မိဘေမတၱာ

စိုးသင့္ေဆြ ေရးတဲ့ '' မိဘေက်းဇူးတရားေဟာ ဆရာ '' ၀ထၳ ဳ တို ကို မိဘေမတၱာ နာမည္နဲ ့ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာ ့လူအဖြဲ ့စည္းအတြင္းမွာ ခိုင္မာစြာအျမစ္တြယ္ေနတဲ ့ မိဘေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ ့ ကေလးသူငယ္ေတြ စိတ္ပိုင္းရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ညင္းပန္းနိပ္စက္မႈ မ်ားကိုထင္ဟတ္ထားပါတယ္။ စိုးသင့္ေဆြက စူးရွတဲ့အျမင္နဲ ေဖၚျပထားတယ္။ (မိုးသီး )http://yawnathanzinyaw.blogspot.com/2008/10/blog-post_21.html


စိုးသင့္ေဆြ

ဒီ္ထမင္းဆုိင္ကုိ ဒီအခ်ုိန္ဆုိသူလာေနက်၊ ဒီအခ်ိန္ဆုိတာက ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္ကုိေျပာတာ ေန႔လည္စာ စားေသာက္တဲ့လူေတြလည္း႐ွင္းၿပီ။ ၿပီးေတာ့ဟင္းေတြကုိ ေလ်ာ့ေစ်းနဲ႔ စေရာင္းတဲ့အခ်ိန္။ ဆုိင္ကညေန ၆နာရီေက်ာ္ရင္ ပိတ္ၿပီဆုိေတာ့ မနက္ပုိင္းေရာင္းမကုန္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ ေနာက္ေန႔ထိဆက္ထားလုိ႔မျဖစ္ ဒီေတာ့ ၂နာရီခြဲေက်ာ္ရင္ စၿပီးေလ်ာ့ေရာင္းေတာ့တာပဲ။ ဆုိင္ကလည္း ခန္းခန္းနားနားမဟုတ္ အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ဓနိမုိးအဖီိထုိးၿပီး ေရာင္းတဲ့ဆုိင္။ ခုံတန္းလ်ား႐ွည္ေပၚမွာ ဟင္းအုိးေတြတင္ထားမယ္၊ ခုံနဲ႔တဆက္ထဲမွာ ပ်ဥ္ျပားတခ်ပ္ကုိ ပတၱာနဲ႔တြဲ႐ုိက္ျပီး မလုိခ်င္ရင္ျဖဳတ္ထားလုိ႔ရမယ္ စားပြဲလုပ္ခ်င္ရင္ပ်ဥ္ျပားကုိဆြဲမ ၿပီးေအာက္က တုတ္နဲ႔ေထာက္ ထားလုိက္ယုံအလြယ္လုပ္ထားတဲ့စားပြဲ။ ဒီစားပြဲေပၚမွာပဲ လာစားတဲ့သူေတြက ပန္းကန္တင္စားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငပိရည္တုိ႔စရာ ပန္းကန္႐ွိမယ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ၾကက္သြန္ျဖဴခြက္႐ွိမယ္ ဒါပဲ ဆုိင္အျပင္အဆင္က။

သူက ဒီအခ်ိန္ဆုိလာေနက်ဆုိတာ ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ ေစ်းေလ်ာ့ရတာလည္းတေၾကာင္းေပါ့ ၿပီးေတာ့ သူအလုပ္က ညပုိင္းဆင္းရတဲ့အလုပ္။ ဒီေတာ့ တမနက္လုံးသူအိပ္ေနၿပီး ႏုိးလာေတာ့ ေရမုိးခ်ဳိးေဝရာဝစၥလုပ္ ၿပီးတာကပဲ ေန႔လည္၁၂နာရီ႐ွိသြားၿပီ။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ဆုိင္ဘက္ကုိထြက္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ဆုိင္႐ွင္နဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ရပ္ေၾကာင္း႐ြာေၾကာင္းေလးေျပာ။ အိမ္ကုိျပန္ဝင္ေတာ့၁နာရီ သတင္းစာေလး၊ ဂ်ာနယ္ေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးဖတ္ ၿပီးလုိ႔ နာရီၾကည့္လုိက္ရင္ ၂နာရီေက်ာ္ၿပီ။ အလုပ္သြားဖုိ႔ျပင္ဆင္တာနဲ႔ ၂နာရီခြဲေက်ာ္ေတာ့ ဗုိက္က အသံေပးလာၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ အၿမဲ ေန႔တုိင္း ၃နာရီ နီးပါးမွ ဒီဆုိင္ကုိ အၿမဲေရာက္ေလ့႐ွိတာ။

