ျမန္မာျပည္မွာ ေနပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေနပါတယ္
Thura Kyaw
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပံႏွင့္နည္းပညာဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ
နည္းပညာတကၠသိုလ္မ်ားထဲက တစ္ခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ထိက
တစ္ဦးပါ။ ဆန္တစ္ျပည္ ၁၂၀၀၊ ဆီတစ္ပိသာ ၃၀၀၀၊ ဓါတ္ဆီတစ္ဂါလံ ၄၀၀၀၊
ေရႊတစ္က်ပ္သား (၇)သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ေနတဲ့ကာလမွာ ရတဲ့လစာက ျမန္မာေငြ က်ပ္
(၁)သိန္းျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းတစ္နပ္ ၁၀၀၀ က်ပ္၊ လဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၂၅၀က်ပ္
ျဖစ္ေနတဲ့အခိ်န္မွာ ရတဲ့လစာက တစ္ေန႕ကို ၃၃၃၃.၃၃ က်ပ္ပါ။ အိမ္ေထာင္မရွိ
လူလြတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္

့အဖို႕ တစ္ေန႕ (၃)နပ္ကို မေသရံုတစ္မယ္
စားရပါတယ္။
လက္ေထာက္ကထိကဆိုတဲ့ ဂုဏ္နဲ႕ေလွ်ာ္ညီစြာေနရတာက ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ လံုးဝမရွိတဲ့
နည္းပညာတကၠသိုလ္ႀကီးထဲက ဂိုေထာင္လိုလို Workshop ႀကီးထဲမွာ ဘဝတူ
ဆရာမ်ားနဲ႕ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ခုတင္ေလးတစ္ခုနဲ႕ စားပဲြအိုေလးတစ္လံုး ရပါတယ္။
အဝတ္အစားဆိုလို႕လည္း (၃)လေနလို႕ေတာင္ Uniform တစ္စံုဝယ္မဝတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ေက်ာင္းဝတ္စံု ဝါက်န္႕က်န္႕ စတစ္အျဖဴလက္ရွည္နဲ႕ မူရင္း
နက္ျပာေရာင္ေပ်ာက္ၿပီး အိုးလက္ခုေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ ျဖဴဖတ္ဖတ္ ပုဆိုးေလးက
ဆရာျဖစ္ကာစမွာ အေမဝယ္ေပးလိုက္တာေလးပါ။ ဆရာလုပ္သက္ (၇)ႏွစ္အတြင္းမွာ
ပိုင္ဆိုင္သမွ်ပစၥည္းက ဘဲြ႕မရမီ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္က
ေသတၱာေဟာင္းေလးတစ္လံုး။
သာေရး၊နာေရး၊လူမႈေရးဆိုတာ ကူညီႏိုင္ဖို႕ေဝးလို႕ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာရင္
မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ဖတ္ၿပီး အသာေလးျပန္ခ်ထားရတာပါ။ တကၠသိုလ္ကေက်ာင္းဆရာမို႕
အပိုဝင္ေငြရွာစရာ က်ဴရွင္သင္ရသလားဆိုေတာ့ Semester (၁)ခုကိုေတာင္
မနည္းမွန္ေအာင္တက္ေနၾကရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သား တပည့္ေလးေတြက ႏြမ္းဖတ္ဖတ္။
သူတို႔ခမ်ာလည္း ဝန္ႀကီးအေျပာင္းအလဲမွာ ဆတိုး ေျပာင္းသြားတဲ့
ေက်ာင္းဝင္ေၾကးနဲ႔ တစ္ႏွစ္လံုးစာႀကိဳသြင္းရတဲ့ (၂)ဆတိုးေက်ာင္းလခေတြ၊
ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္သူအမိ်ဳးမ်ိဳးနဲ႕ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာေနၾကၿပီး Semester
တစ္ဝက္ကိ်ဳးခိ္်န္မွာေတာင္ ေနျပည္ေတာ္ ဝန္ႀကီးရုံးက ပို႕မေပးေသးတဲ့
မဝယ္မေနရ Textbook ဖိုးေတြ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တည္းက တစ္လံုးတစ္ခဲ
သြင္းထားရတာေလ။ သနားစရာ တပည့္ေလးေတြဆီက ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မ်ဳိးနဲ႕
