ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ကဗ်ာဆရာႏွင္႔သစ္ပင္တို႔သည္ အၿမဲဆက္စပ္လ်က္ရိွသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။
ပုဂံေခတ္မွ စတင္ေရတြက္ေသာ္ ယေန႔အထိ သစ္ပင္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာသည္ အၿမဲဆက္စပ္လ်က္႐ိွသည္ကို
ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ သစ္ပင္ကို မဖြဲ႕ႏြဲ႕ေသာသူ မရိွခဲ႔ေပ။
ပန္းပြင္႔၏ အလွ
ပန္းပြင္႔၏ အခ်စ္
ပန္းပြင္႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာကို ကဗ်ာဆရာက ဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္။
သစ္ပင္၏ အခ်စ္ကို ကဗ်ာဆရာက အၿမဲဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္သာ ။
သစ္ပင္ဟုဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္၏အႏြယ္ျဖစ္ေသာ ပန္းပြင့္တို႔ကိုဖြဲ႔ ႏြဲ႔သည္သာ ။
ယင္းသို႔ ဖြဲ႔ ႏြဲ႕ရင္းက ကဗ်ာဆရာတို႔သည္ သစ္ပင္ကိုခ်စ္ၾကသည္ ။ ပန္းပြင့္ကို ခ်စ္ၾကသည္ ။
ယခုအေျခအေနတြင္ ကဗ်ာဆရာတို႔ သစ္ပင္စိုက္ၾကသည္မွာ သူတို႔သည္ သစ္ပင္အႏြယ္ျဖစ္ေသာ ပန္းပြင့္တို႔ကို
ခ်စ္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကဗ်ာဆရာႏွင့္သစ္ပင္တို႔ ဆက္စပ္သည္မွာ သဘာ၀က်ေသာအရာျဖစ္၍ ကဗ်ာဆရာတို႔သစ္ပင္စိုက္ျခင္းမွာ
သဘာ၀က်ျခင္းျဖစ္သည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒဂုန္တာရာ
(သာမိုင္းခမ္း)
၈.၈.၂၀၁၀
Thursday 2 September 2010
Subscribe to:
Post Comments
(
Atom
)
No comments :
Post a Comment