ဆုိင္ကုိသူေရာက္ေတာ့ လူ႐ွင္းစျပဳေနၿပီ ဒီနားမွာအစုိးရ႐ုံးတ႐ုံး႐ွိေတာ့ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိလူ႐ႈပ္တယ္။ ၆ေပေတာင္ မျပည့္ခ်င္တဲ့စားပြဲေလးမွာပဲ လူေတြကက်ပ္က်ပ္ သိပ္သိပ္ထုိင္၊ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္၊ ငပိတုိ႔စရာ ပန္းကန္ေတြနဲ႔ျပည့္ၿပီး လက္ေတြက ေယာက္ယက္ခက္ေန ဒါေတြကုိ သူစိတ္ညစ္လုိ႔ မနက္တုိင္းပုိက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး လက္ဘက္ရည္သြားေသာက္ထားၿပီး ဗုိက္ကုိ ေခၽြးသိပ္ထားရသည္။ လူ႐ွင္းခ်ိန္နဲ႔ သူဗုိက္ဆာလာတဲ့ အခ်ိန္ကအံကုိက္။ ေန႔စဥ္လာေနက်ျဖစ္တဲ့သူ႔ကုိ မနက္ပုိင္းတာဝန္ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ ဆုိင္႐ွင္အေဒၚႀကီးက ဝတ္ေက်တမ္းေက် ၿပံဳးျပရင္း အိမ္ေပၚကုိတက္သြားတယ္ သူ႔သမီးအႀကီးမက ညေနဆုိဆုိင္ထုိင္ေနၾက။ ဟင္းအုိးေတြကုိ သူ တခုစီလွန္ၾကည့္ ေနမိတယ္။

ဟင္းေတြကသိပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမက်န္ခ်င္ေတာ့ အသားေတြေတာင္ ေက်တဲ့ဟာကေက်ေနၿပီ။ ဒီဆုိင္ကဟင္းေကာင္းေကာင္းေရာင္းလုိ႔မရဘူး လက္လုပ္လက္စားေတြ ဝယ္စားတဲ့ ဆုိင္ဆုိေတာ့ ေတာ္ယုံသင့္ယုံ ဟင္းမ်ဳိးကုိပဲ ခ်က္ေရာင္းမွေရာင္းရတာ။ ဘဲဥ၊ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဆုိလည္းပင္လယ္ငါးေလာက္ပဲ တင္ႏုိင္တာ။ အမဲသား၊ၾကက္သားဆုိလည္းအသားေကာင္းမဟုတ္ အျမစ္ေလာက္၊ အ႐ြတ္ေလာက္ပဲေရာင္းတာ။ လူေတြက လည္း တျခားဆုိင္ေတြထက္ ပုိေစ်းခ်ဳိ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းတဲ့ဟင္းေတြကုိပဲမညီးမညဴ ဝယ္စားေနတာပဲ။ ထမင္းနဲ႔ဟင္းမွာရင္ ဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္ အလကားေပးေသးတယ္။ ဟင္းခ်ဳိကေတာ့ ဘာဟင္းခ်ဳိဆုိတာေျပာရခက္တဲ့ ေစ်းေပါေပါရတဲ့ ဟင္းသီး၊ ဟင္း႐ြက္ေတြကုိျဖစ္သလုိျပဳတ္ထားေတာ့ က်ဲတဲ့အခါလည္းက်ဲေတာက္လုိ႔ ျပစ္ခၽြဲတဲ့ အခါလည္းျပစ္ခၽြဲလုိ႔။ အင္း ဒါေတြကုိပဲသူေန႔တုိင္းစားျဖစ္ေနက်။

