မၾကဴ မွ သမီးျဖစ္သူ မီးပူႏွင့္ အကပ္ခံရေၾကာင္း စတင္သိရွိခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ေပၚခဲ့သည္မ်ား

 Child Abuse By Burma's Judge Aung Phone Win and his wife

၂၂ရက္၊ဧျပီလ ၂၀၁၂။

 မၾကဴသည္ သမီးျဖစ္သူ မီးပူႏွင့္အကပ္ခံရေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္အား ဧျပီ ၄ရက္၌ ေက်ာက္ၾကီးတြင္ ေနထိုင္သူတစ္ဦး၏ သူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္မွ ဖုန္းဆက္ေျပာျခင္းေၾကာင့္သာ တဆင့္ ျပန္လည္သိရွိရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ၾကီးရဲစခန္းသို႔ သြားေရာက္အကူအညီေတာင္းခံရာ ရဲစခန္းမွဴးက ပဲခူးအမွတ္(၃)ရဲစခန္းသို႔ ကူညီစံုစမ္းေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းခံစာ တစ္ေစာင္ေရးေပးပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔သို႔အကူအညီေတာင္းခံရာတြင္ သူတို႔ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာဆိုပါသည္။ ထိုေန႔တြင္ပင္ ေက်ာက္ၾကီးျမိဳ႔နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၏ ကူညီမႈျဖင့္ တရားသူၾကီးဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းႏွင့္ ပထမအၾကိမ္ စကားေျပာခြင့္ရျပီး မနက္ျဖန္ ပဲခူးသို႔ လာရန္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ေျပာသည္။ မၾကဴ ပဲခူးသို႔သြားႏိုင္ရန္ ေက်ာက္ၾကီးျမို႔နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ဴးက ေငြႏွစ္ေသာင္းထုတ္ေပးျပီး ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ုပ္ေရးရံုးမွ စာေရး ကိုသက္ေဆြဆိုသူအား အေဖာ္အျဖစ္ ထဲ့ေပးျပီး ကေလးကိုျပန္ေခၚလာႏိုင္ေစရန္ အကူအညီေပးရန္မွာၾကားလိုက္သည္။

ဧျပီ ၅ ရက္တြင္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းရံုးထိုင္ရာ ပဲခူးတရားရံုး ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္း၏ ရံုးခန္းတြင္ သြားေရာက္ေစာင့္ဆိုင္းျပီး စာေရးျဖစ္သူ မသဲႏုေအာင္ထံ အကူအညီေတာင္းခံ၍ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းထံ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေပးရန္ ေျပာၾကားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မသဲႏုေအာင္က “ မၾကဴ၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမွာ္ကန္ကိုသြားမယ္၊ ဆိုက္ကားနဲ႔။ ဆရာကအဲ့ဒီမွာေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္” ဟု လာေရာက္ ေျပာဆိုရာ မၾကဴကမျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မသြားလိုေၾကာင္းျငင္းဆိုရာ မသဲႏုေအာင္က “ ဘာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူး၊ ဆရာက ႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႔ျပီး စကားေျပာစရာရွိတယ္”ဟု ဆရာက ေျပာေၾကာင္း ေျပာဆိုပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မၾကဴက အေဖာ္လိုက္ပါလာသူ ကိုသက္တင္မပါလွ်င္ မသြားလိုေၾကာင္း ျငင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္း ခ်ိန္းဆိုရာသို႔ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။
