ႏိုင္ငံသားတို႔ ပခံုးထက္က နတ္ဆိုးမ်ား-၂ (ေဇာ္သက္ေထြး)

တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံတဲ့သူေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုတဲ့ သူေတြက ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြားကို မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား သက္သက္ကို ၾကည့္ၿပီး အေျခအေနကို ေလ့လာ အခြင့္အေရးကို အရယူဆိုတဲ့ စီးပြားေရး ခ႐ိုနီေတြဟာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ပခံုးထက္က နတ္ဆိုးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္စနစ္တိုင္းမွာ အခြင့္အေရးသမားဆိုတာ ေနရာအႏွံ႔ လုပ္ငန္းရပ္အသီးသီးမွာ ေပၚေပါက္လာၾကစၿမဲပါပဲ။ အာဏာကို လက္လႊတ္လုိက္ရတဲ့ အစိုးရေတြ ကလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္ လုပ္လုပ္သြားခဲ့ၾကတာကလည္း ကမၻာ့ အႏွ႔ံအ ျပားမွာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး အစုိးရအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့တာ ၁ ႏွစ္ခြဲကာလကို ေရာက္ရွိခဲ့ ပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အပါအ၀င္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပိတ္ဆို႔မႈ အ ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေျဖေလွ်ာ့ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔အထိ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္ မ၀င္လာ ႏိုင္ေသးတာ၊ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈ အညႊန္းကိန္း ျမင့္တက္မလာေသးတာေတြ ပကတိအရွိတရား ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕EU ႏိုင္ငံေတြဆိုရင္ ပိတ္ဆို႔မႈ ႐ုပ္သိမ္းၿပီးတဲ့အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကဖုိ႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို တိုက္တြန္း လႈံ႔ေဆာ္ ေနတာေတာင္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမွာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ အတားအဆီး လုပ္ေနတဲ့ နတ္ဆိုးေတြကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။

ဥပမာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုကုိ ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ျပည္ပမွ တင္သြင္းေနရတဲ့ ဘိလပ္ေျမ လိုအပ္ခ်က္ဟာ တန္ခ်ိန္ ၆ သန္းခန္႔ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္စဥ္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ၿပီး ျပည္ပကေန တင္သြင္းေနရတာပါ။ ဒါဆုိရင္ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ဘိလပ္ေျမ မထုတ္လုပ္ႏိုင္လုိ႔လား။ ထုတ္ လုပ္စရာ ကုန္ၾကမ္းမရွိလို႔လား။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖို႔ ဘ႑ာေရး အခက္အခဲေၾကာင့္လား။

ဒီေမးခြန္းေတြကို ေျဖရရင္ ၀မ္းနည္း စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အခုလို အစိုးရ အကူးအေျပာင္း ကာလတစ္ခုမွာ ျပည္တြင္းက လုပ္ငန္းရွင္ အမည္ခံထားတဲ့ ခ႐ိုနီ တခ်ဳိ႕ဟာ ဘိလပ္ေျမကုန္ၾကမ္းျဖစ္တဲ့ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ေတြကို ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု တည္ေဆာက္ပါမယ္ဆိုၿပီး ခပ္တည္ တည္နဲ႔ စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္ စီးပြားေရး ဖ်ာခင္းထားလိုက္ပါတယ္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတာက အရင္ အစိုးရလက္ထက္ကတည္း ကျဖစ္ၿပီး ဒီေန႔ အခ်ိန္အထိ လုပ္ငန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းလည္း မရွိဘူး။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ကလည္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ေနမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ တခါမွလည္း သြားမၾကည့္ၾကပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက တုိင္းျပည္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မယ့္ ဘိလပ္ေျမထုတ္ဖို႔ ထံုး ေက်ာက္ တူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ လက္ထဲမွာပါ။

သူတုိ႔က တူးေဖာ္ခြင့္ ပါမစ္ ယူထားၿပီး ဟုိလူနဲ႔ ပိုင္တယ္၊ ဒီလူ႔သားသမီးေတြ လုပ္ငန္းထဲမွာ အစုစပ္ပိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သ တင္းေတြကို ထုတ္လုပ္လႊင့္ၿပီး ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ ဘာတခုမွ မထုတ္လုပ္ဘဲ အခြင့္အေရးကို ထုိင္ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီလို ရပ္ထားေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ၀န္ႀကီးဌာနမွာလည္း ဘာတုိးတက္မႈမွ မရွိပါဘူး။ ဘာ၀င္ေငြမွလည္း မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ရပ္တခုကို တင္ျပရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္က အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံက ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု ရာႏႈန္းျပည့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလို တဲ့ ကုမၸဏီတခုက ဆက္သြယ္ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘိလပ္ေျမ ထုတ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ ထံုးေက်ာက္ေတာင္ ေနရာတခုကို ေလ့လာေတြ႔ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနကို တင္ျပေလွ်ာက္ထားလုိက္တဲ့အခါ ၀န္ႀကီးဌာန က အေၾကာင္းျပန္ၾကားလာပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ျပည္တြင္း ကုမၸဏီတစ္ခုက ထံုးေက်ာက္ထုတ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္ယူထား ၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ပံုမွန္ကေတာ့ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ၆ လအတြင္း ထံုးေက်ာက္ထုတ္လုပ္မႈကို ျပသ ရမွာျဖစ္ၿပီး ၀န္ႀကီးဌာနကိုလည္း အခြန္ေပးေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ၁ ႏွစ္ၾကာၿပီး သည့္တုိင္ ဘာကုန္ၾကမ္း မွလည္း မထုတ္လုပ္သလို ၀န္ႀကီးဌာနကိုလည္း ဘာ၀င္ေငြအခြန္မွ ေဆာင္ထားျခင္း မရွိပါဘူး။ ၀န္ႀကီးဌာနလည္း အက်ဳိး အျမတ္ မရွိသလို ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း အလြန္နစ္နာရပါတယ္။

စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ၀န္ႀကီးဌာနက ကုမၸဏီကို အျမန္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ပါ၊ မေဖာ္ရင္ လုပ္ကြက္ကို ျပန္အပ္ပါလို႔ အေၾကာင္းၾကားေတာ့လည္း ဘာမွမတုံ႔ျပန္ပါဘူး။ တကယ္ လုပ္ ကိုင္ခ်င္တဲ့ ကုမၸဏီေတြရွိေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲတဲ့။ အခ်ိန္တန္ရင္ သက္တမ္း တိုးေပးလိုက္ ရတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဘိလပ္ေျမ အမွန္တကယ္ ထုတ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အင္ဒိုနီးရွား ကုမၸဏီက တာ၀န္ရွိသူေတြက သူတုိ႔ လက္ထဲမွာ ပါမစ္ရွိေနရင္ သူတုိ႔နဲ႔သြားၿပီး ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုၿပီး သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ ႀကိဳတင္ ဖ်ာခင္းထားတဲ့ ျပည္ တြင္း ကုမၸဏီက ပါမစ္ကို လိုခ်င္ရင္ ေဒၚလာ ၃ သန္း ေပးရမယ္လို႔ ေတာင္းပါေလေရာ။ အဲဒီအခါမွာ အင္ဒိုနီးရွား ကုမၸဏီ က အံ့ၾသၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့ပါတယ္။

အံ့လည္း အံ့ၾသ၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီ အင္ဒိုနီးရွား ကုမၸဏီ ဥကၠ႒က သူတုိ႔ႏိုင္ငံမွာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ဒီလို ဖ်ာခင္းတဲ့အျဖစ္ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အစိုးရက ထိ ထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူခဲ့လို႔ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ပေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ ပက FDI လို႔ ေခၚတဲ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ အင္ဒိုနီးရွားကို အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ၀င္လာႏုိင္ၿပီး တုိးတက္မႈ ျမန္ဆန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ခုေတာ့ တပ္ေခါက္သြားရွာတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား ဘိလပ္ေျမ ကုမၸဏီနဲ႔အတူ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွွံမႈေတြလည္း ျပန္ထြက္ သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ နစ္နာခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္သူေတြ အခြင့္အေရး လက္လြတ္ခဲ့ရပါသလဲ။

ႀကိဳတင္ ဖ်ာခင္းထားၿပီး FDI ကို ေရာင္းစားမယ့္ ကုမၸဏီကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔က ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ပခံုးထက္က နတ္ဆိုးေတြပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဖ်ာခင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း တခုကေတာ့ ျပည္နယ္နဲ႔ တုိင္းေဒသႀကီး အသီးသီးမွာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ ေလွ်ာက္ ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ေဒၚလာေငြ သန္းခ်ီ ရွာေပးႏုိင္မယ့္ ကၽြန္းသစ္ေတြ၊ ရာဘာေတြ စုိက္ၾကမယ္ေပါ့။ တ ကယ့္ကို ေလးစားအထင္ႀကီးခ်င္စရာပါ။ အရင္ အစုိးရလက္ထက္က ေဒသအာဏာပိုင္ေတြ အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ ေထာက္ခံ ခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သစ္ေတာေရးရာ ၀န္ႀကီးဌာနက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ၾကတာေပါ့။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို သက္ဆုိင္ရာ ကုမၸဏီက ေပးသြင္းရတဲ့ အခြန္ေငြကိုလည္း ၾကည့္ၾကပါဦး။ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္း တဧကကို တႏွစ္ က်ပ္ ၅၀၀ တဲ့။ အေပါစား အခ်ဳိရည္ ၁ ပုလင္းစာ တန္ဖိုးေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အင္အားႀကီး မားၿပီး ေပါက္ေရာက္တဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြက ဖ်ာ၀င္ခင္းလုိက္ၾကတာေပါ့။ သာမန္ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ကုမၸဏီေတြက မရၾက ရွာပါဘူး။ ႏုိင္ငံသားေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္ဘူး။