"ဒီေန႔လည္း ခါတုိင္းလုိပဲ ဘဲဥေၾကာ္ပဲလား" ကေလးမေလးက သူ႔ကုိလွမ္းေမးလုိက္တယ္။ သူကမေန႔က လခထုတ္ထားတဲ့ အားကုိးနဲ႔ "ဟင့္အင္း ၾကက္ျမစ္နဲ႔ေပးပါ"လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အံၾသသလုိ မ်က္လုံးဝုိင္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ထမင္းျပင္ေနတယ္။ ခနေနေတာ့ သူ႔ေ႐ွ့မွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းရယ္ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္ေတြရယ္ စီရီလုိ႔။ ပထမဆုံးပါးစပ္ထဲထည့္တဲ့ ထမင္းတလုပ္ဟာ အရသာအ႐ွိဆုံးဆုိတဲ့ သူ႔အယူအဆက ဒီေန႔က်လုံးဝမွန္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ၾကက္ျမစ္က သိပ္မႏူးခ်င္လုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ေလးဖိဝါးလုိက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားလုိ႔ေတာ့ ေကာင္းသား ေကာင္မေလးက ေစတနာပုိပုိနဲ႔ ဟင္းဆီမ်ားမ်ားေလးထည့္ ေပးထားေသးတယ္ စားေနက် ေဖါက္သည္မို႔ျဖစ္မယ္။ စားရင္းနဲ႔နင္လာလုိ႔ ဟင္းခ်ဳိေသာက္မလုိ႔ လက္လွမ္းလိုိက္ခ်ိန္မွာ သူလက္ေတြေလထဲမွာ တန္႔သြားတယ္။

"ကာလနာေလး…နင္လုပ္လုိက္ရင္..ဒီလုိခ်ည္းပဲ…ဘယ္ေတာ့မွစိတ္မခ်ရဘူး..ပုိက္ဆံဘယ္ကရတယ္ထင္ေန လည္း" "ေခြးမ်ဳိးေလး..@#&!!!!ေလး…….မ်ဳိးမစစ္ေလး…မသာေလး"

ဟင္းခ်ဳိေသာက္ဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ခုနကအရသာ႐ွိေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ေတြေတာင္ လည္ပင္းမွာတစ္သြားတယ္္။ လာၿပီ.. ဒီဆုိင္အေၾကာင္း သူေျပာျပဖုိ႔ေမ့ေနတာတခု႐ွိတယ္ ဒီလုိပဲေစ်းေရာင္းမေကာင္းတဲ့ေန႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လင္မယားရန္ ျဖစ္တဲ့ေန႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မြန္းက်ပ္မႈေတြကုိထြက္ေပါက္႐ွာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိင္႐ွင္အေဒၚႀကီးရဲ့ ဖ႐ုသဝါစာ ေတြကုိသူ ၾကားေနက်။ ဆုိင္မွာ လူ႐ွင္းေနေတာ့ ေအာ္ခ်င္တုိင္းေအာ္လုိက္ ဆဲခ်င္တုိင္းဆဲလုိက္နဲ႔ ထင္တုိင္းကုိႀကဲလုိ႔။ လူ႐ွင္းတဲ့အခ်ိန္အၿမဲ လာေနက် သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီမ႐ုိးႏုိင္တဲ့သံစဥ္နဲ႔ ေ႐ွာင္လုိ႔မရ။ ဒီလုိေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြန႔ဲ ထမင္းစားလာတာ ရက္ေပါင္းေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။

