ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီး နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ရဲ႕ေခါင္း နဲ႔ ကိုယ္ (ေဇာ္ဝင္း ၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)

    အရပ္သားတပိုင္းစစ္တပိုင္းအစိုးရဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေနတာကိုအားလုံးအသိပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တာကို က်ေနာ္တို႔ႀကိဳဆိုရမွာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဗမာျပည္အတြက္ အေရးႀကီးဆုံးလိုအပ္ခ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုးသားဖို႔လိုတယ္။ ေစတနာမွန္ဖို႔လိုတယ္။ အရပ္သားတပိုင္း စစ္တပိုင္းအစိုးရပီသစြာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတဖက္ စစ္ပြဲတဖက္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ ကန္႔ကြက္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔ျဖစ္ေနပုံက လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာၿပီး ေတာႀကိဳအုံၾကားလူကြယ္ရာေရာက္တာနဲ႔
စစ္တိုက္ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အခုလုပ္ေနၾကတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔လုပ္ေနသလဲ။ နည္းမွန္လမ္းမွန္လုပ္ေနတာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ျပန္ၾကည့္ဖို႔လိုလာပါၿပီ။

    အစိုးရရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြထဲမွာ သံသယျဖစ္စရာေတြ ျပည့္ေနတယ္။ ဝန္ႀကီးဦးေအာင္မင္းနဲ႔ ျမန္မာၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ေငြထုပ္ကို ဖင္ခုထိုင္ၿပီး အလြဲသုံးစားလုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သံသယေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိေနတယ္။ အမ်ားျပည္သူက သူတို႔အေပၚမွာ အယုံၾကည္နည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလားအလာေတြ ေကာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုေနၾကသူေတြဟာ ဦးေအာင္မင္းတို႔အုပ္စုသာမကဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ပါဝင္ၾကေတာ့ အမ်ားျပည္သူက အားတက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားတယ္။

    ဒီတခါေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ဘူးလို႔ တခ်ဳိ႕ကထင္တယ္။ အဲဒီအထင္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ႏိုင္ပါသလဲ။

    အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ တခုတည္းေသာမူၾကမ္း ထြက္ေပၚလာေရးကို သၾကၤန္မတိုင္ခင္က ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ ျငင္းစရာေတြကပြားပြားလာၿပီး အျငင္းပြားၾကရလြန္းလို႔ မူလသတ္မွတ္ထားတဲ့ အစည္းအေဝးရက္ ၂ ရက္ဟာ ဆန္႔ထြက္သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ရက္ၾကာလာလို႔ အစည္းအေဝးသာရပ္လိုက္ရတယ္၊ သေဘာတူညီခ်က္ေတာ့ မရခဲ့ၾကဘူး။ သေဘာတူညီခ်က္ရသေယာင္ေယာင္ အဆင္ေျပသေယာင္ေယာင္ ဖုံးဖုံးဖိဖိေျပာတဲ့ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္တခုေတာ့ ထြက္လာပါရဲ႕။

    ဒါေပမယ့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဟာ မေၾကလည္မႈေတြနဲ႔ တခန္းရပ္ခဲ့ရတာသာျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။

    မေၾကလည္မႈေတြက ဘာေတြပါလဲ။

    စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းေလးေတြ ကြဲလြဲေနတယ္လုိ႔ ႏွစ္ဖက္စလုံးက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေျပာေနၾကတာဟာ ေဖာ့ေျပာေနတာပါ။ ေဖာ့ေျပာေနတာျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔ကြဲလြဲခ်က္ေတြကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ကြဲလြဲခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

၁။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့စကားလုံးသုံးႏႈန္းတာကို အစိုးရဘက္က မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။

၂။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္လို႔သုံးတာကို အစိုးရဘက္က မႀကိဳက္ဘူး။ ဖက္ဒရယ္အစား ျပည္ေထာင္စုလို႔ပဲ သုံးရမယ္။

၃။ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတဲ့ စကားလုံးသုံးတာကို အစိုးရက မႀကိဳက္ဘူး။

၄။ တည္ဆဲဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့စကားကို အစိုးရဘက္ကသုံးတာကို တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က မႀကိဳက္ဘူး။ ဥပေဒလိုက္နာရမယ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ္ၿပီ။