ထို႔ေနာက္ မသဲႏုေအာင္က ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းထံ တယ္လီဖုန္းဆက္ရာ ၇ံုးသို႔ မလာပဲ တေနရာရာတြင္ေစာင့္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၾကဴအား သူ၏ကားရွိရာသို႔ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးရန္ ေျပာဆိုေၾကာင္းသိရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုသက္တင္ႏွင့္ မၾကဴကိုေခၚေဆာင္ကာ မသဲႏုေအာင္က ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္ကား၇ွိရာသို႔ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ပါသည္။

ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းသည္ ကားကို ပဲခူတရားရံုး ေရွ့မွ စတင္ထြက္ခြါျပီးလွ်င္ ပဲခူးေရႊေမာ္ေဓာဘုရားကို ကားျဖင့္ (၁၅)ပတ္ခန္႔ ပတ္ျပီးေမာင္းႏွင္ပါသည္။ မၾကဴက “ဆရာရယ္ ေခါင္းေတြလည္းအရမ္းမူးေနပါျပီ ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ အဲ့လို ေမာင္ေနတာလဲ” ဟုေမးရာ ဦးေအာင္ဖုန္း၀ငး္က “ဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း လိုက္ေနျပီ ၊ အရမ္း အေရးၾကီးေနျပီ” ဟု ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ ပဲခူးဘက္မွ ေက်ာက္ၾကီးဘက္သို႔ ျပန္ရာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေမာင္းႏွင္လာျပီး ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္အတြင္း ၀င္နား၍ တခုခုစားေသာက္ရန္ ေျပာဆိုပါသည္။ မၾကဴက ဘာမွ်မစားလိုေၾကာင္း၊ သမီးကိုသာေတြ႔ လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုပါသည္။
ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက မၾကဴအား “ မင္းကိုတစ္ခုေျပာရဦးမယ္၊ မင္းရဲ႕သမီးမွာ မင္းအိမ္က လာကတဲက ဆီပူေလာင္ကြက္ၾကီးရွိေနတယ္ေနာ္” ဟု ေျပာဆိုပါသည္။ မၾကဴက “ဆရာ အပိုေတြမေျပာပါနဲ႔၊ ကၽြန္မအိမ္မွာ ဆီနဲ႔ ျပားနဲ႔မစားႏိုင္လို႔ ဆရာအိမ္မွာ အပ္ထားရတာပါ။” ဟု ေျပာပါသည္။  ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “ မင္းကေလးက မင္းအိမ္က လာကတဲက ဆီပူေလာင္ကြက္ၾကီး ပါလာတာဘဲ”ဟု ထပ္မံေျပာဆိုရာ မၾကဴက ထိုကဲ့သို႔ မေျပာရန္၊ ပိုက္ဆံရွိတိုင္း ထင္တိုင္းမၾကဲရန္ ေျပာဆိုေသာအခါတြင္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္း အနည္းငယ္ ျငိမ္သြားပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ရဲကားတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လာျပီး အရပ္၀တ္၇ဲအခ်ိဳ႕ ဆိုင္ထဲ၀င္ေရာက္လာကာ အျခားစားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ၀င္ထိုင္ၾကပါသည္။ ထို၀ိုင္းက ရဲသားတစ္ဦးက “အင္တာနက္မွာ တင္လိုက္တဲ့ ကေလးရဲ့ အေမက ဒီသတင္းကို မသိေသးတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ေဒသမွာလည္း အင္တာနက္မရွိလို႔ မသိေသးတာပဲျဖစ္မယ္။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ကေလးရဲ့ အေမဘက္ကေန ကူညီေထာက္ပံ့ေပးမယ္၊ ကေလးအေမကို သိခ်င္၊ေတြ႔ခ်င္ လိုက္တာ” ဟု အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုပါသည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းသည္ ထိတ္လန္႔ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ အမူအယာပ်က္ကာ ထိုရဲမ်ားကို ထိုရဲမ်ားကိုၾကည့္ေနသည္။ မၾကဴကမူ ထိုရဲမ်ားကို