ဆရာကိုမိုးဟိန္းသို႔ အမွတ္တရ

ဆရာကိုမိုးဟိန္းသို႔ အမွတ္တရ

မိုးသီးဇြန္

တစ္။

ဆရာကိုမိုးဟိန္းတေယာက္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာနဲ့ ဆံုးသြားျပီၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အထူးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါ လည္း က်ေနာ္အခ်စ္ဆံုး မိတ္ေဆြေတြ၀ိညဥ္ ကိုထုတ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ “ဟယ္- ကင္ဆာက်ဆံုးပါေစ’’ လို႔ ျပည္တိုင္းတုန္ေအာင္ ဟစ္ေၾကြးလိုက္ခ်င္ လာတယ္။ သူအေၾကာင္းကို ေနႏြယ္နဲ႔ က်ေနာ္ ဒီမနက္ ေျပာမိၾကတယ္။ ကိုေနႏြယ္ က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္သားေဟာင္းတဦး နဲ႔အယ္ဒီတာတဦး။ သူဆီမွာအဂၤလိပ္စာသင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူဆီကရခဲ့တဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ပညာေတြရခဲ့အေၾကာင္းကို ကုိေနႏြယ္ကုိ က်ေနာ္ေျပာျပ မိတယ္။ ကိုေနႏြယ္ကလည္း ဆရာကိုမိုးဟိန္းနဲ႔ရင္းႏွီးတယ္။ သူက ''ေအးဗ် သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျပည့္၀လွတဲ့သူေတြနဲ႔ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ သူ တို႔ရဲ႕့ျပည့္၀မႈက တျခားသူကို ကူးဆက္ႏိုင္စြမ္းရိွတယ္'' လို႔ ဆိုတယ္။ သူေျပာတာဟုတ္ပါတယ္။ဆရာမိုးဟိန္းဟာ က်ေနာ့္ကို စြမ္းအားေတြပါေပးခဲ့တယ္။ 

ႏွစ္။

က်ေနာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အဂၤလိပ္စာကို အရမ္းကိုတတ္ျခင္ေနတယ္။ တတ္ျခင္တဲ့အေၾကာင္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ျခင္လို႔ပါ။ ဒသနိကေတြ။ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကိုသိျခင္ေနတာ။ သိျခင္တဲ့ဆႏၵက ဘြိဳင္လာအိုးတခုလို ဆူပြက္ေနတယ္။ ဆံုးျဖတ္တာတခုေတာ့မွန္သြားတယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံေရးကိုသိခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။

ပညာတတ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ ေအာင္ရမည့္ဦးရမည့္ဦးရန္ေအာင္ကစ၊ ရွင္သုမနဘီေအ၊ ေကတီ ဦးေက်ာ္တင့္၊ ခ်စ္သိန္းဦး၊ ဆရာသာႏိုးတို႔အလယ္၊ ဆရာႀကီး တက္တိုးအဆံုး အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေတြ႔ရင္ေျပာခ်င္လွပါတယ္။

ဒီထဲမွာ ဆရာႀကီးဦးေရႊေက်ာ္နဲ႔ ဆရာ ကိုမိုးဟိန္း တို႔က အမွတ္တရအျဖစ္ရဆံုးေတြ။ ငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္လို စရမွန္းမသိဘူး။ အဂၤလိပ္စာတတ္ျခင္ရင္ အဂၤလိပ္စာကိုမ်ားမ်ားဖတ္လို႔ တခ်ဳိ႕ဆရာေတြက အၾကံေပးလာတယ္။ ဒီေတာ့ သမၼာက်မ္း၊ တိုင္းမ္စ္၊ ရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္ စတဲ့စာအုပ္ေတြကေနစျပီ ဂႏၳာ၀င္ ဝတၳဳေတြပါမက်န္ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေတာ့တယ္။ နားမလည္ပါ။ မီးနင္းေတြသာ မ်ားလာတယ္၊ ခရီးမေပါက္လွဘူး။ ေမွာ္ရံုေတာမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။

တေယာက္က အၾကံေပးတယ္ အဂၤလိပ္စာတတ္ျခင္ရင္ သမာက်မ္းက စဖတ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ သမၼက်မ္းစာ သစ္နဲ႔အေဟာင္းကို က်မ္းစာ အသင္းမွာသြားဝယ္တယ္။ ဒီဆိုင္က ေရွ႕ေဆာင္ရုပ္ရွင္ရံုေဘးမွာ။ ဖတ္တယ္။ နားမလည္ဘူး ။ ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ နာမည္နဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ ဆရာလို အပ္ေနျပီ။ ဆရာတေယာက္ေတြ့ကိုတယ္။ ဆရာရစ္ခ်ဒ္ ( ကိုဖရန္ကီမိုးျမင့္လြင္အကို) ဆီမွာ တႏွစ္ေလာက္ Bible ကို ဖတ္တယ္။ ေ၀ံေဂလိက ဆရာညီညီဆီမွာတခါသြားဖတ္တယ္။

ေ၀ံေဂလိက က်ေနာ္တို႔အိမ္နားမွာပဲ ။ တေယာက္ သမာက်မ္းစာ ( Bible ) ဖတ္တာလည္းဖတ္ေပါ့။ က်ေနာ္အခ်စ္ဆံုးမိတ္ေဆြ ကိုညိဳ က ရသစာေပေတြ လည္း ဖတ္ဗ်လို႔ဆိုလာတယ္။ သူက ဘြဲ့ရျပီးလို႔ဘိုင္အို ဆရာလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ကိုးတန္း ဆိုေတာ့သူ့စကားကိုအေလးနက္ထားရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ၊ကိုသိန္းေဇာ္နဲ႔ကိုေဇာ္မင္းတို႔က က်ေနာ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးဖက္ျဖစ္လာတယ္။အနီးကပ္ဆံုးရဲေဘာ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ကဘြဲရျပီးကုန္ျပီ။

