စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ စိတ္အဟာရေန႔

ဧရာဝတီ

စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ စိတ္အဟာရေန႔

Monday, 21 December 2009 19:23 ေကအက္စ္ .လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ပိုင္းမ်ားက မိုးရြာေနတတ္ ေသာ္လည္း ထိုေန႔အဖို႔ စင္ကာပူ ကၽြန္းႏိုင္ငံ၏ ရာသီဥတုက ၾကည္လင္ေနသည္။ NTUC Centre တြင္ ျမန္မာ စကားေျပာသံမ်ား ဆူဆူညံညံျဖင့္ စည္ကားေနၿပီ။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔သည္ စင္ကာပူႏိုင္ငံရွိ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား၏ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈ၊ အဓိကပံ့ပိုးသူ Myanmar Airway international၊ Future Foundation ႏွင့္ တျခားပံ့ပိုးသူ ျမန္မာကုမၸဏီမ်ား၊ စင္ကာပူတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ ျမန္မာဆိုင္မ်ား၏ ကူညီမႈျဖင့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ပထမဦးဆံုး စာေပေဟာေျပာပြဲကို က်င္းပခဲ့သည့္ ေန႔ျဖစ္သည္။

အခမ္းအနား မစတင္မီ စာေပေဟာေျပာမည့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာေန၀င္းျမင့္ႏွင့္ ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔ ကိုယ္တုိင္ စာအုပ္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုး ေရာင္းခ်ေပးေနၾကရာ တန္းစီ၀ယ္ယူသူမ်ား ဓာတ္ပံုရိုက္သူမ်ားျဖင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုးေနသည္။


စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ားကို ဤသို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေတြ႕ရသည္ (ဓာတ္ပံု - ပီတီ)

အခမ္းအနားစခ်ိန္တြင္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ။ Auditorium တခုလံုး ပရိသတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ လူ ၆၀၀ ခန္႔ရွိမည္ ထင္သည္။ လက္မွတ္ တေစာင္ကို စင္ကာပူ ၁၅ ေဒၚလာ (က်ပ္ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔) ေပးရသည္။ လက္မွတ္မ်ား ေစာေစာစီးစီး ျပတ္လပ္သြားသည္ဟု သတင္းရေနသည္ကေတာ့ ၾကာၿပီ။ စင္ကာပူ ဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးလည္း ေဟာေျပာပြဲသို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္သည္ကို ေတြ႕ရ သည္။

အခန္းအနားမႉးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ကိုဘေက်ာ္ႏွင့္ ကိုျမင့္စန္း တို႔၏ ေပါ့းပါးေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိတ္ဆက္စကားမ်ား အၿပီးတြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီပ့ံပိုးသူတဦးျဖစ္ေသာ သေျပႏု ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚသန္းသန္းႏုက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားသည္။

သူက “အေ၀းေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ စိတ္ႏွလံုးသားအာဟာရ ျဖစ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။ ဤပြဲမွ အျမတ္အစြန္းရရွိခဲ့လွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပးသြားမည္ ဟုလည္း ဆိုသည္။

ပထမဆံုးေဟာေျပာမည့္ ဆရာေန၀င္းျမင့္၏ အထုပၸတၱိကို စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ သဇင္ Success မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ဆရာေကာင္းျမတ္ႏြယ္က မိတ္ဆက္ ဖတ္ၾကားေပးသည္။


တခါသံုးလူ႔အဖြဲ႕အစည္း အေၾကာင္း ေဟာေျပာေနေသာ ဆရာေနဝင္းျမင့္ (ဓာတ္ပံု - ပီတီ)


“တခါသံုး လူ႔အဖြဲ႕အစည္း” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာသည့္ ဆရာေန၀င္းျမင့္က “ကၽြဲမ” သီခ်င္းကို အသံေန အသံထားျဖင့္ က်က်နန သီဆို အစျပဳၿပီးေနာက္ ျမန္မာတို႔၏ သေဘာသဘာ၀ အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေဟာေျပာသြားသည္။

ေနဆရာက ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ အတိတ္သမိုင္းရွိေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာတို႔ျဖင့္ စည္းစနစ္က်န ခိုင္မာစြာ ရပ္တည္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ ႏွလံုးသား ပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ ယခင္က စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာကိုသာမက စိတ္ကိုပါ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေၾကာင္းကို ျမန္မာသီခ်င္း၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္မ်ားႏွင့္ ဆရာႀကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားမွ တဆင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေဟာၾကားသြားသည္။ ဆရာ၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ဆိုျပေသာ ျမန္မာသီခ်င္းမ်ား၊ ၾကားညႇပ္ ေဖာက္ေသာ ဟာသမ်ားကို ပရိသတ္အလြန္ သေဘာက်ၾကသည္။

ယခုေခတ္တြင္ စာသင္ၾကားေပးေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ကိုယ္တိုင္ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရွိနားလည္မႈမ်ား နည္းပါးလာေၾကာင္းကို ဆရာေနဝင္းျမင့္က ေထာက္ျပသြားသည္။ ယခုအခါ တခါသံုး အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အစား ေနထိုင္မႈမ်ားျဖင့္ တခါသံုး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္မ်ားက ေသြးတိုးစမ္းလာၿပီဟုလည္း ဆရာက ဆိုသည္။

တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေသာ ေခတ္တြင္ ဦးေႏွာက္တံခါးမ်ား ပြင့္ေနေသာ္လည္း တခါသံုး စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ႏွလံုးသားတံခါးမ်ား ပိတ္မသြားရေလေအာင္ ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ။ ဘာသာစကား အေမြအႏွစ္မ်ားကို မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔အား မျပတ္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ေျပာရင္း ျမင္းၿခံ ကိုေအးေက်ာ္ စပ္ဆိုခဲ့ေသာ “ရုပ္ေသးပြဲသြားၾကရေအာင္” ဟူသည့္ ေရွးသီခ်င္းတပုဒ္ သီဆို၍ သူ၏ ေဟာေျပာခ်က္ကို နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္သည္။

ဆရာေန၀င္းျမင့္ ေဟာေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ၂ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ရွိၿပီ။ ခဏ နားခ်ိန္တြင္ ေဟာေျပာပြဲ တက္ေရာက္ သူမ်ား အားလံုးကို ဆီထမင္းႏွင့္ ပုစြန္ေျခာက္ေၾကာ္မ်ား ပါ၀င္သည့္ လက္ေဆာင္အိတ္မ်ား ေ၀ငွသည္။

အခမ္းအနားကို ညေန ၃ နာရီ ခန္႔တြင္ ျပန္စၿပီး ဆရာ ေကာင္းျမတ္ႏြယ္က ေဟာေျပာပြဲ ျဖစ္ေျမာက္လာရသည့္ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာျပကာ ဆက္လက္ေဟာေျပာမည့္ ဆရာမဂ်ဴး၏ အထုပၸတၱိကို ဖတ္ၾကားသည္။ အခမ္းအနား စီစဥ္ပံုမွာ တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္မေနဘဲ အခန္းအနားမႉး ႏွစ္ဦး၏ အရႊမ္းေဖာက္ ရယ္ရႊင္စရာမ်ားေၾကာင့္ ပရိသတ္မွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလ်က္ ရွိသည္။


စာေရးဆရာတေယာက္၏မွတ္စုမ်ား အေၾကာင္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ေဟာေျပာေနေသာ ဆရာမ ဂ်ဴး (ဓာတ္ပံု - ပီတီ)


