ျမန္မာျပည္မွာ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္း တကယ္ျပင္မွာလား (အပိုင္း ၁)

-ဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္း (မဇၥ်ိမ)

ေဒါက္တာဦးျမင့္ရဲ႕ စာတမ္းကို ဖတ္မိၿပီး အေတြးေပါင္းမ်ားစြြာ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္။ ပထမ အခ်က္က ဒီလို ေငြအလဲအလွယ္ ျပႆနာကို ေျဗာင္လူပံုအလည္မွာ တင္ျပ ေဆြးေႏြးခြင့္ ျပဳတာကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ကမၻာႀကီးမွာ ေတြ႔ၾကံဳေနရတဲ့ ေဒၚလာနဲ႔ ယူ႐ို (Euro) ျပႆနာဟာ ပိုဆိုးဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒီေငြေၾကးေတြ တန္ဖိုးက်ေလ၊ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ျပႆနာက ရွင္းရခက္ေလပဲ။

အေမရိကန္မွာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အရက္မူးလြန္တဲ့ သေဘၤာသားလုိ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ေငြေခ်း
သံုးတဲ့ အက်င့္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စီးပြားေရး နလန္ထူဖို႔ လမ္းမျမင္ႏုိင္ဘူးလို႔ ကမၻာ့ စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြက ဝိုင္းေျပာေနၾကၿပီ။

တခ်ိန္တည္းမွာ ဥေရာပမွာ ႏုိင္ငံေရး ေပါင္းစပ္မႈ မျပည့္စံုေသးဘဲ ယူ႐ိုဇံုဆိုၿပီး ဥေရာပေငြေၾကးစံနစ္ကို
ထူေထာင္ခဲ့တာ ဂရိလို အေႂကြးနဲ႔ ပိေနတဲ့ႏုိင္ငံေတြက ျပႆနာတက္လိုက္တာ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ာမဏီတို႔က
ေငြပံ့ပိုးၾကရင္း အခု စပိန္၊ အီတလီအထိ ကူးစက္လာစရာရွိႏုိင္ၿပီး ျပင္သစ္ဘဏ္ေတြပါ ထိပါးလာၿပီလို႔ သတင္းေတြ ထြက္လာၿပီ။ လက္ရွိ ကမၻာ့အေျခအေနက ေတာင္မင္းကို ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ပါဆိုတဲ့ အေျခအေနပဲ။

( ေခါင္းစဥ္ကို ကလစ္လိုက္ပါ။ ) 

ဦးေနဝင္းရဲ႕ မဆလ စီးပြားေရးစံနစ္မွာ ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕

ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕ေကာင္းမႈနဲ႔ ျမန္မာ(က်ပ္) ေငြကို IMF က SDR(Special Drawing Rights) နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ၁၉၇၇ ကတည္းက ႏႈန္း သတ္မွတ္ထားခဲ႔ပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း ၆ ေဒၚလာ ေက်ာ္ေက်ာ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာ။ ဒို႔ျမန္မာ႔ ဆိုရွယ္လစ္ကြ ဆိုတဲ့၊ မာနနဲ႔ နည္းနည္းမွ မေလ်ာ့တန္း ကိုင္ထားခဲ့တာ ၂၁ ရာစုထဲ ဝင္လာတဲ့အထိပဲ

ေကာင္းမႈ နဲ႔ ျမန္မာ(က်ပ္) ေငြကို IMF က SDR (Special Drawing
Rights) နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ၁၉၇၇ ကတည္းက ႏႈန္း သတ္မွတ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း ၆ ေဒၚလာ ေက်ာ္ေက်ာ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာ။ ဒို႔ျမန္မာ႔ဆိုရွယ္လစ္ကြဆိုတဲ့၊ မာနနဲ႔
နည္းနည္းမွ မေလ်ာ့တန္း ကိုင္ထားခဲ့တာ ၂၁ ရာစုထဲ ဝင္လာတဲ့အထိပဲ။

ဒီေတာ့ (က်ပ္) နဲ႔ ေဒၚလာ လဲလွယ္ႏႈန္း (၃) မ်ိဳးျဖစ္ လာပါေတာ့တယ္။ တသက္လံုး မေျပာင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ တရားဝင္ ႏႈန္းက တခု၊ ကပ္စတန္ (Custom) ႏႈန္းက တေဒၚလာ ၄ဝဝ ဝန္းက်င္ႏႈန္းကတစ္ခုနဲ႔ တကယ္ အသံုးျပရတဲ့ ေမွာင္ခို ႏႈန္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ FEC လို႔ေခၚတဲ့ ေဒၚလာအတုက ဝင္လာျပန္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လဲလွယ္ႏႈန္းကလည္း ပါလာရျပန္တာေပါ့။


ကမၻာ့ေငြေၾကးစံနစ္

ႏုိင္ငံတိုင္းမွာ ဗဟိုဘဏ္ဆိုတာရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေငြစကၠဴ (သို႔) ပိုက္ဆံကို ဒီဗဟိုဘဏ္ကပဲ ႐ိုက္ထုတ္ရ
ပါတယ္။ အရင္က ႐ိုက္ထုတ္ခ်င္တိုင္း ႐ိုက္ထုတ္လို႔မရပါ။ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္မ်ားအထိ ႏုိင္ငံတခုရဲ႕ ေငြစကၠဴကို
ေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔ (ေရႊ) ေနာက္ခံထားတဲ့ စံနစ္ကို အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအၿပီး ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးဟန္ရွယ္ျပည္နယ္ ဘရန္တင္ဝုဒ္
(Bretton Woods) ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အစည္းအေဝးပြဲက IMF နဲ႔ ကမၻာ့ဘဏ္တို႔ကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကၿပီး ကမၻာ့
ေငြစကၠဴေတြက အေမရိကန္ ေဒၚလာကို ေျပာင္းႏုိင္ၿပီး၊ အေမရိကန္ ေဒၚလာက (ေရႊ)ကို ျပန္ေျပာင္းေပးႏုိင္တယ္
ဆိုတဲ့ “ကမၻာ့ေငြေၾကးစံနစ္” ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာဟာလည္း ကမၻာ့ေငြစကၠဴ Global Currency အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏုိင္ခဲ့တာ ယေန႔အထိပါပဲ။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ သမၼတနစ္ဆင္က ေရႊကို ျပန္ေျပာင္း ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ တူညီခ်က္ကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္တယ္။

တျခားႏုိင္ငံေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံက ဓါတ္ေငြ႔ေတြဝယ္ရင္ ေဒၚလာေပးၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက တခါ တျခားႏုိင္ငံက ထြက္ကုန္ပစၥည္းျပန္ဝယ္ရင္ ေဒၚလာပဲ ေပးရပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံဟာ ကမၻာမွာ
အႀကီးဆံုး စီးပြားေရးႏုိင္ငံ၊ အခိုင္မာဆံုး၊ အတည္ၿငိမ္ဆံုးႏုိင္ငံ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ေဒၚလာကို (စံ) အျဖစ္ထားၿပီး၊ ေဒၚလာကို ၾကားခံထားကာ ႏုိင္ငံတကာ ကုန္သြယ္မႈ ျပဳၾကရပါတယ္။ ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ ျမန္မာက်ပ္ဆိုရင္ လူေတြ အားမကိုးရဲ၊ မယံုရဲဘူး၊ ေဒၚလာဆိုရင္ ယံုတယ္၊ ကိုင္ရဲတယ္ေပါ့။


ဗဟိုဘဏ္

ႏုိင္ငံရဲ႕ ေငြစကၠဴကို ႐ိုက္ထုတ္ရတဲ့ တာဝန္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ေငြသား ပမာဏ
(Liquidity) ကို ဗဟိုဘဏ္က ထိန္းခ်ဳပ္ရပါတယ္။ ဥပမာ ဝိုင္တူးေက (Y2K) လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ရာစုႏွစ္ေျပာင္းတဲ့
အႏွစ္ ၂ဝဝဝ ျပႆနာ ကာလက အေမရိကန္ဗဟိုဘဏ္က အကယ္၍မ်ား လူေတြလန္႔ၿပီး ေငြေၾကး လည္ပတ္မႈ
ျပႆနာေပၚခဲ့ေသာ္ ေငြေၾကး လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေအာင္ ဗဟိုဘဏ္ ခြဲေတြမွာ အပိုေဒၚလာေတြ အဆင္သင့္
ျပင္ထားခဲ့ ရတယ္။

တခါအေမရိကန္ စီးပြားေရး တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေနတဲ့ (Boom) ကာလကေန ေလပူေပါင္း ေပါက္ကြဲသြားသလို
(Bust) ကာလ ေရာက္ခဲ့ရင္ ဗဟိုဘဏ္ေတြကပဲ အတိုးႏႈန္းကို ေလ်ာ့ေပးရျပန္တယ္။ အတုိးႏႈန္း နည္းရင္ ေငြေခ်းခ
ေလ်ာ့သြားေတာ့ ေငြမ်ားမ်ား ေခ်းလာၾကေတာ့ ေငြလည္ပတ္မႈမ်ားလာၿပီး စီးပြားေရး ျပန္ဦးေထာင္ လာတာေပါ့။

အေၾကာင္းက ဝုန္းဆို စီးပြားေရး ပူေပါင္းေပါက္တာျဖစ္ျပီး စီးပြားေရးက်ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ကုမၸဏီေတြဟာ အသံုးရပ္၊ အလုပ္သမားေတြေလ်ာ့၊ ရွိတဲ့လက္က်န္ေငြကို ျခဳိးျခံ ၾကရတာေၾကာင့္ အေရာင္းအဝယ္ေတြထိုင္း၊ အလုပ္လက္မဲ့
ေတြ ေပါလာေတာ့ လူေတြကလည္း စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အသံုးေလ်ာ့ၾကကာ တိုင္းျပည္ စီးပြားေရးက်ၿပီး မကိုင္တတ္ရင္ စီးပြားေရးကပ္ ဆိုက္တတ္ပါတယ္။

ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈ မ်ားေနရင္လည္း ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ (Inflation) ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေငြေၾကး ေဖါင္းပြမႈဟာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈနဲ႔ ဒြန္တြဲပါမလာရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္၊ လစာကမတိုးနဲ႔ တိုင္းသူ ျပည္သားေတြ ဒုကၡေရာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗဟိုဘဏ္တိုင္းရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္ဟာ ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ ကို ႏိုင္ေအာင္
ကိုင္ႏုိင္ဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာရပါတယ္။

ေနာက္တခါ စီးပြားေရး ေကာင္းလို႔ ႏုိင္ငံျခားက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားလို႔ ႏုိင္ငံျခားေငြ မ်ားမ်ားဝင္လာရင္ မိမိေငြစကၠဴနဲ႔
ျပန္လဲလွယ္ေပးရေတာ့ ျပည္တြင္း လည္ပတ္ဖို႔ ေငြေလ်ာ့သြားရင္ မိမိရဲ႕ ေငြတန္ဖိုးဟာ ျမင့္တက္ လာတတ္ ပါတယ္။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးမွာ အားလံုးဟာ ဝယ္အား၊ ေရာင္းအား Supply & Demand အေပၚမူတည္တာပဲ။ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေငြလည္ပတ္မႈဟာ အတိုင္းတာတခု အထိပဲရွိတယ္။ ဒီမွာတိုင္းျဝည္ ေငြသား (ေငြစကၠဴ)
အဝယ္အား Demand မ်ားလာရင္၊ ဝယ္အားတက္လာရင္၊ ေငြတန္ဖိုးလည္း တက္လာတာပါ။

ဒီလိုျမင့္တက္လာရင္ ျပည္ပပို႔ကုန္ေစ်းကြက္ကို ထိခိုက္လာပါတယ္။ ဥပမာ ဆန္ဝယ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီဟာ တလဆန္တန္ခ်ိန္ ၁ဝဝ ဝယ္တယ္ဆိုပါစို႔။ တေဒၚလာ ၁,ဝဝဝ က်ပ္ကေန တေဒၚလာ ၈ဝဝ က်ပ္ျဖစ္သြားရင္ သူ႔အတြက္ ျမန္မာဆန္ဟာ ေစ်းၾကီးသြားၿပီ။ ဒါဆို ျမန္မာဆန္ဟာ ထိုင္းဆန္နဲ႔ ေစ်းတူသြားရင္ ထိုင္းဆန္ကို ဝယ္ခ်င္ ဝယ္မွာေပါ့။ ျမန္မာဆန္က ေစ်းအသာ မရေတာ့ဘူး။ ၂ဝ၁၁ ၊ ဇူလိုင္လ ၂၂ရက္ေန႔ သတင္းတခုမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စပါးထြက္ႏႈန္း တိုးလာေသာ္လည္း ျပည္ပသို႔ ဆန္တင္ပို႔မႈဟာ သံုးပံုႏွစ္ပံု က်ဆင္းလာခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ျမန္မာက်ပ္ေငြ တန္ဖိုးတက္မႈရဲ႕ ရလဒ္တခုပါပဲ။

ဒီလုိပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ထုတ္တာ တစီးကို ၁ဝဝ,ဝဝဝ က်ပ္ ကုန္က်စရိတ္ရွိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါက တ႐ုတ္ေမာ္ဒယ္ေတြ။ ထိုင္းကသြင္းလာတဲ့ ဟြန္ဒါ စီးခ်င္ေပမဲ့ ၁၂ဝ,ဝဝဝ၊ မို႔ ဝယ္သူကမတတ္ႏုိင္။ ျမန္မာျပည္ထုတ္ တ႐ုတ္ေမာ္ဒယ္၊ ျမန္မာျဖစ္ကိုပဲ ၾကိတ္မွိတ္ စီးေနရတယ္။ ေဟာ ေဒၚလာေစ်းက်ၿပီး၊ ေဒၚလာ ေစ်း ၈ဝဝ က်ပ္
ျဖစ္ေတာ့ ဟြန္ဒါ ေစ်းလည္း က်ပ္ ၁ဝဝ,ဝဝဝ၊ ျမန္မာျပည္ထုတ္ တ႐ုတ္ေမာ္ဒယ္လည္း ၁ဝဝ,ဝဝဝ ဆိုေတာ့ အရင္စီးခ်င္ေနတဲ့ ဟြန္ဒါပဲ ဝယ္ေတာ့မေပါ့။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ထုတ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ အေရာင္း က်လာ
ေတာ့၊ အလုပ္ သမားေတြေလ်ာ့ရေတာ့မယ္။ မိေအးႏွစ္ခါနာ လာျဖစ္မေနဘူးလား။

ဒီေတာ့ ဗဟိုဘဏ္ေတြက မိမိအရံ၊ ရန္ပံုေငြထဲကေငြနဲ႔ ေဒၚလာေတြလိုက္ဝယ္ေပါ့။ ဒါကို Intervention၊ ဗဟိုဘဏ္ ဝင္ပါ၊ ဝင္ကယ္ျခင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြ အေႂကြး ထူလာၿပီး သူတို႔ေငြစကၠဴေတြ ေစ်းက်လာေတာ့ ဂ်ပန္ ယန္း Yen က ေစ်းတက္လာတာေၾကာင့္ ဂ်ပန္ ဗဟိုဘဏ္က ဝင္ပါလာရတယ္။

ဗဟိုဘဏ္က အတိုးႏႈန္းကို ကစားၿပီး ေငြလည္ပတ္မႈ လက္နက္ကို ကိုင္ၿပီး ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈ မွ်တေအာင္
လုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို ပဲ့ထိန္းေပးတာ၊ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္း မွ်တတည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာေတြကို
ေငြေၾကးေပၚလစီ (Monetary Policy) လို႔ ေခၚပါတယ္။

ေငြေၾကးတည္ၿငိမ္ဖို႔ဟာ အစိုးရကလည္း ဝင္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြ မွ်မွ်တတ သံုးတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အစိုးရ အတြက္ ဝင္ေငြဟာ ႏွစ္နည္းပဲရွိပါတယ္။ အခြန္ေကာက္ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေခ်း။ ေငြေခ်းတာမ်ားရင္ ဒုကၡေတြ႔ၿပီး စီးပြားေရး ထိလိုက္လာတတ္တယ္။ စီးပြားေရးက်ရင္ လူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈမရရင္ အရင္းရွင္ စံနစ္မွာ ငါးပါးေမွာက္တာပဲ။

အစိုးရဘတ္ဂ်က္က ဝင္ေငြနဲ႔မမွ်ရင္ ဘတ္ဂ်က္ လိုေငြ ျပရင္ ေငြေခ်းရေတာ့မယ္။ တခါ အစုိးရ လိုေငြေၾကာင့္ အခြန္တိုးေကာက္ျပန္ရင္ လုပ္ငန္းေတြ ဝင္ေငြထိခိုက္ရင္ အလုပ္သမားေတြေလ်ာ့ စီးပြားေရး က်ဆင္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို အစိုးရသံုးေငြ၊ အခြန္ေကာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စီးပြားေရး ေပၚလစီကို Fiscal Policy လို႔ ေခၚပါတယ္။

အစိုးရသံုးေငြဟာ ဝင္ေငြထက္မ်ားၿပီး ေငြလိုလုိ႔ ေငြေခ်းတာမ်ားလာရင္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕စီးပြားေရး အေျခမခိုင္ရင္
ေငြတန္ဖိုးကို ထိခိုက္ေစႏုိင္ပါတယ္။ ဂရိမွာ ျဖစ္တာဒါပါပဲ။ အရင္အစိုးရေတြက ဝင္ေငြနဲ႔ထြက္ေငြ မမွ်ေအာင္
ေခ်းၿပီး၊ ေခ်းေငြေတြကို တဘက္လွည့္နဲ႔ ဝင္ေငြဆိုၿပီး လိမ္ျပခဲ့ၾကတယ္။

အေမရိကန္ အရင္းအႏွီးဘဏ္ (Investment Banks) ေတြက ပညာပါပါ ေငြေခ်းၿပီး အစိုးရေတြလိမ္ႏိုင္ေအာင္ ဝိုင္းကူၾကေပါ့။ ခုမွ ေပၚေတာ့၊ ျပႆနာက လြန္ေနၿပီ။ ျပႆနာေပၚေတာ့ ဒီအစိုးရ မယံုရဘူးဆိုၿပီး ေငြေခ်းသူေတြက အတိုးႏႈန္းေတြတင္လာတာ၊ အတိုးႏႈန္း ၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္သြားတယ္။ ေခ်းထားတာမ်ား၊ ႏုိင္ငံက ေသးေတာ့ အတိုးႏႈန္း ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ရင္ အတိုးေပးရတာ မ်ားတာမို႔ အစိုးရကမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ာမန္နဲ႔
့ျပင္သစ္တုိ႔က ဦးေဆာင္ၿပီး အီးယူးက ဝင္ကူ၊ ေငြဝင္ေခ်းရတာ။ ဂရိျပႆနာ မရွင္းႏုိင္ရင္ ယူ႐ိုပါ ထိလာေတာ့မယ္
ေလ။ အရင္းရွင္စံနစ္မွာ ယံုၾကည္ရမႈ (Credibility) ဟာ သိပ္တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္။


မက္ခ႐ို စီးပြားေရး (Macro Economy)

ဒီလို တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို တတိုင္းျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ကိုင္တြယ္တာကို မက္ခ႐ိုအဆင့္
စီးပြားေရး (Macro Economy) လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီအဆင့္မွာ ဗဟိုဘဏ္က ေငြေၾကးေပၚလစီ (Monetary Policy) အတြက္ တာဝန္ရွိၿပီး အစိုးရကေတာ့ အစိုးရသံုးေငြ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ (Fiscal Policy) အတြက္ တာဝန္ယူရပါတယ္။ ဒီေပၚလစီႏွစ္ခု ဟန္ခ်က္ညီမွ တိုင္းျပည္ေငြေၾကး တည္ၿငိမ္ၿပီး စီးပြားေရးလည္း တည္ၿငိမ္႐ံုမက တိုးတက္မႈရွိမွ အရင္းရွိသူ၊ ရင္ႏွီးမယ့္သူေတြက စိတ္ဝင္စားၾကေတာ့ မွာေပါ့။ ဒါမွ FDI (Foreign Direct Investment) လို႔
ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံျခားမွ ေငြရင္းျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ေပါမ်ားလာၿပီး စက္႐ံုေတြေဆာက္၊ အလုပ္သမားေတြအလုပ္ရ၊ ေခတ္မီ အတတ္ပညာေတြ ျပန္႔ပြားလာ၊ စီးပြားေရး ေခါင္းေထာင္လာႏုိင္မွာေပါ့။


အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ျမန္မာျပည္

ႏုိင္ငံအမ်ားအားျဖင့္မွာ ျပည္တြင္းလည္ပတ္တဲ့ ေငြသားဟာ ဗဟိုဘဏ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ လြပ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဗဟိုဘဏ္ေတြဟာ သီးျခား ရပ္တည္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္၊ ဂ်ပန္ဗဟိုဘဏ္၊ ထိုင္း ဗဟိုဘဏ္ေတြဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရွိၾကတယ္။ အာဏာရ အစိုးရက အမိန္႔ေပးပိုင္ခြင့္
မရွိ။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံကေတာ့ အားလံုး ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အုပ္စီး ဦးေဆာင္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးပါတီ ေခါင္းေဆာင္
ေတြပဲ ပါဝင္လာတာပါပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး စစ္အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တာဆိုေတာ့ကာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေစခိုင္းရာ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။ ျပႆနာက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြက စီးပြားေရး နားမလည္ၾက။

ခ်စ္တီးေတြဆီက ေငြလႊဲစံနစ္ ဟြန္ဒီ ဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ Remission လို႔ ေခၚတဲ့ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံေငြျပန္ပို႔ရင္ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလို ဘဏ္ကေနပဲ ေငြမလႊဲ
ၾကဘဲ ဟြန္ဒီနဲ႔ လဲႊၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေငြလည္ပတ္မႈမွာ တရားဝင္ ဘဏ္စံနစ္ အျပင္မွာရွိတဲ့ ဟြန္ဒီ စံနစ္ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မရ။


မဆလ အေမြ

ဦးေနဝင္းရဲ႕  ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွာ စီးပြားေရးလမ္းစဥ္ ေပၚလစီအတြက္ ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕ စာတမ္းနဲ႔ ဦးခ်မ္းေအး (ေမာင္စူးစမ္း)ရဲ႕ စာတမ္း ႏွစ္ခု ၿပိဳင္တင္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ဦးဘၿငိမ္း စာတမ္းကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဦးဘၿငိမ္းဟာ ထိုစဥ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွာ နံပတ္ႏွစ္ အဆင့္ရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ေဖရဲ႕ ဆရာ၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ တင္ေဖဟာ ကုန္သြယ္ေရး ဝန္ႀကီးလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးကို ဦးဘၿငိမ္း လက္ထဲဝကြက္ အပ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု စီးပြာေရး ထုတ္ကုန္မႈေတြ အားလံုးကို မာ့စ္ဆိုရွယ္လစ္ အသိနဲ႔ အားလံုးျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္တာ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြက်၊ ပစၥည္းေတြ ရွားပါး၊ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ လိုက္ၾကတာ။ ဖဆပလ ဒီမိုကေရစီေခတ္က ကမၻာ့ဆန္အထြက္ဆံုး ႏုိင္ငံစာရင္းဝင္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အလား အလာအရွိဆံုး ႏုိင္ငံကေန ဦးေနဝင္း ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ဆံုးကာနီးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ကမၻာ့ အဆင္းရဲ ဆံုးႏုိင္ငံ စာရင္းဝင္အျဖစ္ ႏွစ္ျပန္ဂၽြမ္းထိုးၿပီး သက္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္တြင္း ထုတ္ကုန္ မရွိေပမယ့္ လူရွိရင္သံုးစြဲမႈ ဆိုတာရွိမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေနဝင္း၊ ဦးဘၿငိမ္းတို႔ ေက်းဇူးနဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ပစၥည္းေတြထုတ္ဖို႔ စက္႐ံုႀကီးေတြေပၚ၊ ထိုင္း အီလစ္ေတြ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ခ်မ္းသာဖို႔ အေၾကာင္းတခု ျဖစ္လာပါတယ္။ Outsourcing လို႔ေခၚတဲ့ တျခားတေနရာကို ေျပာင္းမွာတဲ့ စံနစ္ဟာ အေမရိကားမွာ ေနာက္မွ ေခတ္စားလာတာ ဦးေနဝင္းတုိ႔က ၁၉၆ဝ၊၁၉၇ဝ ခုႏွစ္ေတြကတည္းက တတိုင္းျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ထိုင္းကို Outsource လုပ္ခဲ့ၾကတာ။

ဒါေၾကာင့္ မဆလ ေခတ္မွာ တရားဝင္ စီးပြားေရးက ႐ုပ္ျပ၊ တကယ္ျပည္သူေတြ အသက္ဆက္ ေနႏိုင္တာက
ေမွာင္ခို စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ေၾကာင့္လို႔ ျငင္းခ်က္ ထုတ္ႏုိင္ပါတယ္။

စီးပြားေရးကို မကိုင္တြယ္တတ္၊ တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ရင္ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ေငြစကၠဴကို ဘယ္သူ ယံုၾကည္မႈ ရွိမလဲ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ က်သထက္က်၊ ပစၥည္းတန္ဖိုးေတြ တက္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဦးေနဝင္းရဲ႕ ဝါဇီ စက္႐ံုကေန အစိုးရ မင္း အာဏါနဲ႔ လိုသေလာက္ ႐ိုက္ထုတ္လိုက္တာ ဘိုးဘိုးေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ ဝလံုးေတြ တိုးသထက္ တိုးလာပါေတာ့တယ္။

တဘက္က လည္ပတ္ေငြ က်ပ္ေတြက ေဖါင္းပြ၊ တဘက္ကလည္း မဆလစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေမွာင္ခိုေတြ ခ်မ္းသာလာ
တာကို မနာလိုစိတ္နဲ႔ Demonetization လို႔ေခၚတဲ့ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမဝင္ေတာ့ဆိုၿပီး ေၾကညာခဲ့တယ္။ အမွန္က လုပ္ကြက္ မရွိေတာ့ အစိုးရ အာဏာနဲ႔ မတရားဗိုလ္က်ၿပီး ပိုလ်ံေနတဲ့ ေငြေတြကို ျပန္သိမ္းတာပဲ။ ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ Inflation ကို အာဏာနဲ႔ ကိုင္တာပဲ။ ဆင္းရဲရျခင္း ဇစ္ျမစ္ကို ဝါဒဆြဲနဲ႔ အရင္းက မကိုင္ဘဲ ရွည္လာတဲ့ အကိုင္းေတြကို လိုက္ျဖတ္ေတာ့ ျပန္ထြက္၊ တခါျပန္ျဖတ္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရတယ္။

တခါ ဦးဘၿငိမ္းက ေနာက္ဆံုး လိုခ်င္တဲ့ နံပတ္ေတြကိုေရြးၿပီးမွ သူ႔တပည့္ေတြကို ၾကားက နံပတ္ေတြ ရေအာင္
ျဖည့္ခိုင္းၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ ကမၻာႀကီးကို တြင္တြင္ညာခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ျပည္တြင္းထြက္ကုန္ (GDP) ဟာဒီႏွစ္မွာ
တႏွစ္ ရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း တိုးေစသတည္းလို႔ ဦးဘၿငိမ္းက ဆံုးျဖတ္ရင္ တပည့္ေတြက ရွာၾကံၿပီး ရွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းရေအာင္ လိုက္ျဖည့္ၾကေပါ့။ လက္ေတြ႔ မက်တဲ့ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းကို ဆိုရွယ္လစ္ မာနနဲ႔ အေသကိုင္ ထားၿပီး ဒီလဲလွယ္ႏႈန္းနဲ႔
ေဖၚျပထားတဲ့ စာရင္းဇယားေတြဟာ ဘယ္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိမွာလဲ။

စစ္တပ္ေခတ္ အဆက္ဆက္ ဒီေငြလဲလွယ္ႏႈန္းကို ဆက္ကိုင္ထားၾကတယ္။ အဆိုးဆံုးက ဦးဘၿငိမ္းရဲ႕ စာရင္း
လိမ္ျပတဲ့ ဇာတ္ကို ဆက္ကေနၾကရတယ္။ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး စံနစ္မွာ ဝယ္သူက ေရြးပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္နဲ႔ မတူတာက ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစံနစ္မွာ အစိုးရကသာ အားလံုးကို ဆံုးျဖတ္တာ။

ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစံနစ္မွာ ဝယ္သူ ဝယ္ခ်င္လာေအာင္၊ ေငြရင္းရွိသူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရင္းႏွီး ခ်င္လာေအာင္ ဆိုင္ရွင္ေတြဟာ သူတို႔ပစၥည္းေတြကို ခင္းက်င္းျပသရသလို အစိုးရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကုမၸဏီေသာ္ လည္းေကာင္း သူတို႔ရဲ႕ စီးပြာေရး အေျခအေနကို ေျဗာင္လူသိရွင္ၾကား သိသာေအာင္ ခင္းက်င္းျပၾကရပါတယ္။

တခါ ႏုိင္ငံျခားက ရင္းႏီွးေငြလုိခ်င္ရင္ သူတို႔အျမတ္ရလို႔ ေငြျပန္ထုတ္လိုလွ်င္ လြယ္လြယ္ကူကူ ထုတ္ႏုိင္ေအာင္
ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ရပါတယ္။ ဦးဘၿငိမ္း အေသ ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းနဲ႔ စာရင္းဇယား အလိမ္ေတြမ်ိဳးနဲ႔ဆို ဘယ္သူလာၿပီးယံုၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရင္းႏွီးခ်င္ေတာ့မွာလဲ။

ဒါေၾကာင့္ စီးပြားေရးကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ က်ပ္ေငြလဲလွယ္ႏႈန္း
ကို မကိုင္လို႔မရပါ။ လက္ေတြ႔က်တဲ့၊ သဘာဝက်တဲ့ ေငြလဲႏႈန္းနဲ႔ တြက္ထားတဲ့ အစိုးရ ဘတ္ဂ်က္၊ ျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ (GDP)၊ ႏုိင္ငံျခားတင္ပို႔မႈထြက္ကုန္၊ သြင္းကုန္စာရင္းဇယားေတြဟာ မွန္ကန္မႈရွိၿပီး၊ ယံုၾကည္စဖြယ္ရွိကာ ထင္သာ
ျမင္သာရွိလာမွ အရင္းအႏွီးရွိသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လာရင္းႏွီးလိုၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးျမင့္ရဲ႕ စာတမ္းမွာ မက္က႐ိုစီးပြားေရး ျပင္ဆင္မႈလို႔ ပါတာပါ။


လက္ရွိျပႆနာ

လက္ရွိ က်ပ္ ေငြေစ်းတက္ၿပီး စီးပြားေရးျပႆနာေပၚရတာ လူလုပ္တဲ့ျပႆနာလုိ႔ ေျပာရပါတယ္။ အဓိက အေၾကာင္းက ေပၚလစီခ်တဲ့ တာဝန္ရွိသူေတြ ခ်မွတ္တဲ့ေပၚလစီေတြေၾကာင့္လုိ႔ ျငင္းဆိုလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဦးဘၿငိမ္းလက္ထက္ ကတည္းက စီးပြားေရး ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္တဲ့ ေနရာမွာ
တိုင္းျပည္ အထိနာမယ္ ၊ မနာဘူး၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေေပၚႏုိင္တဲ႔ ျပႆနာေတြကို  ထည့္သြင္း စဥ္းစားတာ ထက္၊ ေပၚလစီ ခ်မွတ္သူေတြ ျဖစ္လိုတာကို ျဖစ္သလို ခ်မွတ္ၾကတဲ့ အက်င္႔ဟာ အ႐ိုးထိဆြဲေနၾကတယ္။ သံုးဆြဲေနတဲ႕ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေၾကျငာရဲတာက သက္ေသထူခဲ့ၿပီပဲ။

ႏုိင္ငံတိုင္းဟာ မိမိတို႔ႏုိ္င္ငံကို ယံုၾကည္မႈရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရတယ္။ ကမၻာ႔ဘဏ္တုိ႔လို အိုင္အမ္အက္စ္ (IMF)
တို႔လို ကမၻာ့အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီက ေငြေခ်းၾကရင္ ၾကိဳးစားၿပီး ျပန္ေပးၾကတယ္။ ဦးေနဝင္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏွစ္ဦးကာလ
ေတြမွာ မာနနဲ႔ ဒီကမၻာ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြဆီက ေငြမေခ်းဘူး။ အဆံုးပိုင္းမွာ ေငြေခ်းတာ ေဒၚလာ ၆ဘီလ်ံ ဖိုးေလာက္ အေႂကြးတင္တယ္။ အေႂကြးမ်ားလာရင္ ဘယ္သူမဆို အတိုး ေပးရတဲ့ ဝန္ပိလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးဘၿငိမ္းက ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ မေပးဘူးကြာဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။

ရလဒ္က ဒီေန႔အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကမၻာ့ေငြးေၾကး အဖြဲ႔အစည္းေတြက ေငြမေခ်းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈ (Sanction) ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဘဏ္ေတြက ေငြမေခ်းရဲဘူး။ ေခ်းရဲတဲ့ တ႐ုတ္ဘဏ္ေတြကလည္း သာမန္ထက္ အတိုး ပိုယူတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ကမၻာ့ဘဏ္တို႔ ဆီကသာ ေငြေခ်းႏုိင္ရင္ အတိုး သက္သာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ၊ ဦးေနဝင္းတို႔ေခတ္က လူႀကီးေတြက မိမိအလိုနဲ႔ မိမိမာနကိုသာ ေရွ႕ထားၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက
တဲ့ အတြက္ တိုင္းျပည္ နာခဲ့ရတယ္။


ျပည္တြင္းဘဏ္အတိုးႏႈန္း

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ ေငြေၾကးႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္

ေငြေၾကးတည္ၿငိမ္ဖို႔ဟာ အစိုးရကလည္း ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မွ်မွ်တတ သံုးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အစိုးရ အတြက္ ဝင္ေငြဟာ ႏွစ္နည္းပဲ ရွိပါတယ္။ အခြန္ေကာက္ ဒါမွ မဟုတ္ ေငြေခ်း။ ေငြေခ်းတာမ်ားရင္ ဒုကၡ ေတြ႔ၿပီး စီးပြားေရး ထိလိုက္လာတတ္တယ္။ စီးပြားေရးက်ရင္ လူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈမရရင္ အရင္းရွင္ စံနစ္မွာ ငါးပါးေမွာက္တာပဲ

လာရင္ အနာဘက္ကခ်ည္းပဲ။ ခ်စ္တီးေတြ လက္ထက္ ကတည္းက အတိုးႏႈန္းဟာ ေခါင္ခိုက္ေနတယ္။ ခုထိ လက္သိပ္ထိုး ေငြေခ်းစားတဲ့ သူေတြဟာ တႏွစ္မဟုတ္၊တလ အတိုးႏႈန္း ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ယူၾကတယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ပဲ။ အေမရိကန္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံတို႔မွာ စီးပြားေရး က်လို႔ဆိုၿပီး ဗဟိုဘဏ္ေတြက ခ်မွတ္ထားတဲ့ အတိုးႏႈန္းေတြဟာ သုည နားကပ္ေနၾကၿပီ။ အတိုးႏႈန္းနဲေတာ့ ေငြေခ်းခ ေပါတာ
ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ ေငြမ်ာမ်ား လြယ္လြယ္ကူကူ ေခ်းႏုိင္ရင္ လုပ္ငန္းေတြ မ်ားလာၿပီး
ေအာင္ျမင္လာရေအာင္။ ဒါမွ လူေတြ အလုပ္ရႏုိင္ေအာင္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဘဏ္အတိုးႏႈန္းက ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း
တဲ့။ မမ်ားလြန္းဘူးးလား။

ဒီေတာ႔ ျပည္ပကေငြေတြ ျပည္တြင္းဝင္လာၿပီး အတိုးထိုင္စား႐ံုပဲေပါ႔။ ေနာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာက ဘဏ္ေတြက ဒီေလာက္ၾကီးမားတဲ့ အတိုး မေပးႏုိင္ေပမယ့္ ေနာက္ဝင္လာတဲ့ ေငြနဲ႔ ေရွ႕ကလူေတြကို ဣေႁႏၵရရ မပ်က္ေပးလို႔ ရတယ္။ ျပႆနာေပၚတာနဲ႔ အားလံုးငါးပါးေမွာက္ႏိုင္တယ္။ ဒါကို ပြန္ဇီ အေကာက္ၾကံမႈ (Ponzi Scheme)လို႔ ေခၚတယ္။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဘဏ္တခုစ ၿပိဳရင္ ေတာက္ေလ်က္ လိုက္ၿပိဳရင္ စီးပြားေရး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။


စီးပြားေရး ေေပၚလစီ

ေနာက္စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေပၚလစီခ်တဲ့ အာဏါရွိ လူစုဟာ မိမိတို႔ခ်လိုက္တဲ့ ေပၚလစီရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို နက္နက္မေတြးၾကတာ အတိတ္မွာ သာဓက ေတြအမ်ားၾကီးရွိခဲ႔တယ္။ ႏုိင္ငံအမ်ားဟာ ကမၻာ႔ေရနံေစ်း တက္တာ
ေတာင္ ျပည္တြင္းဓါတ္ဆီေစ်း မတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရတယ္။ အေၾကာင္းက ဓါတ္ဆီေစ်း တက္တာနဲ႔ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ခ တက္ၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တာပဲ။ ခ်က္ခ်င္း ျပည္သူေတြ ခံစားရတာပဲ။

ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရး မၿငိမ္သက္မႈေၾကာင့္ ဓါတ္ဆီေစ်း မတက္ရေအာင္ အစိုးရက ဝင္ထိန္းရတယ္။ အခုလည္း
အစိုးရ အသစ္က ဓါတ္ဆီ အခြန္ေကာက္ခံတာကို ေလ်ာ့ျပစ္လုိက္တယ္။ ႏိုင္ငံအစိုးရ အမ်ားစုဟာ ဓါတ္ဆီေစ်း ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ၂ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း တက္မွာကို ပူေနၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဓါတ္ဆီေစ်း တုိးမယ္ဆိုရင္
ျဖစ္ခ်င္တာပဲသိတယ္၊ ဝုန္းဆို ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း (တဆ) တိုးပစ္လုိက္ဖို႔ လက္မတြန္႔ဘူး။ စီးပြားေရးကို နားမလည္႐ံု တင္ပဲလား၊ ျပည္သူေတြခံစားရမယ္ ဆိုတာကို ဂ႐ုမစိုက္တာပဲလားဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပဲ။

