ဆရာၾကီးသခင္ကိုုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ ့ဂုုဏ္ရည္မ်ား

 

ဆရာၾကီးသခင္ကိုုယ္ေတာ္မိႈင္း ( သိုု ့မဟုုတ္) ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္း ၾကီး 

 

၁။ ျမန္မာ ့လြတ္လပ္ေရး ကိုု အဦးဆံုုးမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးတဲ့ ဖခင္ၾကီး။ ( Founding Father of Independence)

၂။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ၾကီး။ ( Pace Maker)

၃။ ျပသနာေတြျဖစ္လာရင္ ဘယ္ေတာ့ ၾကားမေန၊ ယံုုၾကည္ရဖက္က ရပ္တည္သူ။ 

၄။ ျမန္မာ စာ ေပ ဖြင့္ျဖိဳးေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ။ ကဗ်ာဆရာနဲ ့ သေရာစာ ဆရာၾကီး ( King of Modern Literature)  

၅။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီေတြကိုု ဆန္က်င္ခဲ့သူ။ 

နိင္ငံတကာလူသား၀ါဒကိုုလက္ခံခဲ့သူ။ 

၆။ ဆိုုရွယ္လစ္ အေတြးအေခၚကိုု အားေပးခဲ့သူ။  

၇-ေျမေအာက္ကြန္ယက္ တိုု ့ရဲ တည္ေထာင္သူဖခင္ၾကီး ။  ( Founding Father of U .G)

၈- ပထမဆံုုး နိင္ငံသားသတင္းစာဆရာၾကီး (   Citizen Journalist) 

၉  - အမ်ိုုးသား ပညာေရး ကိုုျမင့္တင္ေပးခဲ့သူ (  Educator) ။

+ 

လမ္းျပ ၾကယ္

ျမန္မာလြတ္လပ္ေရးရရိွေအာင္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ရးလႈပ္ရွားမႈၾကီး ေရွ ့ေဆာင္လမ္းျပခဲ့တဲ့တာ

အေတြးအေခၚရေရွ ့ေဆာင္ခဲ့တာ ဆရာၾကီး သခင္ကိုုယ္ေတာ္မိုုင္းျဖစ္ပါတယ္။ သူဘ၀တေလ်ာက္မွာ အတိုုက္ခိုုက္ေတြကလဲမ်ားတယ္။ အခက္ခဲေတြကလည္းမ်ားတယ္။ ဒါေတြအားလံုုးကိုုသူေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာ့နိင္ငံေရးက သူတလူငါတမင္းျဖစ္ေနတာ၊

အုုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ေတြ ၾကီးဆိုုးေတြကတတ္ေယာင္ကားေျပာေနၾကတာ၊ အေခ်ာင္သမားနဲ ့ကိုုယ္က်ိဳးသမားေတြအလြန္မ်ားလြန္းလွတာ ၊လက္၀ဲ၊လက္ယာသူငယ္နာေတြ ငမ္းဖမ္းေရာေတြ ျဖစ္ၾကတာ အခုုမွမဟုုတ္ပါဘူး။ 

 ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပန္းေနတဲ့ကာလ တံုုးကလဲ ခုုလိုုပဲ ရိွခဲ့တယ္။ျဖစ္ခဲတာပါ။  

လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပန္းစဥ္ကာလ သာမာန္ လူထုုေတြဘ၀က   အေမွာင္ထဲကစမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

မုုန္းတိုုင္းထဲက ေလွငယ္လိုု ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းဆိုုက္ပါမလဲ လိုု ့စိတ္ေလ်ာ့အားငယ္စရာေတြျပည့္နက္ခဲ့ရပါတယ္။  

ဒီလိုုမိုုးသက္မုုန္တိုုင္းေတြၾကားထဲမွာ အားငယ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကိုု မီးေရာင္ငယ္ျပျပီးလမ္းမွန္ကိုုေခၚေပးခဲတဲ့ တဦးတည္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဆရာၾကီးသခင္ကိုုယ္ေတာ္မိႈင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

