ဥေရာပ ေငြေၾကးျပႆနာ (အပိုင္း ၂)

ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း-မဇၥိ်မ
 
ဒုတိယအရစ္

ပထမအရစ္က ယူ႐ို ဘီလ်ံ ၁၁၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကူၿပီးၿပီ။ ဒုတိယ အႀကိမ္လည္း ဒီပမာဏေလာက္ပဲ ထပ္ေပးရျပန္ၿပီ။ ဒီေငြ ေတြကို အီးယူနဲ႔ ကမၻာ့ေငြေၾကး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (IMF) တို႔က ေခ်းမွာဆိုေတာ့ ယူ႐ိုဇုန္မွာ မပါတဲ့ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြေရာ၊ IMF မွာ အဓိက ေငြထည့္ရတဲ့ အေမရိကန္ေတြပါ ဝိုင္းကူရၿပီေလ။ ဒါ့အျပင္ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ပါလာမွာ စိုးတာေၾကာင့္ အေရးေပၚ ယူ႐ိုဇုန္ ကယ္တင္ေရး ေငြစု (European Financial Stability Facility) ဥေရာပေငြေၾကး ခိုင္မာေရး အေဆာက္အဦး ဆိုၿပီး ယူ႐ို ၄၄၀ ဘီလ်ံ၊ ေဒၚလာ ၆၆၈ ဘီလ်ံနဲ႔ဖြဲ႔ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကေလရဲ႕။


အစိုးရ ေငြေခ်းေငြစာရြက္

အရင္းရွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အစိုးရက ေငြေခ်းခ်င္ရင္ အစိုးရ ေငြေခ်းစာရြက္ Government Bonds ဆိုတာေတြ ပိုထုတ္ၿပီး ေခ်းပါတယ္။ စေတာ့ Stock က အတက္အက် ရွိတယ္။ ဘြန္း Bond က အတိုးစား႐ံု သက္ သက္ပဲ။ သံုးလ၊ ေျခာက္လ၊ တႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ ေရရွည္၊ ေရတို ဘြန္း အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အတိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကပါသည္။ တိုင္းျပည္ တျပည္ဆိုတာ အစိုးရနဲ႔ ထုတ္လုပ္သူ လူထု ရွိေနသေရြ႕ (အခြန္)ဆိုတာ ရွိစၿမဲ။ (အခြန္) ဆိုတာ အစိုးရအတြက္ (ဝင္ေငြ) ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ မတူ၊ အစိုးရ ဘြန္းေတြက ပ်က္သြားတာ မရွိႏုိင္၊ ပိုစိတ္ခ် ရတယ္လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂၀၀၇ ေငြေၾကး အခက္အခဲအၿပီး ဘဏ္အမ်ားစုဟာ စြန္႔စားမႈ (Risk) နည္းတဲ့ အစိုးရဘြန္းေတြကိုကို ဝယ္စု ခဲ့ၾကတယ္။ အခု ဂရိ အစိုးရဟာ သူ႔ရဲ႕ ေခ်းေငြေတြကို ျပန္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကတိပ်က္ရမယ္ဆိုတဲ့ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ဂရိအစိုးရရဲ႕ ဘြန္းေတြဟာ တန္ဖိုးမဲ့ ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီလို ဂရိ အစိုးရ ကတိမပ်က္ရေအာင္ default မျဖစ္ရေအာင္ အီးယူနဲ႔ တျခားႏုိင္ငံေတြက ဝင္ကူၾကရတာ။


ဘဏ္ေတြလည္း အ႐ံႈးခံပါေစ
 
တဘက္ကျပန္ၾကည့္ရင္၊ အရင္းရွင္ ေလာကမွာ စြန္႔စားမႈ Risk ဆိုတာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတိုင္းမွာ ရွိၾကတာပဲ။ အ႐ံႈးနဲ႔ အျမတ္တြက္ၿပီး ေရာင္းၾက ဝယ္ၾက ရတာပဲ။ ဒီအစိုးရ ဘြန္းေတြ ဝယ္စဥ္က အႏၲရာယ္ကို သိလ်က္နဲ႔ ဝယ္ၾက တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္အစိုးရေတြကပဲ ဝင္အနစ္နာခံစရာ မလိုဘူး။ ဝယ္ထားတဲ့ ဘဏ္ေတြလည္း အ႐ႈံးခံၾက။ ဒါကိုေခတ္သစ္ စီးပြားေရး စကားနဲ႔ေျပာရရင္ (Haircut) လို႔ေခၚပါတယ္။ ဂ်ာမဏီဦးေဆာင္ၿပီး ဒီလိုေတြး၊ ဒီလိုေဆြးေႏြးတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥေရာပ ဗဟိုဘဏ္က ဘသားေခ်ာ ျဗဴ႐ိုကရက္ေတြက စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း ဒါ Default ကတိပ်က္တာပဲဆိုၿပီး ျငင္းဆိုေနၾကေလရဲ႕။


