ငါကိုုငါရွာေဖြျခင္း သိုု ့မဟုုတ္ ငါတေယာက္ထဲဖတ္ဖိုု ့ကဗ်ာ
အေနာက္ နိင္ငံေတြ ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာ တာလဲ။
ငါဒိုု ့ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲ ရသလဲ။
အေနာက္ နိင္ငံေတြ ဘာေၾကာင့္ သုုခ ေတြခံစားေနရသလဲ ။
ငါဒိုု ့ဘာေၾကာင့္ဒုုကၡေတြေနစဥ္ရင္ဆိုုင္ၾကံဳေတြေနရသလဲ။
သူတိုု ့က ဘာေၾကာင့္ေပ်ွာ္ရႊင္ေနသလဲ ။
ငါတိုု ့က ငိုု ေနသလဲ။
အေျဖကေတာ့ရွင္းပါတယ္။
သူတိုု ့က သူတိုု ့ဘုုရား စကားကိုု နားေထာင္တယ္။
ငါတိုု ့က ငါတိုု ့ဘုုရားေဟာတာကိုုနားမေထာင္ဘူး။
ကိုုယ္ကိုုနိပ္စက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြေျပာတာကိုုပိုုနားေထာင္တယ္။
ဘုုရားေဟာတဲ့အတိုုင္း သူတိုု ့က တေသြမတိမ္းလုုပ္တယ္။
ငါတိုု ့က တလြဲ လုုပ္တယ္။
သူတိုု ့က ဘုုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုု ႏွလံုုးသားမွာေရးတယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရား ေဟာေတြကိုု ညစ္ပတ္ေနတဲ ့နံရံေတြမွာေရးထားၾကတယ္။
သူတိုု ့က ဘုုရားကိုု တိုုးတိုုးေလးရွစ္ ခိုုးတယ္။
ငါတိုု ့ က ဘုုရားကိုု ခုုနစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားရွစ္ခိုုးတယ္။
သူတိုု ့က ဘုုရားကိုု ရိုုးရိုုးပဲရွစ္ခိုုးတယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရားကိုု အသံခ်ဲ့ စက္နဲ့ ရွစ္ခိုုးတယ္။
သူတိုု ့က ေတာကိုုသြားတယ္။
ငါတိုု ့က ျမိုု ့မွာပဲေျခက်င္လိမ္ေနတယ္။
သူတိုု ့က မရိွတဲ့သူကိုု ကူညီတယ္။
ငါတိုု ့က မရိွတဲ့သူေတြ ကိုု မကူညီဘူး။
သူတိုု ့က အိမ္ေရွ ့လမ္းမ မွာ တံပ်က္စီးလွဲတယ္။
ငါတိုု ့ က ဘုုရားမွာ တံပ်က္စီးလွဲတယ္။
သူတိုု ့က တရားကိုု ျပန္ ့ပြားေအာင္လုုပ္တယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရား ေတြ မ်ား သတဲ့မ်ားေအာင္တည္တယ္။
သူတိုု ့က တရားကုုိ ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္လုုပ္တယ္။
ငါတိုု ့ က ဘုုရာရုုပ္ထုု ကိုု ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္လုုပ္တယ္။
သူတိုု ့က လူေတြကိုု ေက်ြးတယ္။
ငါဒိုု ့က ဘုုရားကိုုေက်ြးတယ္။
သူတိုု ့က သမာက်မ္းစာအုုပ္ကိုု အလကားေပးတယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရား ရုုပ္ထုု ကိုု ေစ်းေကာင္းေကာင္းနဲ့ေရာင္းစားၾကတယ္။
သူတို ့က သမာက်မ္းစာအုုပ္ကိုု လူတိုုင္းဖတ္နိင္ေအာင္လုုပ္ထားတယ္။
ငါတိုု ့က ပါဌိပါသာဒ္နဲ ့ ဖတ္လိုု ့ကိုု မရေအာင္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
သူတိုု ့ က်မ္းစာေတြက ေလ့လာစရာပိုုခ်ၾကတယ္။
ငါတိုု ့ က ဘုုရားေဟာ စာအုုပ္ေတြကိုု အလွျပကာ ေရႊခ် ၾကတယ္ ။
သူတိုု ့က ေက်ာင္းေတြ ၊ ေဆးရံုု ေတြ၊ စာၾကည့္တိုုက္ေတြကိုု သတယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရားကိုု ေရႊ ခ်တယ္။