ထေျပာျပီးအကူအညီေတာင္းခံရန္ စဥ္းစားမိေသးေသာ္လည္း ကေလးႏွင့္ မေတြ႔ရေသးသည့္အတြက္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနစဥ္ပင္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “သြားမယ္၊သြားမယ္” ဟုဆိုကာ ခ်က္ျခင္း ျပန္ထြက္လာၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ကားကို ရန္ကုန္သို႔ေမာင္းႏွင္လာပါသည္။ မၾကဴက ဘာေၾကာင့္ရန္ကုန္ကိုေမာင္းရတာလဲ၊ ကၽြန္မသမီး ျပသနာျဖစ္တာပဲခူးမွာ ျဖစ္တာေလ”ဟု ေျပာဆိုေမးျမန္းရာ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက သူ႔မိန္းမ ဘုရာဖူးခရီး ထြက္သြားေၾကာင္း၊ ကေလးသည္ ရန္ကုန္တြင္ရွိေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာဆိုပါသည္။

ရန္ကုန္၊မရမ္းကုန္းျမိဳ႔နယ္ရွိ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မၾကဴအား အိမ္တြင္ထားခဲ့ျပီး ကိုသက္တင္ႏွင့္ လကိဘရည္ဆိုင္သို႔သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက ေမးရာတြင္ ကိစၥရွိ၍ သြားတာျဖစ္ေၾကာင္းသာ ေျပာဆိုျပီးထြက္သြားပါသည္။ ည ၈နာရီခန္႔မွ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ မၾကဴသည္ ကေလးကိုလည္း မေတြ႔ရေသးသျဖင့္ ေဒါသျဖစ္ကာထိုင္ငိုျပီး ကေလးကိုေတြ႔လိုေၾကာင္းေျပာရာ “မင္း စိတ္မပူနဲ႔၊ ငါ့အမ်ိဳးအိမ္မွာထား ထားတယ္။ အခုလာေနျပီ” ဟု ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ေျပာဆိုျပီးကားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားပါသည္။

ည ၉နာရီခန္႔ အခ်ိန္တြင္မွ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္း၊ ေဒၚျဖဴ၀င္းသက္၊ မေအးယုေအာင္ ႏွင့္ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားပါ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သားအစ္မိႏွစ္ဦး စကားေျပာဆိုရာအနားတြင္ ေစာင့္၍ေနၾကပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ စကားေျပာဆိုရျခင္းမဟုတ္ပါ။ မၾကဴက သမီးျဖစ္သူအား “မတ္ ၂၅ ရက္က တရားသူၾကီးွရဲ႔ ဇနီးက သမီးကို မီးအိုးနဲ႔ ထိုးသတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား”ဟု ေမးရာတြင္ ကေလးက “သမီးခံစားရတာ သမီးပဲ သိတယ္၊ သမီးကို အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြ မေမးပါနဲ႔” ဟု ငိုကာေျပာဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မေအးယုေအာင္က ထိုဒဏ္ရာေတြ အိပ္ငိုက္ရာမွ ရရွိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက သမီးျဖစ္သူ ကိုယ္ခႏၱာအႏွံ႔ၾကည့္ရႈရာတြင္မူ လည္ပင္းတြင္သာမက ၀မ္းဗိုက္၊ ရင္ဘတ္ႏွင့္ လက္တြင္လည္း ဒဏ္ရာမ်ားစြာကို ေတြ႔ရွိရသည္။ မၾကဴမွ ကိုသက္တင္အား ေခၚျပရာတြင္ ကိုသက္တင္က “ေၾသာ္…၊ေအး..ေအး၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္” ဟုသာေျပာဆိုပါသည္။မိခင္ျဖစ္သူ မၾကဴမွာ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာခံစားရသျဖင့္ သမီးျဖစ္သူအား တစ္ပါတည္းျပန္လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚဆိုေသာအခါ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “မထဲ့ေပးႏိုင္ဘူး၊ မထဲ့ေပးႏိုင္ဘူး၊ ဒီကေလးကို မင္းတို႔နဲ႔ထဲ့ေပးလိုက္ရင္ ျပသနာေတြတက္မွာ ၊ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကေလးကို ငါ ေဆးကုေပးဦးမယ္၊ မင္းကေလးကို တစ္သက္လံုးတာ၀န္ယူတယ္”ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဆရာမိန္းမက ကၽြန္မကေလးကိုမီးအိုးနဲ႔ ထိုးသတ္ရန္ျပဳလုပ္ေၾကာင္း၊ရံုးခန္းတြင္ ကေလးကိုအပ္ႏွံစဥ္က မွဲ႔တစ္ပါက္မစြန္းရန္ေျပာဆိုအပ္ႏွံခဲံေၾကာင္း၊ ဆရာတို႔ကလည္း ကတိေပးခဲ့ေၾကာင္း တို႔ကို  ျပန္လည္ေျပာဆိုသည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “မင္းက ဒီအခ်ိန္မွာ ညွာတာမႈနဲ႔ စာနာမႈကို ဆ၇ာတို႔ကိုေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေပးမဲ့မိန္းမလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး”ဟု ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက “ဆရာမိန္းမက ကၽြန္မသမီးကို မီးအိုးနဲ႔ထိုးသတ္တာေလ၊ ဆရာမိန္းမ လုပ္တာမဟုတ္လို႔ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ” ဟု ျပန္လည္ေျပဆိုခ်ိန္တြင္ ေဒၚျဖဴ၀င္းသက္က “နင္က ငါ့အိမ္၊ ငါ့ျခံထဲ၀င္ျပီး နင့္သမီးကို ငါက မီးအိုးနဲ႔ထိုးသတ္တယ္လိုပေျပာတယ္၊ နင့္ကိုတရာစြဲျပီး ေထာင္ခ်ပစ္မယ္၊ ငါ့ေယာကၤ်ားက တရားသူၾကီး..ေနာ္” ဟု ျခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက “တရားသူၾကီးမကလို႔ တရားသူၾကီး အေဖပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငါမေၾကာက္ဘူး၊ ငါမွန္တဲ့အတိုင္း ေျပာေနတာ။ ငါတို႔ မရွိလို႔၊ ဆင္းရဲလို႔ နင့္အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ထားတာ၊ ငါ့သမီးလုပ္ကိုင္တာ မေကာင္းရင္၊ မၾကိဳက္ရင္ ငါ့အိမ္ကိုျပန္ပို႔ပါလို႔ ေျပာထားတာေတာင္မွ ငါ့သမီးကို သတ္လို႔မေသတာကို ျပန္မပို႔ေပးတဲ့အျပင္ ငါ့သမီးကိုေျခာက္လွန္႔ထားေသးတယ္” ဟု ျပန္လည္ေျပာဆိုရာ ေဒၚျဖဴ၀င္းသက္က “ေကာင္မ နင္နဲ႔ငါ ေတြ႔မွာပါ”ဟု ေျပာပါသည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “မင္းေန၊ မင္းေန။ ဒီကိစၥကိုငါပဲရွင္းလိုက္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းသမီးကို ထားခဲ့ရမယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာတယ္။ ဆက္ေျပာေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ပို႔ေတာ့မယ္ ”ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက ကေလး၊ ကိုသက္တင္ႏွင့္သူမတို႔ (၃)ဦးကို တစ္အိမ္ထဲတြင္ အတူတူအိပ္ခြင့္ ေပးရန္ေတာင္းဆိုေသာ္လည္း ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “အတူတူအိပ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ကေလးက အေရးၾကီးတယ္”ဟု ေျပာဆိုကာ မေအးယုေအာင္၊ ေဒၚျဖဴ၀င္းသက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေခၚေဆာင္သြားကာ ျပန္ပို႔သည္။ မၾကဴႏွင့္ ကိုသက္တင္တို႔ကိုမူ တည္းခိုခန္းတစ္ခုတြင္ အိပ္ေစသည္။