ယူ႐ိုဘြန္း

ေနာက္တနည္းက တန္ဖိုးက်သြားတဲ့ ဂရိဘြန္းေတြကို အီးစီဘီ ကထုတ္တဲ့ ယူ႐ိုဘြန္းနဲ႔ လဲေပးမလားဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားေနၾကေလရဲ႕။ ျပႆနာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲက ဘဏ္ေတြ႐ႈံးလို႔ ေငြျပန္လဲစရာ ေနာက္ခံေငြ မရွိေတာ့ရင္ ဘဏ္မွာ အပ္ထားတဲ့ လူေတြက (မယံု) ၾကေတာ့ဘဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း ထုတ္ၾကရင္ ဘဏ္ေတြေငြမလည္ဘဲ ရပ္သြားႏုိင္တာ။ ၁၉၃ဝ ခုႏွစ္ေတြမွာျဖစ္တာ ဒီလိုဘဏ္ေတြကို မယံုၾကေတာ့တာပဲ။ အိုင္ယာလန္ (Ireland) မွာ လူေတြ တန္းစီၿပီး ေငြလည္း ထုတ္လာၾကေရာ အစိုးရက ဝင္ကူရေတာ့တာပဲ။

တနည္းအားျဖင့္ ဘဏ္ေတြကို အစိုးရက ဝင္ကိုင္ရေတာ့၊ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းရတာပဲ။ အိုင္ယာလန္ (Ireland) ျပႆနာက ဘဏ္ေတြ စြန္႔စားမႈလြန္ၿပီး ေငြေၾကးက႑ ပူေဖါင္းသဖြယ္ ေဖါင္းပြမႈ (Financial Bubble)ျဖစ္ၿပီး၊ အိမ္ေစ်းေတြတက္၊ အိမ္ေစ်းေဖါင္းပြမႈ ျဖစ္တာပါပဲ။ စီးပြားေရးမွာ (ယံုၾကည္ရမႈ) Credibility ဟာ အလြန္ အေရးပါတဲ့ အႏွစ္သာရတခုပါ။ (ယံုၾကည္ရမႈ) ပ်က္သြားရင္ ဘယ္သူမွ အေရာင္း၊အဝယ္ လုပ္ၾကေတာ့မည္မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ ယူ႐ိုဘြန္းနဲ႔ ဂရိအစိုးရ ဘြန္းေတြကို အစားထိုးဖို႔ စဥ္းစားၾကရတာပါ။

ဆက္ဖတ္ရန္- 



ဂရိရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ

ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အားနည္းခ်က္တခုက လူထုရဲ႕မဲကို ေရွာင္လို႔မရ။ အက်ပ္္အတည္းမွာ အစိုးရ ဆိုတာက တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ိဳးကိုေရွ႕႐ႈၿပီး လူမႀကိဳက္တာေတြကို ေရွာင္လို႔မရ။ ပထမ အႀကိမ္ေခ်းေငြက ေနာက္ဆံုး အလွည့္ က် ယူ႐ို ရွစ္ဘီလ်ံရဖို႔၊ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြကို လိုက္နာရေတာ့မယ္။ ဂရိ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ပါပန္ဒီ႐ိုက ပါလီမန္မွာ မဲအႏုိင္ရ ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ လူထုဆႏၵ ခံယူပြဲ လုပ္မယ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ၾကီး ထေၾကျငာလာတယ္။ ဂ်ာမန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဂရိသာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ခဲ့ရင္ (႐ႈံးမွာေသခ်ာတာေၾကာင့္) ဂရိကို ယူ႐ိုဇုန္ ကသာမက အီးယူက လည္း ထုတ္ျပစ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ရတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ပါပန္ထီ႐ို ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အသစ္ ပါပန္ဒီးမို႔ကို သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္က လူထု ခံရယူပြဲ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ရတာက အတိုက္ခံမဲကို မရေတာ့လို႔။ ဒါ ဒီမိုကေရစီ၊ အထူးသျဖင့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ တိုင္းျပည္က ေခ်ာက္နေဘး ေရာက္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေရး ကစားေနၾကတုန္းပဲ။ေနာက္ဆံုး ပါပန္ဒီးမို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သစ္ျဖစ္လာမွ အတိုက္ခံက ေထာက္ခံလို႔ အီးယူနဲ႔သေဘာတူမႈကို ပါလီမန္က မဲခြဲသေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာင္ကို မေက်ာ္ႏုိင္ရင္ အီးယူက ပိုက္ဆံေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။


အီတလီကို ကူးစက္ေတာ့မွာလား

ဂရိေရာဂါဟာ အီတလီဘက္ေရာက္လာျပန္တယ္။ အီတလီ အစိုးရကလည္း ျပားျပားဝပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနေပမယ့္ ေရွာင္မရ
ျပန္ဘူး။ အီတလီက ေခ်းထားတဲ့ေငြက ယူ႐ို ၂,၆ဝဝ ဘီလ်ံ ရွိတယ္။ GDP ရဲ႕ ၁၂ဝ% ေက်ာ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အီတလီရဲ႕ အတိုးဟာလည္း ေစ်းကြက္မွာ ၇% ေက်ာ္သြားးေလရဲ႕။ အၾကမ္းအားျဖင့္ အတိုး ၇%ေက်ာ္ရင္ အတိုးက စားသြားတာမို႔ ေရရွည္မခံႏိုင္ဘူး။ unsustainable လို႔ သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ECB ကဝင္ၿပီး Greek, Italian, Spanish Bonds ေတြ ကို ဝင္ဝယ္ရတယ္။ အလံုးလိုက္ ဝင္ဝယ္တာမဟုတ္။ ေစ်းကြက္ၿငိမ္သြား႐ံုေလာက္ပဲ ဝင္ဝယ္တာ။ 
 
တနည္းအားျဖင့္ Liquidity ေငြလည္ပတ္မႈ တိုးေအာင္ဝင္ျဖည့္တာပါ။ ဒါကို Quantitative Easing လို႔လည္း ေခၚပါ တယ္။ ECB က ဝင္ကူတာေၾကာင့္ လတ္တေလာေတာ့ ေစ်းကြက္မွာ အီတလီဘြန္းေတြ အတိုးႏႈန္းက ၆% ေက်ာ္
ေက်ာ္ကို ျပန္က်သြားတယ္။
 
ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးေနခ်ိန္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၆ ညေန ၅ နာရီ (GMT) အခ်ိန္မွာရွိတဲ့ (၁၀)ႏွစ္ ဘြန္း 10 year government Bonds ေတြ အတိုးႏႈန္းေတြအရ


ဒီဇယားအရ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ာမဏီတုိ႔ရဲ႕ အတိုးႏႈန္း ကြာျခားခ်က္ (Spread) ဟာ ၁၉၉၉ ယူ႐ိုဇုန္ကို တည္ေထာင္ၿပီး ကတည္း က ယေန႔ အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္တယ္။ သာမန္လူေတြအတြက္ ဒီကြာျခားခ်က္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္စရာလို႔ ထင္စရာ ရွိေပမယ့္ ယူ႐ိုဘီလ်ံ၊ သန္းေပါင္း ေထာင္၊ ေသာင္း၊ သိန္း ဂဏန္း ေခ်းရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ရင္ေကာ့မတတ္ ခံစားရပါတယ္။


တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေႂကြးဆပ္ႏႈန္းစံ Sovereign Credit

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေၾကးေငြပမာဏ၊ တိုင္းျပည္ထုတ္ကုန္၊ စီးပြားေရး အေဆာက္အအံုေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းဖို႔ အင္အား ရွိမရွိ (Political Will) အစံုစံုကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ Sovereign Credit လို႔ေခၚတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အေႂကြးယူႏုိင္တဲ့ အဆင့္ကိုသတ္မွတ္ေပးတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေႂကြးဆပ္ႏႈန္းစံ Sovereign Credit ကို S&P (Standard & Poor), Moody, Fitch ဆိုတဲ့ ေအဂ်င္စီ ေတြက သတ္မွတ္ေပးၾကပါတယ္။