ဒီေတာ့ ဆရာ ေမာင္သာႏိုး ရဲ႕့အဂၤလိပ္စာသင္ တန္းေက်ာင္းကိုလည္းတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူက လည္းအသင္ေကာင္းတယ္။ရသေတြကတဆင့္အဂၤလိပ္စာကိုထိုးေဖါက္ေနမိတယ္။ တေယာက္ကအဂၤလိပ္လို တတ္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္မီးနင္းေတြသိထားရမယ္ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ႀကီးကိုေပါင္ၾကားထဲထည့့္ျပီး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ကို အလြတ္က်က္ ေတာ့တယ္။ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသြားတယ္။ စာလံုးေတြသိလာတယ္။ သိပ္ခရီးမေပါက္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးမဲ့ေတာ့မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က မင္းဟာ မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ္အဂၤလိပ္အစစ္သင္တာက ပိုျပီး အဂၤလိပ္လို တတ္တယ္။ အသံထြက္မွန္တယ္လို႔ေျပာလာေတာ့ အဂၤလိပ္အစစ္ကိုရွာပံုေတာ္ထြက္ျပန္တယ္။ အဂၤလိပ္အစစ္ဆရာကိုမေတြ႔ဘူး။ ေယာက္လမ္းက အင္ဒီးယန္း - ဗမာ ကျပားမ ဆရာမႀကီးကိုသြား ေတြ႔ေတာ့ တပည့္ခံလုိက္ျပန္တယ္။ ဆရာမႀကီးနာမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူဆီမွာ လည္း ေလးငါးေျခာက္လ သဒါၵေတြတက္ခဲ့တယ္။

အဂၤလိပ္စာတတ္ျခင္ရင္ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြလည္းဆိုဖို႔လိုတယ္ တေယာက္ကအၾကံေပးလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘားလမ္းက ကိုဖရန္ကီမိုးျမင့္လြင္ဆီကိုေရာက္တယ္။ ဂစ္တာတီးသင္တယ္။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းစာအုပ္ႀကီးေရွ႕ခ်ျပီးသူကသင္ေပးပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးသင္ေပးတဲ့သီခ်င္းက ေရာ့ဒ္စတီး၀ပ္ရဲ႕ You got a nerve ။ ဘီးတဲလ္ Yesterday၊ Who will stop the rain စတဲ့သီခ်င္းေတြ ဟဲေတာ့တာေပါ့။ (ကိုဖရန္ ကလည္းလူထူးလူဆန္းတဦး။ ဆံုးသြားရွာျပီ။ သူအေၾကာင္းကို ေနာင္သပ္သပ္ေျပာပါမယ္။)

ဆရာေတြကလည္းေကာင္းပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္သိခ်င္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အာသာမေျပျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာရွာေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြက အဂၤလိပ္လို ရိွေနျပီ။ဖတ္လို႔ကမတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ႀကီးျပင္းတဲ့ေခတ္က ေခတ္ႀကီးပ်က္ဖို႔အတြက္ ပညာကို စတင္ ဖ်က္ဆီးရတဲ့အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္ေနတယ္။

အဂၤလိပ္ေခတ္နဲ႔ဦးႏုေခတ္မွာက လြတ္ရလပ္မႈအေတာ္ကိုရိွေသးေတာ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရိွေနတယ္။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေပါင္းစံုကို အဂၤလိပ္လိုရိွတယ္။ ျမန္မာ လုိေတြလည္းရိွေနတယ္။ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးရဲ႕့အရိွန္ ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြရဲ႕့အရိွန္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္တဲ့ာေပေတြက မူရင္းေရာ ျမန္မာ လိုပါရိွေနတယ္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေခတ္ ( အဂၤလိပ္ေခတ္၊ဦးႏုေခတ္) က စာအုပ္လက္က်န္ေတြရိွေနတယ္။ ေခတ္ပ်က္ခါနီးမွာ လူေတြက စာအုပ္ေတြကို ပိသာ ေစ်းနဲ႔ေရာင္းစားၾကတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကိုတန္ဖိုးမရိွေတာ့ဘူးလတဲ့ သေဘာထားလာၾကေလသလား။ စားစရာမရိွေတာ့ၾကေလသလား။ စာႀကီးေပႀကီးေတြဟာ အလံုးအရင္းနဲ႔ စကၠဴအေဟာင္းတန္းဆိုင္ေတြကိုေရာက္လာၾကတယ္။ စာေပခ်စ္စိတ္ရိွသူေတြက ၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြက သိမ္းမကုန္၊ ေထာင္လို ရာလိုပံု။ အမ်ားစုက စကၠဴဆိုင္ကိုေရာက္ကုန္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြဆုတ္ျဖဲျပီးေစ်းထုတ္ေနၾကတယ္။

ဒီေတာ့ ကုလားဆိုင္က ပိသာလံုးနဲ႔ က်ေနာ္၀ယ္ထားတဲ စာအုပ္ေတြကဂႏၶီ၊ လီနင္၊ စတာလင္၊ ေနရူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ဦးႏု၊ စကိုင္းဦးဖိုးသင္း၊ေရႊဥေဒါင္း၊ အထုပတိၱ ေတြကေန လက္ေရြးစင္က်မ္းကေန ႏိုင္ငံတကာ စာေပမ်ိဳးစံုပါေနေတာ့တယ္။

ဒီစာအုပ္ေတြ ကို မဖတ္နဲ႔ဦး စာအုပ္ကိုၾကည့္ရတာကိုက အဓိပၸါယ္ေလးနက္ေနတယ္။ ဟိုေခတ္ကစာအုပ္ေတြက စာရြက္သား၊ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အမွာ ၊မ်က္ႏွာဖံုး၊ စာအုပ္တိုက္ အကုန္လံုးဟာ က်က္သေရရိွတယ္။ သိကၡာရိွတယ္။ အဆင့္ျမင့္တယ္။ လူေတြရဲ႕့အသိညဏ္နဲ႔ စိတ္ဓါတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားေနမႈကို စာအုပ္ေတြက ေဖၚျပေနတယ္။

သံုး။

တေန႔ေတာ့ ၃၃ လမ္းစာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ စာအုပ္ေတြ ေမႊြရင္းနဲ႔စာအုပ္တအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီးဖတ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္က အသံုးမ်ားေသာ Phrasal Verbs မ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္။ ေရးတဲ့သူနာမည္က ဦးေရႊေက်ာ္ပါ။ ဆရာဦးေရႊေက်ာ္ေရးတဲ့စာအုပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္သြားတယ္။သူရွာေဖြျပဳစုထားတဲ့ စကားစုေတြ ကိုေတြကို ႏွစ္သက္ေနတယ္။ ေနစဥ္အလြတ္က်က္ေနေတာ့တယ္။

သူုျပဳစုထားတဲ့စကားစုေတြကိုနားလည္လာေလ ဆရာႀကီးကို ေလးစားျပီး ေတြ႔ျခင္လာတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ စာပံုနိပ္တိုက္လိပ္စာကေန ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီးဦးေရႊေက်ာ္ကိုရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေတာ့တယ္။

ႏွစ္ရက္သံုးရက္လိုက္ ရွာ ျပီးေတာ့မွသူ့ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ သူက ရခိုင္အမ်ိဳးသား၊ အသားညိိဳညိဳ ၊ မ်က္နာေလးေထာင့္သြယ္သြယ္၊ မ်က္ႏွာ ကအခ်ိဳးညီ ( Symmetric ) ရိွတဲ့အတြက္လူေခ်ာတေယာက္လုိ ့သတိျပဳမိတယ္။

မ်က္မွန္ထူထူမွာ ညဏ္ပညာနဲ႔ ရင္က်က္မႈကိုေတြ႔ရတယ္။ အရပ္မနိမ့္မျမင့္ မွာ ခင္မင္ေလးစားဖြယ္ရာမ်က္ႏွာ ကိုေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္အားတက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးဖို သူကို ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။

သူက တျခားဆရာေတြလို က်ဴရွင္ဖြင့္ထားတဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာျပန္ေတြေရးတယ္။ သံရံုး မွာ စာသင္တယ္။ ဒါပဲ။ အဓိပၸါယ္ကသူက မအားဘူး။ က်ေနာ္လို လာျပီးသင္တဲ့သူလည္းရိွပံုမရဘူး။

သူက ‘’ မင္းဘာလို႔အဂၤလိပ္စာကိုသင္ခ်င္တာာလဲ’’ လို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္အေျဖရၾကပ္ေနတယ္။ သဒၵါသင္ခ်င္တာလို႔ေျပာရမွာလား။ ရသ လို႔ေျပာရမွာလား ။ တကယ္ေျပာခ်င္တာက ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္ေတြကိုဖတ္ျခင္တာလတဲ့ ေျပာလိုက္ခ်င္တာ ပါးစပ္ယားေနတယ္။ဒါေပမဲ့ ဆရာ က ဘယ္လိုလူလဲ။ ငါဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ ငေၾကာင္တေကာင္လို႔ထင္သြားမွာလည္းစိုးရိမ္ေနတယ္။ သူေမးတာကလည္းသဘ၀က်သဗ်။ ဒီတံုး က အဂၤလိပ္စာကိုႏိုင္ငံျခားသြားအလုပ္လုပ္မဲ့သူနဲ႔ သေဘာၤသားေတြေလာက္ပဲ အုံးအံုးၾကက္ၾကက္သင္ေနၾကတာကိုး။

က်ေနာ္ က တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္စတင္တက္ေနပါျပီ။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာင္းမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာေလာက္ကိုပဲသင္ၾကားေလ့ရိွျပီးအဂၤလိပ္စာသက္သက္ကိုေလ့လာာလိုက္စားတာက ရိွေတာ့ရိွတယ္။အလြန္နည္းပါတယ္။

ဒီထဲမွာက်ေနာ္တေယာက္အပါ၀င္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ရင္ထဲက ဆႏၵမွန္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးဖံုးဖိထားျပီေတာ့ ‘’ စာဖတ္ခ်င္တယ္ခင္ဗ် ‘’ ၊ ေရးခ်င္တယ္ခင္ဗ် ‘’ လို႔ ခတ္တိုတိုေျဖလိုက္တယ္။

ဆရာကေတာ့က်ေနာ္အေျခအေနကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔အေတာ့ကိုဂေယာင္လိုက္ေနျပီဆိုတာသေဘာေပါက္လုိက္ပံုရပါတယ္။သူကဘာေတြဖတ္ဘူးလဲလို႔ဆရာေမးလာေတာ့ က်ေနာ္အကြက္၀င္သြားတယ္။ ဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို တသီႀကီးရြတ္ျပလိုက္တယ္။