နံနက္ခင္းေရာက္၍ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္မလာခင္ မၾကဴမွ ကိုသက္တင္အား ကေလးကို မရ အရျပန္ေခၚရန္ေျပာဆိုေသာအခါတြင္မူ ကိုသက္တင္က အဲ့လိုမလုပ္သင့္ေၾကာင္း၊ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းဆြဲသာ ျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက သမီးကိုသာ ျပန္ေခၚရန္ဆႏၵရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္း ေရာက္ရွိလာျပီး မေန႔က ကေလးႏွင့္ေတြ႔ဆံုရာအိမ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္လာသည္။ကေလးႏွင့္ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “မင္းကို ေငြ ၃ သိန္းေပးလိုက္မယ္ကြာ၊ ျဖစ္မလား” ဟုေမးသည္။ မၾကဴက “ မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ေငြမလိုခ်င္ဘူး၊ သမီးကိုပဲ ျပန္ေခၚသြားခ်င္တယ္” ဟု ေျပာသည္။ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “ အခုကြာ၊ စာရြက္တစ္ရြက္မွာ စာေရးမယ္၊ ကေလးမ ဘုရားဖူးသြားတာ၊ ဘုရားဖူးျပန္တာ၊ လကုန္ရင္ ျပန္ပို႔မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ကားေပၚတင္ေပးလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို စာေရးမယ္။ အဲ့ဒါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေငြ ၃ သိန္းကိုေတာ့ယူသြားလိုက္ပါ” ဟု ေျပာရာ ကိုသက္တင္က မၾကဴအား “ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းဆြဲသာေပါ့ ညီမရယ္။ ဒီေငြ ၃ သိန္းေတာ့ ယူသြားလိုက္ပါ၊ အဲ့ေငြ ယူသြားလို႔ရွိရင္ နင္တို႔လည္း စားရသံုးရမယ္၊ အကိုလည္း လူၾကီးေတြက ေမးရင္ အဆင္ေျပတယ္၊ကေလးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူး၊ အင္တာနက္တင္တဲ့သူေတြက အလကားသက္သက္ပံုၾကီးခ်ဲ႔တာ၊ သတင္းေထာက္ေတြက သက္သက္၀င္ျပီးခ်ယ္လွယ္တာ အဲ့လိုပဲ ေျပာေပးမယ္၊ ကေလးက သက္သာေနတာ၊ အေကာင္းၾကီး။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုသည္။

မၾကဴက ကိုသက္တင္ကို“ အကိုကပါ အလိုတူ အလိုပါ လာေျပာေနတယ္။ အကိုလိုခ်င္ရင္ အဲ့ေငြ အကိုယူလိုက္၊ အကိုစားပလိုက္၊ ကၽြန္မကေတာ့ မယူႏိုင္ဘူး”ဟုျပန္ေျပာရာ ကိုသက္တင္က “မင္းတို႔ ဆင္းရဲတဲ့အခ်ိန္မွာ ေငြ ၃ သိန္းဆိုတာ မနည္းပါဘူးကြာ၊ မင္းရဲ့ သမီးကို သူတို႔ကအခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ပို႔ေပးမွာပါ၊ ဒီေငြကိုလည္း ယူသြားလိုက္ပါ၊ အကို စာရြက္ေပၚမွာ စာေရးေပးပါ့မယ္”ဟုဆိုကာ စာခ်ဳပ္ေရးရန္ျပင္ေနစဥ္ အနားရွိ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ အေဒၚၾကီးတစ္ဦးမွ “စာရြက္ေပၚမွာေရးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္ ကိုသက္တင္၊ စာခ်ဳပ္ေခါင္းေပၚမွာေရးေပးရမယ္” ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုသည္။ မၾကဴက “ကၽြန္မတို႔က လက္နက္ၾကိဳ၊လက္နက္ၾကားမွာ ၾကီးလာရတာ ၊ဘာစာမွမတတ္ဘူး၊ အေဒၚၾကီးတို႔ စာေရးရင္လည္း ေရးတာပဲရွိမယ္၊ ကၽြန္မဘာမွမသိဘူး” ဟု ျပန္လည္ေျပာဆိုရာ “မဟုတ္ပါဘူးမၾကဴရယ္၊ ဒီေငြ ၃ သိန္းဆိုတာက လွဴဒါန္းေငြ သက္သက္ပါပဲ နစ္နာေၾကး၊ ကရုနာေၾကး၊အဂၤါခ်ိဳ႔ယြင္းမႈေတြအတြက္ ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ယူလိုက္ပါ”ဟု ေျပာဆိုကာ ကိုသက္တင္အား ေငြမ်ားကို အိတ္အတြင္းသို႔ ထဲ့ေပးေစပါသည္။ ကိုသက္တင္က ေငြမ်ားကိုထဲ့ျပီး မၾကဴဆီသို႔ေပးေသာအခါ မၾကဴက လကၼခံလိုေၾကာင္း၊ ကိုသက္တင္ လိုခ်င္က ယူႏိုင္ေၾကာင္းသာ ထပ္မံေျပာဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ မၾကဴက ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းအား “ ကၽြန္မ ဒီပိုက္ဆံကိုလည္း မယူသြားဘူး၊ အခု သမီးကိုျပန္ေခၚသြားခ်င္တာကိုလည္း