ဆရာမဂ်ဴး ေဟာေျပာမည့္ ေခါင္းစဥ္က “စာေရးဆရာတေယာက္၏ မွတ္စုမ်ား” ျဖစ္သည္။ ဆရာမ၏ ကေလးဘ၀ မွတ္စုမ်ားထဲမွ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ေရးသားသည့္ “ေအးရိပ္သာတဲ့ ပင္ေညာင္ညိဳ” အစခ်ီေသာ “၀ကၤပါ” အမည္ရသည့္ ကဗ်ာကို ပထမဆံုး အဖြင့္အေနျဖင့္ ရြတ္ျပသြားသည္။

ဆရာမက သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ စာေပမွတ္တိုင္မ်ားကို အပိုင္း ၅ ပိုင္း ခြဲကာ ေျပာျပသြားသည္။ ပထမဆုံး ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္သည္။ ဆရာမက အခ်စ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ကာလမ်ားအတြက္ သူ႔မွတ္စုထဲတြင္ စြဲလန္းခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာတပုဒ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ၏ ေသာကေျခရာရတနာမ်ား ထဲမွ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ရြတ္ျပသည္။

ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံရသည့္ သူကိုယ္တုိင္ေရးေသာ အခ်စ္ ဟူသည့္ကဗ်ာကိုလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရြတ္ျပသြားေသးသည္။ ဤ ကာလမ်ားက “ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားရစ္ခဲ့” ႏွင့္ “အမွတ္တရ” ကဲ့သို႔ ေသာ စာမ်ားကို ေရးသားႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျပာသည္။ အျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ အမွတ္တရ ၀တၳဳထြက္လာခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း ဆရာမဂ်ဴးကို Living together ေရးသည့္ စာေရးဆရာမ ဟု တခ်ိဳ႕က ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကပံုကို ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေျပာျပသြားခဲ့သည္။

ဆရာမ၏ ဒုတိယေျမာက္ ျဖတ္သန္းမႈမွာ က်ား/မ ခြဲျခားမႈ ျဖစ္သည္။ “အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဘ၀လား” ဟူသည့္ စဥ္းစားဖြယ္ အေတြးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ေကာင္တို႔၏ ထက္ျမက္ေသာ စရိုက္မ်ားက စာေပေလာကတြင္ ထူးျခားစြာ ေဖာက္ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာမကို မိန္းမသား၀ါဒီ (feminist) ဟု ေ၀ဖန္ၾကျပန္သည္။

“ကမၻာေျမ၏ခ်စ္သူ” မွအစျပဳၿပီး အပိုင္း ၃ ျဖစ္သည့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားကို ဆက္လက္ ေရးသားျဖစ္ခဲ့ပံုႏွင့္ ထိုအခါတြင္လည္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ စာေရးဆရာမဟု တခ်ိဳ႕က မွတ္သားထားၾကပံုကို ဆရာမက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆက္လက္ ရွင္းျပသည္။

စာေပေဟာေျပာပြဲတခု၌ စတုတၳႏွစ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတဦး၏ “အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးတဲ့ ေခတ္ႀကီး မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ ရမလား၊ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမလား” ဟူသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကား ေပးရာမွ ဆရာမဂ်ဴး၏ ျဖတ္သန္းမႈ အပိုင္း ၄ ျဖစ္ေသာ ပညာေရးအေၾကာင္းကို အာရုံစူးစိုက္ မိခဲ့ျပန္ သည္။


“အပိုင္း ၅ အျဖစ္ ေနာက္ဆံုး ျဖတ္သန္းမႈကေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာ ကူညီမႈ Humanitarian ကိစၥေတြကို အာရုံ၀င္စားေနတယ္” ဟု ဆရာမက ဆိုသည္။

ဆရာမဂ်ဴး၏ လတ္တေလာ လက္ရာ ျဖစ္သည့္ “သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ” တြင္ လက္ရွိျဖတ္သန္းေနရေသာ လူမႈေရး ကူညီမႈမ်ားႏွင့္ ခံစားစာနာမိေသာ လူမႈဘ၀မ်ားကို ထင္ဟပ္ထားခဲ့သည္။