" ထမင္းအုိးေလးၾကည့္ထားပါဆုိၿပီး စိတ္မခ်လုိ႔ ေရခ်ဳိးရတာေတာင္ မေျဖာင့္ဘူး … ျပန္လာေတာ့တူးခ်စ္ေနၿပီ"
"ပုိက္ဆံကုိဘယ္ကရတယ္ထင္လည္း ေစ်းေရာင္းမေကာင္းလုိ႔ အရင္းေတာင္ အႏုိင္ႏုိ္င္လုေနရတာ နင္တုိ႔က အိမ္မွာ စားလုိက္ေသာက္လုိက္နဲ႔ ဘာေသာက္သုံးက်လုိ႔တုန္း…" " မိဘကုိေက်းဇူးေလးေတာ့သိတတ္ဦးမွေပါ့ ေမာင္တူးရယ္..."

အေဒၚႀကီးကေတာ့ မီးကုန္ယမ္းကုန္ က်ိန္လည္းက်ိန္ ဆဲလည္းဆဲနဲ႔။ သူဘယ္လုိ ကေလးေတြကုိ ပုလုေကြးအ႐ြယ္ထဲက ထိမ္းခဲ့ရတာ အလြန္ပင္ပန္းေၾကာင္း၊ ဖ်ားနာရင္ဘယ္လုိ ပုိက္ဆံကုန္ခဲ့ရေၾကာင္း။ ရာဇဝင္နဲ႔ကုိ ခ်ီၿပီးေတာ့ မိဘေက်းဇူးအထူးသိဖုိ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတယ္။ သူ႔ရဲ့ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္သားကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြန႔ဲ ႐ႈိက္လုိ႔။ ကေလးကုိ႐ုိက္လည္း ႐ုိက္ထားပုံပဲ။ ဒီကေလးေလးလည္း တကယ္ေတာ့ အားရတယ္ကုိ မ႐ွိေအာင္ အ႐ြယ္နဲ႔မလုိက္ အေမကုိကူၿပီးဟင္း႐ြက္ေခၽြေပးလုိက္၊ ဟင္းအိုးၾကည့္လုိက္လုပ္ေပးေနတာ သူ႔အျမင္ပဲ ဒါေပမဲ့ အေဒၚႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွစိတ္တုိင္းမက်ႏုိင္။ ဆုိင္မွာထုိင္ေနရတဲ့ ကေလးမေလးကလည္း သူ႔ဘက္ကုိလွည့္ အမဲ ခံရမွာစုိးလုိ႔ သူ႔ေမာင္ေလးငုိေနတာကုိပဲ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ သြားလည္းမဆြဲရဲဘူး။

"ဟုိေကာင္မလည္းဒီလုိပဲ..ေက်ာင္းထားေတာ့လည္းစာေကာင္းေကာင္းမသင္..အိမ္မွာေနေတာ့လည္း အလွ ေလး ျပင္ၿပီး လမ္းသလားခ်င္…လင္ျမန္ျမန္ရသြားလည္း ေကာင္းတယ္ေကၽြးရသက္သာတယ္..မိဘေက်းဇူး ဘာဆုိတာ တေန႔က် ေကာင္းေကာင္းသိမယ္…ငါတုိ႔မ႐ွိမွသိမယ္..အဲဒီခ်ိန္က်မွ အေမဆုိလာမေခၚနဲ႔.."