လည္မ်ဳိညွစ္ၿပီး က်ဴရွင္သင္ရမလဲ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းထဲက
”ဆရာ၊ဆရာမမ်ား က်ဴရွင္ျပပါက အလုပ္မွထုတ္ပစ္သည္အထိ အေရးယူျခင္းခံရမည္”
ဆိုတဲ့ ဝန္ႀကီးရုံး အမိန္႕ေၾကာ္ျငာကရွိေသးတယ္။
အပိုဝင္ေငြလံုးဝမရွိ၊ ”ဂြင္” မရွိ၊ ေဘးေပါက္ မရွိတဲ့ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိ၊
လက္ေထာက္ကထိက တစ္ေယာက္ဟာ (၁)လကို လစာ (ျမန္မာေငြ က်ပ္(၁)သိန္း)
အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၂၀ ႀကီးမ်ားေတာင္ရပါတယ္ ဆိုတဲ့အျဖစ္ ကမၻာ့
ဘယ္ႏုိင္ငံမွာရွိပါသလဲ? ဟုတ္ကဲ့…….ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္မွာ ေနပါတယ္။
TUပညာေရး
သင္ၾကားေရးအခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေတြ႕ရတဲ့အခက္အခဲေတြကအမ်ားႀကီးပါ။ ကေလးေတြကို
စာကိုစိတ္ဝင္တစားနားလည္လာေအာင္သင္ေပးဖို႔က ဆရာေတြရဲ႕တာဝန္။ စာသင္ခန္း
တစ္ခန္းကို ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္တဲ့အထိ ျပြတ္သိပ္ ထည့္ထားခံရတဲ့
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Lab ပစၥည္းလံုးဝမရွိ၊ Workshop
ဝင္ခ်င္ရင္ေတာင္ ေနရာမရွိ။ ဘယ္ရွိမလဲ၊ Workshop ေတြက ဆရာဆရာမေတြရဲ႕
ေနထိုင္ရာ အိမ္ယာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ Circuit ေလးေတြတည္ေဆာက္ျပဖို႔၊
computer program ေလးေတြ run ျပဖို႔ Lab ပစၥည္းက မလံုမေလာက္။ ေအာ္ေနတာက
အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ နည္းပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ဖို႔၊
ေခတ္နဲ႕ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႕။ ျဖစ္ေနတာက Master of Engineering Students
ေတြေတာင္ Presentation ေပးဖို႔ ကိုယ့္Powerpoint ကိုယ္ေတာင္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မျပင္ဆင္တတ္ၾက။ ကေလးေတြကိုခ်ည္းအျပစ္တင္လို႔မရပါ။
သင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြက မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ဒီေက်ာင္းကဆင္းၿပီး လုပ္စရာ
အလုပ္မရွိလို႕ တကၠသိုလ္ Tutor ဝင္လုပ္ၾကတာတဲ့ေလ။
အဲဒီ ဆရာေလးေတြ ဆရာမေလးေတြကို သင္ေပးတဲ့ဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြေလ….။
ကၽြန္ေတာ္က အသက္ (၂၀) မွာ B.E. ဘဲြ႕ရၿပီး (၂၁)
ႏွစ္ေက်ာင္းဆင္းဆင္းခ်င္းပဲ လက္ေထာက္ကထိက ရာထူးနဲ႔ TU တစ္ခုမွာ
တာဝန္က်ခဲ့တာ..။ ပထမဆံုးသင္ရတဲ့ တပည္႕ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အရင္ (၁၀)
တန္းေအာင္ၾကတဲ႔ သူေတြ။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေတာင္ ”ခင္ဗ်ားတို႕ ကိုကၽြန္ေတာ္က”
ဆိုတဲ႔အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရဆိုရတာ။ ”ဆရာကသမီးထက္ (၆) လငယ္တယ္ေနာ္” ဆိုတဲ႔
စကား က တပည္႔တစ္ေယာက္ေျပာခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တရစကားေလးပါ။
ဒီလိုအျဖစ္ ကမၻာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာရွိပါသလဲ?