ဆရာကခြင့္မျပဳဘူး၊ လကုန္လို႔ ဆရာျပန္မပို႔ေပးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ရဲကိုတိုင္ေတာ့မွာပဲ၊ ဒီေငြကိုေတာ့ ျပန္ယူထားလိုက္ပါ။ ဆရာတို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဆရာတို႔ေငြလိုေနမွာပါ” ဟု ေျပာရာ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “ဘာမွပူမေနပါနဲ႔ကြာ ဒီေငြနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။” ကိုသက္တင္ကလည္း “ယူလိုက္ပါကြာ၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ယူလိုက္ပါ၊ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ အကိုလည္း အဆူခံရသက္သာတာေပါ့။”ဟုေျပာသည္။ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းကလည္း “ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေျပာျပလိုက္၊ လူေတြအားလံုးကိုယ္႔ အရွက္ကို ကာကြယ္လိုက္၊ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အလကား၊ အင္တာနက္က လႊင့္ခ်င္တိုင္းေလွ်ာက္လႊင့္တာ၊လူေတြက ေျပာခ်င္တိုင္းေလွ်ာက္ေျပာတာ၊ အဲ့ဒီအင္တာနက္ လႊင့္တဲ့သူေတြက ရူးေနတာ၊ သက္သက္မဲ့ ရံုးကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္တာ။ ပဲခူးဥပေဒရံုးကို သက္သက္သိကၡာက်ေအာင္လုပ္တာ၊ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း စားခ်င္တယ္၊ရိတ္ခ်င္တယ္၊ ႏႈိက္ခ်င္တယ္၊ဒါေၾကာင့္မို႔သူတို႔ဒီလိုေတြေျပာေနတာ ၊ဘာမွစိတ္ထဲမထားနဲ့၊ဆရာလည္းစိတ္ထဲမထားဘူး။ ဂရုမစိုက္ဘူး။ တကယ္လို႔သူ႔ကိုေထာင္က်ေအာင္လုပ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူ႔မွာ အျပင္စီးပြားေရးေတြရွိတယ္၊ သူကို လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြအကုန္လံုးကို ျပန္ျပီးေတာ့ ဘ၀ပ်က္ေအာင္ျပန္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတယ္” ဟု ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ေျပာပါသည္။ မၾကဴက “ ဆရာက အဲ့လိုေအးေဆးပဲဆိုရင္  အခုဒီမွာ သူ႔မေအနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြ႔ေနျပီပဲ၊ေရာ့..အင့္ နင့္ကေလး၊ ငါလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့မိန္းမ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ျပန္ေခၚသြားလိုက္လို႔ေျပာရင္ ျပီးေနျပီပဲ။ ကၽြန္မက မေအပါ။ ကေလးကိုျပန္ရရင္ေက်ေအးပါတယ္။ ကေလးကိုပဲျပန္လိုခ်င္တာပါ၊ ေငြကို လံုး၀မလိုခ်င္ပါဘူး ဆရာ။”ဟု ေျပာရာ “မင္းတို႔ သံုးရ၊စားရေအာင္ေပးတာပါ။ မင္းတို႔က ဒုကၡေရာက္ေနတာေလ” ဟု ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္က ျပန္လည္ေျပာဆိုပါသည္။ မၾကဴက “ဆရာက ေငြစကားေျပာေနေတာ့လည္း ေကာင္းျပီေလ၊ ကၽြန္မကေတာ့ ဆရာေငြေပးေပး မေပးေပး၊ ပဲခူးျပန္ေရာက္ရင္ အမွတ္ ၃ ရဲစခန္း၀င္ျပီး အေၾကာင္းၾကားမယ္။ စခန္းမွာအမႈ၀င္ဖြင့္မွာပဲ။တရားရံုး၀င္ျပီး ကၽြန္မသမီးျပန္ရေအာင္လုပ္မွာပဲ။” ဟု ေျပာရာ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက “ဥပေဒရံုး၀င္ရင္ေတာ့ ျပသနာေတြလည္လည္လိမ့္မယ္။မင္းတို႔ပဲ ခံရမွာပဲ၊ မင္းတို႔ကို ကားဂိတ္ေရာက္ေအာင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ ကဲ.. ေအးယုေအာင္ နင့္အေမကိုကန္ေတာ့၊ နင့္ကိုေတ့ာလံုး၀ ျပန္မထဲ့ေပးႏိုင္ေသးဘူး။ နင့္ကိုျပန္ထဲ့ေပးလိုက္ရင္ ကြိဳင္ေတြတက္ကုန္လိမ့္မယ္။ ဇယားေတြရႈပ္ကုန္လိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအင္တာနက္မွာ လႊင့္ထားတဲ့ ဇယားေတြကိုလည္း မင္းနဲ့ပူးေပါင္းျပီး ရွင္းစရာရွိေသးတယ္။” ဟု ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းကေျပာသည္။
မၾကဴက “ေကာင္းပါတယ္၊ ဆရာရွင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ရွင္းေပါ့၊ ကေလးကသာ အမွန္ေတြ ထုတ္ေျပာလာႏိုင္ရင္ေတာ့ဆရာ ေသဖို႔ပဲ စဥ္းစားထားေပါ့” ဟု ျပန္လည္ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ ကေလးက ကန္ေတာ့စဥ္တြင္ မၾကဴသည္ ေငြႏွင့္ အာဏာေပါင္းကာ အႏိုင္က်င့္ခံရျခင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္စြာခံစားခဲ့ရသည္။ “ ငါတို႔ကို ေငြရွိလို႔ ေငြနဲ့ေပါက္ျပီးအႏိုင္ယူတဲ့လူေတြ တေန႔ေတာ့ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့။ ဒီ ၃ သိန္းေပးလိုက္လည္းယူသြားမယ္။ ဒီ ၃ သိန္းနဲ႔ပဲ ပဲခူးေရာက္ရင္ ဥပေဒနဲ႔ျပန္ရင္ဆိုင္လို႔ရတာေပါ့။”ဟုေျပာဆိုရာ ကိုသက္တင္က “မလုပ္ပါနဲ့ညီမရယ္။ ဒါမလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဒီပိုက္ဆံကလွဴတာပဲ၊ ေနာက္ျပီး ကေလးလာျပန္ပို႔တဲ့အခ်ိန္က်ရင္လည္း နစ္နာေၾကးက သပ္သပ္ထပ္ေပးဦးမွာပါ၊တျခားဟာေတြ ထဲ့မတြက္ပါနဲ႔ ျပန္ေရာက္ရင္ အကို အဆူခံရမွာေၾကာက္လို႔ပါ။”ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မေအးယုေအာင္၏ ဒဏ္ရာမ်ားအား ဓာတ္ပံုရိုက္မွတ္တမ္းတင္ျခင္း၊ မၾကဴအား လက္ေဗြႏွိပ္ေစျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ျပီး ကိုသက္တင္မွ ထိုစာရြက္ မိတၱဴအား ယူေဆာင္ကာ ရန္ကုန္မွ ျပန္ခဲ့ရသည္။

လမ္းတြင္လည္း ကိုသက္တင္မွ မၾကဴအား အမ်ိဳးမ်ိဳး နားခ်ခဲ့ကာ ပဲခူးျမိဳ႔သို႔ ျပန္မသြားႏိုင္ေစရန္ အမႈသြားမဖြင့္ႏိုင္ေစရန္ ျပဳမူခဲ့သည္။ ေက်ာက္ၾကီးျမိဳ႕သို႔ ေရာက္စဥ္တြင္လည္း လမ္းစားရိတ္ကူညီေပးခဲ့သူ ျမိဳ႔နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပရန္ သြားေရာက္ေတါ႔ဆံုဖို႔ၾကိဳးစားရာတြင္လည္း ကိုသက္တင္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေႏွာက္ယွက္တားဆီးကာ အတန္ၾကာရက္စြဲခဲ့သည္။ မၾကဴမွ စာမဖတ္တတ္သျဖင့္ အျခားလူမ်ားကို ဖတ္ခိုင္းရန္ ဓာတ္ပံုမိတၱဴႏွင့္ စာခ်ဳပ္မိတၱဴမ်ားကို ေတာင္းဆိုရာတြင္လည္း “ေပးမယ္၊ ေပးမယ္”ဟုသာေျပာဆိုျပီး မၾကဴသို႔ ေပးအပ္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကိုသြားေတြ႔ရာတြင္လည္း သူ မပါပဲ မသြားေရာက္ႏိုင္ေစရန္မၾကဴအား ေျပာဆိုထားခဲ့ျပီး စာခ်ဳပ္ကိုမေပးပဲ အတန္ၾကာရက္စြဲခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္မွျပန္ေရာက္ျပီး ၅ ရက္ခန္႔ၾကာမွသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴအား ေတြ႔ရကာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴက ေျပာသည္မွာ “ငါ့ဆီသတင္းလာပို႔တာလား၊ ညည္းသမီးဆီ ဖုန္းဆက္ဖိုပလာတာလား” ဟုေမးရာ မၾကဴက သတင္းပို႔ရန္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္၍ရႏိုင္က ဆက္လိုေၾကာင္း ေျပာရာတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက“ညည္းက ငါ့ဆီ သတင္းလာမပို႔ေတာ့… ေငြ ၃ သိန္းရေတာ့ ေပ်ာ္လာျပီ ရႊင္လာျပီ၊ ကေလးကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ခဲ့ျပီထင္လို႔ ငါက ေခါင္းထဲကေတာင္ ထုတ္ပလိုက္ျပီ” ဟုေျပာဆိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကဴက ကိုသက္တင္က သူနဲ႔မွမဟုတ္ရင္ အဘဆီကို မသြားပါနဲ႔လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာထားလို႔ မလာျဖစ္ေၾကာင္းကို ေျပာဆိုရွင္းလင္းျပခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၏ ကူညီမႈျဖင့္ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းထံ ဆက္သြယ္ရာတြင္လည္းဖုန္းမကိုင္သျဖင့္ စာေရးမျဖစ္သူ မသဲႏုေအာင္ထံမွ တဆင့္ေခၚဆိုျပီး ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းႏွင့္ စကားေျပာလိုေၾကာင္း ေျပာဆိုရာ ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းသည္ ရံုးခန္းတြင္ ရွိေနလ်က္ႏွင့္ပင္ မရွိဘူးဟုျပန္လည္ေျပာဆိုခိုင္းေၾကာင္းကို ဖုန္းအတြင္းမွ အသံၾကားေနရသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ၾကား၀င္ျပီး “သဲႏုေအာင္၊ ေအာင္ဖုန္း၀င္းကို ေခၚေပးပါ”ဟု ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုမွသာ ဖုန္းလာကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးဘယ္မွာရွိလဲေမးရာ နယ္တြင္ရွိေၾကာင္းေျပာျပီး ကေလးႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူအား စကားေျပာခြင့္ေပးရန္ေျပာဆိုမွသာ နာရီ၀က္ေစာင့္ဟု ခ်ိန္းဆိုျပီး တဘက္မွ ဖုန္းေခၚမွသာ ေျပာဆိုခြင့္ရသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ကိုမူ လံုး၀မေပးေပ။

ကေလးႏွင့္မိခင္စကားေျပာဆိုရာတြင္ ကေလးသည္ ေက်ာက္တံတားျမိဳ႕နယ္ရွိ ၁၀ထပ္ျမင့္ အေဆာက္အဦး ေပၚတြင္ရွိေနသည္ဟုသိရျပီး လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ကိုမူ ေမးျမန္းရာ မသိ၇ွိေၾကာင္းသာေျပာဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ ကေလးဖုန္းေျပာစဥ္ ေနာက္ကြယ္မွေန၍ သင္ၾကားေပးေနသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရွိေၾကာင္းႏွင့္ မၾကဴက တစ္စံုတစ္ခုေမးျမန္းစဥ္တြင္ ေနာက္က အမ်ိဳးသမီးက ၾကားေနရျပီး မည္ကဲ့သို႔ေျဖရန္ သင္ၾကားေပးေနသည္။ ထို႔အျပင္ ဒီအိမ္က အေဒၚၾကီးမွ အ၀တ္အစား၂ေသာင္းဖိုး ၀ယ္ေပး ထားသည္ကိုလည္း ေျပာျပရန္ သင္ၾကားေပးသည္။(ဖုန္းကို စပီကာဖြင့္ျပီးေျပာေစျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္) သူတို႔လိုခ်င္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ကေလးမွတဆင့္ ေျပာျပခိုင္းေစျပီးေသာအခါ ဖုန္းခ်ခိုင္းလိုက္သည္။

အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားသည္ မၾကဴႏွင့္ တိုက္ရိုက္အင္တာဗ်ဴးစဥ္ ၾကားသိ၇သည္မ်ားျဖစ္သည္။

မေအးယုေအာင္သည္ ၈ တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ျပီး ပဲခူးတိုင္းဒုတိယတရားသူၾကီး ဦးေအာင္ဖုန္း၀င္းက ထားရွိရာတြင္ကာ ေန ေနရကာ မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိေနေၾကာင္းကို အတိအက် ေျပာဆိုနိုင္ျခင္းမရွိေသးပါ။ မိခင္ျဖစ္သူကမူ ကေလးကိုျပန္ေခၚလိုျပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵရွိေနပါသည္။

ကိုရဲ (သတင္းေထာက္)