ပစၥဳပၸန္ထက္ ပိုေကာင္းေသာ အနာဂတ္မ်ားကို ဖန္တီးရန္ မ်ိဳးဆက္မ်ားတြင္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ ပိုေကာင္းေသာ အနာဂတ္မ်ားအတြက္ အားမေလွ်ာ့သင့္ေၾကာင္း မွတ္သားဖြယ္ စကားမ်ားႏွင့္အတူ ဆရာမဂ်ဴးက ဆရာ မင္းသု၀ဏ္၏ “သေျပညိဳ” ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုကာ ေဟာေျပာမႈကို အဆံုးသတ္သြားသည္။



အႏုပညာဖန္တီးသူႏွင့္ အႏုပညာခံစားသူအေၾကာင္း ေျပာသည့္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ (ဓာတ္ပံု - ပီတီ)


ေနာက္ဆံုး အလွည့္က် ေဟာေျပာသူမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳျဖစ္သည္။ “အႏုပညာဖန္တီးသူႏွင့္ အႏုပညာခံစားသူ” ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ကို ၾကားကတည္းက ပရိသတ္က စိတ္၀င္စားေနႏွင့္ၿပီ။ ဆရာ့အထုပၸတၱိကို ဆရာ ေကာင္းျမတ္ႏြယ္ကပင္ ဖတ္ၾကားေပးသည္။

စာေပအေၾကာင္းအရာမ်ား မေဟာေျပာခင္ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက “အခုတေလာ ေယာင္တယ္၊ စင္ကာပူကို ေရာက္တာေတာင္ ညက အိပ္ခါနီးေတာ့ ဖေရာင္းတိုင္ေလး ၃ တိုင္ေလာက္နဲ႔ မီးျခစ္ကေလး၊ ညေရးညတာ ထြက္ဖို႔ အနားခ်ေပးထားပါဦးလို႔ ေတာင္းလိုက္မိေသးတယ္” ဟု အေသာေဖာက္လိုက္ရာ မီးမပ်က္ေသာ စင္ကာပူ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ပရိသတ္မ်ားက သေဘာက် ရယ္ေမာၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာမဂ်ဴး လက္ဆင့္ကမ္းသြားေသာ သေျပညိဳ ကဗ်ာကို ဆရာက အသံေနအသံထားျဖင့္ ျပန္လည္ ရြတ္ဆိုျပသည္။ ဖန္တီးသူက ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ျဖင့္ အေလးအနက္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ အႏုပညာမ်ားကို ခံစားသူက ေဖ်ာ္ေျဖမႈ သက္သက္သာမက ႏွလံုးသားျဖင့္ နားလည္ခံစားႏိုင္မွသာ တာ၀န္ေက်မည္ ဆိုသည္ကို ဆရာက သာဓကမ်ားစြာျဖင့္ ေျပာျပသည္။

အႏုပညာ ဖန္တီးရာတြင္ ရိုးသားမႈက အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ေတးေရးဆရာ ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ ေျပာျပခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ ဆရာက ျပန္ေျပာျပသည္။

ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု လက္ထက္က ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းအတြက္ သီခ်င္းစပ္ဆိုၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ခဲ့ရာ ဆရာဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ စပ္ေသာ သီခ်င္းမွာ ဆုရၿပီး ေရဒီယိုမွ လႊြင့္ခဲ့ရေသာ္လည္း ေရးစပ္သူကိုယ္တုိင္သာမက နားေထာင္ သူမ်ားလည္း ေမ့သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆုရရန္ ရည္မွန္းကာ ရိုးသားမႈ နည္းပါးေသာ သီခ်င္းျဖစ္၍ လူအမ်ား နား၀ယ္ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းမရွိေၾကာ္း ဆရာဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္က သူ႔ကိုယ္သူ ၀န္ခံခဲ့သည္ကို ဥပမာေပး၍ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