ဟုတ္ကဲ့…….ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာျပည္မွာ ေနပါတယ္။
ဆရာျဖစ္လာပံု
ဝန္ႀကီးေဟာင္းရဲ႕ အထူးစီမံကိန္းအရ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက (၁၀) တန္းမွာ
ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြကို Mandalay Technological
University မွာ Camp သြင္းၿပီး intensive course နဲ႕ Training ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က အစဥ္အလာႀကီးတဲ႔ Yangon က YTU ကိုလံုးဝပိတ္ထားၿပီး Engineer
ေက်ာင္းေတြကို ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ GTI ေတြ၊ GTC ေတြအျဖစ္
ခဲြလုိက္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဆယ္တန္းကို နယ္ၿမိဳ႕ေလးက ေက်ာင္းမွာပဲတက္ခဲ့ၿပီး
(၃) ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္တက္ဖို႕
ဝင္ခြင့္ေခၚစာေတြကို ရြာမွာလယ္ျပန္လုပ္ေနရင္းေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္း
အမွတ္စာရင္းကိုၾကည္႔ၿပီး တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္႔ေတြ ေရာက္မလာခင္မွာဘဲ သ.ပ.န.
ကေခၚတဲ့ “ English and Maths ႏွစ္ဘာသာေပါင္း အမွတ္ (၁၅၀)
ရသူေတြေလွ်ာက္ထားႏုိင္ တယ္၊ B.E. ဘဲြ႕ေပးမယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္
ႏိုင္ငံေတာ္က ေပးတဲ့တာဝန္ကို မညည္းမညဴ ထမ္းေဆာင္ရမယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္
Messing ကေကၽြးမယ္၊ စာေမးပဲြက်ရင္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမယ္။ ”ဆိုတဲ့
ေခၚစာတစ္ေစာင္ကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီက ရပါတယ္။ Requirement
ေတြလဲကိုက္ညီေနေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အနီးဆံုး GTC
ကိုသြားၿပီးေလွ်ာက္လႊာတင္ပါတယ္..။ ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္
စီစစ္ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ Interview ကို ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တဲ့ GTC မွာပဲ
သြားေျဖရပါတယ္။ Engineer တစ္ေယာက္ျဖစ္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔
ရြာကိုအျပန္လမ္းမွာ ဝမ္းသာပီတိ အျပည့္နဲ႔ေပ့ါ။ မိဘမ်ားကလည္း
ေတာင္သူလုပ္တဲ့ ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳၾကပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ MTU မွာေက်ာင္းတက္ဖို႕ order
ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာပါတယ္။
မႏၱေလးကို မေရာက္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖခင္ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ကခြင့္ယူၿပီး
လုိက္ပို႔ပါတယ္..။ MIT အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးက မအူမလည္
ရြာသားေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၿပီေလ။
ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ Daily Routine
မနက္ (၅) နာရီထိုးမွာ
အိပ္ေဆာင္ေရွ႕ကဝီစီသံစူးစူးရွရွထြက္ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ပဲ အိပ္ယာကလူးလဲထ၊
Canvas စီး၊ Suit ဝတ္ၿပီး အေဆာင္ေရွ႕မွာ (၃)ေယာက္တစ္တန္း စနစ္တက်
စီရပါတယ္။ အေဆာင္မွဴးကအလွည့္က်ခန္႔ထားတဲ့ တပ္စုမွဴး၊ တပ္ခဲြမွဴးေတြက
လူစစ္ၿပီး စစ္သားေဟာင္း P.T. ဆရာေတြရဲ႕ ဝီစီသံေအာက္မွာ ေျပးရတာက
တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာပါ။ ႏွင္းေတြကေဝလို႕။ ဆရာေဖရဲ႕
မႏၱေလးေဆာင္းကို ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတာပါ။
မိန္းခေလးတပ္ခဲြေတြက တစ္လမ္း၊ ေယာကၤ်ားေလးေတြက တစ္လမ္း။ ၅း၃၀ မွာ
ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲမွာ ႀက့ံခိုင္ေရး အတဲြ (၁) နဲ႕ (၂) ကို
စုေပါင္းေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရပါတယ္။ ၆း၃၀ မွာ အေဆာင္ျပန္၊ Breakfast
စားရပါတယ္။ ထမင္းဆီဆမ္း သို႔မဟုတ္ ဆီမပါတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္ စာကို
Messing ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ပံုစံတက် ေဝခဲြမႈရဲ႕ေအာက္မွာပါ။
၈း၃၀ မွာ စာသင္ခန္းေတြဆီကိုသြားရပါတယ္။၁၂း၀၀ မွာေန႕တစ္ပိုင္းၿပီးေတာ႔
Messing ကိုအလုအယက္ျပန္ၿပီး ကုလားပဲဟင္းရည္တစ္ခြက္ နဲ႔
ဟာေနတဲ့ဗိုက္ကိုျဖည္႔၊ ၁း၀၀ အမွီ Theatre ကိုျပန္ဝင္၊ ၃း၃၀ မွာ တစ္ေန႕စာ
သင္ခန္းစာၿပီးပါတယ္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္လို႕ မၾကာခင္ ၄း၀၀ မွာပဲ
ဝီစီသံေနာက္တစ္ခါၾကားရျပန္ပါတယ္..။ ညေနခင္း Training ပါ။ ေနပူပူ၊
မိုးရြာရြာ ေရွာင္လဲႊခြင့္မရွိပါ။ အေဆာင္ကေန လမ္းအျမန္ေလွ်ာက္ၿပီး
ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပ့ါ..။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြထဲကတစ္ေယာက္
မိုးရြာလို႔ ထီးေလးေဆာင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လာမိလို႕ P.T.
ဆရာကပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီတိုင္လိုက္လို႕ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္
တကယ္ရွိခဲ့ဖူးလို႔ ဘယ္သူမွ ဘာမွမလုပ္ရဲပါ။ P.T. ဆရာေတြကို
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေၾကာက္ရပါတယ္…။
ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္။ ေရခ်ိဳး။ Messingမွာ ညေနစာကို
လက္သည္းခံြေလာက္ အသားေလးႏွစ္ဖတ္နဲ႕စားရပါတယ္…။ ဒါေတာင္ တစ္ပါတ္မွာ (၃)
ရက္ပါ။ ၆း၀၀ မွာ Messing ပိတ္ပါတယ္..။ ည ၇း၀၀ မွာ Night Study ကို ၉း၀၀
ထိ Messing မွာဝင္ရတယ္..။ ေယာကၤ်ားေလးေတြက Canteen ခဏ ထြက္ခြင့္ရတယ္။
မိ္န္းခေလးေတြကေတာ့ ၆း၀၀ ဆို အေဆာင္တံခါး ေသာ့ခတ္ပါၿပီ။ ၉း၃၀
မွာတန္းစီလူစစ္ၿပီး ၁၀း၀၀ မွာ မီးပိတ္၊ အိပ္ေပေတာ့။ တစ္ေနလံုး
အေမာင္းခံထားရလို႕ ခႏၶာႀကီးက ပင္ပန္းလွၿပီေလ၊ မနက္ ၅း၀၀
ဝီစီသံေပၚမလာခင္ထိ တစ္ေရးထဲ။
ဟုတ္ကဲ့…….ျမန္မာျပည္က အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာပါ။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနထိုင္ေရးနဲ႔ သင္ၾကားေရး
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက အေဆာင္ေနရတယ္၊ လစာက ၃၆၀၀ ရတယ္၊ Messing ေၾကးက ၂၀၀၀
သြင္း၊ ၁၆၀၀ ကမုန္႕ဖိုးေပါ့။ ၂၀ ရာစုကုန္ခါနီးႏွစ္ေတြတုန္းကေလ။ ဇာတ္လမ္းက
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဝင္လာလို႕ ေနရာဖယ္ေပးခဲ့ရတဲ႔ MIT ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအသုတ္
Regular ေက်ာင္းသားႀကီးေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈက စပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို
သူတို႕က “ဝန္ႀကီးမယားပါသားေတြ”လို႕ ေခၚပါတယ္။ စာသင္ၾကရာမွာ
အခန္းေတြကိုသီးသန္႕ သင္ရေပမယ့္ Canteen ကတစ္ခုထဲေလ။ ဆံုၾကတိုင္းမွာ
ျပသနာက ေပၚပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ကို မႏၱေလးေထာင္ႀကီးရွိတဲ့ အိုးဘို
အရပ္က GTC ကိုပို႔လုိက္ေတာ့မွပဲ ၿငိမ္သြားခဲ့တာေလ။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း
ေသြးကဲြေစခဲ့တာ…။
ဆရာေတြ ဆရာမေတြက Regular ေတြကိုေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုပါ အေျပးအလႊား
သြားလိုက္ျပန္လိုက္ သင္ရတာပါ။ MIT ေခတ္က ဆရာေတြက ေတာ္ၾကပါတယ္။ English,
Maths, Physics, Chemistry, Myanmar စတဲ့ Minor Subject ေတြကို First
Year မွာသင္ရပါတယ္။ First Year ရမွတ္က Second Year မွာ Major
ေတြကိုေရြးခ်ယ္ဖို႕ အရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္..။ အမွတ္မေကာင္းရင္ လိုခ်င္တဲ့
Major မရပါ..။ First Year က်ပါက ေက်ာင္းကထုတ္တဲ့အျပင္ စားခဲ့တဲ့
လစာေတြအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးပါေပးရမွာပါ..။ Stress ေတြအမ်ားႀကီး..။ P.T.
ကြင္းကစလို႔ အေဆာင္စည္းကမ္းအလယ္ စာေမးပဲြ အဆံုး ဖိအားေတြနဲ႔ခ်ည္းပါ..။
ဟုတ္ကဲ့….Semester ႏွစ္ခုစာ သင္ခန္းစာေတြကို ၆..လ နဲ႕ တက္သုတ္ရုိက္ၿပီး
သင္ဖို႕ ဝန္ႀကီးက ညႊန္ၾကားလာျပန္ပါတယ္….။ Stress က ၂ဆတိုးသြားခဲ့ပါၿပီ…။
June လလယ္ မွာ First Year ရဲ့ Final Exam ေျဖခဲ့ရပါတယ္..။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး Second Year တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ Major
ခဲြေတာ့လဲ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး၊ အမွတ္အျမင့္ဆံုး major ကို
ဝင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္..။ MTU မွာစဖြင့္လွစ္ကာစ Major ပါ။ ဌာနအေဆာက္အဦေတာင္
သီးျခားမရွိလို႔ တစ္ျခား Major ႀကီးရဲ့ အရိပ္ေအာက္ကို ခိုလႈံရပါတယ္..။
ဌာနမွဴးအျဖစ္လည္း Major ႀကီးရဲ့ဌာနမွဴးကပဲ တာဝန္ယူပါခဲ့တယ္..။