++

ကိုုရင္ေလးရဲ ့မ်က္လံုုး 

 အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ ့ေတြ သီေပါမင္းကိုုဖမ္းဆီးေခၚယူသြားတဲ့ေန ့မွာ ၁၁ နွစ္သားကိုုရင္ဘ၀ နဲ   ့ျမင္လိုုက္ရသူျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုုးရက တျပည္လံုုးကိုု သိမ္းပိုုက္နိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၁ နစ္သား ကိုုရင္ေလးရဲ ့မ်က္လံုုး ကိုုမပိတ္နိင္ခဲ့ပါ။ သူရဲ ႏွလံုုးကိုု မသိမ္းပိုုက္နိင္ခဲ့ပါဘူး။ 
 အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြကိုု တျပည္လံုုးမွာသူလိုုက္လံ တည္ေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ ပညာတတ္ေတြေမြးထုုတ္နိင္မွာ လြတ္လပ္ေရးကိုု ရမယ္လိုု ့သူျမင္ခဲ့လိုု ့ျဖစ္တယ္။ 

                                                                   ++

အဂၤလိပ္ကိုုသူတိုု ့မုုန္းေပမဲ့ 

အဂၤလိပ္စာကိုု သူမမုုန္းခဲ့ဘူး။ အစြန္းေရာက္ဘုုန္းၾကီးေတြက အဂၤလိပ္စာကိုု မိစၦာ စာ လိုု ့သတ္မွတ္ျပီး မသင္ရဘူးလိုု ့ ျပဌာန္းခဲ့ၾကေပမဲ့ သူေက်ာင္းေတြမွာအဂၤလိပ္စာကိုုသင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာတတ္မွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ ့အနာဂတ္နိင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးကိုု ထိထိေရာက္ေရာက္လုုပ္နိင္မယ္ဆိုုတာသူၾကိဳတင္ျမင္ခဲ့တယ္။ 

 အဂၤလိပ္ဆိုုရင္ လိပ္ခြံဘီးကုုိေတာင္မသံုုးရဘူး။ အဂၤလိပ္အလိုုေတာ္၇ိေတြ၊ အစိုုးရရုုံးမွာလုုပ္ေနတသူေတြကိုု တံေတြးနဲ့ေထြးေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ  သူေက်ာင္းကအဂၤလိပ္စာကိုုလဲသင္ၾကားေပးခဲ့တာဟာေတာ္ေတာ္ေတာ့ စြန့္စားတဲ့အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။    ရန္သူကိုု အနိင္ရဖိုု ့ဆိုုရင္ ရန္သူထက္ျမင့္မားတဲ့ ယ်ဥ္ေက်းမႈ
ရိွရမယ္ဆိုုတာ ကိုု သူ တြက္ဆ မိတယ္လိုု ့ဆိုုရမွာပါ။  ယ်ဥ္ေက်းမႈနိမ့္တဲ့ တုုန့္  ျပန္မႈေတြကိုု
သူအားမေပးခဲ့ပါဘူး။

                                                           ++ 

 လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပန္းစဥ္ကာလမွာ နယ္ခ်ဲ့ကိုုလိုုနီအစိုုးရက နံပတ္ ၁ ရန္ သူအျဖစ္သတ္မွတ္ခံရသူမွာ ဆရာၾကီးျဖစ္ ပါ တယ္။  သူရဲ ့ ၾကားမေနတဲ့အျမင္ေတြေၾကာင့္ 

ရန္သူလည္းအလြန္မ်ားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့သလဲဆိုုရင္ တခါက 

ဘၾကီးဘေဖ က သံဃာ ၀န္ေဆာင္မႈစာရိတ္ေတြေၾကာင့္ နိင္ငံေတာ္နဲ ့လူထုုမွာ၀န္ထုုတ္၀န္ပိုုးျဖစ္ေနတယ္လိုု ့ ေဆာင္းပါးတပုုဒ္ကိုုေရးခဲ့တယ္။ 

တျပည္လံုုး အံုုးအံုုးၾကြက္ၾကြက္ျဖစ္သြားတယ္။ ပိုုဆိုုးတာက ဒီေဆာင္းပါးကိုုေရးတဲ့ ဘၾကီးဘေဖက မူစလင္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေနတယ္။  ျမန္မာ့ နိင္ငံေရးနဲ ့ ဘာသာေရးအသိုုင္း၀ိုုင္းမွာ  ဒီေဆာင္းပါးေၾကာင့္ အၾကီးက်ယ္ဂယက္ရိုုက္ခဲ့ၾကတယ္။ 

ဒီပဲြမွာ ဆရာၾကီး တေယာက္ထဲ ဘၾကီးဘေဖ ေျပာတာမွန္တယ္ဆိုုျပီး ဘၾကီးဘေဖဖက္ကေန 

ေဆာင္းပါးေတြေရးျပီး ေထာက္ခံခဲ့တယ္။

သူရဲ ့ပညာညဏ္ၾကီးမားမႈေၾကာင့္ သူကိုု အေတြးအေခၚအရစိန္ေခၚလာတဲ့ရန္သူေတြဟာ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ဒူးေထာက္အရံႈးေပးခဲ့ရတယ္။သမိုုင္းအမိုုက္ျခင္းထဲမွာ တေယာက္ျပီးတေယာက္ဇတ္သိမ္းမေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။ ဆရာၾကီးကေတာ့ သမုုိင္းဂုုဏ္ေျပာင္ခဲ့တာသူရဲ ့ ပညာညဏ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

ကုုလား-ဗမာ အဓိကရုုဏ္းျဖစ္ပြားစဥ္က ဆရာၾကီးက ထိုုအဓိကရုုဏ္းကိုုရႈတ္ခ်ခဲ့ ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ ့အဂၤလိပ္ကိုုပဲ အဓိကတရားခံလိုု ့သတ္မွတ္ျပီး နယ္ခ်ဲ ့ကိုု ဆန္က်င္ဖိုု ့ တိုုက္တြန္းခဲ့တယ္။ 

+ 

ဗမာ စာမူရင္း ေတြကိုုေဖၚထုုတ္ေပးနိင္ခဲ့တယ္။  ဥပမာ  ဗမာေတြ ေရကိုု ဗမာ စကားလိုု ထင္ေနၾကတယ္။ ဆရာၾကီးကေရဟာ ဗမာစကားမဟုုတ္ေၾကာင္း ကိုုရွင္းျပခဲ့တယ္။ ေရ ဆိုုတာ မာကဓဘာသာ ဆင္းသက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း။ ေရရဲ  ့ဗမာ စကားအစစ္က တံ  ဟုုေခၚေၾကာင္း။  ဥပမာ  

ေရကိုုတားထားလိုု ့  တံတားဟုုေခၚေၾကာင္း။ ေရတစက္တစက္က်ေနတဲ့အရာကိုု တံစက္ျမိတ္။

ပါးစပ္ထဲေထြးလိုုက္တာကိုု တံေတြး၊ ေရ လိုု ့ထင္ရတဲ့အရာကိုု တံလ်ွပ္လိုု ့ေခၚေၾကာင္း။ 

ေရကိုုသြယ္တန္းေပးျပီးလုုိရာကိုုယူသြားတဲ့အရာကိုု တံေလ်ာက္ ( ေနာက္ပိုုင္းမွာ ေရတံေလ်ာက္) လိုု ့သံုုးစြဲခဲ့ေၾကာင္း။ တံ ဆိုုတာကိုု က်ေနာ္တိုု ့မသိခဲ့ပါ။ ဆရာၾကီးရွင္းျပမွသိခြင့္ရပါတယ္။

အလားတူပဲ စကားလံုုးေပါင္းမ်ားစြာရဲ ့မူရင္းေတြ၊အနက္ေတြကိုု ဆရာၾကီးေလာက္ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ သူရဲ ့စာေပႏွံစပ္မႈေၾကာင့္သူဟာဂ်ာမဏီနိင္ငံတကၠသိုုလ္တခုု ကခ်ီးျမွင့္တဲ့ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ေဒါက္တာဘြဲ ့ကိုုလည္းရရိွခဲ့တယ္။

+ 

သီေပါမင္းကိုုၾကက္ကေလးငွက္ကေလးလိုုဖမ္းသြားတာကိုုျမင္လိုုက္ရတဲ့ ကိုုရင္ကေလး။ 

ထိုုလူငယ္ေလးက  နယ္ခ်ဲ ့ဆန္က်င္ေရးအတြက္ ၾကီးမားလွတဲ့ မီးေတာက္ၾကီးကိုု စတင္ထြန္းညိေပးခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ ့ဆန္က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ 

အသံုုးမက်လွတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး ၀ါဒီမ်ားကိုု

လမ္းခြဲထြက္လာခဲ့တဲ့ တယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ( Teenage) ေတြျဖစ္တဲ့  ေအာင္ဆန္း (၊ သန္းထြန္း၊ ေမာင္ႏုု စတဲ့ မိုုက္ယူရဲ လူငယ္ေတြနဲ ့လက္တြဲ ခဲ့တယ္။ 

သူတိုု ့နဲ့ဆရာၾကီးေတြ ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ဆန္း( ၁၆ႏွစ္)၊ သန္းထြန္း ( ၁၆ ႏွစ္)၊ ေမာင္ႏုု ( ၂၁)၊ သိန္းေဖျမင့္ ( ၁၆)၊ ေက်ာ္ျငိမ္း ( ၁၆ ႏွစ္) မ်ွသာရိွၾကေသးတယ္။ ဆရာၾကီးက အသက္ ၄၀ခန္ ့ျဖစ္တယ္။ သူတပည့္ေတြကိုု အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့သူဟာ သခင္ကိုုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုုတဲ့ မဟာ မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္းၾကီး သာျဖစ္ပါတယ္။ 

+ 

                                          ဆရာၾကီး အုုပ္ဂူ 

၁၉ ၆ ၈ ခုုနစ္ေလာက္ထင္ပါတယ္။  က်ေနာ့္ အသက္ ၅ ႏွစ္ခ န့္မွာ မိဘေတြက က်ေနာ္ကိုုရင္၀တ္ေပးၾကတယ္။ ။ က်ေနာ္တိုု ့ညီအကိုု၀မ္းကြဲေတြ ႏွစ္ဒါဇင္နီးပါး
နဲ ့အတူ ရန္ကုုန္ျမိဳ ့ ေရႊတိဂံုုဘုုရားလမ္း မွာရိွတဲ့ က်ားကူးေက်ာင္းတိုုက္မွာ ၀တ္ၾကတာပါ။  
က်ားကူးေက်ာက္တိုုက္ဆရာေတာ္ၾကီးက ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ျဖစ္တယ္လိုု ့
မိဘေတြကေျပာၾကတယ္။  က်ေနာ္တုုိ္ ့ကိုုရင္ေတြ ဟာ ညေနတိုုင္းေရႊတိဂံုုဘုုရားကိုု လမ္းေလ်ာက္သြားၾကတယ္။ လမ္မၾကီးဟာရွင္းေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သစ္ရိပ္၀ါးရိတ္ေတြနဲ ့သိပ္လွတယ္။  ဘုုရားရင္ျပင္ေပၚက အမိုုက္ေတြကိုု က်ေနာ္တိုု ့ကိုုရင္တသိုုက္လွည္းၾကတယ္။ ရွင္းၾကတယ္။ အျပန္မွာ ေနရာ ၃ သံုုးခုုကိုု အျမဲ၀င္ၾကတယ္။ ကစားၾကတယ္။ 