၅။ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြသုံးတာကို အစိုးရက မႀကိဳက္ဘူး။

    ဒါေလးေတြကို စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းေလးေတြ ကြဲလြဲေနတယ္လို႔ အစိုးရဘက္ UPWC ကေရာ တိုင္းရင္းသားဘက္ NCCT ကေရာ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စကားလုံးေလးေတြကြဲလြဲေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မူအရ အႀကီးအက်ယ္ကြဲလြဲခ်က္ေတြဆိုတာကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔သိပ္ဒုံးမေဝးတဲ့သူတိုင္း သိႏိုင္တယ္။

    ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့စကားကို တိုင္းရင္းသားေတြကသုံးခ်င္တာဟာ သူတို႔ရဲ႕တကယ့္ခံစားခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေစခ်င္တာပဲ။ သူတို႔ဂုဏ္သိကၡာကို ေပၚလြင္ေစခ်င္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အစိုးရကိုမႀကိဳက္လို႔ ေတာ္လွန္ေနၾကသူေတြပဲ။ သူခိုးဓါးျပမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ၾကတယ္။ အစိုးရကေတာ့ သူတို႔ကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာ ေသာင္းက်န္းသူလို႔သာ သေဘာထားခဲ့တယ္။ အဲသလိုပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့တယ္။ အစိုးရကမတရားလို႔ ဖိႏွိပ္လို ေတာ္လွန္ေနၾကတဲ့သူေတြလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ့စကားကို လက္မခံခ်င္ဘူး။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေနတဲ့သူေတြဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳရတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အသိအမွတ္ျပဳရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ လက္နက္ကိုင္ၿပီး အလကားေသာင္းက်န္းေနသူေတြလို႔သာ ဆိုခ်င္တဲ့အတြက္ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားလို႔သာ သုံးခ်င္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကိုမသုံးဖို႔ ကန္႔ကြက္တဲ့အျပင္ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာင္ အျငင္းပြားၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြက အစိုးရကိုမေက်နပ္လို႔ လက္နက္ကိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မထြက္ဘဲ၊ လက္နက္ကိုင္ထားေသာ တိုင္းရင္းသားအခ်ဳိ႕ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာ သာမန္ စကားလုံးအျငင္းပြားမႈ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အဓိပၸာယ္ျခားနားမႈႀကီး ရွိေနတယ္။

    တိုင္းရင္းသားေတြက ဖက္ဒရယ္လုိ႔သုံးတာကို အစိုးရက မႀကိဳက္ဘူး။ ျပည္ေထာင္စုလို႔ သုံးေစခ်င္တယ္။ ဒါဟာလည္းမူအရ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ျခားနားခ်က္ႀကီးပဲ။ အစိုးရေျပာေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ အခု သူတို႔ရဲ႕ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာပါတဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို ေျပာေနတာ။ အခုသူတို႔လုပ္ထားတာဟာ ျပည္ေထာင္စုပါပဲလို႔ ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ အခု ၂၀၀၈ မူကို ျပည္ေထာင္စုလို႔လက္မခံဘူး။ တျပည္ေထာင္စနစ္လို႔ပဲ ယူဆတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ တန္းတူအခြင့္အေရး တခုမွမပါဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ဖက္ဒရယ္ကို လိုခ်င္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ကို လိုခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ဧရာမျခားနားခ်က္ပါ။

    ေနာက္တခါ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕အသုံးကို အစိုးရကမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာလည္း ေစာေစာက ဖက္ဒရယ္/ျပည္ေထာင္စုကြဲလြဲမႈနဲ႔ တသေဘာတည္းပဲ။ အစိုးရက တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ မေပးခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ျပည္နယ္မွာ ေဒသဆိုင္ရာဥပေဒေတြ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္တို႔၊ အခြန္ေငြ ခြဲေဝသုံးစြဲခြင့္၊ သယံဇာတ ခြဲေဝပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ တိုင္းရင္းသားအေရးကို ကုိယ္ပိုင္ေဆာင္ရြက္ခြင့္တို႔ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါလည္း မူအရကြဲလြဲခ်က္ပါ။