ဆရာက လူနာရဲ႕့ေရာဂါ အေျခအေနကိုပိုျပီးသေဘာေပါက္သြားပံုရတယ္။

‘’ ကဲကဲ ဟုတ္ျပီ ၊ ငါတပည့့္ မင္းၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကိုအဂၤလိပ္စာ တတ္ခ်င္ပံုပဲကြ။ ကဲ ဒီလိုလုပ္ကြာ ငါကလည္းမအားဘူးကြ။ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ ငါမင္းကို သင္ေပးမယ္။ည ကိုးနာရီ ကေန ဆယ္နာရီ တေန ့ကိုတနာရီသင္ေပးမယ္။ မင္းျဖစ္လား။

‘’ သူသင္ေပးမယ္လို႔ကတိျပဳလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ခ်ိန္က ညကိုး နာရီကေန ဆယ္ နာရီ ဆိုတာကေတာ့ အေတာ့္ကို အၾကပ္ဆိုက္သြားတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေနတာက သကၤန္းက်ြန္း၊သူေနတာက ေက်ာက္ေျမာင္း။ ညဖက္မွာ လိုင္းကား က ျပသနာရိွတယ္ေလ။ သူကလည္း တေနကုန္အလုပ္မ်ားသူပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာသူေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ကိုပဲတက္ဖို႔သေဘာတူလိုက္တယ္။ တလဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလို႔ေမး လိုက္တယ္။ သူက မေပးနဲ႔ လို႔တံုးတိတိေျဖပါတယ္။

မင္းဒီေလာက္တတ္ခ်င္ေနလို႔ငါသင္ေပးတာပါ။ မလိုဘူးလ ို ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ေအာ္ စိတ္ေကာင္းရိွတဲ့သူပါလားလို႔ေတြ းမိတယ္။ ဒါနဲ သူ ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ စသင္ ေတာ့တယ္။စက္ဘီနဲ႔ သူဆီကိုလာတယ္။ သခ်ိဳ င္း ႏွစ္ခုကို ျဖတ္ျပီးသူဆီလာခဲ့တယ္။ တာေမြသခ်ိဳင္း နဲ႔ေက်ာက္ေျမာင္း တရုပ္သခ်ိဳင္း ။

တက္ၾကြေနတဲ့က်ေနာ့္အတြက္ ေ၀းလွတဲ့ ခရီးနဲ႔သခ်ိဳင္းႏွစ္ခုက မေျခာက္ျခားႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ပထမဆံုးစသင္ေပးတဲ့သခန္းစာကေတာ့ ရီေလးတစ္ပရိုေနာင္း ( Relative Pronoun )ေတြကိုသူကစသင္ေပးတယ္။ သူဆီမွာက်ေနာ္တႏွစ္ခြဲနစ္ႏွစ္ခန့္သင္ခဲ့တယ္။

အလြန္ကံေကာင္းတဲ့တိုက္ဆိုင္မႈကေတာ့ သူကလည္းက်ေနာ္ဘာေကာင္းမွန္းမသိ၊က်ေနာ္ကလည္းသူဘာမွန္းမသိပဲ ဆံုျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တတဲ့ႏွစ္ဦး ဟာရည္ရြယ္ခ်က္တူ၊ ခရီးတခုကို အတူသြားမဲ့ သူေတြျဖစ္ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္လမ္းေၾကာင္းကိုရွာေဖြေနသူေတြျဖစ္လာတယ္။ သူက တကသ၊ ဗကသ၊ ရကသ စတဲ့ေက်ာင္းသားသမဂေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့သူ။ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ က ကိုသက္တို႔ကိုဗေဆြေလး တို႔ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ေနာက္မွသိလာရပါေတာ့တယ္။

အဂၤလိပ္စာသင္တာတခုတည္းမဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏိုင္ငံေရးကိုေဆြးေႏြးမိ လာၾကတယ္။ သမဂ သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ သမဂအလံ၊သမဂေပၚလစီေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားသမဂအဖြဲ ့ခ်ုပ္ ( International Student’s Unions – IUS) အေၾကာင္းေတြ၊ ေပၚလစီေတြ သူတတဲ့ေခတ္ ေက်ာင္းသအားလႈပ္ရွားမႈအေတြ႔အၾကံဳေတြ ကိုခပ္တိုးတိုးေျပာလာတယ္၊

အေမွာင္ေခတ္ႀကီးမွာ အရာခတ္သိမ္းတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီထဲမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕့အသံတိုးတိုး က အလြန္ျပင္းထန္တဲ့ပဲတင္သံအျဖစ္ရင္ထဲမွာဟိန္းထလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဟာ မေကာင္းဆိုး၀ါေကာင္တခုလတဲ့မဆလ အစိုးရကပံုဖ်က္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းကိုလူေတြမေျပာခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို က်ေနာ္တတဲ့ မေျပာရင္ ႏိုင္ငံေရးက က်ေနာ္တတဲ့ အေၾကာင္းကိုေျပာမဲ့အေျခအေနျဖစ္လာေနတယ္။ တတိုင္းျပည္လံုးခ်ြတ္ျခံဳက်စျပဳေနျပီ။လူေတြက်ပ္တည္းေနျပီ။က်ေနာ္အတြက္အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့အေတြ႔အၾကံဳေတြျဖစ္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။

က်ေနာ္ကလည္း အလြန္တက္ၾကြတယ္။ ၈၅-၈၆ ခုနစ္ ေလာက္က်ေတာ့ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ သမဂကိုေျမေအာက္ဖြဲ ့စည္းဖို႔ျပင္ဆင္ၾကေတာ့ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ က သမဂအေနနဲ႔ ဘဂၤလားေဒါရ္ေက်ာင္းသားသမဂကိုကန္ ့ကြက္တဲ့စာ ( သူတို႔က ၈၆ ခုနစ္မွာ သူတို႔အစိုးရ ကိုဆႏၵျပတယ္။ သူတို႔ရဲ႕့ ပိုစတာမွာ We are not Burmese Students လို႔ေရးထားတာကို က်ေနာ္ေတြ႔ေတာ့ေဒါသအျမက္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္တယ္။ ကန့္ ကြက္စာကိုေရးျပီး ဆရာႀကီးကိုဘာသာျပန္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္သူတို႔ဆီကိုပို႔တယ္။