သူတိုု ့က ေျမေတြကိုု ေ၀တယ္။
ငါတိုု ့ကေျမေတြကိုု သိမ္းတယ္။
သူတိုု ့ခရီးသြားရင္ေျမပံုုၾကည့္တယ္။
ငါတိုု ့ခရီးသြားရင္ ဂါထာရြတ္တယ္။
သူတိုု ့က တိရိစၦာန္ေတြကိုုသနားတယ္။
ငါတိုု ့က ေတြ ့တဲ့အေကာင္အကုုန္စားတယ္။
သူတိုု ့က နတ္ျပည္ကိုု အိမ္ထဲ ကိုု ေခၚထားဖိုု ့လုုပ္ေနၾကတယ္။
ငါတိုု ့က အိမ္ေတြ ျပစ္ျပီး နတ္ျပည္ကိုု သြားဖိုု ့လုုပ္ၾကတယ္။
သူတိုု ့ က ဘုုရားကိုု မေၾကာက္ဘူး။ ခ်စ္တယ္။
ငါတိုု ့က ဘုုရားကိုု ေၾကာက္တယ္။ မခ်စ္ဘူး။
သူတိုု ့က ဘုုရားကိုု အျမဲသတိရ
ငါတိုု ့က ဘုုရားကိုု ဒုုကၡေရာက္မွာ တမ္းတ။
ငါတိုု ့က ကိုုယ္က်ိဳး အတြက္ ဘုုရားကိုု အသံုုးခ်တယ္။
အာဏာရဖိုု ့ဘုုရားကိုု အသံုုးခ်တယ္။
ေငြရဖိုု ့အသံုုးခ်တယ္။
မိန္းမ ရဖိုု ့အသံုုးခ်တယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ဖိုု ့အသံုုးခ်တယ္။
ေရမၾကီးဖိုု ့မီးမေလာင္ဖိုု ့အသံုုးခ်တယ္။
အေရာင္းအ၀ယ္ေကာင္းဖိုု ့အသံုုးခ်တယ္။
ဘုုရားက သမာအာဇီ၀လိုု ့ေဟာတယ္။
ငါတိုု ့က အေလးခိုုးတယ္။ ေဆးဆိုုး တယ္။
သူတိုု ့က ရန္ဖက္ကိုု မိတ္ေဆြလုုပ္တယ္။
ငါတိုု ့က မိတ္ေဆြကိုု ရန္သူျဖစ္ေအာင္လုုပ္တယ္။
အဆင္မေျပ တာ ကိုု သူမ်ားကိုုလြဲခ်နိင္ဖိုု ့ဘုုရားကိုု အသံုုးခ်တယ္။
ဘုုရားက လူတိုုင္းကိုု ခ်စ္ဖိုု ့ေဟာတယ္။
ငါတိုု ့ က မုုန္းဖိုု ့ ၾကိဳးပန္းေနၾကတယ္။
လူသားတိုုင္းကိုု ေမတၱာ ထားဖိုု ့ေဟာၾကားခဲ့တယ္။
ငါ တိုု ့ က ေတာ့ အဘိဇာပြားေနၾကတယ္။
ဘုုရားက ရုုပ္နဲ့နမ္ ကိုု တည့္တည့္ရႈ ့ဖိုု ့ေျပာတယ္။
ငါတိုု ့က အမ်ိဳးသားေရး ကိုု ၾကည့္ ၾက တယ္။
ဘုုရားက ျပသနာ ကိုု ခႏ̔ာကိုုယ္မွာ ရွာဖိုု ့ေဟာတယ္။
ငါတိုု ့က ျပသနာ တိုုင္းကိုု သူမ်ား ခႏာကိုုယ္မွာရွာေနၾကတယ္ေလ။
ဘုုရားက မဂင္ရွစ္ပါး
သစၥာ ၄ ပါး လိုု ့ ေဟာခဲ့တယ္။
ငါတိုု ့ က ၉ ၆၉ လုုိုု ့ ရႈပ္ေထြးေအာင္လုုပ္တယ္။
ဒီေတာ့ ....။
ငါဆင္းရဲ တာဘာဆန္းလဲ
ငါဒုုကၡေရာက္တာဘာဆန္းလဲ ။
ငါငို ေနတာဘာဆန္း လဲ။
မိုုးသီးဇြန္
4 comments :
What a brilliant poem. That is freaking awesome Mr.Moethee.
You are such a great talented warrior.
Your words are awesome and very truthful.
ေသာက္ရဴး မိုးသီးဇြန္
သူတိုု ့က ေတာကိုုသြားတယ္။ ငါတိုု ့ကNew York ျမိုု ့မွာပဲေျခက်င္လိမ္ေနတယ္။
ငါလုိးမသား မုိးသီးဇြန္
မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ဖတ္မဲ့ကဗ်ာကုိ
အင္တာနက္ေပၚလာမတင္နဲ႕ကြာ
ေစာက္ေပါ ၊ ကုိယ့္စိတ္နဲ႕လာမႏႈိင္းနဲ႕ကြာ
မင္းေရးထားတဲ့ကဗ်ာက မင္းလို အေမေက်ာ္ေထြးေတာ္လြမ္းသူေတြဆီမွာပဲရွိတာကြ
မင္းဟာေတာ္ေတာ္ မေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ ေဇာက္ထုိးတစ္ေကာင္ပဲကြာ....မင္းအေမလိပ္စာေပးကြာ မင္းကုိ ကန္႕လန္႕ေမြးခဲ့သလားလုိ႕ ငါသြားေမးမယ္...
Post a Comment