တခုုက ေသြးေဆးကန္ ဆိုုတဲ့လိပ္ကန္ ပါ။ လိပ္ကန္ မွာ လိပ္ေတြ ငါးေတြနဲ့ျပည့္ နက္ေနတယ္ 
ေရဟာၾကည္လင္ေနတယ္။ ေရကန္ ဟာ သန္ ့ရွင္း သန္ ့ျပတ္ေနတယ္။  ေရကန္ပတ္လည္မွာ
ေရာမသစ္ပင္ၾကီးေတြ လိပ္စာငါးစာေရာင္းသူေတြကိုု မွတ္မိတယ္။ အစာေတြ၀ယ္ျပီးက်ေနာ္တိုု ့
ေၾကြးၾကတယ္။ 


ျပီးရင္ အေဆာက္ဦးတခုုကိုု က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထိုုအေဆာင္ဦးေရွ ့မွာ ေရွ ့ျမန္မာစစ္တပ္သံုုး အေျမွာက္ေတြကိုု ျပသထားတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့အေျမာက္ေတြေရွ ့မွာထိုုင္ၾကတယ္ ။ ေအာက္မွခ်ထားတဲ့ အေျမာက္က်ည္ဆံေတြကိုု
လိွ္မ္ ့ကစားၾကတယ္။ 


ေနာက္ျပီးရင္ ဆရာၾကီးသခင္ကိုုယ္ေတာ္မိႈင္းအုုပ္ဂူကိုုက်ေနာ္တိုု ့သြားၾကတယ္။ ပထမဆံုုးေရာက္ခဲ့စဥ္က ျမင္ကြင္းကိုု ေျပာျပျခင္တယ္။ ဆရာၾကီးရဲ ့အုုပ္ဂူ အေဆာင္ဦးေလးဟာ မပိတ္ေသးပါ။ သူကိုု မွန္အေခါင္းနဲ ့ ေဆးစီရင္ျပီး ထည့္ထားတယ္။ အခန္းရဲ ့အလယ္မွာ ေက်ာက္ခုုံတခုုေပၚမွာ တင္ထားတယ္။  သူအေခါင္းရဲ ့ေခါင္းရင္းမွာတေန ရမွာ  အဖိုုးအိုု တေယာက္ကစားပြဲနဲ့ကုုလား ထိုုင္ေနျပီး သူရဲ ့ကိုုယ္ေရးအထုုပတိလက္ကမ္းစာေဆာင္ေလးကိုု ေတြကိုု  ေပးေနေလ့ရိွတယ္။ 
က်ေနာ္တိုု ့က ငယ္ေသးေတာ့ မျမင္ရဘူး ၊ အေလာင္းကိုုတင္ထားတဲ့ အုုပ္ခံုုကက်ေနာ္ထက္ျမင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္အဖိုုးက က်ေနာ္ကိုု ခ်ီျပီး ျပပါတယ္။ 


မွန္ေခါင္းထဲမွာ အဖိုုးအိုုတဦး တိုုက္ပံုုမရမ္းေစ့ေရာင္၊ ေခါင္းေပါင္း နဲ  ့မ်က္နာနဲ ့ျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနတယ္။ အသားညိဳတယ္။ အလြန္လွတဲ့ ႏွေခါင္းကိုုသတိျပဳမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြး မုုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ ့သိပ္က်က္သေရရိွတယ္။ မ်က္စိထဲမွာသူႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုုဆြဲသြားတယ္။ 
သူဟာ ဆးဆရာတဦးလား လိုု ့က်ေနာ္စဥ္းစားေနတယ္။  တခါ က်ေနာ္ကိုုခ်ီျပီးျပေနတဲ့ 
အဖိုုးကိုု ဖက္ထားရင္း ငါအဖိုုးလဲ ေသရင္ ဒီလိုုမ်ိဳးျဖစ္သြားမွာလားလိုု ့ စိုုးရိမ္စိတ္လဲ၀င္လာတယ္။ 