ဆရာႀကီးကို အိႏၵယ ေက်ာင္းသားသမဂၢတို႔ကိုဆက္သြယ္တယ္စာေတြကိုေရးခုိင္းပါတယ္။ ဒီကာလ ကိုးရီးယားေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ကမၻာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ေတြထဲမွာေရွ႕တန္းကိုေရာက္ေနတယ္။ ပတ္ခ်ံဳဟီး စစ္အစိုးရကို ဆန္က်င္ေနတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္တတဲ့က ေထာက္ခံတယ္။ ေထာက္ခံေၾကာင္း စာေတြေရးခိုင္းတယ္ ဆရာႀကီးကလည္းအားရ၀မ္းသာ ေရးေပးခဲ့တာျခည္းပဲ။ က်ေနာ္က ဗကသအေနနဲ႔ပို႔တဲ့ စာေတြဟာ ဒီသမဂၢေတြဆီေရာက္မေရာက္ေတာ့မသိဘူး။အက်ိဳးရိွမရိွမသိဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးသိသြားရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးေရာက်ေနာ္ပါ ေမာ္စကိုေရာက္မွာေသခ်ာတယ္။ ( ဟိုတံုးက ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္အဖမ္းခံရင္ ေထာင္က်ရင္ ေမာ္စကိုေရာက္တယ္လို႔သံုးၾကတယ္။ )

ဆရာႀကီး က ပထမပိုင္းမွာ က်ေနာ္ကို မဆလ က လြတ္လိုက္တဲ့ေထာက္လွမ္းေရးလားလို႔စဥ္းစားမိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ မယံုတ၀က္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကိုက်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ၾကာလာတာနဲ႔အမ်ွ က်ေနာ္ စိတ္ထဲက ရွာေဖြေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ဆရာသိလာတယ္။ သံသယတေျဖးေျဖးနဲ႔ကင္းလာတယ္လို႔သူက ေနာင္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကိုျပန္ေျပာျပတယ္။ သူကလည္း သမဂၢေတြကလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းမလံုျဖစ္ေနတယ္။ ေခတ္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးမ်က္မွန္တင္ဦးရဲ႕့ဆိုက္၀ါးက အေတာ့ေလးကို တာသြားတယ္။ လင္မယားျခင္းေတာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးမေဆြးေႏြး ရဲဘူး။

သင္တန္းခ်ိန္ ကိုးနာရီက ေန ဆယ္နာရီ က ကိုးနာရီကေန ၁၁ နာရီေတြဘာေတြျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေဆြးေႏြးမႈေတြက အေပ်ာ္တမ္းေဆြးေႏြးမႈေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေလးနက္လာတယ္။သူကလည္းဖတ္သင့္တဲ့စာအုပ္ေတြညြန္းလာတယ္။ မင္းေတြ့သင့္တယ္ဆိုျပီး သူ မိတ္ေဆြေတြန ဲ ့လည္းမိတ္ဆက္ေပးလာတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ စိတ္အ၀င္စားစာရာေကာင္းတဲ့သူေတြ။ သူတို႔ကေတာ့ ဆရာကိုမိုးဟိန္း၊ ကိုဖိုးထင္ ( တကသ အမူေဆာင္ေဟာင္း) ၊ ဆရာႀကီး၀င္းတင္တို႔ျဖစ္တယ္။

ေလး။

၁၉၈၃ ခုနစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္။ ကိုမိုးဟိန္း (ခ) သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ကို က်ေနာ္ကိုပထမဆံုးမ္ိတ္ဆက္ေပးဖတဲ့စီစဥ္လာပါတယ္။ တေန ့ေတာ့ ဆရာႀကီးက ‘’ ငါတပည့္မင္းကို င့ါသူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးျခင္တယ္လို႔ဆိုတယ္။’’ ဘယ္သူလည္းဆရာႀကီး လို႔ေမးေတာ့ ကိုမိုးဟိန္း လို႔ဆိုတယ္။ သူက ဆက္ျပီးေတာ ‘’ မင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို မင္းသိတယ္ဟုတ္လားကြ။’’

‘’ဦးခ်စ္ေမာင္အၾကာင္းေရးထားတဲ့ ‘’သူလိုလူကို ‘’ သိပ္ၾကိဳက္တယ္လို ‘’့ေျဖလိုက္တယ္။ ေအးသူက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ နဲ႔ေဒၚမမေလးတတဲ့သားပဲ ကြလတဲ့ဆိုတယ္။ က်ေနာ္တတဲ့ ျမိ္ဳ ့ထဲကလဘက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္ မွာ ဆံုျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ရြယ္တူေလာက္ျဖစ္မယ္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခါးကိုင္းကိုင္း အလြန္ထူတဲ့မ်က္မွန္၀ိုင္းတပ္ထားတယ္။ သူကိုုျမင္လုိက္တာနဲ႔စာထည္းမွာဖတ္ဖူးတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ ပံုကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ကိုမိုးဟိန္းရဲ႕့ဖခင္ႀကီးဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္က က်ေနာ္ ရဲ႕့ စံျပပုဂိုလ္တဦး။ သူရဲ႕့အလုပ္ၾကိဳးစားမႈ၊ ရိုးသားမႈ၊ညဏ္ေကာင္းမႈေတြကိုက်ေနာ္ကအႀကီးအက်ယ္အားၾကေနတယ္။သူဖခင္ႀကီးစ်ာပနမွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလာျပီးေျပာခဲ့စကား ကို ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လြတ္လပ္ေရးသာရရင္ ဒီလို ပုဂိုလ္မ်ိဳးဟာေရတိမ္နစ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဦးခ်စ္ေမာင္ဟာ အလုပ္ကုိ အစြမ္းကုန္လုပ္ေဆာင္တဲ့အတြက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ဆံုးသြားရွာတယ္။ အခုသူသား က က်ေနာ္ေရွ႕မွာ။ ဦးခ်စ္ေမာင္ရွင္သန္လာတယ္လတဲ့က်ေနာ္ခံစားေနရတယ္။