    တည္ဆဲဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမယ္လို႔ အစိုးရကေျပာတယ္။ တိုင္းရင္းသားဘက္က ဥပေဒလိုက္နာရမယ္ေလာက္ပဲ သေဘာတူခ်င္တယ္။ ဒီကြဲလြဲခ်က္ကလည္း မေသးဘူး။ တိုင္းရင္းသားဘက္က ဥပေဒလိုက္နာမယ္ဆိုတာ တရားမွ်တတဲ့ဥပေဒ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ဥပေဒကို လိုက္နာမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ ဥပေဒပီသတဲ့ ဥပေဒကိုလိုက္နာမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဥပေဒလိုက္နာေရးကို မူအရသေဘာ တူတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ အစိုးရဘက္က တည္ဆဲဥပေဒဆိုတာ တည္ေနတဲ့ဥပေဒအားလုံးကို လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ။ ဒါဆုိရင္ မတရားအသင္းဥပေဒလို ဥပေဒမ်ဳိးကိုလည္း လိုက္နာရမယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္သြားတယ္။ အခုေဆြးေႏြးေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈနဲ႔ ခုံရုံးတင္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္။ ဒါမ်ိဳးကို တိုင္းရင္းသားေတြက မလိုလားဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ဖ်က္သိမ္းသင့္တဲ့ မတရားတဲ့ဥပေဒေတြ၊ ဥပေဒလို႔မေခၚထိုက္ဘဲ ဥပေဒစာရင္းဝင္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြ သိေနတယ္။ အဲဒါေတြကို အကုန္လိုက္နာပါမယ္လို႔ ကတိကဝတ္မေပးခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တည္ဆဲဆိုတဲ့ ႏွစ္လုံးဟာ အႀကီးအက်ယ္ျငင္းစရာ ျဖစ္ေနတယ္။

    လႊတ္ေတာ္ျပင္ပလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြကသုံးတာကို အစိုးရက မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါကလည္း အႀကီးဆုံး ကြဲလြဲခ်က္ႀကီးတခု ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲဆြဲထည့္တာကို တိုင္းရင္းသားေတြ မခံႏိုင္ဘူး။ လႊတ္ေတာ္ထဲဆြဲထည့္တာဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေအာက္ဆြဲသြင္းတာပဲ။ က်ဳံးသြင္းတာပဲဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြ သိတယ္။ ၂၀၀၈ ကို သူတို႔ ဒူးမေထာက္ခ်င္ဘူး။ အစိုးရက ၂၀၀၈ ေအာက္ ဒူးေထာက္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပသုံးေရး မသုံးေရးဆိုတာကလည္း ဒူးေထာက္ေရး၊ မေထာက္ေရးျပႆနာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

    ဒီလိုတဖက္မွာေဆြးေႏြးေနခ်ိန္မွာပဲ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လွိဳင္က ရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းတို႔ ဝျပည္ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေနပဲ ေဆာင္ရြက္ရမယ္လို႔ ထည့္သြင္းေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္ကိုက္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ထြက္ေျပာတာပဲဆိုတာ ဘာမွသံသယျဖစ္စရာမရွိဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းကပဲ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ ေတာ္ေတာ္တာသြားတယ္။ ဒီစကားတခြန္းဟာ ဖက္ဒရယ္မေပးဘူး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ မေပးဘူး၊ တန္းတူအခြင့္အေရး မေပးဘူးဆိုတာေတြကို စကားတခြန္းတည္းနဲ႔ အားလုံးတေပါင္းတည္းအဓိပၸာယ္ ထြက္သြားေစတယ္။ ဒါ့အျပင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္ထပ္စကားတခြန္းကိုလည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္တခုတည္းရွိရမယ္ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။ တပ္မေတာ္တခုတည္းရွိရမယ္။ အဲဒီတပ္မေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲ႕တပ္မေတာ္ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့တပ္မေတာ္ေတြ ဖ်က္ေပးရမယ္။ ဒီေတာ့ အဓိပၸါယ္က လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့အဓိပၸာယ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

    ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕သေဘာထားဟာ ေတာ္ေတာ္ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေအာက္ ဝင္လာခဲ့ပါ။ လက္နက္ခ်ပါ။ အစိုးရဘက္ကေျပာတဲ့ လက္ရွိမူ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာကို လက္ခံပါ။ ဒါပါပဲ။ ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ အစိုးရဘက္က ဘာတခုမွ ျပင္ဆင္ဖို႔ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ မရွိဘူးဆိုတာကို ေဆြးေႏြးပြဲမတိုင္ခင္မွာ ထပ္ကာထပ္ကာ သတိေပးေနတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔မ်ားေဆြးေႏြးေနေသးသလဲ။ အစိုးရရဲ႕ တကယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ ႐ိုးမွ႐ိုးသားရဲ႕လားဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။

    တျခားတဖက္ကိုလည္းၾကည့္ရေအာင္။ တိုင္းရင္းသားေတြကေရာ ဒါေတြကို မရိပ္စားမိဘူးလား။ သူတို႔ကေရာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေဆြးေႏြးေနသလဲ။ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြကို အစိုးရက သေဘာတူမယ္လို႔ ထင္ေနလို႔လား။ ဒါမွ မဟုတ္တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေသးသလား။ အခုလုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတာလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ တကယ္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မလား။ ဒီအခ်က္ေတြကို သုံးသပ္တာဟာ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ အဓိကဦးတည္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

    အစိုးရဘက္က ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကိုအရင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာတခုမွ ေလွ်ာ့ဖို႔ ျပင္ဖို႔ ညႇိႏႈိင္းဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အစိုးရဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ေနတာဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ပထမတေၾကာင္းကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဖိအားေပးေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းကို သူတို႔အေနနဲ႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားပါတယ္လို႔ သတင္းစကာေပးပို႔ေနတာပါ။ ဒီလို သတင္းစကားေပးပို႔ျခင္းအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရေေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေငြေတြအမ်ားအျပားရတယ္။ ဒါ့ထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ျပမွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ စိတ္ခ်လက္ခ် ပုံေအာရင္းႏွီးၾကမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန လုပ္ျပေနရပါတယ္။

    ဒုတိယတေၾကာင္းကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အင္မတန္ အာသာငမ္းငမ္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူတရပ္လုံးကို ေခြ်းသိပ္ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ပါပဲ။ ျပည္သူေတြေက်နပ္မွ တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္မယ္။ ျပည္သူေတြေက်နပ္မွ သူတို႔ကိုမဲေပးမယ္။ ဒီသေဘာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွင္းပါတယ္။

    ဒီႏွစ္ခုစလုံးထက္ပိုအေရးႀကီးတဲ့ တတိယအေၾကာင္းလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဒါဟာ ရည္မွန္းခ်က္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ ေသနတ္မေဖာက္ဘဲ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေရးပါပဲ။ ဘယ္လို ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မွာလဲ။ တဒိန္းဒိန္း တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႔ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္လာတာ ၆၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အခုက်မွ ေသနတ္မေဖာက္ဘဲ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေရးကို သူတို႔ဘက္က ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ တခ်ဳိ႕က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္လိမ့္မယ္။