ဆရာေတြကလည္း Major ႀကီးကဆရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သင္ၾကားေပတဲ့ဆရာေတြက Major
စဲြမရွိၾကပါ..။ ေတာ္လည္းေတာ္ၾကပါတယ္..။ ပညာကိုမခၽြင္းမခ်န္ သင္ေပးၾက၊
pratical နဲ႕ Lab ေတြကို Senior ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို ႀကီးၾကပ္ေစၿပီး
အပင္ပန္းခံသင္ေပးၾကပါတယ္..။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ Computer
Room မွာ Computer အလံုး (၃၀)ေလာက္ရွိပါတယ္..။ Lab ခ်ိန္ကို
အတန္းႀကီးကအစ္ကိုအစ္မ ေတြနဲ႔ လုဝင္ရပါတယ္.။ Internet ကို အစိုးရက
တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ဘယ္မွာမွ ဖြင့္မေပးေသးပါ။ Bagan Cyber Tech က ISP
service မေပးေသးခင္ ႏွစ္မ်ားကေပါ့.။ Internet ကို ျဖဴလားမဲလား မသိခဲ့ရတဲ့
IT Major ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္..။
ဟုတ္ကဲ့….ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ.။
ေက်ာင္းသားႀကီးဘဝ
Second Year မွာ စာေမးပဲြက်လို႕ ေအာင္ဖ်ာလိပ္ရမယ့္ဘဝကလြတ္ေတာ့
ေက်ာင္းတက္သက္တမ္း ျပကၡဒိန္ ႏွစ္ပါတ္ မျပည့္ခင္မွာ Third Year
ကိုေရာက္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးစာရင္းဝင္ခဲ့ပါၿပီ။ P.T. ကေတာ့
ေျပးေနရဆဲ။ ကံေကာင္းစြာနဲ႕ ညေနခင္း Training ကို Third Year မွာ
ပယ္ဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ Training မိေနၿပီးသားသူေတြဆိုေတာ႔ ညေနခင္းဝီစီသံ
မၾကားရတာကိုေတာင္ လြမ္းသလိုလို။ Night Study ကေတာ့ ဝင္ရဆဲ။ အေဆာင္
Messing မွာ ေရြးေကာက္ပဲြေတြက်င္းပရဆဲ။ ပဲဟင္းေရက်ဲ ေသာက္လို႔ေကာင္းဆဲပါ။
ဆရာမအသစ္ ေရာက္လာပါတယ္။ Yangon Computer University က M.C.Sc ဘဲြ႕ရပါ။ IT
ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေျပာင္းအလဲ စျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေစတနာထားၿပီး
အပင္ပန္းခံေပးခဲ့၊ Lab ေတြထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ BaganNet
ရဲ့ စတင္မႈနဲ႔အတူ ဘုရားစူး Internet ကို Mandalay ၿမိဳ႕မွာ
စတင္ထိေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမက Networking ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္
သင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ Web အေၾကာင္း၊ Server ေတြအေၾကာင္း၊ Network
ေတြအေၾကာင္း စာေတြ႕အရင္ သင္ရပါတယ္။ Lab ခိ်န္ေတြမွာ Lecture ေတြကို
Pratical လုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။
Third Year စာေမးပဲြမွာ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ Fourth Year မွာ
MTU ရဲ့ ပထမဆံုး IT project ျပပဲြကို ဌာနရဲ့ Computer ခန္းမွာ
က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲပါ။ Local Intranet