နအဖ အစိုးရ ၿပီးဆံုးကာနီးမွာ ဦးေနဝင္း လက္ထက္က ျပည္သူပိုင္ သိမ္းထားတဲ့ ေျမနဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြကို
ေလလံတင္ ေရာင္းခ် ခဲ့တယ္။ ေလလံ ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ အခုအစိုးရအသစ္ ကာလမွာ ေငြေပးေခ်ရတယ္။ အေဆာက္အဦးေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တန္ဖိုးႀကီးတယ္။

ေဒၚလာကိုင္ထားတဲ့ ေငြရွင္ေတြ ေငြေဖၚေတာ့ ေဒၚလာေတြ ေစ်းကြက္ထဲ ၿပံဳဝင္႐ံုမက လည္ပတ္ေနတဲ့ က်ပ္ေတြ လည္ပတ္မႈက ထြက္သြားေတာ့ က်ပ္ေတြ ရွားကုန္တာေပါ့။ အစိုးရက ဒီ က်ပ္ေတြ သိမ္းထားၿပီး ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္း
ျပန္ဝယ္ေတာ့ ေဒၚလာနဲ႔ ျပန္ဝယ္ရမွာ။ တခါလုိမွ ျပန္လဲေတာ့ ႏွစ္ခါလဲ ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚလာနဲ႔ ေခ်ခြင့္ျပဳၿပီး အရံေငြ (Reserve) အျဖစ္ ကိုင္ထားရင္ ေငြလဲမႈေၾကာင့္ မနာတဲ့အျပင္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ရွားပါးမႈ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ အေထာက္အကူ မျပဳႏုိင္ဘူး။

တခါ အစိုးရက ေငြရႏုိင္တာကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာနဲ႔ တျခား ေလလံတင္ပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ က်င္းပခဲ႔တယ္။ ဒီလိုေလလံတင္ပြဲေတြ က်င္းပသူေတြက ဝင္ေငြကိုသာ ၾကည့္ေနၾကတာ ဝင္ေငြက ေဒၚလာဆိုေတာ့ က်ပ္နဲ႔ လဲရျပန္ေရာ။ ဒီအျပင္ ႏုိင္ငံျခားကလာတဲ့ အင္ဂ်ီအိုနဲ႔ က်န္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြသံုးဖို႔ အက္ဖ္အီးစီ (FEC)
ဆိုတာ အတြက္လည္း က်ပ္ေငြ လဲေပးရျပန္တယ္။ တ႐ုတ္ေတြက (FEC) ကို အခ်ိန္တိုေလး သံုးၿပီး ျပႆနာကို
ျမင္လို႔ထင္ပါရဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ႐ုပ္သိမ္း သြားတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ (FEC) ေဖၚထုတ္လာတာ (၁ဝ) ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။

ျပႆနာက ေငြရွာတဲ့ ဌာနေတြက မိမိတုိ႔ က႑အတြက္ မိုက္က႐ို အဆင့္ (Micro Level)နဲ႔သာ ၾကည္႔ၾကၿပီး မက္က႐ိုအဆင္႔မွာ (Macro Level) ပါ ဘယ္လို သက္ေရာက္ ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိၾကပံု မေပၚဘူး။ အစိုးရအမ်ားစုဟာ ဘယ္လက္ကလုပ္တာကို ညာလက္ကမသိၾကဖူး။

လြပ္လပ္တဲ႔ ဗဟိုဘဏ္ တည္ရွိတဲ႔ တိုင္းျပည္ေတြမွာ လည္ပတ္ေငြ၊ စုေငြ၊ စတဲ့ MB, M1, M2, M3 ဆိုတာေတြကို
ေျဗာင္ေၾကျငာေလ့ ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ၊ ယူ႐ို၊ ဂ်ပန္ ယန္ တို႔လို ကမၻာသံုး ေငြမာေတြက လြဲလို႔ ႏုိင္ငံ
အမ်ားအားျဖင္႔ဟာ မိမိတို႔ တိုင္းျပည္အတြင္း လည္ပတ္တဲ့ ေငြသားဟာ အတိုင္းအတာတခု အထိပဲ ရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားေငြ ဝင္လာႏႈန္းဟာ မ်ားလာရင္ မိမိရဲ႕လည္ပတ္မႈကို ထိခိုက္လာတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ျပည္တြင္းေငြေၾကး လုိအားေကာင္းလာရင္ မိမိရဲ႕ ေငြရွားပါးမႈေၾကာင့္ မိမိတို႔ရဲ႕ ေငြေစ်းတက္လာ ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗဟိုဘဏ္က ဝင္ၿပီး ပိုေနတဲ႔  အရံ ရန္ပံုေငြ (Reserve) နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေငြ၊ ဥပမာ ေဒၚလာကို ဝင္ဝယ္ရပါမယ္။ ဒါမွ က်ပ္ေငြ ျပန္တည္ၿငိမ္လာပါမယ္။ ဥပမာ ယေန႔ေစ်း ၆ဝဝ၊ ၇ဝဝ နဲ႔ဝယ္သိမ္းခဲ့လို႔ ဝယ္အား၊
ေရာင္းအား မွ်တလာလို႔ ၈ဝဝ၊ ၉ဝဝ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အစိုးရက အျမတ္ေတာင္ ရႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တန္ဖိုးၾကီးေသာ အတိုးးအခမ်ားကို ေဒၚလာနဲ႔ ေပးေခ် ခြင့္ျပလွ်င္လည္း က်ပ္ လုိအပ္မႈ ေလ်ာ႔သြားရင္ က်ပ္ေစ်း
ျပန္တက္လာစရာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။  ေနာက္တနည္းမွာ (FEC) ကို ရပ္ဆိုင္းခဲ႔ပါ လွ်င္လည္း သက္သာစရာ ရႏုိင္ပါသည္။


မိတ္ျပန္ရွာရတာ ခက္တယ္ေနာ္

ျမန္မာျပည္တြင္း လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ အ႐ႈံးခံ ရပ္္တည္ေနၾကရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘယ္လုပ္ငန္းမဆို ၾကာၾကာ အ႐ႈံးမခံႏိုင္ပါ။ စီးပြားေရးမွာ ေဖါက္သည္ ျပန္တည္ေဆာက္ရတာ အခက္ဆံုးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အားသာခ်က္က
ေစ်းအသာရမႈပဲ။ ဒီအားသာခ်က္ ေပ်ာက္သြားရင္ ျပည္တြင္း လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျပန္ေခါင္းေထာင္ႏုိင္ဖို႔ အခက္ရွိႏိုင္ ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ထြက္ကုန္ေတြဟာ အရည္အခ်င္း (Quality) မွာ အားနည္းေနေသးတယ္။ ဥပမာ ျမန္မာႏိုင္ငံ
က ဆန္ဟာ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆန္ ကို မမီဘူး။


အရွင္ ထားမလား၊ ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ (pegged) ထားမလား

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ က်ပ္ေငြစကၠဴကို စီးပြားေရးအရ ဘာအဓိပၸပါယ္မွမရွိတဲ့ ႏႈန္းကေန တကယ္မွန္တမ္း တန္ဖိုးကိုေရႊ႔
ၿပီးတာနဲ႔ က်ပ္ကိုအရွင္ထားမလား၊ ေဒၚလာနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ ထားမလား ဆိုတာကို အစိုးရအေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ရပါလိမ့္
မယ္။ စီးပြားေရးစကားအရ ခ်ိတ္ဆက္ထားမႈ လုပ္တယ္ဆိုတာက ေဒၚလာဟာ Global Currency ကမၻာ႔ေငြေၾကး
ေငြစကၠဴျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဒၚလာက်ရင္ မိမိေငြစကၠဴ လုိက္က်မယ္၊ ေဒၚလာေစ်းတက္ရင္ မိမိေငြစကၠဴ တန္ဖိုးလည္း လိုက္တက္ႏုိင္ေအာင္ မိမိေငြသားကို ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေဒၚလာအတက္အက်ေၾကာင့္ မိမိေငြသားမထိခိုက္ေအာင္ ကာကြယ္တဲ့နည္းပါပဲ။ ဥပမာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး
ဟာ မိမိရဲ႕ ထုတ္ကုန္အေပၚမွီတဲ့ စီးပြားေရး  ျဖစ္တာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးထူေထာင္တဲ့
အႏွစ္ ၃ဝ ကာလမွာ ေငြစကၠဴ ယြမ္ Yuan ကို ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ထားၿပီး တျခားနည္းေတြသံုးၿပီး ယြမ္ တန္ဖိုး
ကို ထိန္းထားပါတယ္။

ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ ထားတဲ့အတြက္ ေငြေၾကးေပၚလစီ Monetary policy ကစားခြင့္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တလြဲမာနထားကာ ဒါမိမိတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာ Sovereign rights ပ်က္သုဥ္းတယ္ဆိုၿပီး မလိုလားၾကဘူး။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြက လက္ေတြ႔က်တယ္။ အလြတ္ေစ်းကြက္ Forex Open market မွာသာ ယြမ္ကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ အရွင္ လုပ္ေစခဲ့ရင္ ေဒၚလာနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ယြမ္အတက္အက်ဟာ ထြက္ကုန္တင္ပို႔မႈ Export ကို ထိခိုက္
ေစႏုိင္ပါတယ္။ ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ထားျခင္းျဖင့္ ယြမ္ တန္ဖိုးဟာ တည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ ထြက္ကုန္တင္ပို႔မႈ ေစ်းကြက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မျဖစ္ေစေတာ့ပါ။

တ႐ုတ္အစိုးရဟာ ယြမ္ အေရာင္းအဝယ္ ျပဳျခင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး တျခား နည္းလမ္းမ်ား သံုးကာ ယြမ္ေစ်းမတက္ေရးကို ထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ စီးပြးေရး ပညာရွင္ေတြက တ႐ုတ္အစိုးရဟာ မတရားနည္းနဲ႔ ယြမ္ရွိသင့္တဲ့ တန္ဖိုးထက္ ၁၅၊ ၂ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ႏွိမ့္ထား တယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ထိုတိုင္းျပည္ရဲ႕ ေငြစကၠဴဟာလည္း တန္ဖိုးတက္ လာတာ
ဓမၼတာပါ။ အႏွစ္ ၃ဝ မွ် ေတာင့္ခံခဲ့ၿပီးမွာ တ႐ုတ္အစိုးရက ေဒၚလာအစား ကမၻာ့အသံုးမ်ားတဲ့ ေငြေၾကးမ်ား (ေဒၚလာ၊ေပါင္၊ ဂ်ပန္ ယန္၊ ယူ႐ို) တို႔နဲ႔ တ႐ုတ္ ယြမ္ကို ေျပာင္းလဲ ခ်ိတ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စီးပြားေရးစကားအရ
Pegged to a Basket လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒၚလာတခုတည္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကမၻာ့ေငြမာေတြကို ေရာသမ
ေမႊခ်ိတ္ဆက္ျခင္းေပါ့။  ကမၻာ႔အရံေငြရဲ႕ ၆ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္္ေက်ာ္ဟာ ေဒၚလာျဖစ္တာမို႔ နားလွည့္ပါး႐ိုက္ လူလည္က်တာပါပဲ။


ဘီလူးဂုမာၻန္ေတြရဲ႕ရန္

အကယ္၍ ယြမ္ ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ပ္ ကိုျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံျခားေငြလဲလွယ္ေရးေစ်းကြက္ Forex မွာ အရွင္ထားၿပီး၊ အတက္အက်ကို ေစ်းကြက္ကသာ ဆံုးျဖစ္ေစေသာ္လို႔ဆိုရင္ စီးပြားေရးစကားအရ ဒါကို Float လုပ္တယ္
ေခၚပါတယ္။ ဒီလုိ အရွင္ထားကစားေစလွ်င္ တဘက္က အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။

အရင္းရွင္ စီးပြားေရးေလာက မွာ Speculators ေငြေၾကးကစားသူလို႔ေခၚတဲ့ ေခတ္သစ္ ခ်စ္တီးေတြ ရွိပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ အရင္းရွင္စံနစ္ဆိုတာ ေငြကိုအရင္းတည္ၿပီး ေငြေဖၚယူတာပဲ။ သို႔ေသာ္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ျပဳလုပ္တယ္ ဆိုတာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာ သံုးသပ္ၿပီး အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုအတြင္းမွာ အရင္းအျပင္ အျမတ္ပါရေအာင္
ျပဳလုပ္ျခင္းပဲ။ အရမ္း မလုပ္ဘူး။ Risk မယူ၊ အရမ္းမစြန္႔စားဘူး။

ေငြေၾကးကစားတာကေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကေန ေသြဖယ္ၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ေျခကို မူတည္ၿပီး အေရာင္းအဝယ္ လုပ္တာ။ အႏၲရာယ္ၾကီးတယ္။ Risk ယူၿပီး ကစားတာပဲ။ ဥပမာ ေရႊေစ်းတက္မယ္ ထင္ၿပီး ေရႊေတြ ဝယ္ထားမယ္။ ေရနံေစ်း တက္မယ္ ဆိုၿပီး ေရနံ ဝယ္ကစားမယ္ေပါ့။ ေစ်းတက္မွျပန္ေရာင္း၊ ျမက္ျမက္ေလး အျမတ္ရေအာင္ေပါ့။ အမွန္
ကေတာ့ တရားဝင္ ေလာင္းကစားးတာပဲ။

ျပႆနာက ဒီ ေလာင္းကစား လုပ္တဲ့ ေငြေၾကး ကစားသူေတြဟာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခကိုသာ ကံစမ္းၾကတာ မဟုတ္ဘဲ
ေစ်းကြက္ကိုလႈပ္ၿပီး ေစ်းကြက္ပ်က္ေအာင္ ဝင္ရမ္းၿပီးမွ ႐ိုက္စားတတ္တာပဲ။ ဥပမာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ အာရွေငြေၾကး
ျပႆနာ ေပၚေပါက္ၿပီး အာဆီယံႏုိင္ငံေတြနဲ႔အတူ ကိုးရီးယားႏုိင္ငံတို႔ စီးပြားေရး ဒုကၡ ပင္လယ္ေဝခဲ့ၾကရတယ္။

ျပႆနာက ထိုင္းႏုိင္ငံက စတာပဲ။ ထိုင္းဘတ္ေငြကို ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ထားရာက ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈကို တိုက္ဖို႔ အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္က အတိုးႏႈန္းျမႇင့္ေတာ့ ေဒၚလာေစ်းတက္လာၿပီး ဘတ္ေစ်းလည္း လိုက္တက္လာတာေပါ့။ ထိုင္းႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံျခားေငြ မ်ားမ်ားရေအာင္ ဆိုၿပီး ဘဏ္အတိုးႏႈန္း (ကာလတို) မ်ားမ်ားေပးၿပီး ျမဴဆြယ္ခဲ့တယ္။
ေခ်းထားတာကလည္း ႏိုင္တာထက္ပိုေနတယ္။ အေမရိကန္ ဘဏ္တိုးေတြျမႇင့္ေတာ့ ေငြရွင္ေတြက ထိုင္းကေငြေတြ
ျပန္ထုတ္ၾကတယ္။

ဒီမွာဘတ္ေငြ ကေမွာက္ကမျဖစ္ေတာ့ လူေတြကေၾကာက္ၿပီး ေငြေတြျပန္ထုတ္ၾကေတာ့ ထိုင္းဗဟိုဘဏ္က
ဝင္စြက္ ဝင္ကူ ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမႏုိင္ေတာ့ ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး၊ အရွင္ Float လုပ္ရေတာ့ ပိုမတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ကိုရီးယားတို႔ကိုပါ ကူးကုန္ၾကတယ္။ IMF က ေဒၚလာ
ဘီလ်ံ ၄ဝ ေခ်းၿပီး ဝင္ကူခဲ့ရတယ္။

ဘာေၾကာင့္ Asian Financial Crisis အာရွေငြေၾကးျပႆနာ ေပၚရသလဲဆိုတာ စီးပြးေရး ပညာရွင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး
ေကာက္ခ်က္ခ် ၾကေပမဲ့ အာဆီယံ  ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ေငြေၾကး ကစားသမားေတြ ဝင္ကစား ဝင္ေမႊၾကတာ
ေၾကာင့္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ အစြပ္စြဲခံရတဲ့သူတဦးျဖစ္တဲ့ ေငြေၾကးကစားသူ ေဂ်ာ့ဆိုေရာ့စ္က သက္ဆိုင္ရာႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဘ႑ာေရးဆုိင္ရာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာ ည့ံဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္
ျဖစ္တာပါလို႔ ျပန္လည္ေခ်ပတယ္။)

ဥပမာ ေငြေၾကးကစားသူေတြက တျဖည္းျဖည္းျခင္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဝင္ရင္းႏွီးၾကမယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက
ေဒၚလာေတြရမယ္။ ျမန္မာက်ပ္ကို လဲေပးၿပီး ဒီေငြေတြဟာ ျပည္တြင္းေငြလည္ပတ္မႈထဲ ဝင္သြားမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ေရးဘဏ္က ဒီေဒၚလာေတြကို ဘဏ္ေတြ လုပ္နည္းအတိုင္း တျခားမွာရင္းႏွီးမယ္ေပါ့။ သာမန္ဆိုရင္ ပံုမွန္ လည္ပတ္သြားစရာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြေၾကးကစားသမားေတြက အၾကံနဲ႔ဝင္လာၿပီး ဝုန္းဆို တၿပိဳင္တည္း ေဒၚလာေတြျပန္လဲေပးဆိုရင္ ျပႆနာ ေပၚၿပီေပါ႔။ ႐ုတ္ခ်ည္းအေျပာင္းအလဲနဲ႔ ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ရင္ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေဒၚလာျပန္ထုတ္ၾက၊ ဒီေတာ့ က်ပ္ေစ်းက်။ က်ပ္ေစ်းက်မွ ေအာက္ေစ်းနဲ႔
shot လုပ္ၿပီး အျမတ္ယူၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အကြက္ဆင္ေစ်းကစားတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကၿပီး၊ ဒီလို ဝင္မကစားႏုိင္ေအာင္ Capital control ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေငြ ထိန္းခ်ဳပ္မႈလုပ္ရတယ္။ တၾကိမ္ ေငြအရင္းအႏွီးျပဳရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ပဲ ဝင္ႏုိင္တယ္၊ ထြက္ႏိုင္တယ္။ ဘာမလုပ္
ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ ထိန္းကြပ္မႈေတြကို အစိုးရေတြက ျပဳလုပ္လာရပါတယ္။

၁၉၉၇ တုန္းက ေခတ္မရွိခဲ့တဲ့ ၾကိဳပြိဳင့္ရန္ပံုေငြ Hedge Funds ဆိုတာေတြဟာ အခု အေမရိကားမွာ မႈိလိုေပါက္
ေနပါတယ္။ ဥပမာ ေရနံေစ်းဆက္တိုက္တက္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္ ေလယာဥ္ကုမၸဏီေတြဟာ ဓါတ္ဆီေစ်း မတက္ခင္ ၾကိဳပြိဳင့္ေစ်းနဲ႔ဝယ္ၿပီး ေစ်းကိုလက္ရွိေစ်းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေနာက္ ၆ လစာ၊  တႏွစ္စာ ဝယ္ယူစာခ်ဳပ္၊ ခ်ဳပ္ထားရပါတယ္။ ဒါကို Hedge လုပ္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ထင္တဲအတိုင္း ေရနံေစ်း မတက္ခဲ့ရင္႐ႈံးၿပီေပါ့။ ဒီလိုအႏၲရာယ္ရွိတဲ့ ဝယ္ယူမႈမ်ိဳးကို အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပင္စင္ရန္ပံုေငြ Pension Fund မန္ေနဂ်ာေတြဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိပါ။ အစိုးရက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း
ေတြနဲ႔ ထိန္းထားပါတယ္။ စြန္႔ရဲရင္ ျမက္ျမက္ကေလးျမတ္ႏိုင္သလို ဝက္ဝက္ကြဲေအာင္လည္း ႐ႈံးႏုိင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ပိုက္ဆံ ရွိသူေတြအဖို႔က ႐ႈံးလည္း အ႐ႈံးခံႏိုင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္တာမို႔ ပိုက္ဆံရွိသူေတြအတြက္ အျမတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ ၾကိဳပြိဳင့္ရန္ပံုေငြ Hedge Funds ေတြေပၚလာပါတယ္။ ေငြရွင္ေတြရဲ႕ ေငြေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ အစိုးရက ဝင္မစြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကိဳပြိဳင့္ရန္ပံုေငြ မန္ေနဂ်ာေတြဟာ စြန္႔ရဲတယ္။ ရမ္းရဲတယ္။ ဥပမာ ရာသီဥတု ေဖါက္ျပန္လုိ႔ ကမၻာမွာ ဂ်ံဳ ေသာ္၎၊ စပါးေသာ္၎ အထြက္နည္းမယ္၊ ေစ်းတက္မယ္ထင္ရင္ ေငြပံုၿပီးဝယ္လိုက္ၾကေတာ့ ပိုရွားကုန္ေရာ။ ဒီေတာ့မွ ဒီေလာဘသားေတြက ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ေရာင္း အျမတ္မ်ားမ်ားရတာပါ။ ကမၻာမွာ ေရနံေစ်းမတရားတက္တာ သူတို႔လက္ခ်က္လည္း ပါတယ္။ ဆန္ေစ်း၊ ဂ်ံဳေစ်းတက္တာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားေတြ ဒုကၡပိုၾကံဳ ရတာလည္း ဒင္းတို႔အျပစ္ မကင္းဘူး။

Currency imbalance လို႔ေခၚတဲ့ ေငြေၾကးမညီမွ်မႈကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့သူေတြက  ေငြေၾကးကစားကြက္
ကို ဝင္ကစားႏုိင္တယ္။ ယၡဳအခါမွာ ၾကိဳပြိဳင့္ရန္ပံုေငြ Hedge Funds ကမ်ားလာတာေၾကာင္႔ ဒီအထဲက ေငြကစားသူ မ်ားလာႏုိင္တာေၾကာင္႔ အႏၲရာယ္ၾကီးလာတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိေငြ က်ပ္ကို အရွင္ထားေတာ့မယ္ ဆိုရင္္ capital market လို႔ေခၚတဲ့ ေငြပင္ေငြရင္းေစ်းကြက္နဲ႔ Forex လို႔ေခၚတဲ့ ေငြလဲလွယ္ေစ်းကြက္ကို ေကာင္း
ေကာင္းနားလည္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ လိုပါတယ္။ ဒါမွ ေငြပင္ေငြရင္း ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ Capital control ရင္းႏွီးမႈ ခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္း ကို ေကာင္းေကာင္း ႏုိင္ပါမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာက်ပ္ လဲလွယ္ႏႈန္းကို မကိုင္မျဖစ္ ကိုင္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ စလုပ္တဲ့ အစီအစဥ္ Plan ေတြမွာ အနဲဆံုး ၅ႏွစ္ - ၁ဝႏွစ္ စီမံကိန္းနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ပညာေတာ္သင္လႊတ္၊ IMF ၊  Wolrld Bank တို႔မွာ လက္ေတြ႔လုပ္ပါေစ။ Capital market ေငြေၾကး ေစ်းကြက္ ကို ေကာင္းေကာင္းႏုိင္တာ အေမရိကန္ျပည္က Wall Street နဲ႔ London Financial market ပါပဲ။

ျမန္မာလူငယ္ေတြ အေတြ႔အၾကံဳရေအာင္ လူေတာ္ေတြေမြးၿပီး ဒီေစ်းကြက္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း အေတြအၾကံဳ ယူၾကပါေစ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂ဝ က တ႐ုတ္ဗဟိုဘဏ္ကို ပဲ့ကိုင္္သူ ေတြနဲ႔ ယခုပဲ့ကိုင္သူေတြ မတူၾကေတာ့ပါ။ ယေန တ႐ုတ္ပညာရွင္ေတြဟာ ကမၻာ့အဆင့္အတန္းမီတဲ့ လူေတာ္ပညာရွင္ေတြ။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို ေနာေၾကတဲ့သူေတြ။

တိန္ေလ်ာက္ပိန္ရဲ႕ စကားတခြန္းကို သြားသတိရမိတယ္။ “When our thousands of Chinese students abroad return home, you will see how China will transform itself " တဲ့။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေထာင္ခ်ီတဲ့ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေရာက္လာရင္ တ႐ုတ္ျပည္ၾကီး ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားမယ္ဆိုတာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ပညာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေရရွည္ကိုၾကည့္တတ္ တာကိုး။

အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္ရဲ႕ ဥကၠ႒က ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္အထိ အတိုးႏႈန္းမျမင့္ပါဘူးလို႔ ထုတ္ေျပာၿပီးၿပီ။ ဒါ့အျပင္
အေမရိကန္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ေတြဟာ ကိုးရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္ေနတာကို ခုထိေလ်ာ့မခ်ႏိုင္ေသးဘူး။ အေမရိကန္ အစိုးရရဲ႕ စီးပြားေရးကိုင္တြယ္ပံု မမွန္ကန္တဲ့အတြက္ အေမရိကန္ကုမၸဏၾီကီးေတြဟာ ရင္းႏွီးေငြ ေဒၚလာ ၁၆,ဝဝဝ ဘီလ်ံ (၁.၆ထရီလီယံ) ကို ႏိုင္ငံက ဆြဲထုတ္သြားၾကတယ္။ ဘဏ္ေတြနဲ႔ ကုမၸဏီၾကီးေတြက ေနာက္ထက္ ၁ ထရီလီယံ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို မသံုးဘဲ ေငြ သားအျဖစ္ ကိုင္ထားၾကတယ္။ အစိုးရက ယံုၾကည္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ လို႔ဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ စီးပြာေရးတိုးတက္ဖို႔ ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈမရွိေတာ့ အေမရိကန္ စီးပြာေရးဟာ မၾကီးထြားဘဲ၊ လမ္း
အလယ္မွာ တန္႔ေနတယ္။ ျပႆနာက ဗဟိုဘဏ္က အတိုးႏႈန္း ထပ္ေလ်ာ့ဖို႔ကလည္း အဆံုးနား ကပ္ေနၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္က ဦးေနဝင္းရဲ႕ (ဝါဇီ) အတိုင္း ေဒၚလာေတြ ႐ိုက္ထုတ္ရတယ္။ တခုပဲ
ကြာတာက အေမရိကန္ ဗဟိုဘဏ္ က Electronic Printing လို႔ေခၚတဲ့ ကြန္ျပဴတာကတဆင့္ ျဖန္႔ေဝေပးတာ။
ဒါကို လွလွပပ နာမည္ေပးထားတယ္။ Quantitative Easing (QE)တဲ့။ ဒုတိယ အၾကိမ္ ႐ိုက္ထုတ္ၿပီးၿပီမို႔ ( QEII ) လို႔ေခၚပါတယ္။ ထူးမျခားနားမို႔ ေနာက္ထပ္ (QE III) လာဦးမယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက ထင္ေၾကးေပးေနၾကပါၿပီ။

အရပ္သားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေနာက္ ၃ ၊ ၄ ႏွစ္ ေဒၚလာေစ်း မတက္ႏုိင္ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေငြေၾကး ကစားသမားေတြ ရန္ကေရွာင္ရေအာင္ က်ပ္ကို အရွင္မထားဘဲ ေဒၚလာနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာက ေလာေလာဆယ္ အႏၲရာယ္နည္းမလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ၾကားထဲမွာ လူငယ္၊ လူေတာ္ ပညာရွင္ေလးေတြကို ေမြးေစခ်င္တယ္။ ရမည္းသင္း ပတ္လည္ေဘာ္လံုးပြဲမွာ ႏိုင္တာနဲ႔ ကမၻာ့ေဘာ္လံုးပြဲမွာ ဘယ္သြားၿပိဳင္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ေျမာက္ကိုရီးယား
ေတြလို ခြက္ခြက္လန္ ႐ႈံးရခ်ည္ေသးရဲ႕။

ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ စီးပြားေရး နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ စီးပြားေရးေပၚလစီ ကိုလည္း ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကပဲ ဆံုးျဖတ္ရသလုိ ၊ တာဝန္ရွိတာ
လည္း ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြပါပဲ။ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား ရာထူးယူေတာ့ စီးပြားေရး ကေမာက္ ကမ ျဖစ္ခ်ိန္ႀကီး။ အိုဘားမားဟာ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးေတာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘဏ္ေတြျပဳတ္ရင္ ဒို႔စီးပြားေရးေတာ့ ေရစံုေမ်ာရခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ၿခိမ္းေခ်ာက္မႈကို ေၾကာက္ၿပီး ဘဏ္ေတြကို ပံ့ပိုးခဲ့တာ။

ဘဏ္ေတြရဲ႕ရမ္းကားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရတဲ့ စီးပြားေရးဒုကၡကို ကယ္တင္ဖို႔ ဘဏ္ေတြကိုဝင္ကူ ေငြပံုေအာခဲ့တယ္။  ဘဏ္ေတြက ေငြရႊင္ၿပီး ေငြပံုအေပၚထိုင္ၿပီး ေငြေခ်းရမွာကို ေငြမေခ်းေတာ့၊ အေမရိကန္ကုမၸဏီေတြက ေငြမလည္၊ မတိုးတက္ဘဲ အလုပ္မေပးႏုိင္တာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္းဟာ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္းက မက်ႏိုင္ဘူး။ တဘက္ကလည္း ဘုရ္အစိုးရ ဘဏ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္မႈ နည္းလို႔ ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး ဝိုင္းအျပစ္တင္ၾကေတာ့ အျပစ္ကင္းေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္တာ အေမရိကန္ ကုမၸဏီေတြအတြက္ လုပ္ငန္းစရိတ္ေတြ တက္ကုန္ျပန္ေရာ။ ၂ဝ၁၂ ေရြးေကာက္ပြဲက ေနာက္ႏွစ္ဆို ေရာက္လာၿပီ။ စီးပြားေရးဦးေထာင္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ရင္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း မက်ရင္၊  ျပန္လည္အေရြးခံရဖို႔ မလြယ္လွပါ။

တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပိုးေမြး

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဦးဘၿငိမ္းလက္ထက္ ကတည္း က စီးပြားေရး ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္တဲ့ ေနရာမွာ တိုင္းျပည္ အထိ နာမယ္ ၊ မနာဘူး၊ ေနာက္ ဆက္တြဲ ျဖစ္ေေပၚႏုိင္တဲ႔ ျပႆနာေတြကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားတာထက္၊ ေပၚလစီ ခ်မွတ္ သူေတြ ျဖစ္လိုတာကို ျဖစ္သလို ခ်မွတ္ၾကတဲ့ အက်င္႔ဟာ အ႐ိုးထိဆြဲေနၾကတယ္။ သံုးဆြဲေနတဲ႕ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမဝင္ေတာ့ ဘူးလို႔ ေၾကျငာရဲတာက သက္ေသထူခဲ႔ၿပီပဲ

သလို ေမြးတာေၾကာင့္ စီးပြားေရးကို ေကာင္းေကာင္း ကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္။ အေမရိကန္နည္းတူ Stimulus လို႔ေခၚတဲ့ ေငြပိုကို စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ထဲ ထည့္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ၾကီးက ေဆာက္လုပ္ေရး ပေရာဂ်က္ေတြ၊
ျပည္နယ္အစိုးရေတြ အထဲ ထည့္ၿပီး လူေတြ အလုပ္ရေအာင္
လုပ္၊ သက္သာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ့ တခါတည္း စီးပြားေရး ေခါင္းေထာင္လာျပန္တယ္။

အရင္တပတ္ကပဲ ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဘဏ္ေတြ အရံရန္ပံုေငြ တိုးဖယ္ထားရမယ္ဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္တာ ယြန္ဘီလ်ံ ၉ဝဝ ဖိုး လည္ပတ္ေငြက ေလ်ာ့သြား တယ္လို႔
ေဝါလ္စထိ ဂ်ာနယ္ (Wall St Journal) က သတင္းမွာေဖၚျပထားပါတယ္။ ဒါ မက္က႐ို (Macro) အဆင္႔က
လွလွပပ ကိုင္တာပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြစီးပြားေရး နားလည္တာပါ။

မႏွစ္က အေရွ႕ဒါးဖို႔စ္ (Davos East) လို႔ေခၚတဲ့ စီးပြားေရး ေခါင္းေဆာင္ လူေတာ္ (Elite) ေတြဆံုတဲ့ အခမ္းအနား
မွာ သတင္းသမားေတြနဲ႔ အေမးအေျဖလုပ္ခဲ႔ရာ တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေျဖၾကား သြားတာေတြဟာ သိပၸံပညာရွင္ စတီပင္ေဟာကင္း (Stephen Hawking) ရဲ႕ ပို႔ခ်မႈကို နားေထာင္ရသလို တန္ဖိုး ရွိမွရွိပဲ။

လီကြမ္ယူဟာ စီးပြးေရး ကၽြမ္းက်င္သလို မေလးရွားက မဟာသီဟာလည္း အင္မတန္ ေတာ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ပါပဲ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အာရွေငြေၾကး ျပႆနာေပၚေတာ့ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မဟာသီဟာ ကမၻာ့ေငြေၾကး
ေစ်းကြက္ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့ ပညာရွိ လူေတာ္ Tan Sri Nor Mohamed Yakcop ကို ကမၻာေငြ လဲလွယ္ေစ်းကြက္ Forex အေၾကာင္း အာဂ်င္တီးနားမွာ အစည္းအေဝး တက္တုန္း ေခၚရွင္းျပခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းငါ့ကို အခုရွင္းျပတာ သြားၿပီးေရးေခ် ဆိုၿပီး ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး မေလးရွား ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ မဟာသီယာဟာ
ေငြကစားသူေတြကို ေငြပင္ေငြရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈ Capital Control နဲ႔ ရေအာင္ကိုင္သြားတယ္။ ဒီပညာရွင္ဟာလည္း
ပထမ အၾကံေပးကေန ဝန္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီပညာရွင္၊ မေလးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ေရးးျပခဲ့တဲ့ စာစု ၄၅ခု ကို စာအုပ္အျဖစ္ ျပန္ေဖၚျပထားတဲ့ Notes to the Prime Minister: The Untold Story of How Malaysia Beat the Currency Speculators ဆိုတဲ့စာအုပ္ ေလာေလာလတ္လတ္ လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္ကမွ ပူပူေႏြးေႏြး ထြက္လာပါတယ္။

ေငြေၾကးေစ်းကြက္ ကိုစိတ္ဝင္စားသူမ်ား၊ ေလ့လာသူမ်ား၊ ေပၚလစီဆံုးးျဖတ္ရမယ့္ လူၾကီးမင္းမ်ားနဲ႔ အၾကံေပး ပုဂၢိဳလ္အားလံုး ဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္လို႔ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရေစ။

အိုင္အမ္အက္ (IMF) ကိုဘာေၾကာင့္ အကူအညီ ေတာင္းရတာလဲဆိုၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ခ်င္သူေတြ ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ အာရွေငြေငြေၾကး ျပႆနာ၊ မက္စီကို စီးပြားေရးျပႆနာ၊ ယေန႔ဂရိ၊ ကမၻာမွာ ေငြေၾကးျပႆနာ
ေပၚတိုင္း IMF ကဝင္ကူရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါသူ႔ရဲ႕ တာဝန္ကိုး။ ဒါေၾကာင့္ (IMF)ဟာ အေတြ႔အၾကံဳရွိတယ္။
ေငြအင္အားေတာင့္တယ္။ စာေရးသူ အျမင္အရ ေငြပင္ေငြရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈ Capital Control အတြက္လည္း အၾကံဉာဏ္ ေတာင္းသင့္တယ္။

တခ်ိဳ႕ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြ၊ ကုမၸဏီၾကီးေတြရဲ႕ ဝင္ေငြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံလို ဆင္းရဲသား ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ထြက္ကုန္ ဝင္ေငြထက္ ပိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အကယ္၍မ်ား ဒင္းတို႔ ေငြေၾကးကစား တိုက္ခိုက္လာရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ
ခုခံႏုိင္တဲ့ ဓနအင္အား မရွိဘူး။ IMF ရဲ႕ အကူအညီ လုိလာလိမ္႔မယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ IMF က အကူအညီေပးဖို႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ရွိရဲ႕လား၊ လြပ္လပ္ခြင့္ရွိရဲ႕လား၊ ပြင့္လင္းမႈရွိရဲ႕လားဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို သံုးသပ္လာေလ႔ရွိတယ္။ ပိုမိုပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဦးတည္ဖို႔ အခြင္႔ေကာင္းပါပဲ။

ႏုိင္ငံတခု စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ဖို႔ ဆိုတာ စီးပြားေရးအေျခခံ ေတြရွိရပါမယ္။ ထို႔အျပင္ အေျခခံအဆာက္အအံုေတြ တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ဦးေနဝင္းဟာ အင္စတီက်ဴးရွင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ လူ႔ဝန္းက်င္ရဲ႕ အေဆာက္အအံုဟူသမွ်ကို စစ္တပ္ကလြဲ၍ က်န္တာေတြကို ဖ်က္စီးခဲ့သလို၊ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး တည္ေဆာက္မႈကာလက အားလံုးကို
ျပည္သူပိုင္ သိမ္းခဲ့တာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စီးပြားေရး အေျခခံ အုတ္ျမစ္ဟူသမွ် ပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးက လူသားအရင္းအျမစ္လို႔ ေခၚတဲ့ စီးပြားေရးကို တည္ေဆာက္မယ့္ လူ ေတြပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပညာတတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ကို အက်ိဳးျပဳလိုသူေတြဟာ တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ ကမၻာအႏွံ႔ျပန္႔ေနတဲ့ ဒီလူေတြဟာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရင္း မ်က္စိေတြပြင့္၊ ကမၻာ႔အျမင္ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရွိလာၾကတယ္။ လူတိုင္းအတြက္ မိမိေမြးဖြားရာ မိခင္တိုင္းျပည္ဆိုတာ တခုတည္းရွိတာပါ။ မိခင္တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖို႔ အစိုးရတဦးတည္းက မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါ။ လူတိုင္း ပါဝင္ပံ့ပိုးၾကမွ ေအာင္ျမင္ၾကတာပါ။

စီးပြားေရးမွာ မုခ်ဧကန္ အျမတ္ရႏုိင္မွာ စြန္႔စားမည္ ဆိုလွ်င္ ဘာမွလုပ္ ႏုိင္စရာမရိွပါ။ မေသခ်ာ၊ မေရရာတဲ့
ၾကားက စြန္႔စားရဲမွ “အျမတ္” ဆိုတာကို ခံစားႏုိင္မွာပါ။ ေငြသား အက်ိဳးထက္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အၿပံဳးကို ျမင္ရျခင္း ကိုလည္း “အျမတ္” လုိ႔ မသတ္မွတ္ႏုိင္ဘူးလား။ စဥ္းစားစရာပါ။

(အပိုင္း ၂  ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)