ဧည့္စာရင္း မတိုင္တဲ့ ကဗ်ာ ( in English)

Poem against Visitors Registration in Burma

by Moe Thee Zun
‘88 Students’ Leader

I look around my homeland to see
When to go
Where to stay
And the people to meet
No need to let the dogs and cats know first

This land is my land
These are my people
This water is our water
The forests belong to all of us
With the water buffalos

We dwell this earth
It is here that
With joy we face life and death

As Grandfather passed away
Like generations before
Mothers’ and sisters’
Cries could still be heard loud and clear

Father and Granny U San Thein
Argued drunkenly from the moonshine
While brothers in law
Played cards with a loud crowd
All night long

Full of visitors from near and far
No space left even for an only dog

Ernest funeral procession
With vociferous cries
Calling grandpa to wake up and take a last look around

Yes indeed!
No one
Registers guests with the police

We are humans
We have the right to travel freely
Across the clouds like the bunny
To continue on our journey

As if counting animals in the barn
How many came and how many gone
Plainly speaking
No one should be interrogated for being human
Including you, my friend

For us free men
‘Pannatti-sila’ ‘ten moral rules’ prescribed by Buddha
Do not require registration of visitors
Nor eight Magga paths to attainment of Nirvana
Include guest registration with the government

This is our country we can come and go as we please
There is no need to bow down to anyone for permission
And register to receive visitors

Dear woman
Start packing
And bring my mandolin

Come away
Climb aboard
And sail with me

(Translated from Burmese by May Ng)



ဧည့္စာရင္း မတိုင္တဲ့ ကဗ်ာ

ငါေမြးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကို ငါ တပတ္လွည့္ၾကည့္မယ္။
ဘယ္ေန႔႔သြားမယ္။
ဘယ္မွာတည္းမယ္။
ဘယ္သူေတြနဲ႔႔ေတြ႔႔မယ္ဆိုတာ
ဘယ္ေခြး တေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးကိုမွ ေျပာေနစရာမလိုဘူး။

ဒီေျမက ငါ့ေျမ။
ဒီလူေတြက ငါ့့လူေတြ။
ဒီေရက င့ါ့ေရ ။
ဒီသစ္ပင္က ငါ့့သစ္ပင္။
ဒီကၽြဲက ငါ့ကၽြဲ။
ကဲ...။

ငါ့့အမ်ဳိးေတြလဲ ဒီေျမေပၚမွာေန
ဒီေျမေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္္ပဲ
ေသပြဲဆင္ခဲ့ၾကရဲ႕။

အဖိုးေသတယ္ေလ။
အေမတို႔ အမတို႔့ ့
႐ိုးရာမပ်က္၊
ကၽြက္ကၽြတ္ညံ ငိုၾကရဲ႕

အေဖနဲ ့ဘႀကီး ဦးစံသိန္း တို႔႔က ခ်က္အရက္ေတြေသာက္
တေယာက္တေပါက္ ျငင္းခုန္။
ငါ၊ ငါ့ေယာက္ဖနဲ႔ အေပါင္းသင္းတသိုက္
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဖဲ႐ိုက္ၾကတယ္။
တညလံုး ...။

ရပ္နီးရပ္ေ၀း ဧည့္ တ႐ုုန္္း႐ုုန္း၊
ငါ့ ေခြး တီိီလံုး ချမာ ေနရာမရ။

အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္နဲ႔ အသုဘ။
အားရပါးတ ရ ရိွလွရဲ႕..။
'' အဘ ေရ ထ ၾကည့္စမ္း ဗ် '' လို ့ ဒို ့ဟစ္ေၾကြး ၾက ။

ေအး ...။
ဒို ့ ဘယ္သူမွ ဧည့္စရင္း မတိုင္ၾကဘူး ။

ငါဟာ လူသား၊
လြတ္လပ္စြာ သြားခ်င္ရာသြားခြင့္ရိွေနတယ္။
လင္းယုန္တေကာင္လို တိမ္လႊာ ကိုခြဲၿပီး
ဤခရီးကို သြားမယ္။

ေမြးျမဴေရးျခံထဲက တိရစာၧန္ေတြလုိ
ဒီေန ့ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေပ်ာက္၊
ဘယ္ႏွစ္ေကာင္တိုး
( ဒီမွာ - ရိုးရိုး ေလး ေျပာ မယ္ )
အစစ္.ေဆး..ခံ..ေနစရာ.. င့ါ့မွာ ...အေၾကာင္း...မရိွ ။

မိတ္ေဆြ ငဲ့ …။
သင့္မွာလည္း အေၾကာင္းမရိွဘူး။
ငါဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသား။
ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးမွာ ဧည့္စရင္း တိုင္ၾကလုိ႔ မပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါးမွာ ဧည့္စရင္းတိုင္ၾကလို႔ မပါဘူး။

ငါ့ႏုိင္ငံထဲမွာ ငါဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ
ဘယ္သူ႔ကိုမွ သံေတာ္ဦး တင္စရာ မလို။
ဧည့္စရင္း တိုင္စရာလည္း မလိုဘူး။


မိန္းမ ေရ
အထုပ္အပိုးေတြျပင္
ငါ့ မယ္ဒလင္ ယူခဲ့။

လာ ဒို႔ ခရီးထြက္မယ္
ေလွေပၚတက္ ၊
ရြက္လြင့္မယ္။