အဘ၊ အဘ သူဘယ္သူလဲ လိုု ့ က်ေနာ္ အကိုုေတြက တေယာက္တေပါက္ေမးၾက ျမန္းၾကတယ္။  အဘ က ဆရာၾကီးမိႈင္းေပါ့ကြ သိပ္ေတာ္တဲ့ဆရာၾကီးလိုု ့တခြန္းပဲျပန္ေျဖတာကိုုခုုထိမွတ္မိတယ္။ 


++ 


ၾကီးလာေတာ့ဆရာၾကီးရဲ ့ စာေတြ၊ကဗ်ာေတြဟာ က်ေနာ္ကိုုလြမ္းမိုုးခဲ့တယ္။  သူကဗ်ာေတြကိုုသိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ကဗ်ာေတြကေကာင္းလြန္းလိုု ့ ဘယ္ဟာအေကာင္းဆံုုးလဲလိုု ့ေတာင္ေျပာရခက္တယ္။ ဒါေပမဲ့  အၾကိဳက္ဆံုုးကဗ်ာ ကေတာ့
အညာမဂၤလာေဆာင္ျဖစ္တယ္။ ဆရာၾကီးေကာင္းေၾကာင္းေတြေျပာရတာသိပ္အရသာရိွတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ဂ်ပန္ကိုုေရာက္တယ္။  ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက အညာမဂၤလာေဆာင္ကဗ်ာ
ကိုုသူအလြတ္ရတယ္လိုု ့ဆိုုတဲ့အတြက္ သူနဲ ့  ကခ်င္စားေသာက္ဆိုုင္မွာခ်ိန္းလိုုက္ၾကတယ္။ 
သူနဲ ့က်ေနာ္ဂ်ပန္ဆာေကးေသာက္ၾကတယ္။ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက အရိွန္ေလးရေတာ့
အညာမဂၤလာေဆာင္ကိုု အလြတ္ရြတ္ျပ တာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ဖံုုးနဲ ့ ဗြီဒီယိုုပါရိုုက္လိုုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာက ဆရာၾကီးရဲ ့အညာမဂၤလာေဆာင္
ကဗ်ာကိုု  သူက ရြတ္ျပရံုုတင္မက အဓိပါယ္ေတြပါျပန္ေျပာျပတာ။  နိင္ငံေရးလူမႈေရးေနာက္ေၾကာင္းကိုုသူရွင္းျပတာ ေလးနက္တဲ့သမိုုင္းအျမင္ေတြကိုုသူရွင္းျပတာ။ 

+  
 
တိုုက်ိဳျမိဳ့က ကခ်င္စားေသာက္ဆိုုင္ ျမန္မာ လူငယ္ေတြနဲ့စည္ကားေနတယ္။  ေခတ္ေပၚေတးသံက ျပန္ ့လြင့္ေနတယ္။ျမန္မာအလုုပ္သမား
လူငယ္ေတြ တေန ့တာ ပင္ပန္းလာမႈေတြကိုုဒီမွာလာျပီးက
သုုတ္ကရက္အပန္းေျဖေနၾကရရွာတယ္။  စားေသာက္ဆိုုင္ေထာင့္တေန ့ရာမွာ ဆရာၾကီး ကဗ်ာကိုု ရြတ္သူတဦးနဲ ့ နားေထာင္သူပရိတ္သပ္တဦး ပဲရိွပါေတာ့တယ္။ ဆရာၾကီးအတြက္ ဆာေကးတခြက္ကိုုင္ျပီးသူဂုုဏ္ပုုဒ္ကိုုခ်ီးမြန္းေထာပနာျပဳ သူ ေက်းဇူးကိုု ျပန္ဆပ္ဖိုု ့ႏွလံုုးေတြနဲ့သစၥာျပဳခဲ့ပါတယ္။ 


 
 

 












 
 


 

  ဆရာၾကီး ရဲ  ့ဂုုဏ္ရည္ေတြကိုု ေအာင့္ေမ တသ ျပီး ရိိီွခိုုး ပူေဇာ္လိုုက္ပါတယ္။ 

( We Fight We Win )