က်ေနာ္မိုးဟိန္းပါလို႔သူကိုသူမိတ္ဆက္တယ္။ သူမွာလည္း ထူးျခားမူကေတာ့ လူတဖက္သားကို ေလးေလးစား ဆက္ဆံတယ္။ ေတာက္ပေနတဲ့ပညာေရာင္၀ါကက်ေနာ္ကိုပါကူးစက္တယ္။ခြန္အားေတြျဖစ္လာတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ကိုမိုးဟိန္းတို႔ဟာ တေယာက္ ကိုတေယာက္ေလးေလးစားရိွတဲ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြဆိုတာသတိျပဳမိတယ္။

က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္လဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ လိုက္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုမိုးဟိန္း က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးဆိုတာ သူပဲ။ ( က်ေနာ္နာမည္အရင္းကမ်ိုးသန္းထြဋ္) ဆရာႀကီးက က်ေနာ္ကို ေမာင္မ်ိဳးလို႔ေခၚတယ္။ ၈၈ ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္ကို - မိုးသီးလို႔ေျပာင္းေခၚပါတယ္။ တဆက္ထည္းမွာပဲ က်ေနာ္ကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္စမ္း ကိုသက္နဲ႔မတူဘူးလားလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုမိုးဟိန္းက ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒါကို က်ေနာ္ၾကည့္ေနတာလို႔ဆိုတယ္။

ကိုသက္ဆိုတာက ၁၉၆၂ ခုနစ္တံုးက ဗကသ အမႈေဆာင္၊ သူတို႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊အလြန္ေတာ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဦးေဆာင္တဲလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိုကူးေျပာင္းသြားတယ္။ေရာ၀တီတိုင္းစစ္ဆင္ေရးတခုမွာက်ဆံုးသြားတယ္လို႔သူတို႔ေျပာျပပါတယ္။ သူတို ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ကိုသက္နဲ႔ က်ေနာ္ကိုတူတယ္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ့ေလးကို ပီတီျဖစ္မိတယ္။ ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္လာသဗ်။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမိုးဟိန္းက လည္း က်ေနာ္ရဲ႕့ဆရာတဦးျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေက်ာ္ကို က်ေနာ္က ဆရာႀကီးလို ႏႈတ္က်ိဳးေနျပီး၊ ကိုမိုးဟိန္းကိုေတာ့ ဆရာႀကီးေခၚတဲ့ကိုမိုးဟိန္း ဆိုတာကို က်ေနာ္က ဆရာတလံုျဖည့္လိုက္ျပီး ဆရာကိုမိုးဟိန္းလို႔ေခၚပါတယ္။ သူကႏုတာလည္းပါတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာင္ သူကို အဂၤလိပ္စာ ေတာ္တယ္လို႔ခ်ီးၾကဴး ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္အတိုင္းနဲ႔အလြန္ တခြန္နဲ႔ကုကၠား။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ျမန္မာ ျပည္မွာ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္ဆံုးဆရာႀကီး ေတြ က လက္ခ်ိဳး ေရလို႔ရတယ္။ အဲ့ဒီအထဲမွာ သူပါတယ္။ က်ေနာ္ ရဲ႕့ ဘာသာေဗဒတခုထက္ ပို ျပီး သိခ်င္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို သူနားလည့္ေန ပံုရတယ္။

ဆရာႀကီးက ‘’ ကဲမင္းသိခ်င္တာေတြသူကိုေမးေနာ္၊ သူက ငါထက္ပိုရွင္းျပႏိုင္တယ္ ‘’ လို႔ဆိုတယ္။ ဆရာကိုမိုးဟိန္းက တကယ္ကို ေတာ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဒသနိက ေတြ၊ စာေပ ေတြကို အေဆြးေႏြးေပးႏိုင္ဆံုးသူုျဖစ္လာတယ္။ တခါတရံမွာ သူေနတဲ့ေဘာက္ေထာအိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ့က်ေနာ္မမီလိုက္တဲ့ႏိုင္ငံေရးေခတ္ လမ္းစဥ္ေပါင္းစံုကိုသူကရွင္းျပေလ ့ရွိတယ္။

ဒီမိုကေရစီေတြ …… ။ ျပည္သူဒီမိုကေရစီ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ၊ လက္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ ေမာ္စီတံုးရဲ႕့ ဒီမိုကေရစီသစ္ ေတြကို ဆရာကရွင္းျပတယ္။ သေဘာတရားေတြက က်ေနာ္တတဲ့ေခတ္မွာသိပ္ကိုရိုက္ခတ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အုပ္စုေတြထဲမွာ

အႏွစ္သာရ၊ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ နည္းနာေတြဟာ သတိထားရသံုးစြဲ၊ ေဆြးေႏြးရတဲ့အရာေတြျဖစ္ေနတယ္။