    သူတို႔ အဲသလိုေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း သူတို႔လုပ္ဟန္တခ်ဳိ႕က ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ သူတို႔ရည္မွန္းခ်က္ဟာ တိုင္းရင္းသားထုတခုလုံးနဲ႔ နိုင္ငံေရးအရ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို လူထုနဲ႔ခြဲထုတ္ ဖဲ့ထုတ္စည္းရုံးဖို႔ပါ။ တိုင္းရင္းသားေတြလိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္၊ တန္းတူေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဆိုတာေတြကို တခုမွမေပးဘဲ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုသာ သူတို႔ေက်နပ္ေလာက္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအက်ဳိးစီးပြားတခ်ဳိ႕ေပးၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းလိုက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကားပါမစ္လက္ေဆာင္ဟာ ပထမအဆင့္ စမ္းသပ္လာဘ္ထိုးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔စမ္းသပ္ခ်က္ဟာ အတုိင္းအတာတခုအထိ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္ကို ဥပမာအေနနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညႊန္းဆိုေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးသေဘာ မပါပါ။ သိသာျမင္သာတဲ့သူကိုသာ ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မန္းၿငိမ္းေမာင္နဲ႔ ဆလိုင္းငြန္က်ဳံးလ်န္ကိုၾကည့္ပါ။ သူတို႔ အခုေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကားေတြဟာ အစိုးရကိုယ္စား အစိုးရေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကို ပါးစပ္အငွားနဲ႔ ေျပာေပးေနၾကသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါအစိုးရဘက္က ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္ေတြပါ။ ကားအစီး ၆၀၊ ၁၀၀ ေပးၿပီးေနာက္မွာ ဒီလိုရလဒ္ေတြထြက္လာတာပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္လည္းေပးဦးမွာပါ။ ဒီ့ထက္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေပးဦးမွာပါ။ ဒီေလာက္ကေလးကို ဘာမေပးႏိုင္စရာရွိသလဲ။ တိုင္းရင္းသားေတြဆီကေန စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရတဲ့သယံဇာတေတြက ဒီ့ထက္မက အမ်ားႀကီးရထားတာပဲ။ ဒီေလာက္ကေလးေပးလိုက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။

    အစိုးရလုပ္ေနတဲ့ဗ်ဴဟာဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို ေခါင္းနဲ႔ကိုယ္ခြဲထုတ္ၿပီး ေခါင္းျဖတ္ဝယ္ယူေနတဲ့ဗ်ဴဟာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ေအာက္ေျခလူထု၊ ေအာက္ေျခ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕လိုလားခ်က္ကို မေပးဘူး။ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေတာ့ ပုဂၢလိကခံစားခြင့္ေတြ ေပးမယ္ဆိုတဲ့မူ ျဖစ္ပါတယ္။

    အမွန္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတခု၊ ေတာ္လွန္စစ္ပြဲတခုဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမေျပလည္ဘဲ ၿပီးျပတ္သြား႐ိုးမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဝယ္ယူလိုက္ႏိုင္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေနာက္လိုက္ေတြကို သစၥာေဖာက္သြားရင္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ယာယီၿငိမ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရအခုလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကိုၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ဟာ အဲသလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို သူေ႒းေတြျဖစ္လာေအာင္ ေျမႇာက္စားေပးကမ္း ပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး လက္နက္ခ်ခိုင္းပါလိမ့္မယ္။ အဲသလို လက္နက္ခ်တာကိုလည္း သိကၡာဆည္ႏိုင္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ နာမည္တပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာ ျပည္သူနာ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။

    တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ဒါေတြမသိဘူးလား။ အခု က်ေနာ္ေတြးသလို သူတို႔ မေတြးၾကဘူးလား။ သူတို႔ မရိပ္စားမိဘူးလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔သိပါတယ္။ ရိပ္မိပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ အတုိက္အခံ ဒီမိုကေရစီသမားဆိုတဲ့သူေတြကသာ အစိုးရအေၾကာ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕အေၾကာကို မသိရင္ရွိမယ္။ လက္နက္ခ်င္းယွဥ္တိုက္လာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြက အစိုးရအေၾကာကို ေနာေက်ပါတယ္။ အစိုးရအေပၚမွာ က်ေနာ့္ထက္လည္း သံသယႀကီးႀကီးထားတတ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံဖူးသူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားေတြကပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလားအလာေကာင္းပါတယ္၊ တိုးတက္ေနပါတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ အသံေတြထုတ္ေပးေနပါသလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အေက်ာက္အကန္ အေျခအတင္ ေတာင္းဆိုေဆြးေႏြးတာမ်ဳိးေတြ မလုပ္ေသးဘဲ၊ ေရလိုက္ငါးလိုက္ အလိုက္သင့္ေမွ်ာလိုက္ ေဆြးေႏြးေနၾကသလဲ။