အႏုပညာသမားမ်ားသည္ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာအတြက္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ေပါက္ဖြားတတ္ၾကသကဲ့သို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္လာလွ်င္ တည္ၾကည္ႀကံ့ခိုင္စြာ ခြန္အားျဖစ္ေစသည့္ ဖန္တီးမႈမ်ားကို ခံစားသူမ်ား ရင္ထဲ ေဖာက္ထြင္းသိျမင္ႏိုင္သည္အထိ အံ့မခန္း ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိၾကသည္ဟု ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ဆိုသည္။

စစ္အတြင္းကာလက ေျပးလႊားရင္း မိန္းမပ်ိဳတဦးႏွင့္ အမွတ္မထင္ဆံုခဲ့ခ်ိန္ စြဲလမ္းခဲ့ရေသာ ႏူးညံ့သည့္ခံစားမႈကို “အံု႔ပံုးခ်စ္” သီခ်င္းအျဖစ္ ႏုႏုရြရြ စပ္ဆိုခဲ့သည့္ ဆရာတင္သည္ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးအတြက္ လူထုကို အားတက္ စည္းလံုးေစသည့္ “တို႔ဗမာ” သီခ်င္း စာသား သံစဥ္မ်ားအား ၾကက္သီးေမြးညင္းထဖြယ္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ ဖြဲ႕သီခဲ့ေၾကာင္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။

အသံေကာင္း၊ အဆိုတတ္ေသာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳသည္ သီခ်င္းမ်ား ကဗ်ာမ်ားကို ဆီေလ်ာ္သလို ထည့္သြင္း သီဆိုကာ ပရိသတ္ မၿငီးေငြ႕ရေအာင္ ေဟာေျပာသြားခဲ့သည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားေသာ “ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔” အစခ်ီသည့္ “တို႔တိုင္းျပည္” ကဗ်ာကိုလည္း အားမာန္ပါပါ ရြတ္ဆိုသြားခဲ့သည္။

နိဂုံးပိုင္းတြင္ လူထုဦးလွ ေရးသားခဲ့ေသာ မ်က္မျမင္အသင္းႏွင့္ စိတ္မႏွံ႔သည့္ အသင္းတို႔ ေဘာလံုးကန္သည့္ ပံုျပင္တပုဒ္ကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ကုိယ္က်င့္ျဖဴစင္မႈကို အေျခခံကာ ပညာ အထြဋ္ တပ္တင္ၿပီး သတိသပၸဇဥ္ ကိုက္ညီ၍ ေလာကီေလာကုတၳရာ ေဘာလံုးပြဲႀကီးတြင္ တဘက္ အသင္း ဂိုးတိုင္တည္းဟူေသာ အ၀ိဇၨာေမာဟ ဂိုးတိုင္ထဲသို႔ ပရဟိတေလာကဟိတ အႏိုင္ဂိုးမ်ား တလံုးၿပီးတလံုး သြင္းႏိုင္ေသာ ေအာင္ျမင္သည့္ ခ်န္ပီယံမ်ားျဖစ္ၾကပါေစဟု ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းကာ စာေပေဟာေျပာပြဲကို အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။

ေဟာေျပာပြဲ ၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ညေန ၆ နာရီခြဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္မ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းၿငီးေငြ႕ဟန္ မေတြ႕ရ။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပိုမို ေခ်ာေမြ႕ ေအာင္ျမင္သည့္အျပင္ ေဟာေျပာသူမ်ားသည္လည္း နားေထာင္သူမ်ား၏ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကူးစက္ခံစားသြားပံုရသည္။

ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာ စာေပအႏုပညာ စီးဆင္းဖလွယ္မႈမ်ား ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးေစရန္၊ လွပ ယဥ္ေက်းေသာ ႏွလံုးသား အာဟာရမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းေနဦးမည့္ စာေပ ျမတ္ႏိုးသူမ်ား၏ အားတက္ အၿပံဳးမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ညေနခင္း တခင္းကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ။