိုေတာ့ ျပန္မေျပာနဲ႔။ အခုဒီမွာ စစ္သံုးပစၥည္း ေရာင္းတဲ့သူေတြက ငါတို႔ဆီက စစ္ပစၥည္းတခ်ဳိ႔ကို ျပန္ဝယ္တယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဝယ္တံုးဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔လက္က်န္ စစ္ပစၥည္းေတြက အမ်ဳိးေကာင္းေတြမို႔။ တို႔တပ္ထဲမွာက ကေလးမ်ားတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြဆို ၾကပ္တည္းၾကတယ္ကြ။ ရတဲ့လစာနဲ႔ ရာရွင္နဲ႔ ရွားပါးစရိတ္နဲ႔ ဒါေတြရိွေပမဲ့လို႔ ေလာက္တယ္လို႔ မရိွဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ဟိုတံုးက စုေဆာင္းထားတဲ့ စစ္ပစၥည္းကြာလတီ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ငါနဲ႔ထည့္ေပးလုိက္ၿပီး မႏၱေလးေစ်းခ်ဳိမွာ ျပန္ေရာင္းေပးပါလို႔ မွာလုိက္ၾကလို႔"။ ထိုအခါ ဖိုးေသာ္က "ဘာေတြမို႔လို႔ ကြာလတီ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ကြာရတာလဲ။ က်ေနာ္ သိ သေလာက္ေတာ့ စစ္သံုးပစၥည္းဆိုတာ အားလံုး အတူတူခ်ည္းဘဲလို႔ ထင္ေနတာ။ ဘယ္လို ဟာမ်ိဳးေတြက ေစ်းဘယ္ေလာက္ရသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေစ်းကကြာရတာလဲ။ ဗဟုသုတျဖစ္ ေျပာစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ား ဥစၥာကလဲ" ဟု ဖုိးေသာ္က ပြဲေတာင္းလုိက္တယ္။

တရြာတည္းသားခ်င္း သူမ်ားၿမိဳ႔ရြာမွာ ေတြ႔တံုး ေျပာျခင္ရက္လက္တို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဖိုးေသာ္ကို အခုလို ရွည္လ်ားစြာရွင္း ျပပါတယ္။

"ကုိင္း ॥ကိုင္း ငါေျပာျပမယ္။ ဒီလိုကြ။ ဥပမာ ဆိုပါစို႔ ခ်က္ကိုဘြတ္ဖိနပ္ တရံဆိုရင္ အခု ဒီမွာ ငါျပန္ေရာင္းတာ အစိတ္ရတယ္ကြာ။ (ယခင္ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား ႏုိင္ငံမွတင္သြင္းခဲ့ေသာ စစ္စိမ္းေရာင္ ပတၱဴေတာစီးဖိနပ္)။ တပ္ၾကပ္ႀကီး စိန္ေအာင္ဆိုရင္ ဘယ္တုန္းက ႀကိတ္စုထားသလဲ မသိဘူး ေရာင္းဖို႔ ငါ့ကိုႏွစ္ရံေတာင္ ေပးလုိက္တာ။ ဟိုလူဒီလူ အားလံုးကပါ ေရာင္းဖို႔ေပးလုိက္တာ စုစုေပါင္းဆိုရင္ ခ်က္ကိုအရံ ႏွစ္္ဆယ္ေလာက္ ငါသယ္လာခဲ့ရတာ။ တျခားပစၥည္းေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ေရာင္းၿပီးေတာ့ ေငြရတယ္ ဆိုေပမဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္ အစားျပန္ထိုးဖို႔ကလဲ လိုေသးတယ္။ တပ္ထဲမွာ လုိက္စစ္လို႔ နဂိုထုတ္ေပးထားတဲ့ ဖိနပ္ ျပစရာ မရိွဘူးဆိုရင္ ကြာတား (အခ်ဳပ္) က်မယ္။ အဲေတာ့ အင္းတုိင္စက္ရံုက ထုတ္တဲ့ မိတ္အင္ျမန္မာ စစ္ဖိနပ္ေတြ ျပန္ဝယ္ရတာေပါ့။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေစ်းေပါပါတယ္။ အျပင္ ေမွာင္ခိုေစ်းမွာ ျပန္ဝယ္တာေတာင္ တရံမွ ငါးက်ပ္ပဲ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်က္ကိုတရံေရာင္းလုိက္ရင္ အသားတင္ ႏွစ္ဆယ္ျမတ္တယ္ေပါ့ကြာ။ ဒါ့အျပင္ တျခား စစ္ပစၥည္းေတြလည္း ပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႔ဟာေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ေစ်းေကာင္းရတယ္ေမာင္။ ဥပမာ ျမင္းေခ်းေရာင္ သကၠလပ္အေႏြးထည္ ခါးတို ဆိုရင္ တထည္ကို တရာ့အစိတ္ေတာင္ ရတာ (ယခင္ ယူဂိုစလားဗီးယားႏုိင္ငံမွ တင္သြင္းခဲ့သည္)။ အစိမ္းေရာင္သကၠလပ္ နံျပားဦးထုတ္ဆိုရင္ သံုးဆယ္ရ တယ္ကြာ (ယခင္က အဂၤလန္မွ တင္သြင္းခဲ့သည္)။ အဂၤလိပ္လက္ေဟာင္း သကၠလပ္စ အထူနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ သံစစ္ေရဗူး ေလးေထာင့္ျပားဆိုရင္လည္း သံုးဆယ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေရဗူးမ်ဳိးကေတာ့ မရိွသေလာက္ ရွားသြားပါၿပီ။

တခါတရံေလာက္မွ ေတြ႔ရေတာ့တာ။ အခုမင္းတို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ စစ္လြယ္အိတ္ အမာစားမ်ဳိး ဆိုရင္ တလံုး ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ရတယ္ကြာ။ သူတို႔ျပန္ေရာင္းေတာ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္။ ခ်ည္ထည္္ စစ္အကၤ်ီကေတာ့ ငါးက်ပ္နဲ႔ ယူတယ္။ ေစ်းအေကာင္းဆံုးကေတာ့ အရာရိွဝတ္ ဖီးဂ်က္ကက္ဘဲ။ သူက တထည္ကို ငါးရာေတာင္ရတာ ငါ့လူေရ။ ရဆို သူကလည္း အေမရိကန္က တုိက္ရုိက္လာတာကိုး။ တို႔ရဲေဘာ္ေတြေတာ့ မဝတ္ႏုိင္ ေပါင္ကြာ"။ ဆက္တုိက္ေျပာအၿပီး ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ကိုတင္ၿငိမ္းက လက္ဖက္ရည္ကို တက်ိဳက္ေမာ့ခ်လုိက္တယ္။

ဖိုးေသာ္က အံၾသဟန္ျဖင့္ "အရာရိွေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ ရဲေဘာ္ေတြထက္ လစာအမ်ားႀကီး ေကာင္းရဲ့သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတို႔ စစ္ပစၥည္းေတြကို ျပန္ေရာင္းတာလဲ" ဟုေမးလုိက္တယ္။ ကိုတင္ၿငိမ္းက သူရဲ့ ငါးမူးတန္ ဓာတ္္ဆီမီးခ်စ္ကို ဂ်စ္ကနဲဂ်စ္ကနဲ အသံျမည္ေအာင္ ခ်စ္ကာ ဒူးယားစီးကရက္ တလိပ္ကို မီးညွိလုိက္ရင္း "သူတို႔က ပိုေတာင္ေရာင္း ေသးတယ္ ညီေလးေရ။ သူတို႔မွာ ေရာင္းစရာ ပစၥည္းက ပိုေတာင္ ေပါေသးတယ္။ အခုငါလာေတာ့ ဖီးဂ်က္ကက္ ႏွစ္ထည္ ပါလာတယ္။ ငါ့ဗိုလ္ႀကီးေတြ အဲ ႔ ႔ ငါ့တပ္ခြဲမွဴးနဲ႔ ဒုခြဲမွဴးက ေရာင္းဖို႔ လူႀကံဳ ေပးလုိက္တာ။ အရာရိွ ဆိုေပမဲ့ကြာ ॥ အိမ္ေထာင္ႀကီးတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ရတဲ့လခနဲ႔ သိပ္မေလာက္လွဘူးကြ။ ဖီးဂ်က္ကက္က မႏၱေလးမွာ ေစ်းပိုရတယ္။ စစ္ပစၥည္း ဝယ္တဲ့ ကုလားက ေဆာင္းမကုန္ခင္ လာဦးမယ္ဆိုရင္ အေမရိကန္ဖီးဂ်က္ကက္ အစစ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္သေလာက္ သယ္လာခဲ့ သူအကုန္ယူမယ္လို႔ေတာင္ မွာလုိက္ေသးတာ။ အဲတာအျပင္ အရာရိွေတြကိုမွ ထုတ္ေပးတဲ့ စစ္ေရာင္တုိက္ထြက္စ (တက္ထရက္စ) ဆိုရင္လည္း တကုိက္ကို ငါးက်ပ္ေပးဝယ္တယ္ေလ။ စစ္ျခင္ေထာင္ စစ္ေစာင္ေတြကေတာ့ ေရာင္းဝယ္ေနတာ ေအာလပံုပါဘဲ" ဟု သူတို႔တပ္တြင္း မိသားစုမ်ား၏ စစ္ပစၥည္း အေရာင္းအဝယ္ အေျခအေနကို ရွင္းျပတယ္။

ၾကားရသည္မ်ားကို စိတ္ပ်က္သည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဖိုးေသာ္က ကိုတင္ၿငိမ္းကို ေမးလုိက္သည္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ တပ္ထဲမွာ စစ္ပစၥည္းေတြ အဲသလို ထုတ္ေရာင္းေနတာ အထက္လူႀကီးေတြ မသိဘူးလား။ သိရင္ေတာ့ အျပစ္ႀကီးလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ေနာ"။ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနပါၿပီဆိုေသာ ေလသံနဲ႔ အခုလိုေျပာတယ္။ "တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ဘာတို႔တုိက္ရုိက္ သိသြားရင္ေတာ့ အေရးယူခံရမွာေပါ့ ညီေလးရ။ ဒါေပမဲ့ ေရာင္းၿပီးတုိင္း ေစ်းေပါတဲ့ ပစၥည္းကို ျပန္ဝယ္ၿပီး အစားထိုး သံုးရတာေပါ့။ တပ္ရင္းမွဴး ကေတာ္လည္း သူေရာင္းျခင္တဲ့အခါ စစ္ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေရာင္း ေနတာပဲေလ။ မ်ဳိးကိုစံုလို႔။ တပ္ရင္းတခုလံုး သိေနတဲ့ ဥစၥာ။ အဲတာအျပင္ သူတို႔အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ဝက္ေတြကလည္း အေကာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရိွေသးတယ္။ ဝက္စာဘယ္ကရလဲ မေမးနဲ႔။ လူပ်ဳိ ဘားတုိက္ေတြက တေန႔ေန႔ ပိုလွ်ံေနတဲ့ ထမင္းေတြ ကုလားပဲဟင္းေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲတာေတြ ယူေºကြးတာေပါ့"။ ထိုအခါ ဖိုးေသာ္က "တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ဆိုတဲ့ အရိွန္နဲ႔ လုပ္တာေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား" ဟု အစေထာင္ၿပီး ေမးျပန္တယ္။