ဖန္တီးၿပီး Website ေတြတင္၊ Email ေတြ၊ Chatting ေတြ ေျပာႏိုင္ေအာင္လုပ္၊
Traffic Control System ကို Computerized Control လုပ္ျပ၊ Data Security
System နဲ႔ Security Alarm System ေတြပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ Term paper ေပါင္း
၂၀ ေက်ာ္ကိုလည္း တင္ျပႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စတင္ အေျခတည္ခါစ၊ Internet
ေပၚလာတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ ပဲရွိေသးတဲ့အခိ်န္မွာ ဒီေလာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ
ေတာ္ရုံအားထုတ္မႈနဲ႔မရပါဘူး။ သိရသေလာက္ေတာ့ MTU မွာ အခုထိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ ပဲြမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး.။
Fourth Year ရဲ့ Night Study ဝင္ေနခ်ိန္ တစ္ညမွာပါ။ ပါ-ခ်ဳပ္ရဲ့ Mazda
Jeep က Messing ေရွ႕ကို ထိုးဆိုက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို စာရြက္
၁ရြက္စီ ေဝပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဆရာလုပ္ရမွာကို ေသခ်ာသိေန ၾကလို႔
စိတ္ဓါတ္က်ေနၾကတဲ့ Engineer ေက်ာင္းသားေတြ ကို Bond လာထိုးခိုင္းတာပါ။
တာဝန္ေပးအပ္ျခင္းကို လက္မခံပဲ ေရွာင္ေျပးပါက “ယံုၾကည္အပ္ႏွံျခင္း
ေဖာက္ဖ်က္မႈ ဥပေဒပုဒ္မ (၄၀၄) အရ တရားစဲြဆိုျခင္းခံရမည့္အျပင္
ေလ်ာ္ေၾကးေငြ က်ပ္သိန္း (၂၀) တိတိ ကို မိဘအုပ္ထိန္းသူမ်ားမွ
ေပးေလ်ာ္ရမည္” ဆိုတဲ့ သက္ေသမရွိ၊ ေရွ႕ေနမပါတဲ့ စာခ်ဳပ္ကို သေဘာတူေၾကာင္း
လက္မွတ္ကို နာရီဝက္ အတြင္းထိုးေစခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြဆီကို ရက္ပိုင္းအတြင္း
စာတိုက္ကပို႔ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေစပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့….ျမန္မာျပည္ရဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ.။
မွတ္တမ္းမွတ္ရာ
B.E. တန္းေရာက္ေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က IT ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းရဲ႕
Website တစ္ခု ေရးေစပါတယ္။ Designer အဖဲြ႕၊ Programmer အဖဲြ႕ေတြခဲြၿပီး
အေဆာင္မွာ စုၿပီးေရးၾကရတာပါ။ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး၊ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆံုး
အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။ ၁-လ ေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ MTU ရဲ့ Major ေပါင္းစံု Project Show မွာ
IT က မ်က္ႏွာပန္းလွခဲ့ပါတယ္။ Website ႀကီးလည္း project show နည္းတူ
မွတ္တမ္းမတင္ခဲ့ရ ပါဘူး။ Internet ေပၚမေရာက္ပဲ ေက်ာင္းထဲမွာပဲ
ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
Record တစ္ခုမွ စုမထားခဲ့၊ မက်န္ခဲ့ေတာ့သလို Bachelor
တန္းေက်ာင္းသားေတြလည္း မေခၚေတာ့ပါ။ Master နဲ႔ Ph.D.