ဘာေၾကာင့္ လယ္ယာေျမျပသာနာဟာ ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕့၀င္ရိုးလို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆိုတာလဲ၊ ကိုလိုနီတပိုင္းပေဒသရာဇ္တပိုင္းဆိုတာကေရာ၊ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးက်ေနာ္ေမးခဲ့တယ္။ သူက တခါမွ ဆရာ လုပ္တာမရိွဘူး။ ဆရာတေယာက္လတဲ့မထင္ရဘူး။မိတ္ေဆြတေယာက္လိုျဖစ္ေနတယ္။ဆယ္ေက်ာ္သက္တဦးျဖစ္တဲ့က်ေနာ္ကိုရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္လို ဆက္ဆံခဲ့မႈကေတာ့ ဆရာကိုမိုးဟိန္း ကို အထူးအမွတ္ရစရာပဲ။

သူရဲ႕့ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကိုနားေထာင္ျပီးအိမ္ကိုျပန္တိုင္း က်ေနာ္ အားသစ္ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။သေဘာက်စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူရဲ႕့မ်ွတတဲ့ လူသားဆန္တဲ့အျမင္ ျဖစ္တယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းအထိသူၾကည့္ႏိုင္စြမ္းရိွတယ္။ သူဟာ တယူသန္ ( Blind Faith) မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာင္းက်ိဳးတရား (Reason) ကိုက်ယ္ျပန္ ့စြာ လက္ခံသူ တဦး။ က်ေနာ္ဘ၀မွာ ဒီလိုဆရာေတြနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တာအလြန္ ကံေကာင္းေလစြလို႔အျမဲ ေတြ းမိတယ္။ တေန ့မွာ သူရဲ႕့ကေလးႏွစ္ဦးနဲ႔ပါက်ေနာ္ကိုမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူ ့ရဲ႕့သမီးနဲ႔ သား ။ အသက္ ၁၄ နစ္ ၁၂ နစ္၀န္က်င္ေလးေတြ။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ ၊ ေနာက္ဆံုးနစ္ေတြေရာက္လာေတာ့သူနဲ႔အေတြ႔နည္းလားတယ္။

ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ေဆြးေႏြးမႈေတြကထည္ထည္၀င္၀င္ဆက္စပ္မႈေတြျဖစ္လာေနျပီ။ အခင္းအက်င္းက အႏၱရယ္မ်ား တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ေကအင္ယူ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စတဲ့ ပါတီေတြရဲ႕့မူ၀ါဒေတြ တိုက္ပြဲသတင္းေတြ၊ သခင္ဗသိန္းတင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ္၊ ဗိုလ္ျမ၊ ႏိုင္ေရႊက်င္ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြ က ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြထဲမွာပါလာျပီ။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ရဲ႕့အတိုင္းအဆကို ကိုယ္သိထားရေတာ့မယ္။ ဒီေတာ ့ ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို က်ဖက္က က်ဲလိုက္ရတယ္။သူတတဲ့လံုျခံဳေရးအတြက္ပါ။မတ္လေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဇြန္လေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြဆက္တိ္ုက္ျဖစ္လာတယ္။ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကေန၈ေလးလံုးလူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးက အရိွန္အဟုန္ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲလာတယ္။က်ေနာ္တတဲ့မက္ခဲ့တဲ့အိမ္မက္ႀကီးက တကယ္ျဖစ္လာခဲ့ေခ်ျပီတကား။

ငါး။

က်ေနာ္ ဗကသ မွာ အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈးျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္ ေဆးရံုးႀကီး မွာ က်ေနာ္တို ဗကသ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔လႈပ္ရွားမႈ က ၾကားျဖတ္အစိုးရမြဲ ့စည္းႏိုင္ေရးၾကိဳးပန္းၾကတယ္။ ျမိဳ ့လံုးက်ြတ္ ဆႏၵုျပပြဲႀကီးကို လုပ္ျပီး က်ေနာ္တိ္ု ့ခ်ီတက္လာတယ္။ က်ေနာ္လူထုေတြကို ဦးေဆာင္ျပီးခ်ီတက္လာတံုး ဘားလမ္းေလာက္မွာ ဆရာကိုမိုးဟိန္းကို ေတြ႔ရတယ္။လမ္းေဘးကေနသူအားေပးေနတယ္။ က်ေနာ္သူကို ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူေပ်ာ္သြားတယ္။ သူတေယာက္ထည္းမဟုတ္ဘူး။ သူကေလးႏွစ္ဦးနဲ႔ ၊ သူမ်က္ႏွာ မွာခံစားခ်က္မ်ိဳးစံု ေတြ႔ရတယ္။ ၀မ္းသာမႈေတြ အားရမႈေတြ။ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္၀ဲေနတယ္။ ဒီတခါ သူခံစားခ်က္ေတြကိုက်ေနာ္နားလည္ခဲ့ျပီ။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေက်ာ္နဲ႔ဆရာမိုးဟိန္းတို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ပညာေတြ ကို က်ေနာ္ အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ေနတာကို သူေတြ႔ရျပီ။ ၈ေလးလံုးျပည္သူရင္ျပင္မွာ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းနဲ႔မ်ိဳးဆက္သစ္ေပါင္းစည္းမိခဲ့ေလျပီတကား။

‘’ ကိုမိုးသီး ဒါ က်ေနာ္ ့သမီးနဲ႔သားပဲ’’ ဆိုျပီးကေလးေတြကိုထပ္မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကေလးေတြကို ‘’ မွတ္မိလား သမီးတို႔အကိုကို ‘’ လို႔ေျပာတယ္။ ၀မ္းသာအားရ သူတို႔ေခါင္းညိွတ္ျပၾကတယ္။