    သူတို႔မွာလည္းသူတို႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သူတို႔ရွိမွာပါ။ သူတို႔အေၾကာင္းေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ က်ေနာ္ရသေလာက္ သတင္းအခ်က္အလက္အေပၚတည္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။ ပထမအခ်က္က သူတို႔ စစ္ေမာေနၿပီ။ တိုက္ရည္က်ေနၿပီ။ စည္းရုံးေရးက်ေနၿပီ။ အကြဲကြဲအျပဲျပဲျဖစ္တဲ့လူကလည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ခဏနားခ်င္တယ္။ အားေမြးခ်င္တယ္။ အင္အားျပန္လည္တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ဒါက ဆက္တိုက္ဦးမယ့္ ဇြဲေကာင္းသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးပါ။ ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ စစ္ပမ္းေနခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲဆင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ အစိုးရက ဘာေပးမလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္။ ေစ်းစကား ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါကေတာ့ လိုခ်င္လို႔ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ။ စတုတၳအခ်က္ကေတာ့ သူတို႔အေပၚမွာလည္း ႏိုင္ငံတကာဖိအားရွိပါတယ္။

    သူတို႔ကိုလက္နက္ေပးေနတဲ့၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနၾကတဲ့သူေတြက ေဆြးေႏြးခိုင္းေနတာကို ေက်နပ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးျပရပါမယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ပါ။ တခ်ိန္က သူတို႔ကို ေငြေပး၊ လက္နက္ေပးၿပီးကူညီေနသူေတြ စစ္တိုက္ေရး အားေပးေနသူ ႏိုင္ငံတကာအလွဴရွင္ေတြဟာ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ေျပလည္ခ်င္ေနပါၿပီ။ စစ္အစိုးရကို တရုတ္ရင္ခြင္ထဲကဆြဲထုတ္ၿပီး၊ သူ႔ရင္ခြင္မွာ ေခ်ာ့သိပ္ခ်င္ေနပါၿပီ။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ခြင္တခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စီးပြားရွာခ်င္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို စစ္အစိုးရနဲ႔ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိအားေပးလာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ႀကီးတခ်က္ပါ။ ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ေဆြးေႏြးသူ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ သူေ႒းျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ေတာ္လွန္ေရးကိုေရာင္းစားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ပါဝင္ေနႏိုင္ပါတယ္။

    က်ေနာ္ အခုသုံးသပ္တင္ျပတဲ့ အခ်က္ေတြအတိုင္းသာ မွန္ရင္ေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံ တိုင္းရင္းသားေတြ အတြက္ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ပါ လက္ရွိေဆြးေႏြးပြဲ အေနအထားေတြကေန အားတက္စရာ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ထြက္လာစရာ သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္က ပိုဆိုးႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာင္းစားမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ေတြ၊ တန္းတူအခြင့္အေရးေတြကို ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရာင္းစားၿပီး နာမည္ခံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီးကို သယ္ေဆာင္လာဖြယ္ ရွိပါတယ္။

    ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစစ္အမွန္မရဘဲ ဟိုအရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔လုပ္သလိုပဲ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးတမ်ဳိးေတာ့ ကာလတခုအထိ ေပၚထြက္လာဖြယ္ရာရွိပါတယ္။

    အဲသလို ယာယီအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကေရာ တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာ ျဖစ္လာမလား။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ တႏိုင္ငံလုံး မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ စစ္မီးႁခြင္းခ်န္ထားရစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက အခရာပါ။ သူတို႔တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ သူတို႔က ထိုးစစ္ပါ။ က်န္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုအားလုံးဘက္က ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ ခံစစ္ျဖစ္ပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ အစိုးရအဖို႔ရာမွာ စစ္ကိုခ်န္ထားခ်င္စရာအေၾကာင္းတခ်ဳိ႕ ရွိေနတာကို ျမင္မိပါတယ္။ အခုအစိုးရဟာ အရပ္အစိုးရအမည္ခံထားေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္ကေန လာပါတယ္။ အခုအစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြအားလုံးဟာ အရင္စစ္အာဏာရွင္ေတြပါပဲ။ စစ္ပြဲရဲ႕ေယဘုယ်သေဘာဟာ စစ္အာဏာရွင္ကို အက်ဳိးျပဳတတ္ၿပီး စစ္ေျပၿငိမ္းျခင္းဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ျပႆနာတခ်ဳိ႕ ေပၚေပါက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ တႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲသြားရင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားရင္ စစ္သားအေရအတြက္ဟာ ဒီေလာက္အမ်ားအျပား ထားစရာမလိုေတာ့ဘူး။ မလႊဲမေရွာင္သာ ေလွ်ာ့ကိုေလွ်ာ့ရပါေတာ့မယ္။ အဲသလို စစ္သားအေရအတြက္ ေလွ်ာ့လိုက္ရရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္လည္း အားေပ်ာ့သြားပါမယ္။ အဲဒါကို စစ္တပိုင္းအစိုးရက မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီ အေျခအေနကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက အျဖစ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကတခ်က္။