သင္တန္းေတြပဲရွိေတာ့တာလည္း အေၾကာင္း အရင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍သာ
အစဥ္အလာကိုထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့မယ္တဆိုလွ်င္..MTU ဟာ ျမန္မာ့ IT
ေလာကမွာေနရာတစ္ခုခု ရေနေလာက္ပါၿပီ။ စိတ္ဝင္တစား အတူတကြ ေလ့လာခဲ့ၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကဆို သိန္း (၂၀) ေပးေလ်ာ္လိုက္ၾကရၿပီး
Singapore က Company ႀကီးေတြမွာ Essential person ေတြ ျဖစ္သူကျဖစ္၊
Myanmar ႏိုင္ငံ IT ေလာကမွာ ထိုးေဖာက္ဖို႕ အရွိန္ယူသူေတြကယူ
ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ဆရာမရဲ့ေက်းဇူးေတြပါ။ ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳ Website
လံုးဝမရွိတဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြထဲက တစ္ခုအျဖစ္ MTU ဟာ အခုထိ
ရွိေနဆဲပါ..။
ဟုတ္ကဲ့….ျမန္မာျပည္ရဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာပါ.။
ေက်ာင္းၿပီးလို႕ ဆရာလုပ္ေတာ့
B.E. တန္းဆင္းၿပီး ၃-လ ေလာက္အၾကာမွာ ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္းက GTC ေပါင္း ၂၆
ေက်ာင္းကို Posting လႊတ္ပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားက စလို႕ စစ္ေတြ၊
က်ိဳင္းတံု အပါအဝင္ ဘိတ္ (ၿမိတ္ၿမိဳ႕) အဆံုး GTC ေတြဆီကိုပါ။ Main
Building ႀကီးေတြက ၃-ထပ္ေဆာင္ႀကီးေတြ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ပံုစံတူ။
ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ မရွိလို႕ Workshop ေတြကို ဆရာ ဆရာမေတြ ဝင္ၿပီးေနၾကရတာကလည္း
တစ္ေက်ာင္းမက်န္ပါ။ US$ 1 က က်ပ္ေငြ ၁၀၀၀ ေပါက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ရတဲ့လစာ က
၇၅၀၀ က်ပ္တိတိ ႀကီးမ်ားေတာင္ပါ။ ရွားပါးစားရိတ္ ၅၀၀၀ ေပါင္းေပးေတာ့ ၁၂၅၀၀
က်ပ္တိတိ က လက္ေထာက္ကထိက တစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာပါ။ လစာနည္းတဲ့ဆရာေတြကို
ဥပမာျပၿပီး အပ်ိဳမေလးေတြကို မိခင္ေတြက ဆံုးမပါတယ္။ “ေျပာမရ ဆိုမရနဲ႕ေနာ္၊
GTC ကေက်ာင္းဆရာနဲ႕ ေပးစားလိုက္လို႕ ငတ္ေသသြားမယ္” တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့….ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ.။
လစာတိုးၿပီ
2006 မွာ လစာေတြတိုးပါတယ္။ လက္ေထာက္ကထိက တစ္လ ၈၀၀၀၀ က်ပ္၊ ကထိက ၁၀၀၀၀၀
က်ပ္ပါ။ ၁၂၅၀၀ နဲ႔ အသက္ရွင္ေအာင္ေနလာၾကတဲ့ ဆရာေတြ လစာတိုးလို႔
ထမင္းနပ္မွန္လာၾကပါတယ္။ Uniform ေလးေတြ အေရာင္ေတာက္လာၾကပါတယ္။ သိပ္မၾကာ
ပါ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက အမီလိုက္လာပါတယ္။ 2008 Crisis မွာ အရင္အေျခအေန
ျပန္ေရာက္လု နီးပါးျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့တာပါပဲ။
ေခၽြတာတတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ တရုတ္ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးေလာက္
ကပ္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 2010 မွာ က်ပ္ ၂၀၀၀၀ စီထပ္ေပါင္းေပးလို႔ ၁၀၀၀၀၀
စားျဖစ္ရပါတယ္။ အခု ထမင္းတစ္နပ္ ၁၀၀၀ က်ပ္ပါ။ ဒါေတာင္ နယ္စပ္မဟုတ္လို႔။
ပူတာအိုမွာ 2010 ကမွဖြင့္လိုက္တဲ့ GTI မွာ တာဝန္က်ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာပါတယ္။ ၾကက္ဥတစ္လံုး ၅၀၀ က်ပ္ပါတဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ၁-လ ကို
US$ 120 ရတယ္ဆိုတာကလည္း ေငြလဲႏႈန္းကအရင္ေလာက္မရွိေတာ့လို႕ေလ။ ၁ ရက္
၃၃၃၃.၃၃၃ က်ပ္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။
ဟုတ္ကဲ့….ျမန္မာျပည္မွာ ေနပါတယ္.။