‘’ ဒီမိုကေရစီရရိွေရး- ဒို႔အေရး၊ ‘’

‘’ ၾကားျဖတ္အစိုးရ- ဖြဲ ့စည္းေရးဒို႔အေရး’’ ဆႏၵျပလူထုရဲ႕့ တခဲနက္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ က က်ေနာ္တို႔ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြကိုဖံုးလြမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ လိႈင္းလံုးႀကီးကဖံုးလိုက္တာကို ကဲေရကူးသူေတြက ေပ်ာ္ရြင္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး။ က်ေနာ္တတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ျပီးေျပာၾကတယ္။

‘’ လာဆရာ က်ေနာ္တို႔ခ်ီတက္ၾကမယ္။ ‘’

က်ေနာ္တို႔ အားလံုးလက္တြဲလုိက္ၾကတယ္။ လူအုပ္ထဲကို တိုး၀င္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္သူကို ေတြ႔ခဲ့တာ ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။

ေျခာက္။

ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းျခင္း

ဆရာမိုးဟိန္း ကြယ္လြန္သြားျပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္တတဲ့သံုးဦးျပန္မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါက အေၾကကြဲရဆံုး။ ဒီမိုကေရ စီရရင္ လုပ္ဖတဲ့ေတးထားတဲ့ အရာေတြထဲမွာ ဆရာႏွစ္ဦးနဲ႔ျပန္ဆံုျခင္တဲ့အသီသ က်ေနာ္မွာျပင္းျပင္းပ်ပ် ရိွတယ္။ ဆရာကိုမိုးဟိန္းနဲ႔က်ေနာ္လူျခင္းျပန္မဆံုျဖစ္ေပမဲ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတာ့ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။

ၾသဂစ္လ ၊ ၂၀၁၀ ခုနစ္မွာ ဆရာႀကီးအေမရိကားအေရာက္မွာ ပထမဆံုးျပန္ဆံုု ျဖစ္ၾကတယ္။ ဆရာႀကီးရိွတဲ့ ေမရီလန္း၊ တုြင္းပရုဒ္ ( Twin Brooks) က တိုက္ခန္းေလးကို က်ေနာ္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး က ၈၈ မွာပါခဲ့။ ေထာင္က်ခဲ့ရတယ္။ ၂၀၀၇ ခုနစ္ေရႊ ၀ါေရာင္မွာ ဇနီးသည္နဲ႔အတူသံဃာေတြနဲ႔အတူလိုက္ပါခ်ီတက္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့သူနယ္စပ္ကိုေျပးရေတာ့တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္လာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါးက အဂၤလိပ္စာ လာသင္တဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ ရဲ႕့ေျခလွမ္းမိ်ဳး နဲ႔ သူဆီကို က်ေနာ္ သြားခဲ့တယ္။ သူေရာက်ေနာ္ပါရုပ္ေတြေျပာင္းလဲသြားၾကျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔အိမ္မက္ေတြ မေျပာင္း ။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးခဲ့တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔နစ္ေယာက္စလံုးေနာင္တမရၾက။ ဆရာႀကီးက တျခားအဂၤလိပ္စာ ဆရာေတြလို က်ဴရွင္မဖြင့္ခဲ့ေတာ့တပည့္မရိွဘူး။ တပည့္က တေယာက္ပဲရိွခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ပဲ။

ဟဲ့ ညည္းအကိုကို သပ်စ္သီးေက်ြးစမ္း သူသမီးငယ္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။ သူစိတ္ဓါတ္က သပ်စ္သီးေတြလို လတ္ဆတ္ေနဆဲ။ ခ်ိဳျမေနဆဲ။ က်ေနာ္တို႔အတူ မက္ျမင္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ေတြက ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဆဲ။

ဆရာကိုမိုးဟိန္းအေၾကာင္း၊ ဦးဖိုးထင္အေၾကာင္း၊ ဆရာဦး၀င္းတင္အေၾကာင္း ၊ အားပါတရျပန္ေျပာျဖစ္ၾက။ ျပန္ခါနီးမွာ သူစားေပၚက ပြင့္လ်က္ ေရာမ မရင္း၀က္စတာ(Merriam - Webster ) အဂၤလိပ္အဘိဓါန္ ႀကီးကို က်ေနာ္မ်က္စီေရာက္သြားတယ္။

ဆရာႀကီးက '' တေယာက္လာေပးသြားတာ၊ ေကာင္းလိုက္တာကြာ မင္းလိုျခင္ရင္ယူသြားေလ။ ''

ဆရာသံုးပါလို႔က်ေနာ္ဆို ။ သူ ့ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးအားပါတရက်ေနာ္ထြက္လာတယ္။ 

လွမ္းေလ်ာက္ရင္း အာရံုထဲမွာပီျပင္လာတဲ့ ့ဆရာကိုမိုးဟိန္း ေျပာဟန္၊ဆိုဟန္ ၊  က်ေနာ္ေျခလွမ္းေတြ က လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးဆယ္ခန့္ကဆရာႀကီးဆီကစာသင္ျပီးျပန္လာခဲ့တိုင္း သဂ်ိဳင္းနစ္ခုကို ျဖတ္ခဲ့ တဲ့ရဲစြမ္းသတိၱမ်ိဳး ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တယ္။

ေနခင္းအိမ္မက္ေတြ (Day Dreams) ကို ဆက္လက္ အေကာင္ထည္ေဖၚဖို႔ ပါ။

ဆရာကိုမိုးဟိန္း ေကာင္းရာသုဂတိ သို႔လားပါေစ

မိုးသီးဇြန္

စက္တင္ဘာ၂၅၊၂၀၁၀