ေကာင္မေလးခင္မ်ာလည္းမလြတ္ပါဘူး သူ႔အေမႀကီးက မေမ့မေလ်ာ့ လွမ္းတြယ္လုိက္လုိ႔ မ်က္ႏွာေလးကုိ ပ်က္လုိ႔ သူ႔ကုိေတာ့ ေန႔တုိင္း အေမႀကီး တရားနာေနက်လူမို႔ထင္တယ္ သိပ္႐ွက္မေနေတာ့။ ဒီတရားကလည္း ခုတေလာမွ ေန႔တုိင္းစိတ္စိတ္လာသလုိပဲလုိ႔ သူသတိထားမိတယ္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔လည္း တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ ေနပုံပဲ။ မြန္းက်ပ္ ေနတဲ့ဘ၀ေတြကဒီလုိပဲေလ ထြက္ေပါက္ကုိမရရတာနဲ႔႐ွာတာ။

"မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တဲ့ဟာေတြ….ငါလုိစိတ္မဆင္းရဲရပါေစနဲ႔ေတာ္…" ဒီလုိက်ိန္လုိက္တာကလည္း အခါခါ။

သူလည္းထမင္းကုိ မိဘေက်းဇူးတရားနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဘယ္လုိဝင္သြားမွန္းကုိ မသိေတာ့။ ေနာက္ဆုံးတလုတ္ ကုိ အၿပီးသတ္ရင္း ဟင္းခ်ဳိကုိလွမ္းခတ္ေတာ့ ဟင္းခ်ဳိကေအးေနၿပီ။ ေကာင္မေလးကုိ ညစာအတြက္ဟင္းနဲ႔ထမင္း ဗူးထဲတည့္ခုိင္းရင္း ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္လည္းတြက္ခုိင္းရတယ္။ ေကာင္မေလးလွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဗူးကုိ ယူၿပီးျပန္ ထြက္ေတာ့ ၃နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ ကားဂိတ္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔တုိးေနရင္ ကားေတြ အရမ္းက်ပ္မွာစုိးရတယ္။ ဆုိင္ကထြက္ၿပီး ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဆုိင္ေလးကုိ ျပန္လွည့္ ၾကည့္မိတယ္။ ဒီမွာ သူတခု သတိထားမိသြားတယ္။

ဒီဆုိင္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ေတြဘာေတြ ႐ွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မထားမိ။ ခုမွေသခ်ာသြားေတြ႔တယ္ ႀကိဳးတုိး ႀကဲတဲ ဓနိမိုးေပၚမွာ အေရာင္လြင့္ေဆးျပယ္ ယုိင္နဲ႔ေနတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္တခု။ စာလုံး ေတြက အျပာေရာင္အခံေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ေရးထားတယ္ ေလေတြေရေတြဒဏ္ေၾကာင့္ ေဆးကြာၿပီးမႈန္၀ါးေနေပမဲ့ ဘာေရးထားတယ္ ဆုိတာေတာ့ ဖတ္လုိ႔ရေသးတယ္။ ဆုိင္းဘုတ္မွာေရးထားတာက "မိဘေမတၱာ"တဲ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး သူအေတြးေပါက္ၿပီး တေယာက္ထဲၿပံဳးမိသြားတယ္။ မိဘေက်းဇူးတရားကုိ ေဟာေဟာေနတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ့ဆုိင္နာမည္ က မိဘေမတၱာတဲ့ေလ။

စိုးသင့္ေဆြ

ေအာက္တုိဘာလ ၂၁ရက္၊ ၂၀၀၈
ညေန ၆း၁၀ မိနစ္။

--------------------------------------------------------
စိုးသင့္ေဆြ ေရးတဲ့ '' မိဘေက်းဇူးတရားေဟာ ဆရာ '' ၀ထၳ ဳ တို ကို မိဘေမတၱာ နာမည္နဲ ့ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာ ့လူအဖြဲ ့စည္းအတြင္းမွာ ခိုင္မာစြာအျမစ္တြယ္ေနတဲ ့ မိဘေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ ့ ကေလးသူငယ္ေတြ စိတ္ပိုင္းရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ညင္းပန္းနိပ္စက္မႈ မ်ားကိုထင္ဟတ္ထားပါတယ္။ စိုးသင့္ေဆြက စူးရွတဲ့အျမင္နဲ ေဖၚျပထားတယ္။