အစိုးရပုိင္းနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြက ေျမဧက သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ယူထားၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က ဘာေတြဆက္လုပ္ၾကသလဲ။ ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္။
ပထမဆံုး ေျမရွင္းတယ္ဆိုၿပီး ယူထားတဲ့ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္လိုက္ပါ တယ္။ သစ္ညံ့ သစ္ဖ်င္းေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ တရားမ၀င္ရယူထားတဲ့ သစ္အေကာင္းစားနဲ႔ အလဲအလွယ္လုပ္ၿပီး သက္ဆုိင္ ရာကို တင္ျပတယ္။ ဒီေျမကြက္ကို ရွင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ဒီသစ္ေတြခုတ္လို႔ ရပါတယ္ဆုိၿပီး တရား၀င္ေအာင္ လုပ္လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျမရွင္းတဲ့ေနရာကထြက္တဲ့ သစ္ေတြပါဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားအထိ Export လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ အမွန္တ ကယ္ အစိုးရကိုေပးရတဲ့ အခြန္ကေတာ့ တႏွစ္ တဧကကို အခ်ဳိရည္တပုလင္းစာ ပါပဲ။ သိပ္ကို လွပတဲ့ ဇာတ္လမ္းတခု ေပါ့။

ႀကိဳတင္ ဖ်ာခင္းၿပီး ယူထားတဲ့ ဧကသိန္းေသာင္းေတြအနက္ ဆယ္ဂဏန္း၊ ရာဂဏန္းေလာက္ကို သစ္ပင္ စိုက္ျပလိုက္ပါ တယ္။ စိုက္တဲ့ေနရာကိုလည္း လူသူ အေတြ႔မ်ားမယ့္ ေနရာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ထားပါတယ္။ လမ္းေဘး ၀ဲယာကို ပုိၿပီး စုိက္ျပတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ၿပီး show ျပတယ္။ ဘယ္သူက မွလည္း မစစ္ေဆးဘူးေလ။ စစ္ေဆး မယ့္ လူေတြဆီကိုလည္း ႀကိဳတင္ ၀င္ထားၿပီး ၿပီကိုး။

တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံသားအားလံုးရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္ရာ အစိတ္အပိုင္းတခုကို လူတဦးတေယာက္ထံသို႔ မင္းလုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ေတာ့ ဆုိၿပီး ေပးထားလုိက္သလိုပါပဲ။ Proposal ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ႏွႏွစ္အတြင္း ဧက ဘယ္ေလာက္ စိုက္ရမယ္၊ ဘာအမ်ဳိးအ စား သစ္ပင္ေတြ စိုက္ရမယ္ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားထားတာပါ။
အခုလို ပြင့္လင္းလာခါစ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အခင္းအက်င္းမွာ ႏိုင္ငံျခားက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလာေတာ့ လုပ္စ ရာ၊ ေပးစရာ ေျမကမရွိေတာ့ဘူး။ စိုက္စရာ ေျမလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ တကယ္ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္လို႔လာတဲ့ ကုမၸဏီေတြ က အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ သူတုိ႔ကို ပါမစ္ေၾကး ေဒၚလာသန္းခ်ီ ေပးပါေတာ့လို႔ အဓိပ္ၸာယ္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒီအတုိင္းဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံကို ဘယ္သူက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမွာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာ့ တိတိက်က် ေျဖဆုိေပးႏုိင္မယ့္သူ မရွိေသးပါ ဘူး။

ျပည္တြင္းက တိုင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို အစိုးရက စီးပြားေရး ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္စြမ္းရွိေအာင္ အားေပးရမယ္ဆုိတဲ့ မူ၀ါ ဒရွိေပမယ့္ တုိင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဂုဏ္သိက္ၡာရွိဖို႔ လိုပါမယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ဖို႔ လိုပါမယ္။ အခုေတာ့ ဥပေဒကိုလွည့္စားၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ဥစၥာဓနကို ပိုၿပီးတုိးတက္လာဖို႔ သက္သက္ကိုပဲ ႀကိဳးစားေနၾက တာကို ၾကည့္ရင္း ရင္နာရပါတယ္။
ေနာက္ တႏွစ္အတြင္း တရားမွ်တတဲ့ စီးပြားေရး ဒီမုိကေရစီကုိ မေဖာ္ေဆာင္ႏို္င္ရင္ ႏိုင္ငံတကာက အယံုအၾကည္မဲ့သြား မွာ က်ိန္းေသပါပဲ။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြဟာလည္း အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြ ေကာင္းလာတဲ့ ဗီယက္နမ္၊ ကေမၻာဒီယား ေတြဆီ ဦးလွည့္သြားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တုိင္းျပည္ကပုိင္တဲ့ ေျမေနရာေတြကို ဖ်ာခင္းၿပီး ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အခြင့္အေရးသမားေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ပခံုး ထက္က နတ္ဆိုးေတြအျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ညႊန္းဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေဇာ္သက္ေထြး
(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၁၀၂၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္ ၁၂)