    ေနာက္ျပႆနာတခုက စစ္ပြဲေတြမရွိရင္ စစ္သားေတြက ဘာလုပ္ၾကရမလဲ။ ဒါဟာလည္း သူတို႔အတြက္ေတာ့ ျပႆနာပါ။ စစ္ပြဲမရွိရင္ စစ္သားေတြဟာ ကုန္ထုတ္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲသလိုလုပ္ၾကရင္ စစ္သားနဲ႔ျပည္သူ ထိေတြ႔ၾကပါမယ္။ စစ္သားနဲ႔ျပည္သူ ရင္းႏွီးလာမယ္။ နားလည္မႈရလာမယ္။ ဒါဆိုရင္ စစ္သားေတြဟာ ျပည္သူေတြဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆုံးမယ့္ လမ္းစပါ။ စစ္သားနဲ႔ျပည္သူကို ေဝးႏိုင္သမွ် ေဝးေဝးေနေစခ်င္တာဟာ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္တိုင္းရဲ႕သေဘာထားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကမၻာတလႊား စစ္အာဏာရွင္မ်ားဟာ စစ္ပြဲကို ေမြးျမဴထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စစ္ပြဲဟာ သူတို႔ ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးပါ။ သူတို႔ဟာ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ေကာင္းစားေနသူေတြပါ။ စစ္သားေတြ စစ္တိုက္ေပးေနလို႔ ေကာင္းစားေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ စစ္သားေတြကျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြဲေပးေနလို႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏိုင္သူေတြပါ။

    တိုင္းျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရွိလာရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ေယဘုယ်သေဘာတရားပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စစ္အာဏာရွင္မ်ားက တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာကို မလိုလားၾကပါဘူး။ ဒီလိုေျပာေတာ့အခု ေဆြးေႏြးေနတာေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။ ရပ္ပစ္လိုက္ရမလားလို႔ တခ်ဳိ႕က ေမးခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီ့ထက္ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆြးေႏြးဖို႔လိုပါတယ္။

    တကယ္ စိတ္ရင္းေစတနာရင္း မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ဖို႔၊ လက္ရွိတိုက္ေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြကို ခ်က္ခ်င္းရပ္ဖို႔ အစိုးရကို ျပည္သူေတြက တိုက္တြန္းၾကရပါမယ္။ ဖိအားေပးရပါမယ္။ တိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြကို စစ္တိုက္ၿပီး စစ္နဲ႔ဖိအားေပးတဲ့လုပ္ရပ္ေတြ၊ အင္အားခ်ိနဲ႔ေအာင္အရင္လုပ္တဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကို ကန္႔ကြက္ၾကရပါမယ္။ အစိုးရကိုဖိအားေပးဖို႔လိုသလို ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အဆက္မျပတ္ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေငြေပးအဝယ္မခံရေအာင္၊ အလိမ္မခံရေအာင္ ထိန္းကြပ္တည့္မတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

    ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ႏိုင္ငံ့အေရး ႏို္င္ငံ့ကံၾကမၼာကို ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုသူ လူလက္တဆုပ္စာလက္ထဲ ထိုးအပ္ထားတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သာမန္ျပည္သူေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးၾကရမယ့္ ေခတ္ပါ။ စစ္တပိုင္း အာဏာရွင္ေတြကိုသာမက၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပါ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ဖိအားေပးဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲသလို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သာမန္ျပည္သူတေယာက္ပါ။

ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း