ဥပမာ ၂ဝ၁၁ ၾသဂုတ္လတုန္းက အေမရိကန္ အစိုးရဟာ ဥပေဒအရ  ေငြထပ္ေခ်းႏိုင္ဖို႔ ကြန္ကရက္မွာ ခြင့္ေတာင္း ရပါ တယ္။ အစိုးရ အဆက္ဆက္ဟာ လက္လြတ္စပယ္ ေခ်းလာလိုက္ၾကတာ ေဒၚလာ ၁၄,၀၀၀ ဘီလ်ံထိ ရွိခဲ့ပါ တယ္။ ပါတီႏွစ္ခု ၫႇိမရျဖစ္ေနေတာ့ အစိုးရဟာ ဒီအေႂကြးထူတဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ ႏုိင္ငံေရးဆႏၵ မရွိဘူးဆိုၿပီး Standard & Poor agency က အေကာင္းဆံုး AAA+  ကေန AA+ ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာမွ သေဘာတူညီခ်က္ ရသြားၾကလို႔ က်န္တဲ့ေအဂ်င္စီ ႏွစ္ခုက AAA+ ကေနေလ်ာ့ မခ်လိုက္ၾကဘူး။ အကယ္၍သာ အားလံုးက ညီတူညာတူ ႏွိမ့္ခ်ခဲ့ၾကရင္ အစိုးရေရာ ျပည္သူေတြပါ ေငြေခ်းရင္ အတိုးပို ေပးရလိမ့္မယ္။ ဒီ (စံ) အေပၚ မူတည္ၿပီး အတိုးႏႈန္းကို ဆံုးျဖတ္ၾကတာကိုး။

 
ယံုၾကည္ရမႈ Credibility
 
စီးပြားေရးမွာ လူတဦးတေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ ကုမၸဏီတစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ တိုင္းျပည္တျပည္ကို ေငြေခ်းမလား၊ အေရာင္း အဝယ္ လုပ္၊မလုပ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ယံုသင့္၊ မယံုသင့္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ရမႈ (Credibility) အေပၚ မူတည္ ပါတယ္။ အေႂကြးမ်ားေနရင္ ဘယ္သူလာ ယံုၾကမွာလဲ။ ျပႆနာက တိုင္းျပည္ေတြဟာ မတတ္ႏုိင္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ၊ မဲရေအာင္ လူထုအႀကိဳက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္လာလိုက္ၾကတာ အေႂကြးက လုိက္တက္လာတယ္။ ဒါထက္ ပိုဆိုးတာ က ဒီမိုကေရစီ မွာမဲရဖို႔ လူထုအႀကိဳက္ အစီအစဥ္ေတြ ေဖၚထုတ္လာၾကၿပီး ဘယ္လိုမွ (မရပ္)ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာ ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျဗဴ႐ိုကရက္ဆိုတာက ဘတ္ဂ်က္ တခါတိုးၿပီးရင္ ေလ်ာ့တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ ထပ္ေတာင္း။

ႏုိင္ငံေရးသမား ဆိုတာကလည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ (ေငြ) ေတြနဲ႔ (ကိုယ္) မေပးရတိုင္း (ျဖဳန္း) ၾကေပါ့။ အေမရိကန္ အစိုးရ မွာ Duplicate လို႔ေခၚတဲ့ (ထပ္တူ) အစီအစဥ္ေတြ (ေသာင္း) နဲ႔ခ်ီ ရွိတယ္။ ဒါေတြကို စီစစ္ၿပီး ဖ်က္သင့္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိေပမယ့္ တကယ္ ဖ်က္ဖို႔က်ေတာ့ လက္တြန္႔ ေနၾကတယ္။ တိုင္းျပည္က အေႂကြးပင္လယ္ထဲ နစ္ေနၿပီ။ အမတ္မင္း ေတြက ျဖဳန္းလို႔ ေကာင္းၾကတုန္း။ အေမရိကန္ဟာ တကယ္ေတာ့ အေႂကြးနဲ႔ သူေဌးလုပ္ေနတာ။ အခြန္နဲ႔ တျခားဝင္ေငြေတြက တလကို (၁၇၂) ဘီလ်ံ ဝင္ေငြရွိတယ္။ သံုးေငြ က တလကို ဘီလ်ံ (၃ဝဝ) ေက်ာ္တယ္။ ဘယ္သူ မမြဲဘဲ ေနႏုိင္ မွာလဲ။ ၂၀၁၁ ႏုိဝင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔မွာပဲ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အေႂကြးဟာ (၁၅) ထီလ်ံ (ဘီလ်ံ ၁၅,ဝဝဝ) ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝင္ေငြနဲ႔သံုးေငြ မမွ်ရင္ ယံုၾကည္မႈ Credibility က်ဆင္း ဆံုး႐ႈံးရတာ ဓမၼတာ ပါပဲ။