ကိုတင္ၿငိမ္းက "ဒါေပါ့ကြာ။ တပ္ရင္းမွဴးဆိုတာ တပ္ထဲမွာေတာ့ ဘုရင္ပဲ ညီေလးရ။ အဲေတာ့ သူ႔မိန္းမကိုလည္း ေၾကာက္ရတာေပါ့။ ညီေလးေရ ... ဝက္စာကို သူက လူပ်ဳိဘားတုိက္ စားဖိုကေန ကိုယ္တုိင္လာယူတယ္ မထင္နဲ႔။ တရက္တရက္ကို သူ႔အိမ္က ဝက္ၿခံမွာ သြားၿပီး လုပ္အားေပးရတဲ့ ရဲေဘာ္ဆိုတာ သံုးေလးေယာက္ထက္ မနည္းဘူး။ ဝက္စာေတြကို စားဖိုကေန သယ္လာ၊ ဝက္ေတြကိုေºကြး၊ ဝက္ေခ်းေတာင္ ႀကံဳးရေသးတယ္။ ငါေတာင္ တခါခါ မဲၾကေသးတယ္" ဟု ဆက္ၿပီးရွင္းျပတယ္။

သူတို႔စစ္တပ္အတြင္းက အရႈပ္ထုပ္မ်ားကို မၾကားလိုေတာ့၍ "ဒါေတြ ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ အခုခင္ဗ်ားတို႔က လက္နက္ခဲယမ္း လာထုတ္ထာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ဳိးတံုးဗ်။ နဲနဲေလာက္ ရွင္းျပစမ္းပါ" ဆိုၿပီး ဖိုးေသာ္က စကားကို လႊဲလုိက္တယ္။ "အင္း ဒီလိုကြ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ အေရးေပၚလုိအပ္ရင္ လာၿပီး ထုတ္ရတာမ်ဳိး။ အစံုပါဘဲ။ ေသနတ္၊ က်ည္္ဆံ၊ လက္နက္ႀကီး က်ည္ေတြ၊ လက္ပစ္ဗံုး၊ ေမာ္တာအသီးေတြ အစံုပါဘဲ။ လက္နက္ခဲယမ္းနဲ႔ ပတ္သက္တာ အကုန္လံုးဆိုပါေတာ့"။ ဖိုးေသာ္က ဆက္ၿပီး "အဲသလို ပစၥည္းထုတ္ဖို႔လာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ခရီးစရိတ္ စားစရိတ္ သတ္သတ္ ထပ္ရသလား" လို႔ေမးလုိက္တယ္။ ကိုတင္ၿငိမ္းက ဒီလိုရွင္းျပပါတယ္ "ဘယ္ရမွာလဲ ညီေလးရာ။ သူတို႔ထားတဲ့ ေနရာမွာတည္း ေႂကြးတာစား ပါဘဲ။ အဲ တခုေတာ့ရိွတယ္။ ငါ့ကို စစ္ပစၥည္းေတြ အေရာင္းခုိင္းလုိက္တဲ့ သူေတြက ေရာင္းၿပီးရင္ အဲသည့္အထဲက အနည္းအက်ဥ္း ေပးသံုးပါတယ္။ ၿမိဳ႔ကို လာရတာ အျမတ္ေပါ့ကြာ။ ဟိုဟိုသည္သည္ လည္ရပတ္ရ တာေပါ့"။

ဘာစိတ္ကူးရသည္မသိ ဖိုးေသာ္က စပ္ျဖည္းျဖည္း မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကိုတင္ၿငိမ္းကို ႏွစ္ကုိယ္ၾကား တိုးတိုးေလး ကပ္ၿပီးေမးလုိက္တယ္။ ဖိုးေသာ္ ေမးခြန္းဆံုးေတာ့ ကိုတင္ၿငိမ္းခမ်ာ လန္႔ၿပီးထခုန္မတတ္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

"မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ညီေလးရယ္။ အကိုတို႔ ဒီေလာက္ႀကီးအထိေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မလုပ္ရဲပါဘူး။ ဒီစကား ဒီမွာေပ်ာက္ေနာ္။ ဒါမ်ဳိးက အင္မတန္ အမႈႀကီးတာ။ တျခားလူေတြ ၾကားသြားလည္း မေကာင္းပါဘူးကြာ။ ငါတို႔ ရဲေဘာ္ေတြကို တမ်ဳိးထင္ကုန္ ၾကဦးမယ္"။

"တကယ္လား ကိုတင္ၿငိမ္းရဲ့။ က်ေနာ္က ၾကားဘူးနားဝ ရိွလို႔ ေမးတာပါ။ စိတ္မရိွနဲ႔ေနာ" ဟု ဖုိးေသာ္ကျပန္ၿပီး ပိတ္လုိက္တယ္။

ကုိတင္ၿငိမ္းဆီက အသံ ခဏေလာက္တိတ္သြားတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ရိွမွ "အင္း" ဟု ေလသံရွည္ႀကီးဆြဲၿပီး "ဒီလိုေတာ့ ရိွတာေပါ့ကြာ။ ေရွ႔တန္းမွာေနတံုး ရြာေတြဘာေတြ ေရာက္ရင္ အရက္နဲ႔လဲ ေသာက္တာမ်ဳိး၊ ၾကက္နဲ႔လဲတာမ်ဳိးေတာ့ ရိွတတ္တာေပါ့။ ဒို႔ရဲေဘာ္ဆိုတာ လစာကနည္းေတာ့ ေငြပိုေငြလွ်ံမွ မရိွတာ။ သေဘာ ေျပာရရင္ ခ်က္အရက္တလံုးကို က်ည္ဆံတေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္၊ ၾကက္ဥေလးလံုးဆိုရင္ က်ည္ဆံတေတာင့္ စသျဖင့္ လဲေသာက္လဲစား တာမ်ဳိးေတြေတာ့ ရိွတတ္တယ္။ ငါလည္း တခါတရံ လုပ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ည္ဆံကို မ်ားမ်ားစားစား ေမွာင္ခိုထုတ္ေရာင္းတဲ့ အထိေတာ့ မလုပ္ဖူးပါဘူးကြာ။ ဘုရားစူးရခ်ည္ရဲ့။ တခ်ဳိ႔သိပ္ေခါင္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ရဲေဘာ္ပီပီ ဘာမွသိပ္ ေမးမေနေတာ့ဘူး။ က်ည္ဆံနဲ႔လည္း လဲမေန ေတာ့ဘူး။ စားခ်င္ရင္ ရြာထဲက ဝက္တေကာင္ေလာက္ ပစ္ထဲ့လုိက္တာဘဲ။ ညီေလး မင္းလည္းစဥ္းစား ၾကည့္ေလ ၾကက္တေကာင္ကို က်ည္ဆန္ႏွစ္ေတာင့္နဲ႔ လဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝက္ဆိုရင္ က်ည္ဆံအေတာင့္ေပါင္း မ်ားစြာေပးလဲရမယ္ ဆိုေတာ့ က်ည္ဆံနဲ႔ေတာ့ လဲမေနေတာ့ဘူး။ ပစ္သတ္စားလုိက္ တာဘဲ" ဟု သူတို႔စစ္တပ္ရဲ့ သဘာဝကို ေျပာျပတယ္။

"အဲလို အရက္နဲ႔ၾကက္နဲ႔ လဲလုိက္တဲ့ က်ည္္ဆံကို ရြာသားေတြက ဘာလုပ္လဲဗ်။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာ့ အေကာင္းသား" ဟု ဖိုးေသာ္က ထပ္ၿပီးစပ္စု လုိက္တယ္။ "ငါထင္တာကေတာ့ က်ည္ဆံထိပ္ဖူးနဲ႔ ယမ္းကို သူတို႔ေတာလုိက္ရင္ သံုးတဲ့ တူမီး ယမ္းေထာင္းေသနတ္ အတြက္ ျပန္သံုးတယ္လို႔ ထင္တာဘဲ" ဟု ကိုတင္ၿငိမ္းက မတင္မက် ထင္ေၾကးေပးတယ္။ "ဒါေပမဲ့" ဟုဆိုကာ ကိုတင္ၿငိမ္းက ႏွစ္ကုိယ္ၾကားေလသံနဲ႔ စကားကုိ ဆက္လုိက္တယ္" ဘာလဲဆိုေတာ့ တခါက ငါတို႔တပ္က တပ္ခြဲမွဴးဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ က်ည္ဆံေတြ ေရာင္းစားတယ္လို႔ သတင္းထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ အတိအက် ေတာ့ မသိပါဘူး။ ျဖစ္ပံုက ဒီလုိ။ တခါသားေတာ့ ငါတို႔တပ္ ေရွ႔တန္းက အျပန္မွာ သူတို႔တပ္ခြဲက က်ည္ဆံငါးရာပါတဲ့ ပံုးတပံုး ေခ်ာင္းအကူး ေရထဲမွာ ပါသြားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ မဟုတ္ဖူးတဲ့။ အဲသည့္ က်ည္ဆံေတြကို တပ္ခြဲမွဴးက ေရာင္းစားလုိက္တယ္လို႔ တခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ေျပာၾကတာဘဲ။ ဘယ္သင္းက ဟုတ္သလဲေတာ့ ငါလဲမသိဘူး ညီေလးရ" ဟု ကိုတင္ၿငိမ္းက စကားကို အဆံုးသတ္လုိက္တယ္။ ဖိုးေသာ္ကေတာ့ စဥ္းစား ေနတယ္။ က်ည္ဆံက ငါးရာေတာင္ဆိုေတာ့ တူမီးေသနတ္နဲ႔ ေတာလုိက္တဲ့ ရြာသားကေတာ့ အဲတာေတြကို အကုန္ဝယ္မယ္ မထင္ဘူး။ သူပုန္ေတြဖက္ကမ်ား တဖက္လွည့္နဲ႔ ျပန္ဝယ္ေလသလားလို႔ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးမိလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုတင္ၿငိမ္းကို အားနာလို႔ ဒီေမးခြန္းကို မေမးလုိက္ေတာ့ပါဘူး။

အဲသည့္ေနာက္ပုိင္း ဖိုးေသာ္တေယာက္ ကိုတင္ၿငိမ္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ ထပ္မေတြ႔ျဖစ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ ကတည္းက စစ္သားမ်ားနဲ႔ သူတို႔မိသားစုမ်ားဟာ ဆင္းရဲတြင္း နက္ခဲ့လို႔ စစ္ပစၥည္းေတြေတာင္ ျပန္ေရာင္းစားခဲ့ရတယ္။ အခုေခတ္ မွာလည္း မထူးပါဘူး။ စစ္သားေတြနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြဟာ ပိုလို႔ေတာင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ဒဏ္ကို ခံေနၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႔စစ္သား မိန္းမေတြဆို သူတို႔ ေယာက္က်ားေတြရတဲ့ လစာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေလာက္ငွေတာ့လို႔ မေကာင္းတေရာင္းေတာင္ လုပ္စားရတဲ့ အထိျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားေနရတာဘဲ။ ဟုိေခတ္တံုးကထဲက ရိွေနတဲ့ အဲသည့္ ဆင္းရဲတြင္းႀကီးဟာ နက္ေနရာကေန တိမ္သထက္ တိမ္လာရမဲ့အစား၊ ပိုၿပီး နက္သထက္နက္ ရိႈင္းသထက္ ရိႈင္းလာပါေပါ့လားလို႔ ဖိုးေသာ္ တေယာက္ စဥ္းစားေနမိတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၂ ရက္ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္