ႏုိင္ငံ၏ အေႂကြးျပႆနာ (Sovereign Debt)

ဥေရာပမွာျဖစ္ေစ၊ အေမရိကန္မွာ ျဖစ္ေစ ျပည္သူေတြကို ဒုကၡ မေရာက္ေစဖို႔ ကယ္တင္ဖို႔ လံုၿခံဳေရးကြန္ယက္ (Safety Network) ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ျပည္သူေတြက အစိုးရကို အခြန္မွန္မွန္ ေပးရတာေၾကာင့္ အလုပ္မရွိရင္ အစိုးရဆီက အလုပ္လက္မဲ့ ေထာက္ပံ့ေငြ (Unemployment Check) ဆိုတာရတယ္။ ဥေရာပမွာေတာ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ေဆးကုသခြင့္ ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ Universal Health Programs လူတိုင္းကို ေဆးကုေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ရွိတယ္။ အေမရိကားမွာေတာ့ ဆင္းရဲသူေတြအတြက္ (Medaid) ဆိုတာနဲ႔ အသက္ႀကီးသူေတြအတြက္ (Medicare) ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ရွိတယ္။ (က်န္တဲ့သူေတြအတြက္ ကေတာ့ အလုပ္ရွိရင္ အလုပ္ရွင္ကေပး သို႔မဟုတ္ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြဆီက ေဆးအာမခံ ဝယ္ရတယ္။) ဒီအစိုးရက ဦးစီးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို လိမ္ညာေတာင္းတဲ့ သူေတြမ်ား သလို အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အလြန္ညံ့ဖ်င္းတာေၾကာင့္ ေလလြင့္မႈေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ေတြက ၄၀%ကို ျဖဳန္း ၾကတယ္လို႔ စြပ္စြဲထားတယ္။

အစိုးရဆိုတာက ကိုယ့္အိတ္ထဲကေပးရတဲ့ ကိုယ္ပိုက္ဆံ မဟုတ္တာေၾကာင့္ အၿမဲ ျဖဳန္းတီးမႈ ဆိုတာရွိတယ္။ ပါးစပ္က သာ ေျပာၾကတာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကပ္ၾကပ္မတ္တ္မတ္ မလုပ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူသားတုိ႔ ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရး (Entitlement) လို႔သတ္မွတ္တဲ့ ဒီလို အစီအစဥ္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုက မကိုင္ရဲၾကဘူး။ အမွန္ကေတာ့မဆလ စိတ္ဓါတ္ အငယ္စားေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရတိုင္းဟာ အၿမဲေငြလိုေနၾကတယ္။ အေႂကြးနဲ႔ ပိသထက္ပိေနၾကရတာပဲ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ Wall St ကစလိုက္တဲ့ ေငြေၾကးျပႆနာ (2007 Financial Crisis) ျဖစ္ေတာ့၊ ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွင္း (Globalization) ေၾကာင့္ အားလံုးၿငိတြယ္ ဆက္စပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ အစိုးရက ဦးေဆာင္ၿပီး ဝင္ကူမွဆိုၿပီး ဒုကၡေတြ႔ေနတဲ့ ဘဏ္ေတြကို ေငြအလံုးအရင္းနဲ႔ ဝိုင္းကူလိုက္ၾကတာ ႏုိင္ငံအမ်ားစုက အေႂကြးေတြ ပိေနေလရဲ႕။

တခါ ကိန္းရွင္သီအိုရီ Keysian အရ စီးပြားေရး က်ဆင္းခ်ိန္မွာ အစိုးရက ဝင္ကူရမယ္ဆိုေတာ့ အစိုးရတိုင္းလိုလို Stimulus လို႔ ေခၚတဲ့ အစိုးရေငြ ေစ်းကြက္ထဲ ထည့္ၿပီး မီးပူတိုက္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ၾကျပန္တယ္။